Helgarpósturinn - 30.12.1986, Side 14

ERNA
GUNNARSDÓTTIR
VARÐ LANDSKUNN
ÞEGAR HÚN SÖNG í
EUROVISION-
FORKEPPNINNI Á
SÍÐASTA ÁRI. NÚNA
KENNIR HÚN AF
KRAFTI Á AKUREYRI,
VEITIR
FERÐAMÖNNUM
LEIÐSÖGN UM
LANDIÐ OG SYNGUR
ALLAR HELGAR MEÐ
HLJÖMSVEIT í
REYKJAVÍK.
Æ.TLAÐI AÐ
LÁIAST VERA
ÓFRÍSK
Þegar kyrming tíu bestu íslensku Eurovisi-
on-laganna hófst í sjónvarpinu fyrir tœpu
ári, veltu margir því fyrir sér hver hún vœri,
unga raudbirkna stúlkan sem söng meö
Pálma og Bjögga. Flestir afyngri kynslódinni
vissu þó, ad þar fór Erna Gunnarsdóttir úr
Brunalidinu, en svo nefndist hljómsveit sem
hún söng rneö um skeid.
Nú er Erna aftur komin í svidsljósid og far-
in að syngja um helgar með hljómsveit
Magnúsar Kjartanssonar á Hótel Sögu. Samt
sem áður kennir hún meira en fulla kennslu
við Verkmenntaskólann á Akureyri og vinn-
ur viö leiðsögn ferðamanna þess á milli. Við
náðum tali af Ernu til þess að frœðast um
það, hvernig hún fer að því að stunda brauð-
strit norðan og sunnan heiða samtímis og af
hverju hún leggur þetta á sig.
LITLIPUTTI BJARGAÐI MÁLUM
Þó svo söngkonan frá Akureyri sé öll af
vilja gerð, ræður hún ekki við dynti veður-
guðanna fremur en aðrir dauðlegir menn.
Það sannaðist um helgi um miðjan desem-
ber, þegar Erna átti stefnumót við blaða-
mann HP. Vitlaust veður gerði á suðvestur-
horni landsins og flugsamgöngur við höfuð-
staðinn lögðust niður i tvo sólarhringa. Þá
helgina var því engin söngkona með hljóm-
sveitinni á Sögu og ekkert varð úr blaðavið-
talinu.
Úr þessu rættist hins vegar viku síðar og
við Erna Gunnarsdóttir mæltum okkur mót
á Hótel Sögu — nú með greinilegri velþókn-
un guðanna. Að gömlum og góðum sið, byrj-
uðum við á byrjuninni, þ.e. uppruna og
æskudögum.
,,Ég tel mig Akureyring í húð og hár,“ sagði
Erna og hnykkti höfðinu afturábak, eins og
eftir Jónínu Leósdóttur mynd Jim Smart
hún væri með sítt hár sem lægi of mikið nið-
ur í andlitið. „Þó eru foreldrar mínir hvorugir
innfæddir Akureyringar. Pabbi er frá Ólafs-
firði, en mamma frá Vestmannaeyjum."
— Varstu skikkuð í tónlistarnám, þegarþú
varst lítil?
„Ég lærði á píanó í 3 ár, eins og svo margar
stelpur en flosnaði upp úr því námi — aðal-
lega vegna þess að ég missti framan af litla-
putta. Þetta var ágæt átylla til þess að hætta,
því ég var hvorki góður nemandi né efnileg-
ur.
Hins vegar fór ég seinna að læra klassísk-
an söng hjá honum Sigurði Demetz. Það var
ofsalega gaman."
— Hvenœr kom poppið inn í myndina?
„Það var í Menntaskólanum á Akureyri.
Þar stofnuðum við, svona 7 eða 8 krakkar,
skólahljómsveit sem nefndist Hver." („Með
h-i,“ bætti hún við til útskýringar og brosti.)
FYRST OG FREMST
TÓMSTUNDAGAMAN
„Við spiluðum heilmikið á menntaskólaár-
unum, gerðum m.a. víðreist um landið og
héldum sveitaböll. Svo var auðvitað spilað í
skólanum líka."
Eftir vel meintar athugasemdir mínar um
það hvort þetta hafi ekki verið tímafrekt fyr-
ir fólk í framhaldsnámi, bætti Erna við:
„Þetta var bara okkar tómstundaiðja, eins
og aðrir sinna íþróttum eða einhverju öðru.
En auðvitað tók þetta tíma . ..“
— Hvernig leist foreldrum þínum á hljóm-
sveitarmálið?
„Nú, þeim fannst þetta fínt. Sérstaklega
mömmu. Hún lærði sjálf á orgel og spilar
bæði á orgel og píanó. Reyndar eru þau bæði
músíkölsk, foreldrar mínir."
— Var draumastarfið á þessum tíma að
verða söngkona?
„Ekki aldeilis. Mig langaði aldrei að verða
fræg söngkona og hef nákvæmlega enga
framadrauma hvað það snertir. Frægð og
frami er nokkuð, sem ekki heillar mig.
Söngurinn er fyrst og fremst skemmtilegt
tómstundagaman, sem ég hef óskaplega
ánægju af og er þar að auki svo heppin að fá
borgað fyrir!"
Nú hafði Jim, ljósmyndari, lokið við að
festa Ernu á filmu. Þegar hann var farinn,
færði hún sig í hægindastól, því þá þurfti hún
ekki lengur að sitja þar sem hentaði best fyr-
ir myndatökur. Það glitti í fatnað úr glans-
andi efnum inni í fataskáp, en í daufri
skammdegisbirtunni bar Erna engin merki
um tengsl við skemmtanaiðnaðinn, í snjáð-
um gallabuxum og rúllukragapeysu.
VINN EKKI VIÐ HVAÐ SEM ER
Við héldum áfram að rekja okkur í gegn-
um skóla- og söngferil þessarar ungu konu
frá Akureyri.
„Ég varð stúdent 1979 og þá um haustið
innritaðist ég í enskudeildina í Háskóla ís-
lands. Eiginlega var ég komin suður áður en
skólinn byrjaði, því um sumarið höfðum við,
stelpurnar þrjár í Hver, farið að syngja með
Brunaliðinu.
Þegar það kom upp, var ég reyndar afskap-
lega lítið spennt fyrir hugmyndinni. Ég ætl-
aði ekkert út á þessa braut í lífinu, en nú við-
urkenni ég fúslega að ég sé ekki eftir því. Við
sungum í tæpt ár með Brunaliðinu og fórum
m.a. til Cannes á mikla tónlistarhátíð. Það
var óskaplega gaman. Og svo sungum við
líka inn á eina plötu.
Námið í háskólanum var hins vegar alvara
lífsins."
— Varstu farin að vinna við leiðsögn er-
lendra ferðamanna á þessum tíma, Erna?
„Það ævintýri byrjaði sumarið 1980. Ég er
alveg hryllilega kröfuhörð hvað varðar
vinnu og hef aldrei getað hugsað mér að
vinna í búð eða á skrifstofu. Að vísu var ég
ekki með réttindi þá, en það skorti fólk í
þetta fyrir norðan, svo málakunnáttan ein
nægði til þess að ég fékk vinnuna.
í byrjun var þetta óskaplega erfitt — reynd-
ar sagði ég upp, strax og ég kom til baka úr
fyrstu Mývatnsferðinni. Mér fannst ferða-
mennirnir eiga svo miklu betra skilið en að
fá mig fyrir leiðsögumann. Það var hins veg-
ar lítið gert í því að ráða einhvern í staðinn,
enda vissi reyndara fólk að þjálfuinin kemur
hægt og sígandi. Svo var ekki minnst frekar
á uppsögina.
Núna er ég síðan búin að verða mér úti um
réttindi í faginu og hef starfað mikið við leið-
sögn."
— Hvað gerðirðu þegar BA-náminu lauk?
„Ég hafði sótt um Fulbright-styrk til fram-
haldsnáms í Bandaríkjunum og mér til mik-
illar undrunar fékk ég hann. Það lá við að ég
fengi taugaáfall við fréttirnar, því ég var ást-
fangin og gat ekki hugsað mér að fara frá
kærastanum. Ég lét mér detta í hug alls kyns
afsakanir, til þess að komast hjá því að nýta
styrkinn. Hafði það í bakhöndinni að látast
bara vera ófrísk, ef allt annað brygðist. Sú
kvöð fylgdi nefnilega styrknum, að manni
var komið fyrir hjá bandarískri fjöiskyldu.
Það þýddi því ekkert að mæta með karl-
mann upp á arminn.
Að lokum varð það þó úr, að ég fór í eitt ár
til Connecticut í framhaldsnám. Það sem
bjargaði málinu var, að ég komst heim um
jólin og Gunnar, maðurinn minn, kom tvisv-
ar út til mín.“
— Segðu mér meira frá eiginmanninum.
„Hann heitir Gunnar Guðmundsson og er
rekstrarstjóri hjá Sérleyfisbílum Akureyrar.
Við kynntumst reyndar í rútu. Hann var bíl-
stjóri og ég leiðsögumaður . ..“
Erna virtist komin úr jarðsambandi við
þessa upprifjun, svo ég spurði hana um til-
drög þess að hún kom fram í Eurovision-for-
keppninni, svona til að ná henni niður á jörð-
ina.
FANNST GLEÐIBANKINN EKKI
KOMA TIL GREINA
„Hann Egill Eðvarðsson hringdi bara í mig
einn daginn. Þetta kom mér ofboðslega á
óvart. Ég hafði verið týnd og tröllum gefin
fyrir norðan og ekki í neinum tengslum við
fólk í þessum „bransa". Þetta tilboð var hins
vegar spennandi og því tók ég það að mér,
með því skilyrði að söngurinn í sjónvarpinu
yrði allt og sumt sem ég gerði. Ég hafði ekk-
ert tækifæri til þess að fara til Noregs, enda
var ég með fulla kennslu í Verkmenntaskól-
anum á Akureyri og eins og allir vita eru próf
í maí.
Það var nógu erfitt að taka þátt í þessari
undankeppni. Ég þurfti að viðhafa alls kyns
tilfæringar, fá fólk til að kenna fyrir mig og
vinna upp tíma, sem féllu niður. Þetta var
heilmikið stress og mikil aukavinna."
— Hvaða lag fannst þér sjálfri best?
„Mér fannst Gleðibankinn ekki koma til
greina, en ég var mjög hrifin af lögunum Eg
lifi í draumi og Ef. Svo fannst mér Vögguvísa
líka ofsalega fallegt lag. Það er sovlítið
merkilegt, að um leið og ég er komin upp á
sviðið á Sögu, biður fólk mig um að syngja
Vögguvísu."
— Fannst þér gaman að vera með íþessu?
„Það var þrælgaman, þótt ýmislegt færi
auðvitað miður varðandi það hvernig staðið
var að þessu. Ég hef t.d. grun um að Vöggu-
vísa hafi í raun og veru ekki komið til greina
í neinni alvöru, þó lagið væri ekki dæmt úr
leik. En það var ánægjulegt að finna áhug-
ann á þessu úti í þjóðfélaginu. Það virtust all-
ir fylgjast með og þekkja lögin, hvort sem
það voru verkamenn, prestar eða hvaða
hópur sem er.
Ég myndi hins vegar, persónulega, ekki
nenna í þetta Eurovision-stapp aftur. Enda
verður annar háttur á þessu núna. Höfund-
arnir ráða sjálfir hverjir flytja lögin, ef þau
lenda í úrslitakeppninni."
— Og framtíðin, Erna?
„Ég ætla að vera áfram á Akureyri í fram-
tíðinni. Það liggur ljóst fyrir. Mér finnst
óskaplega gaman að kenna. Starfið gerir
hins vegar hrikalegar kröfur til manns og á
meðan launin eru eins og þau eru . . . Ég veit
ekki hvað ég endist. Það er ofboðslega þreyt-
andi að þurfa að kenna myrkranna á milli, til
þess að hafa sæmilegar tekjur. Satt best að
segja er ég orðin leið á því að vinna jafnmiki
og ég hef gert undanfarin ár.“
— Samt syngurðu hér fyrir sunnan allar
helgar. Ertu með öllum mjalla?
„Sko, við vorum að kaupa okkur húsnæði,
sem aðeins er tilbúið að hluta. Þess vegna
flýg ég suður á föstudegi til að syngja og aft-
ur norður a sunnudegi. Þetta er hægt í stutt-
an tíma, en ég er ákveðin í að hafa ekki
svona mörg járn í eldinum eftir þennan vet-
ur." Ég er hins vegar afskaplega kröfuhörð
hvað vinnu snertir, eins og ég sagði áðan. Vil
ekki hvað sem er! Ég geri bara það sem ég
hef gaman af.“
Með þessa ágætu reglu að veganesti, þakk-
aði blaðamaður fyrir sig og skildi hina bros-
mildu, norðlensku söngkonu eftir á hótel-
herberginu. Síðar þennan dag beið hennar
enn eitt verkefnið. Þá myndi gallabuxna-
klæddi kennarinn dubba sig upp í glitrandi
samkvæmisfatnað og snúa sér að áhugamál-
inu, sem hún fær borgað fyrir að sinna.
14 HELGARPÓSTURINN