Helgarpósturinn - 04.04.1985, Qupperneq 17

LEIKUST
Rokkaöur skólahúmor
eftir Hlín Agnarsdóttur
Leikfélag Hafnarfjardar sýnir í Bœjarbíói
Rokkhjartad slœr, söngleik eftir Leiksmiðju
Leikfélags Hafnarfjarðar.
Leikstjóri: Pórunn Sigurðardóttir.
Tónlist: Jóhann Morávek.
Söngtextar: Hörður Zophaniasson.
Leikmynd: Hlynur Helgason, Kristín Reyn-
isdóttir.
Búningar: Kristín Reynisdóttir, Helga Gests-
dóttir.
Ljós: Egill Ingibergsson.
Leikarar: Félagar úr Leikfélagi Hafnar-
fjarðar.
Frumsýning: 23. mars.
Áhugi á leiklist í þessu landi er alveg maka-
laus. Fyrir utan allar sýningar atvinnuleik-
húsanna í báðum höfuðborgunum úir og
grúir af öðrum sýningum, sem maður kemst
aldrei yfir að sjá. Undanfarin ár hefur það
gerst í auknum mæli að áhugaleikfélög víðs-
Lítiö og sœtt
Þjóðleikhúsið sýnir á Litla sviðinu
Valborg og bekkurinn eftir Finn Methling
í þýðingu Þrándar Thoroddsen.
Leikmynd: Stígur Steinþórsson.
Leikstjóri: Borgar Garðarsson.
Leikarar: Guðrán Þ. Stephensen, Karl
Ágúst Úlfsson.
Harmonikkuleikur: Reynir Jónasson/Sig-
urður Alfonsson.
Frumsýning: 27. mars á alþjóðlega leik-
húsdeginum.
Valborg og bekkurinn er lítið og sætt leik-
rit um ellina. Það boðar lífsgleði og lífsnautn
og segir okkur á hnyttinn hátt að við þurfum
ekki að hætta að gera hitt og fá okkur einn
vegar um landið hafi sett upp frumsamin
verk. í Hafnarfirði hefur leikfélagið þar nú
sett upp söngleikinn Rokkhjartað slœr, sem
er algerlega saminn af leikhópnum sjálfum,
að undanskildum sjálfum söngnúmerunum.
Þetta er að vísu engin nýlunda, eins og bent
er á í leikskrá. Þar eru þessari hópvinnu gerð
viðeigandi skil og henni hampað ákaft. Leik-
stjórinn rekur þar einnig stuttlega sögu hóp-
vinnunnar hér á landi, en leggur áherslu á að
sönn hópvinna fari best fram í andrúmslofti
þar sem enginn veit lengur hvar hugmynd-
irnar fæðast. í Rokkhjartanu er kímnin og
tónlistin allsráðandi. Minna fer fyrir texta-
innihaldi og söguþráðurinn er ósköp einfald-
ur. Efnið er félagslíf nemenda í gagnfræða-
skóia á 6. áratugnum. I fyrri hluta er dregin
upp skopleg mynd af því þegar nemendur
undirbúa árshátíð ásamt kennurum sínum.
Þar er kynjaskiptingin mjög augljós, strák-
arnir syngja í kór undir stjórn Sveinbjörns
söngkennara, en stelpurnar æfa leikfimi hjá
frú Guðfinnu leikfimikennara. lnn í þetta
gráan þótt aldurinn færist yfir. Valborg er
komin yfir sjötugt og er að velta fyrir sér lífi
sínu og fortíð, þar sem hún situr á bekk
nokkrum með nestiskörfuna sína. Smám
saman öðlast bekkurinn líf, verður að ung-
um karlmanni, sem tekur þátt í hugsunum
hennar, sorg og gleði. Textinn er nær allur í
bundnu máli, fullur af kímni og hittir beint í
mark. Samtal þeirra Valborgar og bekksins
brestur svo með vissu millibili út í söng og
léttan dans. Þau syngja alkunn lög við ham-
onikkuundirleik. Þessi alþýðlegi, stutti
gamanleikur er einnig háðsk ádeila á hræsni
og fordóma hinna yngri gagnvart þeim eldri
og ekki hvað síst á afstöðu nútímaþjóðfélags-
ins til aldraðra.
blandast svo aðrar persónur eins og hallæris-
legu hlussudrottningarnar Hallgerður og
Geirþrúður, sem enginn vill hafa með í neinu
(alveg dæmigert), svo og veiklyndislegi fiðlu-
leikarinn Hrannar. Hulda húsvörður og
skólastjórinn koma einnig við sögu. í seinni
hlutanum fer svo sjálf árshátíðin fram, vel
undirbúin og æfð, nema hvað öllum að óvör-
um breytist strákakórinn skyndilega í bull-
andi rokkhljómsveit og sjálft rokkgoðið Elvis
Presley tekur völdin. Rokkið hlífir engu, ekki
einu sinni Rúnaslag Gríms Thomsens.
í þessari sýningu er það landsþekktur
skólahúmor, sem spilað er á, en innanum
aulabrandarana voru bráðsmellin atriði, eins
og t.d. æfingin á Rúnaslagnum, þar sem áð-
urnefndir kennarar reyndu að sviðsetja inni-
hald kvæðisins með aðstoð nemenda. í því
atriði áttu Hallgrímur Hróðmarsson og Svan-
hvít Magnúsdóttir afar skemmtilegan leik.
Eins voru mörg uppátæki þeirra Hallgerðar
og Geirþrúðar (Kristín Guðrún Gestsdóttir
Þýðingin komst ágætlega til skila í þessu
bundna og rímaða formi og vakti oft innilega
hlátra og bros. Uppsetning Borgars Garðars-
sonar var einföld og skýr og með nikkunni
tókst að skapa þau dönsku huggulegheit,
sem voru ríkjandi í kjallaranum þetta frum-
sýningarkvöld. Guðrún Stephensen var Val-
borg og tókst að skapa þessa lífsglöðu mann-
eskju á einstaklega ljúfan og næman hátt,
eins og hennar var von og vísa. Karl Ágúst
Úlfsson lék Bekkinn og þurfti að bregða sér í
ýmis gervi bæði karla og kvenna úr lífi og
fjölskyldu Valborgar. Það gerði hann einung-
is með látbragði og raddbreytingum og gerði
vel. Hinsvegar skorti hann aðeins meiri
mýkt og sveigjanleika í líkamsbeitingu, sem
og Anna María Einarsdóttir) bráðfyndin og
ágætt mótvægi við „listrænar" leikfimiæf-
ingar hinna stúlknanna. Bergur, aðalgæinn í
kórnum og hljómsveitinni (Haraldur Bald-
ursson) sýndi einnig góð tilþrif í leik. Séni-
stælar Hrannars (Ragnar Gautur Steingríms-
son) voru einnig gott.dæmi um vel útfærðan
gamanleik. Leikmynd og búningar Rokk-
hjartans voru með einfaldasta móti, en gáfu
samt ágætlega til kynna tímabilið og fátæk-
legt skólahúsnæðið þar sem æft var. Þar
hjálpaði einnig Bæjarbíó sjálft, sem er orðið
nokkuð lúið. Árshátíðin í leiknum var snot-
urt leikhús í leikhúsinu. Á bak við Rokk-
hjartað stendur stór hópur ungs fólks, sem
hefur lagt gífurlega vinnu af mörkum.
Reynsla hópsins af ieiklist er heldur lítil og
háði það fólki sérstaklega í framsögn og
raddbeitingu í söngnúmerum. Tónlistin var
yfirleitt vel flutt, en yfirgnæfði sönginn á'
köflum. Rokkhjartað er ágætis dæmi um
hvernig áhugaleikhús getur af dugnaði og
krafti skapað góða skemmtun.
leikurinn í þessu tilviki byggir mikið á. Sam-
spil Karls og Guðrúnar var leikandi létt og
notalegt eins og það á að vera í þessum tví-
leik. Þessi sýning Þjóðleikhússins kemur ef
til vill nokkuð seint, ef miðað er við efni
hennar, sem hefði kannski átt betur heima á
Ári aldraðra, og einnig ef tekið er tillit til þess
að verkið er skrifað árið 1973. 011 gerð þess
og uppsetning hentar einnig vel til sýninga
annars staðar en á Litla sviðinu. Það er kjör-
ið til flutnings á vinnustöðum og stofnunum
og þá bæði í skólum og á elliheimilum. Og
svo að lokum: Takk fyrir leikskrána, Árni
Ibsen, þar má finna dágott yfirlit yfir ævi og
verk Finn Methlings.
JAZZ
Líf og dauöi
Það er fjörugt djasslífið í henni Reykjavík
um þessar mundir. Síðasta vika var ein sam-
felld djassvika. Á þriðjudags- og miðviku-
dagskvöld var Jazzhátíð í Nausti þarsem
Guðmundur Ingólfsson píanisti safnaði sam-
an fjölda íslenskra djassleikara og þar
djömmuðu þeir ásamt bresku söngkonunni
Beryl Bryden, sem er auglýst Drottning
blúsins. Það fer nú eitthvað milli mála, því
blússöngkona er hún engin þó hún kunni vel
að fara með djassblúsana. Hún er heldur
ekki nein sérstök djasssöngkona — afturá-
móti er hún frábær skemmtikraftur og geisl-
ar af innbyggðu fjöri er smitar hvern þann er
á hana hlustar og ég er viss um að djammið
í Nausti hefði ekki verið nema svipur hjá sjón
ef hún hefði ekki verið búin að hita hlustend-
ur og hljóðfæraleikara rækilega upp áðuren
það hófst. Allt var líka á suðupunkti er hún
söng blúsinn hennar Billy Holliday: 1 Love
My Man, sem stundum er kallaður Billie’s
Blues. Björn R. Einarsson fór á kostum á
básúnuna og minnti helst á Dicky Wells með
Basiebandinu blásandi bakvið Jimmy
Rushing — hvorki þó í tóni né töktum heldur
var andinn hinn sami! Beryl var óborgandi
þegar hún hristi kílóin hundrað og stakk
hljóðnemanum oní bjölluna á saxinum hjá
Rúnari Georgs og hrópaði: Play some sexy
sax. Svo sló hún þvottabretti og allt var það
harla gott.
Jazzklúbbur Reykjavíkur var með mánað-
arlega djasssessjón sína á Hótel Sögu á
fimmtudagskvöld. Sætti það tíðindum að þar
blésu gömlu Hawkinistarnir Sveinn Ólafsson
og Stefán Þorleifsson. Sama kvöld lék svo
kvartett Bjössa Thor í Djúpinu og var bein út-
sending þaðan. Trúlega var djassað á ein-
hverjum pöbbunum þetta kvöld. Það er engu
líkara en við séum stödd í Kaupmannahöfn
eða London — slíkt er úrvalið!
Þetta fimmtudagskvöld var líka dálítið lær-
dómsríkt. Þarna gaf að heyra samhengið í ís-
lenskri djasssögu. Sveinn Ólafsson, sem er í
hópi fyrstu djassleikara þjóðarinnar á Sögu
og hámenntuð ungmenni úr djassháskólum
vesturheims í Djúpinu — og þó sveifla þeirra
sé ólík tengjast þeir sögulegum böndum hins
bláa spuna.
Zoot Sims látinn
Andlátsfregn ZootSims kom djassgeggjur-
um ekki á óvart. Chet Baker hafði sagt okkur
að hann berðist við ólæknandi krabbamein
og þó krabbinn hefði ekki komið til var
glíma Zoot og Bakkusar konungs harla tví-
sýn hin síðari ár. „Zoot er byrjaður að drekka
aftur," sagði Percy Heath dapurlega er hann
lék hér í sumar með The Modern Jazz Quar-
tet. Kannski tók Zoot þessu öllu með brosi á
vör einsog kollegi hans Paul Desmond, en
sagt er að þegar Desmond veiktist hastar-
lega og var sendur í lifrarskoðun hafi hann
verið harla stoltur er honum var sagt að lifrin
væri einsog í ungum manni þrátt fyrir alla
drykkjuna. Þegar Desmond sagði frá þessari
rannsókn bætti hann gjarnan glottandi við:
„Afturámóti fundu þeir krabba í lungunum,
en það er önnur saga og kemur brennivíninu
ekkert við.“
Zoot Sims varð fyrst frægur sem einn
hinna fjögurra bræðra í hljómsveit Woody
Hermans. Hann lék lengi með Benny Good-
man, Stan Kenton og Gerry Mulligan áðuren
hann stofnaði kvintett með A1 Chon. Samspil
þeirra var einstakt svoog samstarf — Zoot
hinn magnaði einleikari og A1 hinn skemmti-
legi útsetjari. Á síðari árum var Zoot á snær-
um Norman Granz og hljóðritaði mikið fyrir
fyrirtæki hans, Pablo. Þar var hann stundum
í félagsskap Duke Ellingtons, Count Basie,
Oscar Petersons og annarra jöfra sveiflunnar.
Zoot Sims og Stan Getz voru mestir hinna
svölu saxista af skóla Lester Youngs en ólíkir
þó — Getz nær boppinu en Zoot svínginu.
Kvartettskífur þær er Zoot hljóðritaði hin
síðari ár fyrir Pablo eru melódísk snilldar-
verk og þar er George Mraz gjarnan á bassa.
Hin nýjasta er Suddenly it's spring (Pablo
2310-898) og fékk hún að sjálfsögðu fimm
stjörnur í down beat. Sonny Stitt sagði eitt
sinn um Zoot Sims: „Ég elska Zoot, hæfileika
hans og framkomu. Hann er öðruvísi en aðr-
ir. Mér finnst hann ekki einusinni hvítur; mér
finnst hann svartur."
Við þau orð er engu að bæta og vonandi
blása þeir nú saman einhverstaðar vinirnir.
Zoot was a real bad cat.
HELGARPÓSTURINN 17