Helgarpósturinn - 03.08.1979, Qupperneq 22

22
Föstudagur 3. ágúst 1979 —IlQlCjc51~pOStUrÍrÍrL-
Leiðtogarnir talast varla við
Breska topphljómsveitin Supertramp:
Samband okkar er þó náiö, en
mestmegnis á tónlistarsviöinu.
Þegar viö erum bara tveir sam-
an aB spila rikir ótrúlega mikil
samkennd, án oröa.”
Þeir koma úr ólikum stéttum
(og þaö er röluvert atriöi i
Englandi), en fóru fyrst að fjar-
lægjast hvor . annan aö ein-
hverju marki áriö 1972, þegar
Hodgson ákvaö aö „droppa
sýru” einsog þaö kallast, en
Davies vildi ekki vera meö i þvi.
„Afleiöingarnaraf „trippum”
minum, segir Hodgson „voru aö
hugur minn opnaöist fyrir alls
konar hlutum sem hann sá ekki.
Þaö myndaöi múr á milli okkar,
þvi viö gátum ekki deilt þessari
lifsreynslu. LSD er einkennilegt
lyf
Og nú er Hodgson mjög trúaö-
ur, stundar jóga og tekur þátt i
alls kyns andlegum samkom-
um, þarsem leitin aö LJÓSINU,
er aðalviðfangsefni. Hann er op-
inn og til i aö tjá sig um lif sitt
viö hvern sem er.
Rick Davies er hinsvegar
jaröbundinn og innhverfur. Og
alveg jafnmikill öfgamaöur i
raunsæi sinu og Hodgson er i
trúarbrögöunum. Og hann á
erfitt með aö tjá sig útáviö.
A Breakfast In America lýsir
Davies sambandi, eöa réttara
sagt sambandsleysi, þeirra
Hodgsons i laginu Casual
Conversations. Þar segir ma:
Undanfarnar vikur hefur breska rokkhljómsveitin
Supertramp verið i efstu sætum vinsældarlista beggja
vegna Atlantsála# með plötu sína Breakfast In Amer-
ica.
Supertramp hefur lítið verið kynnt hér á landi/ þó
vitaðséaðíslenskiraðdáendur þeirra eru margir. Hér
á eftir fer viðleitni Helgarpóstsins til að bæta úr því.
milljónamæring-
Þýskur
ur
Supertramp var stofnuö i árs-
byrjun 1970 af Rick Davies
(söngur, hljómborö) og Roger
Hodgson (söngur, gitar, hljóm-
borö), og fengu þeir til liös viö
sig Robert Palmer, Dave Win-
throp og Bob Miller. Nafn
hljómsveitarinnar var tekiö úr
titli bókarinnar Autobiography
of A Supertramp, eftir R. H.
Davis og kom út áriö 1910. En sá
sem stóö aö baki Supertramp
var sérvitur þýskur milljóna-
mæringur, sem aldrei hefur lát-
iö nafns sins getiö, en var kall-
aöur Sam.
Þessi útgáfa Supertramp
sendi frá sér tvær plötur, Super-
tramp og Indelibly Stamped,
sem gengu hörmulega, og
hljómsveitin leystist upp um
skeiö eftir mislukkaöa hljóm-
leikaferö til Noregs.
Höfuöpaurarnir Davies og
Hodgson voru hinsvegar ekki á
þvi aö leggja árar i bát, og réöu
til sin þá Dougie Thompson
(bassi), John Anthony Helliwell
(blásturshljóöfæri) og Beb C.
Benberg (trommur), og þannig
skipuö hefur hljómsveitin starf-
aö siöan.
Rétt úr kútnum
Og árangurinn lét ekki á sér
standa. Fyrsta platan eftir
breytingarnar, Crime Of The
Century, gekk mjög vel og eitt
lag af henni, Dreamer, varö
feikivinsælt. Siöan fylgdu plöt-
urnar Crisis? What Crisis? og
Even In The Quietest Moments,
og vegur hljómsveitarinnar óx
jafnt og þétt. Einkum kunnu
Bandarikjamenn vel aö meta
tónlist þeirra Davies og Hodg-
sons, sem varö til þess aö
Supertramp yfirgaf England og
býr nú i Kaliforníu, nánar tiltek-
iö Los Angeles.
Breakfast In America
Þarsem Supertramp eru mjög
vönduö hljómsveit, tók þaö hana
18 mánuöi að hljóörita siöustu
plötu sina, Breakfast in
America. Sem getur veriö
hættulegt, þvi poppheimurinn
er hverfull og hljómsveitir
fljótar að gleymast ef ekkert
heyrist frá þeim I langan tima.
En hin mikla vinna sem Super-
tramp lagöi I Breakfast In
America borgaði sig vel. Hún er
ein stærsta „hit-plata” þessa
árs.
Það hafa margir tálkað
Breakfast In America, sem
háöslegt yfirlit á ameriskan
lifsstil. En þaö furöulega er, aö
meölimir Supertramps hafa
mjög skiptar og andstæðar
skoöanir á þvi hvernig skilja
beriplötuna. Sumir segja að hún
sé ádeila, en aðrir ekki.
„Þaö er vitleýsa, segir John
A. Helliwell saxófónleikari i viö-
tali Supertramp i Melody Mak-
er„aö kafa of djúpt I textana á
plötunni. Þaö er kannski ýjaö aö
ákveönum hlutum I lifi Amerik-
ans, en ekki meir.”
Þaö má vel vera satt, en maö-
ur hefur það samt á tilfinning-
unni aö þeir séu aö leika dipl-
ömata, eftir aö hafa slegiö svo
vel I gegn meö þessari plötu I
Bandarikjunum. Eöa hvernig
ber aö skilja linur einsog „þaö
eru svo mörg skriödýr (creeps)
i Hollywood” eða „þú horfir á
sjónvarpið, þaö segir þér hvern-
ig þú átt aö vera” svo eitthvað
sé nefnt.
„Platan er aöeins samansafn
laga, segir Roger Hodgson. Við
völdum henni þetta nafn, af þvi
þaö var fyndiö. Þaö hentaöi
stemmningu plötunnar. Þar eru
nokkrar staðhæfingar um
Ameriku, en þaö varekki fyrir-
fram áætlaö”.
„Ég held það sé best, segir
Rick Davies (hann er ekki hrif-
inn af U.S.A.), að hlustandinn
geri þaö bara upp við sjálfan
sig, hvernig hann túlkar plöt-
una”.
Andstæðir pólar
Þaö er merkilegt viö Super-
tramp, að höfuöpaurarnir,
Davies og Hodgson lagasmiöir
og söngvararnir eru algjörlega
andstæöir persónuleikar og tala
varla saman.
„Samband okkar er mjög ein-
kennilegt, segir Hodgson. Þaö
hefur alltaf veriö þaö. Viö erum
báöir sérvitringar, hvor á sinu
sviöi, og viö höfum aldrei getaö
talaö mikiö saman meö oröum.
Leiötogarnir óliku: Roger Hodgson, t.v. og Rick Davies.
„It doesn’t matter what I say/
You never listen anyway/ Just
don’t know what you’re looking
for... You try to make me feel so
small/ Until there’s nothing left
of all/ Why go on? Just hoping
that we’ll get along... There’s
no communication left between
us/But is it me or you who’s to
blame?”
Framtíð Supertramp
Og þegar Supertramp fluttist
til Los Angeles, þó þaö hafi
veriö frama hljómsveitarinnar
til góös, breikkaöi gjáin enn
frekar milli Davies og Hodg-
sons, en þeir hafa ekki samiö
lag saman siöan á plötunni
Crime Of The Century, sem
kom út 1974. Þaö er einkum
Hodgson sem færst hefur frá
Supertramp, þvi I LA er hann
upptekinn viö trúariökanir sin-
ar.
En megum viö eiga von á þvi
aö Supertramp leggi upp laup-
ana af þessum sökum innan
tiöar? Viö enduöum þessa stuttu
kynningu á Supertramp, með
þvi svari sem Rodger Hodgson
gaf viö þessari spurningu I viö-
tali viö Melody Maker á dögun-
um:
„Ég held aö okkur báöum (þe.
Davies og Hodgson) veitti ekki
af þvl aö taka smá hlé, bara til
aö fá yfirsýn á hlutina. Ég held,
að okkur langi báöa til aö taka
aftur upp náiö samstarf, þvi þar
eiga galdrarnir sér staö. Viö
höfum ekki haft tækifæri til aö
semja saman eöa djamma sam-
an i herbergi I fimm ár.
Ég býst við þvi aö þetta sé
okkur sjálfum að kenna. Til aö
byrja meö verður þig aö langa
til þess, og ég býst viö þvl aö þaö
hafi veriö svo mikið af öörum
hlutum sem fyllt hafa hugi okk-
ar, aö viö höfum ekki átt tima
aflögu fyrir hvorn annan. Von-
andi veröur velgengni siðustu
plötu okkar til þess aö gefa
okkur aftur tima til þess.
Viö Rick þráum báöir aö
blómstra I tónlistinni. Viö höf-
um klifraö á toppinn. Og hvaö
gerum viö nú? Flestar hljóm-
sveitir reyna bara að halda sér
á toppnum og syngja sömu
gömlu lummuna aftur og aftur.
en slikt er einskis virði I okkar
augum. Okkur finnst viö veröa
aö þróast. Hljómsveitin veröur
til, svo lengi sem hún heldur á-
fram aö þróast. Ef hún hefur
náö hápunkti sinum, væri rétt-
ast fyrir okkur aö ná i aöra
hljóöfæraleikara og gera
eitthvaö annaö.”
Texti: Páll Pálsson