Helgarpósturinn - 06.11.1986, Side 21

um á framfæri."
— Getur þú gengid ad þinni vinnu á ákveön-
um tímum, eda verdur andinn ad koma yfir þig?
„Ég er auðvitað misjafnlega upplögð og
stundum er ég alls ekki í stuði. Það er helst eftir
langar og strangar skorpur. Þá sit ég kannski
bara og stari út í loftið og kem mér ekki til að
gera neitt, eða fer út að ganga, gefa öndunum
eða eitthvað slíkt."
— Ertu feimin?
Hún verður svolítið vandræðaleg.
„Já, ég hugsa það nú. Annars rjátlast þetta af
manni með aldrinum og hættir að vera til stór-
vandræða. Ég er þó minnst feimin á myndlistar-
sviðinu. Þar er ég tiltölulega örugg með mig.
Samt sem áður á ég alltaf erfitt með að tala um
myndirnar mínar og útskýra þær fyrir fólki. Mér
finnst best að þær skýri sig sjálfar. Undanfarið
hef ég t.d. mikið verið með fólk í myndunum.
Vonandi finnur áhorfandinn andann í þeim, án
þess að grípa þurfti til útskýringa. I allra nýjustu
myndunum má segja að ég sé undir áhrifum frá
gömlum ljósmyndum — þessum alvarlegu upp-
stillingum frá þeim tíma þegar það var mikil og
alvöruþrungin stund að standa frammi fyrir ljós-
myndavél."
— Hvernig líst þér á fólkid í myndum Karólínu
Lárusdóttur, sem nú sýnir á Kjarvalsstööum?
„Mér líst vel á það og er það eiginlega svolítið
skylt mínu fólki. Ég fékk það á tilfinninguna að
þetta væri frændfólk fólksins í mínum mynd-
um."
KANNSKI SKRIFA ÍG
SKÁLDSÖGU
— Lestu mikiö?
„Ég tek lestrarskorpur; er einmitt í einni slíkri
núna. Ég er að lesa bækur eftir John Irving, sem
mér finnst mjög sérstakur höfundur."
— Eg sé á stœrö sjónvarpsins aö sjónvarps-
gláp getur tœpast veriö mikiö iökaö á heimil-
inu?
Sigrún lítur sem snöggvast á afskaplega lítið
og nett sjónvarp, sem dygði einungis sem eld-
hússjónvarp í henni Ameríku.
„Við keyptum reyndar stærra sjónvarp, en
okkur fannst það svo yfirþyrmandi að við fórum
strax og skiluðum því aftur. Það er því rétt að
sjónvarpið skipar ekkert sérlega háan sess. Það
er svo margt annað, sem skiptir máli."
— Hefurþú aldrei sinnt annars konar listsköp-
un, aö frátöldum barnabókunum?
„Nei, eiginlega ekki. Mér hefur aldrei dottið í
hug að skrifa ljóð, en kannski skrifa ég einhvern
tímann skáldsögu fyrir fullorðna. Ég þyrfti að
setja mig í allt aðrar stellingar, ef ég ætti að
semja fyrir aðra en börn, en það má vel vera að
maður reyni einhvern tímann. Hver veit?"
Að endingu barst talið í senn fram og aftur í
tímann. Sigrún setti framúrstefnulega leiser-
geislaplötu í þar til gerðan spilara og við dáð-
umst að því hve öll hugsanleg tæki eru að verða
lítil nú á dögum. Yndisleg tónlist eftir löngu lið-
inn snilling, Mozart, barst um stofuna — undir-
spil við frásögn Sigrúnar Eldjárn af gömlu húsi
uppi í sveit.
„Við erum að endurreisa hús á Arnarstapa.
Það er nú að vísu aðallega Hjörleifur, sem stend-
ur í því. Þetta hús var reist þarna fyrir 200 árum
og Bjarni Thorsteinson amtmaður bjó í því. Síð-
an var húsið flutt að Vogi i Mýrum, þar sem það
stóð lengst af en var að grotna niður á síðari ár-
um. Þá var það flutt í mörgum hlutum að Korp-
úlfsstöðum og geymt í tvö ár, en sumarið ’85 var
grindin reist á sínum upprunalega stað á Arnar-
stapanum. Síðastliðið sumar var húsið svo klætt
að utan og er núna orðið fokhelt."
— Eigiö þiö þá húsiö?
„Það er hæpið að halda því fram. Sennilega
mun Þjóðminjasafnið koma til með að eiga það
að hluta, því það er endurreist m.a. fyrir styrki
úr opinberum sjóðum, enda er það við hæfi.
Þetta er mjög merkilegt hús.“