Helgarpósturinn - 08.02.1980, Blaðsíða 17

—neigarposrunnrL. Föstudagur 8. febrúar 1980.
17
Drakúla eða djákninn í diskó-Myrká
Nýja bió: Ast við fyrsta bit
(Love at First Bite). Banda-
risk. Argerð 1979. Leikstjóri:
Stan Dragoti. Aöalhlutverk:
George Hamilton, Susan Saint
James, Richard Benjamin,
Arte Johnson.
Þessi kjólklæddi blóð-
drekkur hefur orðið að þola
ýmislegt á hvita tjaldinu. Ótal
eikarfleygar hafa verið reknir
i gegnum hann og jafnoft hefur
hann orðið að dufti fyrir geisl-
um morgunsólarinnar. Snjallir
P3 Kvikmyndir
eftlr Þráln Bertelsson Arna Þórarinsson
Ée - | og Guðjón Arngrímsson

Einhver frægasti maður,
sem aldrei hefur verið til, er
sennilega transilvanski greif-
inn DRACULA, sem fyrst kom
fram á sjónarsviðið i skáld-
-sögu eftir Bram Stoker árið
1897; með öðrum orðum jafn-
aldra kvikmyndalistinni.
kvikmyndahöfundar eins og
Murnau, Polanski og Herzog
hafa ger t um hann kvikmyndir i
gamni og alvöru, og hann hefur
lika orðið að þola að lenda i
slagtogi með minni
spámönnum eins og Abbott og
Costello. En þrátt fyrir allar
hremmingar hefur hann i
hverri nýrri mynd risið úr
kistu sinni við sólsetur, stund-
vislega, og blóðþyrstari en
fyrr.
Satt að segja rennur gömlum
aðdáanda Drakúlu til rifja
niðurlæging hans eins og hún er
sýnd i myndinni i Nýja biói, þar
sem þessi höfðingi næturinnar
er gerður að ómerkilegum
blóöbankaræningja og „diskó-
friki” i New York. Er mönnum
ekkert heilagt? úr þvi að svona
er fariðmeð Drakúlu, hvernig
væri þá ekki hægt að fara með
þá drauga sem löngum hafa
verið þjóðarstolt okkar Islend-
inga? Hvað um myndir (eða
sjónvarpsleikrit) á borð
IRAFELLS-M ÓRI
LAUGARDAGSFARIÐ
MIKLABÆJAR-SOLVEIG
HITTIR HALLA OG LADDA
ellegar GLAMUR OG
við:
0 G
eða
GRETTIR GERAST ÚTKAST
ARAR A BORGINNI eða þá
DJAKNINN í DISKÓ-MYRKÁ?
Það er þó ekki ástæöa til aö
örvænta þrátt fyrir þessihelgi-
spjöll sem nú er verið að
fremja i Nýja biói; diskóæðið
mun renna af greifanum, ráns-
fengurinn úr blóöbankanum
ganga til þurrðar og myrkra-
prinsinn mun snúa aftur til
Karpatafjalla og gæsahýða bió-
gesti i framtiðinni.
En hvað viðvikur myndinni i
Nýja biói þá hefur hún einn
meginókost sem gamanmynd:
Hún er ekki sérlega fyndin.
■ÞB
Kvikmyndahátíðin:
GÓÐ AÐSÓKN
,,Það er greinilegt að fólk
þyrstir i góðar myndir”, sagði
Ornólfur Arnason, framkvæmda-
stjóri listahátiðar, þegar hann
var spurður um áhuga fólks á
kvik myn dahá tiðinni.
„Aðsóknin hefur verið mjög
góð”, sagði hann, „oftast uppselt
á aliar sýningar klukkan niu, og
yfirleitt mikil aðsókn á allar sýn-
ingar. Ég vil þakka þetta almenn-
um kvikmyr.daáhuga fólks og þvi
fjölbreytta myndavali sem boðið
er uppá á kvikmyndahátlö,”
sagði örnólfur. -GA
Chantal Aker-
man, gestur
Belgiska kvikmyndagerðar-
konan Chantal Akerman var
væntanleg til landsins i gær sem
gestur kvikmyndahátiðar, en
þar vcrða tvær mynda hennar
sýndar, Jeanne Dielman og
Stefnumót önnu.
Chantal Akerman er ung að
árum, en hefur þegar getið sér
mjög gott orð sem kvikmynda-
leikstjóri, og er hún af mörgum
talin einn af merkustu framúr-
stefnu kvikmyndahöfur.d um
Evrópu I dag. Þá hefur vinnu-
brögðum hennar verið likt við
vinnubrögð ekki ómerkari
manna en Bresson og Ozu.
Kvikmynd Akerman, Jeanne
Dielman, verður sýnd i fyrsta
skipti hér i kvöld að viðstöddum
leikstjóranum sem mun kynna
myndina áður en sýning hefst.
fic
MIKILL REMBINGUR
l-augarásbió: Bræður
glimukappans (Paradise Alley)
Bandarísk. Argerö 1979. Handrit
og leikstjórn: Sylvester Stallone.
Aðalhlutverk: Sylvester Stallone,
Lee Canalito, Armand Assanta.
Sylvester Stallone hefur greini-
iega trú á sjálfum sér. I þessari
mynd semur hann ekki aðeins
handritið og leikur aðalhlutverk-
ið, eins og i Rocky, heldur leik-
stýrir hann einnig, og syngur titil-
lagið. Útkoman verður dálitið
skrýtin.
Paradise Alley er afar svipuö
Rocky að mörgu leyti, nema hvað
hér er það f jölbragöaglima, en
ekki box. Myndin gerist árið 1946
og segir frá þremur sárfátækum
bræðrum, einum gáfuðum og
sálarflæktum, öðrum naut-
heimskum og nautsterkum, og
þeim þriðja (Stallone) sem er all-
ur i kjaftinum. Þegar neyðin er
stærst fá þeir klárari þann
heimska til aö taka þátt i fjöl-
bragðaglimu, og viti menn, hann
vinnur, og vinnur og allir verða
glaðir og ánægðir.
1 sem stystu máli þá er kvik-
myndataka Lazjo Kovacs þaö
eina sem gert er af almenni-
legu viti i myndinni.Kovacs, sem
m.a. á að baki myndir eins og
Close Encounters, og Deer Hunt-
er filmar fjölbragðaglimuna, af
svo mikilli kúnst að við liggur að
maður kreppi vöðvana i sætinu.
önnur atriði eins og þegar isnum
er kastað niður tröppurnar, eru
sömuleiðis afbragð.
Gallinn er sá að þetta iskast
virðist sett i handritið eingöngu
fyrir kvikmyndatökumanninn, og
svo er um miklu fleiri atriði.
Myndin er afskaplega sundur-
laus, og persónurnar flestar
óskiljanlegar, sérstaklega gáfaði
bróðirinn sem tekur furðulegum
og alveg óútskýranlegum breyt-
ingum um miðja mynd. Leikurinn
er misjafn og yfirleitt ekki af
háum gæðaflokki, enda ekki úr
miklu aö moða fyrir leikarana.
Og Sylvester Stallone ætti ekki
að syngja. -GA
Sumar verður að hausti
Háskólabió: mánudagsmynd:
Siðasta sumarið (Last Summ-
er) Bandarisk. Argerð 1969.
llandrit: Eleanor Pcrry, eftir
skáldsögu Evan llunter. Leik-
stjóri: Frank Perry. Aðalhlut-
verk: Barbara Hershey,
Richard Thomas, Bruce
Davison, Cathy Burns.
Frank Perry er I hópi sér-
kennilegri kvikmyndagerðar-
manna Bandarikjanna. Hann
hefur gert allnokkrar persónu-
legar myndir, einatt i félagi við
eiginkonu sina Eleanor, innan
ramma ameriska afþreyingar-
iðnaðarins, — myndir eins og
David and Lisa, Diary of a Mad
Housewife, Doc, og Man on a
Swing. Þær bera vitni vilja til
vandaðra vinnubragða, alvar-
legrar umfjöllunar, en um leið
dálitið þunglamalegum stil sem
stundum kemur i veg fyrir að
myndirnar skili fullnægjandi
áhrifum. Þetta siðastnefnda
einkenni Frank Perrys kemur
ekki mikið að sök i mánudags-
mynd Háskólabiós, Last
Summer, sem tvimælalaust
telst ein besta mynd hans.
Það er undarleg stemmning i
þessari mynd, falleg, spaug-
söm og uggvænleg til skiptis.
Brugðið er upp mynd af fjórum
ungmennum sem eyða samati
sumarfrii á sólríkri bað-
strönd. Þetta er siðasta sumar
unglingsáranna, þar sem bað-
ströndin verður vettvangur
fullorðinsleikja, sem hins
vegar eru leiknir með hálf-
þroskuðu hugarfari ung-
lingsins. Fyrst beinast þessir
leikir að bjargarlausum mávi,
siöan að táldregnum manni,
loks að einum fjórmenninganna
sjálfra. Og þá tekur haust
alvörunnar við.
Söguna segir Perry á hljóð-
látan, seiðmagnaðan hátt, með
hvitþveginni litaáferð, sem
gefur i skyn vissa fölsun á
veruleikanum, vissa hættu eða
ógn handan við slikju birt-
unnar. Hann leggur enga
áherslu á stigmögnun spennu,
heldur lætur myndina liða
áfram eins og sálfræðilega
analýsu uns hún rekst á
dramatiskan vegg i hinu
áhrifamikla lokaatriði. Hvergi
er brugðið á billegar lausnir
ameriskra afþreyingarmynda.
Last Summer ber vitni list-
rænni \ yfirvegun og virðingu
fyrir viðfangsefninu. Leikur
fjór menninganna ungu er
prýðilegur, einkanlega þó
stúlknanna tveggja sem gera
strákana að hálfgildings leik-
soppum, — hvor með sinum
hætti. Lýsingin á hópmóral
þessa kvartetts er með eftir-
minnilegri sálfræðistúdium
sem ég hef séð i bió.
—AÞ
HEL VÍTl
GÓÐUR
HASAR
Tónabfó: DogSoldiers (Who’ll
Stop the Rain?)
Bandarisk. Argerð 1978.
Handrit: Karel Reisz eftir
skáldsögu Robert Stone.
Leikstjóri: Karel Reisz. Aöal-
hlutverk: Nick Nolte, Tuesday
Weld.Michael Moriarty.
Litið kvað vera eftir af skáld-
sögu Robert Stones, Dog
Soldierseftir aö hún hefur geng-
ið I gegnum hreinsunareld hins
ágæta leikstjóra Karei Reisz og
aðskiljanlegra handritahöfunda
i þeirri kvikmynd sem Tónabió
hefur byrjað sýningar á. Það
breytir ekki þvi, að útkoman er
hin ánægjulegasta, — vel upp-
byggð og hraðskreiö hasarmynd
um venjulegt fólk sem Vietnam-
striðið hrindir út i hættulegan
neöanjarðarheim glæpa og
fikniefnaviðskipta.
John Converse (Michael
Moriarty) er striösfréttamaður
iVietnam sem skyndilega, —og
reyndar með býsna óljósum
hætti —, missir fótanna. Hann
stendur eins og höggdofa and-
spænis viðbjóði og tilgangsleysi
striðsins i kringum hann og
stokkast upp sálrænt og sið-
ferðislega: Akveöur að gerast
heróinsmyglari. Hann teflir
fram kunningja sinum,
Ray Hicks (Nick Nolte). Hicks
tekur að sér aö koma efninu
heim til Bandarikjanna. Þar
lendir hann um leið i flókinni
hringiðueltingarleikja og flótta,
þar sem blandast inn i eigin-
kona Converse (Tuesday Weld),
spilltur foringi úr fikniefnalög-
reglunni (Anthony Zerbe) og
undarlegt liö af ýmsu tagi. t
lokauppgjörinu eigast við rugl-
aðar siðferðislegar og menn-
ingarlegar andstæður þessa
leiks, en ekki sér maður nú al-
veg til botns i heildarmerking-
unni.
Afturámóti fáum við þræl-
góðan þriller fyrir peningana,
ágætlega leikinn þrátt fyrir
óljósar manngerðir, mettaðan
spennu og andrúmslofti þess
tima sem myndin sprettur upp
úr.sem Reiszkemurekki sist til
skila með kvikmyndatöku
Robert Kline og notkun rokktón-
listar Creedence Clearwater
Revival.
MYNDIR Á KVIKMYNDAHA TIÐ
MEÐ AUGUN OPIN
Meðbundið fyriraugu (Los ojos
vendados). Spænsk. Argerð
1978. Leikendur: José Luis
Gomez, Geraldine Chaplin,
Xabier Elorriaga, André
Falcon, Lola Cardona. Handrit
og ieikstjórn: Charlos Saura.
vaða enn uppi, þrátt fyrir að
hinn opinberi fasismi sé aö ein-
hverju leyti dauöur. Saura
varar menn viö þvi að draga
ekki strik yfir fortiðina, þvi hún
er jú undanfari og forsenda
nútimans.

f, ■ Kvikmyndir
p eftlr Guðlaug Bergmundsson og Björn Vigni
8 VDr i
FJÖREGG/Ð BROTHÆTT
Með bundiö fyrir augun er
eins og hin mynd Saura, sem
sýnd er á hátfðinni, fremur
flókin I allri uppbyggingu. Sögu-
þráðurinn gerist ekki I réttri
timaröð, heldur hleypur Saura
milli nútiðar og þátiðar.
t myndinni tekur Saura fyrir
vandamál Spánar eftir fráfali
Francos, þar sem fasistaöflin
Sem fyrr segir, er myndin
flókin að uppbyggingu og sver
sig þannig i ætt við aðrar
myndirhöfundarins, en þessi er
kannski pólitiskust þeirra allra
og enn einu sinni sannar Saura
það, að hann er með fremstu
kvikmyndaleikstjórum i heim-
inum i dag. Einkum er
skemmtilegt hvernig hann
Geraldine Chaplin I hlutverki
sinu i „Með bundiö fyrir aug-
un”.
tengir einstakar senur, bæði i
mynduppbyggingu og með
hljóörásinni. Leikendur standa
sig allir m jög vel, en þó einkum
Gomez og Geraldine Chaplin.
Með bundið fyrir augun er
með athyglisverðari myndum,
sem sýnd er á hátiðinni og ætti
enginn að láta hana fara fram
hjá sér. —GB
An deyfingar. Pólsk. Argerð
1978. Leikstjórn og handrit:
Andrzej Wajda. Helstu leik-
endur: Zbignilw Zapasiewics
og Eva Dalkowska o.fl.
t þessari mynd er Wajda ekki
á ósvipuðum slóðum og i
Marmaramanninum, sem hann
gerði næst á undan þessari en
Án deyfingar er þó ólikt hnit-
miðaðri mynd. 1 báðum
myndum er Wajda upptekinn
af þvi öðrum þræði að lýsa viö-
brögðum manna, sem komist
hafa til metorða i þvi þjóöfélagi
sem þeir búa i, en fara út af
sporinu og falla i ónáð.
I þessari mynd er þó Wajda
kannski fyrst og fremst að sýna
okkur fram á hversu brothætt
fjöregg það er sem við köllum
frama og lifshamingju. Hann
nefnir til sögunnar kunnan
blaöamann og rithöfund i Pól-
landi, sem á mikilli velgengni
að fagna jafnt i starfi sem
einkalifi, — að þvi er hann
heldursjálfur. Eneinsogsvooft
áður er þar ekki allt sem sýnist
og i einni andrá hrynur lif hans
til grunna — hann talar óvar-
lega i sjónvarpsþætti og um leið
hleypur konan frá honum.
Wajda lýsir þessu hruni ákaf-
lega sannfærandi og hvernig
blaöamaöurinn smám saman
tortimir sjálfum sér, en þó er
þannig haldið á málum að
áhorfandinn hefur allan timann
fulla samúö meö manninum. I
þvi er spenna myndarinnar
fólgin. Blaðamaðurinn er
fórnarlamb sumpart óviðráðan-
legra kringumstæðna og i kjöl-
farið sjálfseyðingarhvatar, svo
að honum verður ekki bjargað,
þótt áhorfandinn voni i lengstu
lög að hann rétti úr kútnum.
Án deyfingar er áhrifamikil
mynd fyrir þessar sakir auk
þess sem leikur Zapasiewics i
hlutverki blaðamannsins er
meö þeim 'tti að seint
gleymist. —BVS