Helgarpósturinn - 21.05.1987, Blaðsíða 12

eftir Gunnar Smára Egilsson teikning Jón Óskar
Halelúja í hádegi
Helgarpósturinn fylgist með bænastund Norðurljósanna undir hádegisverði í Leifsbúð.
Fundir Nordurljósa eru um margt
líkir hádegisuerdarfundum Lions og
Rotary. Fyrir framan dyrnar á Leifs-
búd á Hótel Loftleiöum hafði þjónn
komið sér fyrir við dúklagt borð. A
borðinu var peningakassi og
greiðslukortamaskína. Karlmenn,
flestir á besta aldri, greiddu þjónin-
um eitt þúsund krónur og gengu í
salinn. I hópnum voruþó tvœrkon-
ur. ísalnum var borðum raðað í fer-
hyrning, kaffibollar, hnífapör og
vatnsglös.
En lengra nœr samlíkingin ekki.
Við annan enda borðsins sat maður
með volduga bíblíu. Tveir menn
stóðu við vegg og töluðu um þau
frœkorn sem sáð hefði verið íKFUM
fyrir þremur áratugum og vœru nú
tekin að skjóta rótum. Um þrjátíu
menn voru komnir saman I hádegi
á mánudegi til að biðjast fyrir sam-
an. Biðja til Guðs.
Norðurljósin eru félags-
skapur kristinna
manna sem stofnaður
var síðastliðið
haust. í upphafi voru
það níu menn úr við-
skiptalífinu sem komu saman einu
sinni í viku, neyttu matar og fóru
með bænir sínar í sameiningu. Þeir
tóku síðan með sér gesti og sumir
þeirra komu aftur. Nú eru aldrei
færri en þrjátíu manns saman
komnir í Leifsbúð á mánudögum.
Hátt í þrjú hundruð manns hafa
mætt á bænastundirnar. Sumir að-
eins einu sinni, aðrir reglulega og
enn aðrir endrum og sinnum.
Þó menn úr viðskiptalífinu séu
enn mest áberandi eru þarna menn
úr flestum stéttum. Prestar, stjórn-
málamenn, opinberir starfsmenn.
Hins vegar lítið af verkamönnum.
Fáir úr þeim stéttum sem fá ekki frí
til bænahalds í hádeginu.
Þegar gestabók félagsskaparins
er skoðuð sést að ísland er lítið land.
Á þeim skamma tíma sem liðinn er
frá fyrsta fundi Norðurljósanna hafa
margir af æðstu yfirmönnum þjóð-
arinnar litið inn á bænastundirnar.
Stjórnmálaforingjar, ráðherrar og
jöfrar úr viðskiptalífinu.
Það mátti enda ráða af viðræðum
við þá sem voru á bænastundinni á
mánudaginn að félagar í Norður-
ljósunum trúa á árangur af starfi
sínu. Trúa því að með bænastund-
unum séu þeir að velta hlassi. Þó trú
hvers og eins, og vandi hans í lífinu,
hafi verið til umræðu var oft stutt í
trú á umfangsmeiri breytingar.
Menn trúðu því að þessar bæna-
stundir væru varða á leið til mann-
legra samfélags.
Þegar menn voru sestir
við borðið stóð mað-
urinn með bíblíuna upp
og bauð alla velkomna.
Las síðan stuttan kafla
úr bíblíunni.^ Upphaf
Jóhannesarguðspjalls. „í upphafi
var orðið og orðið var hjá Guði og
orðið var Guð...”. Að því búnu óskaði
hann eftir tillögum um sérstök
bænaefni.
Glaðbeittur maður benti á, að
samtökin Vímulaus æska hefðu
staðið að söfnun um heigina og náð
betri árangri en nokkur hefði þorað
að vona. Norðurljósin hefðu beðið
fyrir þessum samtökum á mánudegi
fyrir viku. Þá sérstaklega fyrir því,
að fjárhagur þeirra mætti styrkjast.
Það hefði gengið eftir. Því bæri að
þakka Guði þann stuðning, sem
samtökin hefðu fengið hjá þjóðinni.
Maður þessi var stór og þrekinn.
Gekk fram vígreifur. Brosti og sagði
hallelúja. Var auðsjánlega ham-
ingjusamur í trú sinni. Aðrir voru
ábúðarfyllri. Hver virtist trúa eftir
sínu upplagi. Sumir tvístígandi. Aðr-
ir fullir vissu. Hugsanir um samband
vaxtarlags og upplags skutu jafnvel
upp kollinum. Sá stóri og glaðbeitti
var a.m.k. eins og holdgervingur
þéttvaxinna manna, ef marka má
kenningar Kretcmers.
Fleiri óskir um bænaefni komu
fram. Einn af stofnendum félags-
skaparins sagði frá því, að drengur-
inn sem þeir hefðu beðið fyrir á síð-
ustu bænastund hefði dáið á laugar-
daginn. Faðir hans hafði komið í
fyrsta sinn á fund Norðurljósanna
viku fyrr og þá var beðið fyrir
drengnum hans, sem lá í sjúkrahúsi
með heilahimnubólgu. Nú væri
mikil sorg í fjölskyIdunni. Því skyldu
Norðurljósin biðja fyrir henni. Óska
eftir styrk til hennar svo hún mætti
standast þessa miklu sorg.
UUngur maður ósk-
aði eftir því að beðið
yrði fyrir sér og syni
sínum. Sagðist vona
að menn tækju þetta
ekki sem eigingirni.
Þeir feðgar búa einir saman. Þrátt
fyrir að þeir elskuðu hvor annan
næðu þeir ekki saman. Eitthvað
stæði í veginum. Ungi maðurinn
óskaði eftir því að fundurinn bæði
fyrir því að þeim tækist að komast
yfir þessa hindrun.
Þegar þessi og fleiri bænaefni
voru fram komin tók sá með bibl-
íuna að biðja í heyranda hljóði. Aðr-
ir fundarmenn gripu höndum sam-
an og báðu. Sá sem talaði bar fram
umbeðin bænarefni. Einstaka menn
tóku undir með hallelúja. Eða báru
fram nafn Jesú í lágum hljóðum.
Þegar hinar sérstöku bænaóskir
voru komnar fram tóku aðrir að
biðja upphátt. Þökkuðu fyrir nær-
veru Guðs. Báðu fyrir þeim sem
minna mega sín, fyrir nágrönnum
sínum, íslensku þjóðinni. Einn bað
fyrir ráðamönnum. Óskaði þess að
ákvarðanir þeirra yrðu til heilla.
Sagðist biðja þess að þjóðin fengi
ekki endilega þá stjórn sem hún ætti
skilið, heldur góða stjórn. Annar
þakkaði fyrir að von væri á sjón-
varpsbíl að kvikmynda fund Norð-
urljósanna, sem lið í kristilegum
sjónvarpsþætti. Ungi maðurinn sem
hafði óskað eftir að beðið yrði fyrir
sér og syni sínum þakkaði Guði fyrir
að hafa fellt tár í einlægni. Þakkaði
fyrir að hafa ekki blygðast sín fyrir
það.
Nær allir fundarmanna báðust
upphátt fyrir, hver á eftir öðrum.
Sumir af tilfinningu fyrir sorg og erf-
iðleikum í hversdeginum, aðrir af
þrótti fyrir bættu samfélagi. Nokkrir
voru óstyrkir og feimnir, aðrir
ákveðnari. Prestarnir báðu af
öryggi. Kennivaldi.
Að lokum stóðu menn
upp, héldust í hendur
og fóru með faðirvor-
ið, allir sem einn. Þeg-
ar kom að ameninu
tóku menn þéttar um
hendur hver annars. Áður en menn
náðu að setjast að því loknu opnað-
ist hurðin að salnum og þjónarnir
komu inn með ristaðan silung.
Amen var þeirra stikkorð.
Undir máltíðinni ræddi gamal-
reyndur KFUM-maður um kynni sín
af Guði. Talaði um hvernig hann
hefði beðið til hans í veikindum sín-
um í æsku. Beðið um að Guð gerði
á honum kraftaverk, svo hann yrði
heill. Kraftaverkið hefði ekki orðið,
en frá þeim tíma hefði hann lifað
með Guði. Vegna veikinda sinna
hefði hann ekki getað tekið þátt í
leikjum annarra barna. Maðurinn
velti því fyrir sér hvort hann væri
það ístöðulítill að ef ekki hefði verið
fyrir þessi veikindi hefði hann glat-
að barnatrúnni. Hvort Guð hefði
með þessu fangað hann. Vegir Guðs
værú óútreiknanlegir. Það sem okk-
ur virtist stundum sem mikil sorg
hefði stundum í sér fólginn mikinn
fögnuð. Það sem við óttuðumst gæfi
okkur stundum það sem væri okkur
dýrmætast.
Fleiri töluðu ekki, utan fundar-
stjóri sem þakkaði mönnum kom-
una. Menn töluðu saman í smærri
hópum um óskyld efni. Þökkuðu
síðan fyrir sig og héldu til sinna dag-
legu starfa. Uti var bjartur maídag-
ur.
Starf Norðurljósanna hefur skotið
víðar rótum en í Leifsbúð. Félagar í
þessum samtökum koma saman á
hverjum morgni í nokkrum fyrir-
tækjum, biðja saman og ræða um
trú sína. Það var áberandi af tali
manna á bænastundinni að þeir
fundu fyrir krafti af þessum samtök-
um. Trúðu því að þau yxu og döfn-
uðu. Trúðu á vakningu kristninnar.
En þeir virtust einnig trúa því að
vakningin þyrfti ekki endilega að
vera innan hefðbundinna kirkju-
stofnana. Hún skyti rótum hvar sem
kristnir menn fyndu sér samastað.
Og ekki síst í Leifsbúð á Hótel Loft-
leiðum.
12 HELGARPÓSTURINN