Helgarpósturinn - 10.03.1988, Side 46

inimrT"
ÍÞRÖTTIR
JAFNTEFLI EÐA
JAFNTEFU EKKI,
ÞAÐ ER...
x *
— Aað fitla við alþjóðareglur? — A að fella niður rangstöðu?
— A Ivar Webster að vera med?
Jafntefli eda ekki jafntefli hróp-
udu menn hástöfum eftir ad IR-ing-
ar og Grindvíkingar skildu jafnir í
tveimur viöureignum í bikarkeppn-
inni í körfuknattleik í sídustu viku.
Hvers vegna að hrópa? Jú, jafnlefU
þekkist ekki í körfuknattleik og er
hvergi skrád ad mér vitandi í alþjód-
leg lög í þessari íþróttagrein. A ís-
landi er þó allt hœgt og því er sú
klausa í reglum KKÍ um bikar-
keppni í körfuknattleik að leikjum
megi Ijúka med jafntefli — skondid.
Þeir sem sáu fram á að geta hugsan-
lega verið slegnir úr leik í þessari
keppni höfðu allan vara á og kœrðu
sína leiki áður en þeir voru spilaðir,
svona til vonar og vara. Það er ekki
þar fyrir að slíkt heföi nokkuö haft
að segja — en til að vera vissir um að
tapa ekki þrátt fyrir að vera verra
liðið ákváðu sumir að taka til
hendinni strax. ÍR-ingar vildu hafa
vaðið fyrir neðan sig — gott og vel.
Það sem kemur mér heldur
spánskt fyrir eyru (afsakið orðalag-
ið) í þessu sambandi er að forráða-
menn liða skuli ekki geta sætt sig
við reglur sem settar eru af sam-
bandi sem þeir eru aðilar að. Auð-
vitað eru menn sjaldan á eitt sáttir
með sín sambönd en menn verða þó
að hlíta reglum þeirra á meðan þeir
eru innan þeirra. KKÍ setur þessar
reglur um bikarkeppni að því er mig
minnir í fyrra. Þegar keppnin hófst
í ár var öllum Ijóst að þessi óvenju-
legi möguleiki var fyrir hendi og að
spilað yrði eftir þessum reglum. Ef
menn eru ósáttir við þær þá hefðu
þeir átt að mótmæla strax við
setningu þeirra. Eflaust hafa ein-
hverjir gert það en meirihlutinn eða
stjórnin ræður og því fór sem fór.
Reglur eru reglur og á meðan bæði
liðin spila eftir þeim ætti varla að
halla á annað. Rey ndar fór nú betur
en á horfðist hjá ÍR-ingum því þeir
tóku leikina með Evrópuknatt-
spyrnubragði og skoruðu fleiri stig á
útivelli og það dugði — kæran fór
hins vegar í tunnuna.
í framhaldi af þessu máli (sem
reyndar varð ekkert mál) þá geta
menn þó velt sér upp úr þeirri
spurningu hvort íslensk sambönd
og íþróttafélög eigi að fitla við al-
þjóðlegar reglur í íþróttum? Hvort
það komi okkur ekki best að spila
samkvæmt alþjóðlegum reglum og
vera ekki að vera neitt sérstakir? I
mínum huga er ekkert athugavert
við það að breyta reglum í íþrótta-
greinum svo framarlega sem þær
reglur eru sanngjarnar og að enginn
keppnisaðili hafi sérstakan hag af
breytingunni. Meðan allir sitja við
sama borð, þ.e. þekkja reglurnar og
spila eftir þeim, þá er allt í himna-
lagi — og sei sei já.
BURT MEÐ
RANGSTÖÐUNA!!!
Talandi um reglur og breytingar á
þeim þá er ég hér með uppástungu
til Knattspyrnusambandsins. Hún
hljóðar svona: „Fellum niður rang-
stöðu í Reykjavíkurmótinu í knatt-
spyrnu!" Astæðan er í raun ósköp
einföld. Gerum leikinn eins
skemmtilegan og við getum fyrir
áhorfendur. Með því að fella niður
rangstöðu-regluna verður leikurinn
opnari (væntanlega) og meiri mögu-
leikar eru á að mörk verði skoruð
en margir áhorfendur koma til að
sjá skoruð mörk. Ekki veitir af að fá
áhorfendur á Reykjavíkurmótið, þó
ekki sé nema til að labba um nýju
stúkuna, sem eins og ég hef áður
sagt í pistlum mínum var byggð
þarna í asnaskap og hugsunarleysi.
Reykjavíkurmótið er kjörinn vett-
vangur til að reyna nýjungar í leikn-
um og má benda á þriggja stiga regl-
una. Ég þykist viss um að það eru
mér ekki allir sammála um að fella
beri niður rangstöðuna og vissulega
ætla ég ekki að éta hatt minn (úr
marsipani eða súkkulaði) upp á að
þessi breyting virki eins og vonir
mínar standa til. Hins vegar má
benda á að við verðum að reyna
þetta fyrirkomulag við eðlilegar að-
stæður til að geta dæmt um hvort
það er í iagi eða ekki.
Það er hugsanlegt að fara frekar
þá leið sem Bandaríkjamenn völdu
þegar þeir byrjuðu að spila knatt-
spyrnu fyrir alínokkrum árum. Þá
létu þeir setja línu þvert yfir völlinn
miðja vegu á milli miðju og marks-
ins á hvorum vallarhelmingi. Þetta
var rangstöðulínan í stað miðlínu
eins og nú er. Þetta gaf ágæta raun
og gerði leikinn skemmtilegri en
ella og bauð mönnum upp á meira
pláss til að athafna sig. Hér á landi
veitir ekki af því. Mér þætti ekki
ólíklegt að menn gætu sæst á þessa
málamiðlun svona bara til að kanna
hvernig þetta virkar — hvers vegna
ekki?
AF ÖSKUREIÐUM
MÖNNUM
Það hefur dálítið borið á því að
undanförnu að menn hreyti hver í
annan á síðum dagblaðanna. Viggó
byrjaði á því að hreyta í dómarana
sem köstuðu að sjálfsögðu á móti og
sögðu að Viggó væri með óþekkari
þjálfurum á landinu og hefði verið
óstýrilátur sem leikmaður líka. Þá
var það líka haft eftir þeim að hann
hefði fallið á prófi hjá HSÍ i lögum og
reglum leiksins. Viggó svaraði aftur
og sagði að þetta próf hefði verið
tekið í gríni og nánast munnlega á
skemmtikveldi endur fyrir löngu og
væri ekkert að marka — bara allt í
plati. Svo segir hvor aðili að hinn sé
ekki svaraverður og allir hafa bæði
rangt og rétt fyrir sér — huh!! Svona
eiga menn ekki að láta. Dómarar
eru í starfi þar sem þeir eiga á hættu
ekki aðeins í leik heldur einnig utan
vallar að fá yfir sig skammir. Þannig
er málið og þannig verður það allt-
af. Menn verða bara að hafa bein í
nefinu til að taka því. Viggó skamm-
ar þá hins vegar fy rir svona almennt
gáleysi í dómgæsíu — hér vantar ná-
kvæm dæmi til að styðja við bakið
á ásökununum. Viggó ætti þar að
auki að vera sá síðasti til að vera að
fjasa mikið í dómurum þar sem
hann er búinn að angra þá í mörg-
um löndum í gegnum árin og gjarn-
an verið álitinn (oftast réttlætan-
lega) einhver mesti skammahestur
(nýtt orð sem ég kasta hér fram) sem
um fjalir leikvalla hefur farið. Ég
verð að segja að frá mínu sjónar-
horni eru dómarar á íslandi í slakari
kantinum og alltof trúir bókinni.
Hins vegar get ég vel skilið þá menn
sem í þessu standa að þeir verði
svekktir er enn einn Svía-skrattinn
dæmir þá úr leik og þar með íslend-
inga. Svíar eru nú einu sinni allt að
því óþolandi og hroki þeirra til leið-
inda. Því miður hafa þeir nákvæm-
lega ekki meira álit á okkur íslend-
ingum en skrælingjum í moldarkof-
um. Við verðum að fara að sparka í
rassinn á þeim í einhverri íþrótta-
grein á næstunni.
En það var ekki bara Viggó sem
var reiður út í dómarana og þeir út
í hann, heldur er ívar Webster nú
orðinn saltvondur líka fyrir að hafa
verið dæmdur í keppnisbann eftir
að hafa slegið til andstæðings, á
meðan önnur högg í öðrum leik
voru nánast þurrkuð út. ívar er svo
vondur að hann vill helst ekki vera
íslendingur eftir allt saman og neit-
ar að spila með íslenska landsliðinu
í körfuknattleik í framtíðinni. Hver
segir svo sem að hann verði í ís-
lenska landsliðinu á næstunni ef þá
eitthvert íslenskt landslið í körfu-
knattleik verður í raun til á næst-
unni? Þetta á alit eftir að koma í ljós.
Það væri vissuiega eftirsjá að
Webster úr landsliðinu, þó ekki væri
nema vegna stærðar hans. Hann er
sá eini hér á landi sem hugsanlega
getur tekið frákast á t.d. Norður-
landamóti nema að Pétur komi og
spili með. íslenskt landslið gæti orð-
ið sæmilegt ef þeir spiluðu báðir
með en ég óttast að Pétur verði orð-
inn mjög gamall þegar hægt verður
að nota hann og sennilega er ívar
svo reiður að hann kemur ekki til
með að spila fyrr en dómurinn yfir
honum verður mildaður og leikirnir
sem hann missti úr leiknir aftur — æ
þessi blessaða íþróttaveröld. Hvar
væri ég staddur ef ekki væri eitt-
hvað til að fjasa um í viku hverri?
Hvar væru dagblöðin okkar, sjón-
varp og útvarp ef ekki nyti við þessa
hasars í íþróttunum? Þökk sé íþrótt-
unum fyrir einn launaseðilinn enn!!
46 HELGARPÓSTURINN
EFTIR ÞÓRMUND BERGSSON