Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1971, Qupperneq 81

TÍÐINDI
85
ar. Þessa þekkjum við alltof mörg dæmi. Móðir sagði við
mig, að hún vildi að sonur hennar væri heldur dáinn en lifa
svona. Önnur móðir sagði, að þegar dóttir hennar var smá-
barn, hefði hún veikzt alvarlega, og þá hefði Guð betur
tekið hana til sín. Ég gæti nefnt fleiri slík dæmi. Hugsið
ykkur þá skelfilegu nístandi kvöl, sem er að baki slíkra orða.
Ég hefi líka talað við glaðar og fagnandi mæður, sem ljóma
af ánægju yfir hamingju barna sinna. Og svo er Guði fyrir
að þakka, að þau börn eru fleiri. Mikill er sá munur, að
heyra móður segja: Þau eru hamingjusöm, blessuð börnin.
Hann er ósköp hamingjusamur, svo er Guði fyrir að þakka.
Hvílíkur regin munur á hamingju mæðra.
Ég beini orðum mínum til ykkar allra, móðir, kona,
meyja:
Um margra ára skeið átti ég heima rétt hjá heimili, þar
sem bjuggu hjón með börnum sínum. Dag eftir dag sá ég
tvö systkinanna leiðast fram hjá glugganum mínum. Það
var yndisleg sjón að sjá, hversu innilega þau elskuðu hvort
annað. Dagarnir urðu að vikum, mánuðir liðu og ár. Syst-
kinin tvö urðu æ eldri. Loks hættu þau að leiðast. Meira
að segja fann ég til þess, hvað þá foreldrarnir. Systkinin
eru fullorðin. Þau halda hvort sína leið.
Meðan systkinin litlu leiddust, voru þau sæl og glöð.
Þau glöddu líka aðra með hamingju sinni. En svo kom
kuldinn, þegar þau slepptu handtakinu.
Þannig er því farið, þar sem menn vinna saman í sönnum
bróðurhug. Þá eru þeir hamingjusamir. Þá eru þeir reiðu-
búnir til þess að gleðja aðra og hjálpa þeim. Og það er alltaf,
undantekningarlaust, hamingja og gleði fólgin í því að gleðja
aðra og gera þá hamingjusama.
Ég hefi reynt, að samtakamáttur kvennanna má sín mikils,
og ég ætlast líka til mikils af honum. Ég hefi vitað kvenfélög
gera sannkölluð kærleiksverk. Ég hef vitað þau gera stórkost-
legt átak til hjálpar nauðstöddum, til slysavarna, líknarstarfa,