Freyja - 01.09.1909, Blaðsíða 19

yTI. 2.-3.
EREYjA
45
vikum mundi húu eftir ’nundrað ára hátíðinui, þar sem tízku-
búnir menn og könur, glóandi ígimstein.i n á háisi og hönd-
um keptust viö aö sýna henni vingjarnl ;gt viömót og konung-
urinn sjálfur gaf sig á tai við hana, Hún ók að endingu heim
viö hlið barönsias vafm í dýrmœtum toöc arn utan yfirþunnu
léttu sarnsœtís giit-fötunum. Húnsá báróninn íöllum tign-
arskrúðanum k-'júpa við fætur sír og kyssa hendur sínar og
axiir hálf naktar. Ilún heyröi hann titrandi af geðshrœring-
um marg endurtaka þessi orð: ,,Ó, konan mín, hjartans kon-
an mín tilvonandi, “ og vissi sig þá hafa bundist þeim böndum
sem kölluð er trúiofun, —orðiö festarmey hans, skuldbnndin
til aö bíða þar til dauðinn iosaoi hann við konu þá, erað lög-
um bar nafn hans og titil þótt hún brjáluð vœri. Nú fannst
henni hún hafa syndgað meö loforði þessu, og að hún œttiað
segja Rossi frá þessu. Reyndar hatði greifainnan morguninn
eftir fullvissað haha um að engar syndir voeru svo stórar að
þœr yrðu ekki fyrirgefnar, baróninnvœri líka heiðarlegur mað-
ur sem óhoett mœtti treysta. Hér trufluðust hugsanir hennar
við skammbyssuskot utan frá strœtunum. Róma reis uppvið
olnboga og heyrði þá skrjátið í penna barónsins í nœsta her-
bergi, sem enn þá skrifaði og sendi frá sér skrifaðar skipanir
þó komið vceri undir morgun. Fólkiö hafði gjört almenna
uppreist og herliðið hafði reynztþvíharðsnúið og skotið á þaö,
St. Andrews Della Frate var fult af föngum. Fólkið hafði
slitið ljósavírana og borgin var myrk eins og hugir manna.
,,Seg rafljósafélaginu að snúa stóra ljósinu í Monto Mar-
io á bæinn, “ heyrði hún baróninn segja einumaf þjónum sín-
um, og er hann var farinn, heyrði Róma ekkert nema skrjáfið
í penna barónsins og kveinstafi greifainnunnar.
,,Ó, heilaga María, frelsaðu mig. Það vœri synd að láta
mig deyja núna. Eg hefi gefið þér tvö kerti í viðbót, ertn
ekki ánœgð með það? Frelsaðu mig, Játtu þá ekki myrða
mig, heilaga guðsmóöir!“ hrópaði'greifainnán í sífellu.
Róma hallaði sér út aí aftur og lét sig dreyma ný andlit.
Hún yrði að segja Rossi æfisögu sína áður en hún giftist hon-
um, og við þá hugsun sá hún áhyggjuhrukkurnar dýpka á and-
\ti hans, Hingað til hafði hún lifað í hverfanditíö kog reynt