Morgunblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 13

Fimmtudagur 1. júlí 1965
MORGUNBLAÐID
13
— Ævintýri
Framh. af bl.s. 10
ingjans. Aftur á móti var nóg
af næturgestum, þó við kynn
um ekki o-f vel að meta heim-
sóknir þeirra, flóm og ná-
komnum ættingjum af skor-
óýrakyni. Kofarnir stóðu
I þrír og fjórir saman og girð-
j ing i kring og fólk hafðist
! þar ekki við ifema á nótt-
unni, á daginn voru allir ut-
andyra.
i - í>ar eins og svo víða annars
staðar, var áberandi hver tign
©g samræmi er í háttum frum
! stæðs fólks, þegar það er í
j sínu rétta umihverfi, segir
I Halla hugsi, ég ber óskap-
I lega virðingu fyrir frum-
etæðu fólki, mér hefur reynzt
það mjög vel, því indælla
sem það er frumstæðara að
dómi Vesturlandabúa. Það
er ekki fyrr en það er komið
1 heim siðmenningarinnar
svokölluðu að viðhorfið breyt
ist. Tötra'.egir verkamenn í
tfátækranverfum stórborg-
anna sem hafa flosnað upp
úr heimahögum sínum af ein-
hverjum ástæðum og eiga
eiginlega hvergi heima leng-
ur, eru ömurleg sjón. Þe:r
hafa misst alls þess sem þeir
áttu áður sér til trausts og
halds, menningu sína og forna
siði og ekkert fengið í stað-
inn. Heimur siðmenningarinn
ar vestrænu er þeim lokað-
ur að mestu og það er ekki
íurða þó gremja og biturleiki
búi um sig með þessari kyn-
sióð hinna uppflosnuðu.
En stundum og oftar miklu
en moldarkofana gistum
við líka fínustu og
dýrustu hótel heims, blönd-
um geði við kvikmyndadísir
©g milljónamæringa og höf-
um þjón á hvtrjum fingri —
og því neita ég ekki, að það
er gaman IÍKa, segir Halla,
é sinn hátt. Ég er óttalegt
iúxusbarn en ég nýt þess líka
eð vera bara úti í náttúrunni,
að göslast um > mýrum á
■vaðstígvélum klifra 'í fjöll-
um, ríða, veiða, það er allt
jafn gaman. Það sem máli
skiptir er að taka öllu eins
og það er og vera ekki ein-
lægt að bera allt saman við
eitthvað annað. Þetta fóik
sem ferðast um heiminn og
hefur allt á hornum sér af
því það fær ekki samskonar
mat og sængurumbúnað og
annað áþekkt og það fær
fceima hjá sér, er aumkunar
vert fólk. Það ferðast ekki,
það bara flytur sig um set.
Sjálfri er mér alveg sama
hvar ég haila höfðinu, svo
fremi þar sé hreint, — hún
brosir, — en ég hef svosem
orðið að láta rnig hafa það
stundum, að því væri ekki að
heilsa.
— Mér finnst ég líka alls
staðar eins og heima hjá mér
heldur Halla áfram, enda er
eg það ailtaf. Beimili manns
er þar sem fjölskylda manns
er, en ekki endilega eitthvað
bjargfast hús einhvers staðar
í veröldinni. Við erum alltaf
saman öll þrjú Davíð, Hal og
ég >g þessvegna erum við
alitaf heima hjá okkur, hvort
eem við erum í Kongó eða
Chile, Noregi, Nepal eða í
Kaliforníu þar sem húsið okk
fir er.
• ..— Það bafa margir hrist
hofuðið yfir „þessum flEék-
Jngi á blessuðu barninu* ‘segir
Halia — og fundizt við tæp-
lega með öllum mjalla, að
fieða svona um heiminn með
bann í eftirdragi. En það hef-
ur bara aldrei annað komið
til greina. Eina skiptið sem
vrð vorum á báðum áttum
var þegar við fórum í fyrstu
hnattferðma, þá Var Davíð
tæplega ársgamali og þetta
Y9r toiuvert álitamál. Samt
tokum vrð hann með oá {
hans eigin rúmi, og með 150
Pund af barnamat í hafurtask
mu — að ógleymdum ÖUum
t>leyjunum!
Siðan hefur þetta gengið
ems og í sögu — én ekki
held ég að Davið myndi viija
feta 1 fótspor okkar, hann
vill mikiu heldur verða vís-
indamaður. Davíð er ekkert
nýnæmi í að ferðast, hann
vildi miklu fremur fá að
dveljast um kyrrt eitt sum-
ar og þá helzt hér heima.
Hann talar alveg íslenzku,
við tölum hana alitaf heima,
en hefur þó lengst verið hér
tíu daga í einu, síðan hann
varð talandi. Hann er reynd-
ar fæddur hér — og það þó
með naumindum, því hann
er í heiminn loorinn þremur
dögum eftir að ég kom hei-m
frá Englandi með flugvél —
og árið 1950 var ekki nema
ein flugferð á viku milli ís-
lands og Englands, svo ef ég
hefði misst af vélinni ....
nei, segir hún hugsi, ég held
ekki að „þetta flakk“ sé
slæmt fyrir börn, það er
áreiðanlega miklu betra en
mörg föst heimili þar sem
foreldrarnir hafa ekki tíma
til að sinna börnunum. Við
höfum alltaf haft tírna til að
sinna Davíð, hann hefur allt-
af getað leitað til okkar hve-
nær sem var um hvað sem
var ....
— Annars er eins og fólki
gleymist, að þetta „flakk“
okkar stendur í þrettán vikur
ársins, segir Halla, hinar þrjá
tíuogníu er-um við um kyrrt
í Kaliforniu og þar gengur
Davíð í skóla. Það er alltaf
einblínt á þessar þrettán.
Þættirnir okkar, „Undur ver
aldar“ eru vikulega í sjón-
varpinu, þessum 39 sem eru
yfir veturinn, frá september
og fram í maí-júní, er sjón-
varpað beint, en hinir 13 eru
teknir á band og endurvarpað
meðan við erum að viða að
okkur efni í næstu 39 þætti.
— Hvar mér hafi þótt
skemmtilegast að koma? Ég
veit ekki, ég hef nú farið svo
víða, að ég get eiginlega ekki
tekið neitt land fram yfir
öll önnur, það gegndi öðru
máli framan af, meðan þau
voru færri. Einu sinni gat ég
sagt það sky'rt og skorinort,
að Japan væri langskemmti-
legasta landið sem ég hefði
. komið til. Nú renna á mig
tvær grímur, ég yrði senni-
lega að gera 15-20 landa „vin
sældalista" ef vel ætti að
vera.
— Þegar svona mörg lönd
eru að baki, segir hún hugsi,
hættir maður að gera upp á
milli þeirra, þá man maður
hvert þeirra fyrir það sem
einkennandi er fyrir það, fyr
ir þá töfra sem það býr yfir,
án tillits til annars. Sum lönd
eru líka þannig, að það er
gaman að hafa komið þangað,
en þau freista manns ekki til
að koma aftur, önnur lönd
langar mann til að heim-
sækja æ ofan í æ.
Mig langar trl dæmis eng-
in ósköp aftur til Bolivíu _
þar sem við vorum grýtt einu
sinni. Það var á lýðveldishá-
tíð í höfuðborginni, sem
kennd er til friðar, La Paz.
Við vorum þar að taka mynd-
ir í friði og spekt og horfa á
skrúðgöngu dagsins, þegar
allt í einu dundi á okkur
grjóthríðin og allt í kring.
Einhverjum hafði víst sinnast
við einhvern og þá var ekki
alð sökum að spyrja. Indíán-
arnir í Bolivíu eiga ekki
vanda til að hugsa um af-
leiðingar gerða sinna — þeir
tyggja þar flestir kókaínlauf
eins og karlarnir skro hér
f-yrr og eru eiginlega
alltaf „undir á-hrifum“.
— Mér fannst afskaplega
fallegt í Rio de Janeiro, en
Brasilía, höfuðborgin nýja, er
eins og tilbúin borg og ekki
furðar mig á því þó fólk fari
þangað ógjarnan og forði sér
til Rio hvenær sem tækifæri
gefst. Annars eru hin spönsku
mælandi lönd Suður-Ameríku
öll nokkuð keimlík, það er
yfir þeim þessi svipur af sam
eiginlegum arfi spánskrar
-menningar, þó margt sé þar
ólíkt að öðru leyti. í Evrópu
t.d. er miklu meiri fjölbreyti-
ieihi á miklu minna svæði.
Ju> ég hef komið til allra
Evrópulanda utan tveggja,
Albaníu og Andorra. Til Sovét
ríkjanna líka, jú, en ekki
austur fy-rir Úralfjöll. Astra-
liu? Jú-jú, við fórum til Ástra
líu 1961. Það var ga-man að
koma þar, en ekki sérlega
„spennandi", þar er allt svo
líkt því sem er í Bandaríkj-
unum — ?? — Já, mér finnst
það, segir Halia og hlær við
— og ég hef meira að segja
mína eigin kenningu um það
hvernig á því standi — ég
held að það sé vegna þess að
Bandaríkin og Ástralía vöru
bæði ónumin lönd, að það sé
samhjálp frumbyggjanna sem
blátt áfram urðu að vera
hverjir öðrum til trausts og
halds ef þeir áttu að geta lif-
að í landinu, sem hefur. gert
Ástralíumenn svo miklu vin-
gjarnlegri að fyrra bragði og
opinskárri en Englendinga,
sem þeir hafa frá feng-
ið svo marga siði sína
og venjur. Fas þeirra
allt ber miklu meiri keim af
Bandaríkjunum en Bretlandi.
— Kambodsja væri líka
ofarlega á „vinsældalistanum“
segir Halla, — þangað hafði
mig lengi langað að koma,
ég var búin að lesa mér til
um Khmer-menninguna og
hafði fengið á landinu mikinn
áhuga, og þar var líka yndis-
iegt .... sama get ég sagt
um Egyptaland — fornminjar
eru mér alltaf mikil freist-
inj — — ég var einu sinni
að hugsa um að leggja fyrir
mig fornleifafræði ....
— Er annars nokkur stað-
ur eftir, sem þig langar til
að heimsækja en hefur ekki
enn komizt til? segi ég.
— Nú verð ég að hugsa mig
um, segir Halla. — Mig lang-
aði lengi að komast til Nepal
og það hefur nú orðið að veru
leika, eins dreymdi mig um að
fá að búa á ,,húsbát“ svona
fljótandi húsi, með öllum þæg
indum, í Kashmír — þeir eru
þar margir á Dal-vatninu og
það er óskaplega rómantískt
og yndislegt — og það höfum
við gert. Madagaskar er ann-
að land sem við höfum áhuga
á að heimsækja og nú erum
við búin að fara þangað, það
er eiginlega ekki annað eftir
en Suður-heimskautið, þang
að vildi ég gjarnan komast og
helzt fyrst kvenna, en ekki
til langdvalar þó . . . .
★
Ég horfi á Höllu Linker
þar sem hún situr þarna bros
hýr og segir frá ferðum sín-
um um allar heimsins álfur,
með sömu róseminni og væri
hún að tala um það þegar hún
skrapp til Þingvalla á sunnu
daginn. Það verður ekki á
henni séð að henni þyki þétta
neitt afskaplega sérstakt og
ekki verður heldur á henni
heyrt að hún hafi dvalizt er-
lendis í fimmtán ár.
— Það þykir mér vænt um
að heyra, segir Halla, —
vænna en um nokkuð annað.
Ég hef haldið fast við ís-
lenzkuna, við tölum hana
alltaf heima — ég læt Davíð
ekki komast upp með að tala
við mig ensku —. ég vil vera
íslenzk afram. Bandaríkja-
menn þekkja mig sem „the
Icelandic girl on television"
og -það fer ekkert eins í taug
arnar á mér og þegar ég kem
hér í hús og fólkið segir „það
er amerísk frú hjá mér í heim
sókn“. Nei, amerísk er ég
ekki og verð aldrei, það breyt
ir engu þar um þó ég ferðist
á bandarísku vegabréfi til
þess að verða ekki einlægt
viðskila við Hal og Davíð —
ég er og verð íslenzk, hvert
sem ég fer og hvað sem um
mig verður.
★
í þann mund er ég er að
fara, kemur Hal Linker að-
vífandi. Hafið þér sjónvarp?
spyr hann.
— Nei, segi ég. Hvers
vegna?
—• Það var leiðinle-gt, segir
hann. — Ég var nefnilega að
tala við forráða-menn Kefla-
víkursjónvarpsins rétt í
Þessu og leyfa þeim að hefja
sýningar á nýjum flokM
mynda frá okkur Höll-u.
og sagði að þeir mættu byrja
strax. En það var nú
reyndar annað, sem ég
aðallega hefði áhuga á að þér
sæjuð, það er íslandsmyndin,
sem við erum að hugsa um að
sýna þar nú í kvöld, klukk-
an átta. Þeir báðu okkur um
viðtal og fá það líka, en
myndina í ofanálag. Við gerð
um hana fyrir nokkrum ár-
um, að beiðni Thor Thors
sendiherra, og hún hefur ekki
verið sýnd hér áður. Við höf
um hugsað okkur að sýna
hana vestra, en ætlum að
bæta við efni, sem við erum
að viða að okkur meðan við
erum hér nú. Ég hef gaman
af að vita, hverjar undirtekt-
ir hún fær — hann hlær og
bætir við — Hvernig gengur
þetta annars með íslénzka
sjónvarpið, fer það ekki að
komast á laggirnar hvað úr
hverju? Okkur Höllu þætU
ekki lítið í það varið að þætt-
i-rnir okkar kæmu fyrir augu
íslendinga í íslenzku sjón-
varpi — en hver veit, kannske
það verði lika seinna.
Hal horfði á konu sína rétt
óinu sinni enn, þegar ég loks
kvaddi og fór og ég minntist
sögunnar sem hann sagði mér
af því þegar hinn aldni Kongó
höfðingi Bhope Mabinshe fal-
aði Höllu af honum. Að vísu
átti höfðinginn 400 konur fyr-
ir — en engin þeirra var á
við Höllu. Það fannst Hal
ekki heldur og þess vegna
varð ekki af kaupunum, en
þegar þau kvöddu tók kemp-
an Hal afsíðis og sagði tilboð
ið myndu standa enn um sinn
ur. Síðan hefur Hal verið
óljúft að sjá af Höllu úr ná-
vist sinni. Þeir voru að vísu
kurteisir í Kongó, segir hann,
en það er aldrei að vita ....
Koparpípur
— og fittings, flestar gerðir
fyrirliggjandi.
burstafell
h.vggingavöruverzlun
Réttarholtsv. 3. Sími 36840.
Skrifstofur til leigu
Nokkur skrifstofuherbergi í MiSbænum til leigu.
Umsóknir með upplýsingum sendist afgreiðslu
Morgunblaðsins merkt: „Miðbær _ 7942“.
A N O M A G
Hjolatraktorar — jarðýtur — mokstursskóflur.
Hanomag hjólatraktorar, stærðix: 1770 kg. 35 hest-
öfl. Hægt er að fá allskonar ia.ndbúnaðartæki með
traktorum þessum, svo sem sláttuvélar, plóga,
herfi, moksturstæki o. fl.
Hanomag jarðýtur, margar stærðir, frá 5% tonn,
50 hestöfl upp í 16% tonn 165 iiestöfl. Mjög hag-
stætt verð.
Hanomag mokstursskóflur með drifi á öllum hjólum
(Payloaders), á þær er einnig b.ægt að setja ýtu-
tönn og nota sem jarðýtur. Stærðir 7.8 tonn, 88
hestöfl, skófla 1 teningsmetri og 9 tonn, 122 hest-
öfl, skófla 1,36 teningsmetri.
Hanomag mokstursskófla á beltum Stærð 11 tonn,
115 hestöfl, skófla 1,4 teningsrnelri.
Hanomag verksmiðjurnar eru með þeim stærstu
sinnar tegundar í Evx-ópu, heimsþekktar fyrir
vandaða framleiðslu.
Gefum nánari upplýsingar og sendum myndalista
þeim sem þess óska. 1
Bergur Lárusson hf.
Brautarholti 22, Reykjavík — Sími 12650.