Helgarpósturinn - 27.03.1986, Qupperneq 10

HP
HELGARPÓSTURINN
Ritstjórar:
Ingólfur Margeirsson og
Halldór Halldórsson
Blaðamenn: Friðrik Þór
Guðmundsson, Jóhanna
Sveinsdóttir, Jónína Leósdóttir
og Sigmundur Ernir Rúnarsson
Útlit: Jón Óskar Hafsteinsson
Ljósmyndir: Jim Smart
Handrit og prófarkir:
Magnea J. Matthíasdóttir
Útgefandi: Goðgá h/f
Framkvæmdastjóri:
Hákon Hákonarson
Auglýsingar:
Steinþór Ólafsson
Dreifing:
Garðar Jensson
(heimasími: 74471)
Afgreiðsia:
Berglind Björk Jónasdóttir
Ritstjórn og auglýsingar eru
að Ármúla 36, Reykjavík, simi
68-15-11. Afgreiðsla og skrifstofa
eru að Ármúla 36.
Sími 68-15-11
Setning og umbrot:
Leturval s/f
Prentun: Blaðaprent h/f
Sofandi á
verðinum
i Helgarpóstinum í dag eru rædd-
ar hugmyndir um það sem menn
kalla af feimni, að því er virðist,
„innra öryggi" á ísiandi. Með þess-
um orðum er átt við það hlutverk,
sem leyniþjónustur eða öryggislög-
regla annarra landa annast. Blaða-
manni reyndist ákaflega erfitt að fá
haldgóðar upplýsingar um málið
og raunar reyndist nær ómögulegt
að fá staðfestingu á því, að við is-
lendingar hefðum sinnt einhvers
konar öryggisgæslu fram til þessa.
Nýskipaður lögreglustjóri í Reykja-
vík, Böðvar Bragason, hafði þó
þann manndóm í sér og nútíma-
lega hugsun að viðurkenna strax,
að á vegum lögreglunnar hefðu
störf af þessu tæi verið iðkuð hér-
lendis a.m.k. frá árinu 1950.
Raunar er þetta fyrirbæri eldra,
því hérlendis höfðu stjórnvöld gæt-
ur á ýmsum mönnum, innlendum
og erlendum, sem grunaðir voru
um að vera njósnarar þriðja ríkis
Hitlers. Um þetta má lesa í bókum
Þórs Whitehead Ófriður í aðsigi og
Stríð fyrir ströndum.
Hér verður ekki efast um nauð-
syn einhvers konar leyniþjónustu.
Hér á landi er bandarísk herstöð og
hérlendis eru starfandi sendiráð
með miklum mannafla, sem hafa
þann starfa helstan að afla upplýs-
inga um herstöðina, Islendinga og
skoðanir þeirra. Hingað til hafa is-
lendingar verið alltof saklausir og
grunlausir um t.d., að hérlendis séu
stundaðar stórfelldar persónu-
njósnir af erlendum ríkjum.
Það þarf ekki annað en að líta á
ótrúlega mannmargt sendiráð Sov-
étmanna hér í Reykjavík til þess að
gera sér grein fyrir því, að þessi
mannskapur stundi beinar og
óbeinar njósnir. Jafnframt þekkjum
við, sem á blöðum störfum, að Sov-
étmenn reyna að koma áróðri að í
íslenskum blöðum, þótt ekki hafi
þeir haft erindi sem erfiði. Þá er
þess að geta, að sovéskir sendi-
ráðsmenn sækjast mjög eftir vin-
fengi áhrifamanna í fslensku þjóð-
félagi.
En við megum heldur ekki
gleyma Bandaríkjamönnum. Þeir
eru líka með fjölmennt sendiráð og
þeir hafa enn fleiri liðsmenn sendi-
ráðsins á Keflavíkurflugvelli, þar
sem viðkomendur eru skráðir með
öðrum hætti en sem sendiráðs-
starfsmenn enda þótt störf þeirra
séu fyrst og fremst í þágu sendi-
ráðsins, bandaríska utanríkisráðu-
neytisins og öryggis- og njósna-
deilda hersins og varnarmálaráðu-
neytisins bandaríska.
Raunar eru til dæmi um starfs-
menn á Keflavíkurflugvelli, sem
hafa lent í þvf að vera eltir, síma-
hleraðir o.s.frv. Þess vegna verður
það að teljast háðuleg heimska að
ræða um „innra öryggi" á íslandi á
fundi hjá Varðbergi að viðstöddum
fulltrúum bandaríska sendiráðsins
á Islandi. Slíkt ber vott um, að is-
lendingar hafi ekkert að fela f þeim
efnum gagnvart Bandaríkjamönn-
um. Og sú afstaða segir okkur ekk-
ert annað en það, að við séum svo
rækilega undir hælnum á þessari
bandalagsþjóð okkar í Atlantshafs-
bandalaginu, að þeir megi kássast
í öllum okkar málum og mættu
þess vegna fá aðstöðu í utanríkis-
ráðuneytinu eða dómsmálaráðu-
neytinu til þess að auðvelda þeim
störfin.
Öryggismál á Islandi eru íslenskt
innanríkismál og það verða ráða-
menn þessarar þjóðar að skilja.
Annað er hreinn undirlægjuháttur.
BRÉF TIL RITSTJÓRNAR
Nói og Síríus
skýra málid
í slúðurdálki Helgarpóstsins, er út
kom 20. marz sl., er m.a. klausa um
Nóa-Síríus hf. Þar segir efnislega, að
Nói-Síríus sé búinn að koma sér upp
einhverjum fjölda sjálfsala á Kefla-
víkurflugvelli og selji þannig fram-
leiðsluvöru sína á staðnum. Síðan er
því hreyft, hvort frændsemi undir-
ritaðs og Geirs Hallgrímssonar, fyrr-
verandi utanrikisráðherra, geti
þarna verið um að þakka, eða
kenna, allt eftir því, hvernig menn
kjósa að líta á málið.
Ekki er öll vitleysan eins. Ég vil þó
ekki láta hjá líða að leysa úr þessum
Það reynist oft vel að gefa fyrsta
slag þegar legan er svipuð þessari.
Þá er sambandið rofið á milli spil-
anna. En hér virðist það tilgangs-
laust. Þá gæti austur tekið slaginn
með spaða kóngi og spilað trompi
og þarmeð er allt komið i hvínandi
vandræði. Með hvaða spili ættir
þú þá að trompa? Nei, í þessu til-
vangaveltum dálkahöfundar, hver
svo sem hann kann að vera.
Einhvern tíma á síðasta ári barst
Félagi íslenskra iðnrekenda boð frá
stjórnendum verslana á Keflavíkur-
flugvelli, um að senda sveit manna
á vettvang til skrafs og ráðagerða.
Tilgangur Bandaríkjamanna með
heimboðinu var að láta í ljós áhuga
þeirra á frekari verslun við íslensk
framleiðslufyrirtæki. Undirritaður
var einn af þeim, sem fór í þessa
heimsókn. Þar voru okkur sýndar
verslanir þessara u.þ.b. 5000
manna, sem þar mega versla og
jafnframt vorum við spurðir, hvort
íslenskir aðilar framleiddu ekki eitt-
hvað, sem selja mætti þessu fólki.
Var ákveðið að efna á þessu ári, í
felli tökum við strax á ásinn.
Til þess að átta okkur á legu spil-
anna, þurfum við að komast að
því hver á tromp kónginn. Við lát-
um lítinn tígul úr borðinu og svín-
um gosanum. Þegar það heppn-
ast, þá látum við hjarta ásinn og
þar kom kóngurinn siglandi, svo
nú var spilið komið í höfn.
vor eða sumar, til sérstakrar íslands-
kynningar í stærstu versluninni, auk
þess sem félagsmenn iðnrekenda
yrðu hvattir til að gefa þessum
markaði aukinn gaum. En frum-
kvæðið var sem sagt Bandaríkja-
manna og ber að meta það.
Það er skemmst frá að segja, að
þetta framtak vakti okkur hjá Nóa-
Síríus til umhugsunar. Nokkrum
dögum eftir heimsóknina fóru sölu-
menn okkar í þessar verslanir og er
nú svo komið, að við seljum þessum
aðilum reglulega okkar vöru. Það
bendir aftur til, að varan seljist i
búðunum, sem þá þýðir, að hún lík-
ar vel. Það í sjálfu sér kemur ekki á
óvart. Hvað varðar sjálfsala þá er
það rétt, að okkar vörur eru til sölu
í þeim. Yfir þvi erum við ákaflega
stoltir. En auðvitað eigum við ekki
þessa sjálfsala. Þeir eru í eigu
Bandaríkjamanna. Sjálfsalar eins og
þeir, er hér um ræðir, hafa verið á
Keflavíkurflugvelli um árabil. Þeir
hafa hingað til verið fullir af útlendri
vöru, sem Bandaríkjamenn flytja
inn sjálfir milliliðalaust. Þannig að
ekki einu sinni íslenskir innflytjend-
ur njóta þar góðs af. Það er svo sem
eftir Helgarpóstinum að gera reki-
stefnu út af því, að íslensk vara ryð-
ur útlendri á burt.
1 sannleika sagt er þéssi grein
blaðsins óttaleg lágkúra. í þessu til-
felli, eins og svo oft áður, hefði verið
auðvelt að komast að hinu sanna,
með því að leita eftir því. En sá ljóð-
ur er á þeirri athöfn, að fréttin verð-
ur ekki eins spennandi. Ég hefi oft
staðið sjálfan mig að því, að lesa
þessar slúðursögur Helgarpóstsins
og þykja sumar hverjar bara nokk-
uð góðar. Hreint alveg ótrúlegt hvað
fólki dytti í hug og hvað væri að ger-
ast í þessu landi. Ég sé nú, að full
ástæða er til að taka á sér góðan
vara við slíkan lestur.
Virðingarfyllst,
Nói-Síríus hf.,
Kristinn Björnsson
hæöir og brýr
eru vettvang-
ur margra um-
ferðarslysa. Við
slikar aðstæður
þarf að draga úr
ferð og gæta þess að
mætast ekki á versta
stað.
LAUSN Á SPILAÞRAUT
DOM
Laugavegi 91
10 HELGARPÓSTURINN