Morgunblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 1. júlí 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
>— Þú hefðir heldur enga
ánægju haft af því, þó að svo
hefði verið, sagði hr. Wychbold.
— Það var ómögulegt að komast
neinsstaðar nærri henni frænku
þinni, en líkleiga á ég.það fjar-
veru þinni að þakka, að mér tókst
það að lokum. Dansaði einn dans
við hana. Prýðis kvenmaður.
— Það er nú mál fyrir þig
komið að fara að álpast í það
■heilaga. Ég skal mæla með þér
við hana, og hafa ánægju af.
— Hvað annað sem er vildi ég
gera fyrir þig, vinur, en ég er
bara ekki í neinum giftingar-
þönkum, svaraði hr. Wychbold
einíbeittlega.
— Mér var heldur ekki alvara.
Og sannast að segja, ef þér dytti
eitthvað slíkt í huig, mundi ég
gera mitt bezta til að fá þig ofan
af því. Ég vona, að ég hitti aldrei
neina kvenpersónu, sem er meira
þreytandi en hún. Það eina, sem
ég get sagt henni til afbötunar,
er það, að hún kann að stýra
vagni, svo að ekki skakki nema
þumlungi: Hún var svo ósvífin
um daginn að stela vagninum
mínum meðan ég brá mér
, snöggvast frá.
— Stýrði hún þessum gráu?
— Já, og það svo um munaði.
Hún gerði það til þess að fá
mig til að leyfa henni að kaupa
sér phaeton og tvo hesta til þess
að sýfta sig í- Auðvitað leyfi ég
það aldrei, en þó hefði ég skömm
og gaman að sjá hana reyna það.
— Þú skalt ekki gera þér nein
ar tálvonir, sagði hr. Wychbold,
sem hafði nú komið auga á- einn
slíkan vagn, með hárri yfirbygg-
ingu, — en mig grunar nú samt,
að þú fáir að sjá þetta, þrátt
fyrir allt. En hitt er mér ráð-
gáta, hvernig hún hefur náð í þá
jörpu hans Manninghams.
— Hvað segirðu? æpti Riven-
hall upp yfir sig. Og hann ætlaði
ekki að trúa sínum eigin augum,
er hann sá vagninn koma í átt-
ina til sín á harða brokki. Uppi
á honum sat ungfrú Stanton-
Lacy, alveg eins og heima hjá
sér, Hátt uppi yfir hestunum, með
hestasvein við hlið sér, og hélt
taumunum nákvæmlega rétt, og
ef hr. Rivenhall hefur orðið hrif-
inn af þessari sjón, lét hann það
að minnsta kosti ekki uppskátt
á neinn hátt. Fyrst varð hann
sem þrumu lostinn, en setti því-
næst upp reiðisvip. Þegar þeir
]örpu hægðu á sér og komust
niður á fetið, stöðvaði hann sína
eigin hesta, og vagnarnir stóðu
nú hlið við hlið.
— Charles frændi, sagði Soffía.
— Og hr Wychbold. Komið þið
sælir. Segðu mér frændi, hvernig
þér lízt á þá. Heldurðu ekki, að
ég hafi gert góð kaup.
— Hvar hefurðu fengið þessa
hesta? spurði Charles.
Æ, láttu nú ekki eins oig ein-
hver bjáni, sagði hr. Wyohbold.
— Sérðu ekki, að það eru þeir
jörpu hans Manninghams. Auk
þess var ég að segja þér það,
rétt áðan. En, hvernig er þetta
JAMES BOND
ungfrú Stanton Lacy. Er Mann-
ingham að selja allt?
— Svo mun vera, svaraði hún
brosandi.
— Þá hafið þér skotið mér ref
fyrir rass, því að ég hef haft
augastað á þeim síðan Manning-
ham fór að tala um að selja.
Hvemig komust þér að því?
— Ef satt skal segja, hafði ég
enga hugmynd um það, játaði
hún. — Það var Sir Vincent Tal-
garth, sem benti mér á að kaupa
þá.
— Sá bölvaður þrjótur, sagði
hr. Rivenhall. — Þess var að
vænta af honum.
— Já, það finnst mér lika.
Hann er frægur fyrir að heyra
allar fréttir á undan öllum öðr-
um. Má ég bjóða yður far, hr.
Wychbold? Ef ég hef tekið bit-
ann frá munninum á yður, má
ekki minna vera en ég bjóði yð-
ur að taka í taumana hjá mér.
— Láttu ekki dragast að til-
17
kynna, hvaða hestum hún
mamma á að ryðja útúr hesthús-
inu hjá okkur, til þess að þínir
komist fyrir, sagði Charles með
meinfýsnislegri kurteisi. —
Nema náttúrulega, þú ætlir að
koma þér upp hesthúsi sjálf?
— Góði Charles frændi. Ekki
dytti mér í hug að fara að gera
ykkur nein slík óþægindi. John
Potton hefur þegar séð fyrir
þessu öllu. Þú skalt að minnsta
kosti engin óþægindi hafa af
mínum hestum. Farðu út, John
og láttu hr. Wychbold hafa sæt-
ið þitt, því að ef klárarnir skyldu
verða óþægir, ræður hann betur
við þá en hvort okkar sem er.
— John athugaði hr. Wych-
bold vandlega og virtist ánægður
með það, sem hann sá, því að
hann hlýddi orðalaust. Hr. Wych
bold stökk léttilega upp í vagn-
inn, Soffía kinkaði kolli til
frænda síns í kveðjuskyni, og
þeir jörpu fóru af stað. Hr. Riv-
enhall horfði stundarkorn á eftir
þeim, ofsareiður, en leit síðan á
hestasveininn. Hvern andskot-
ann varstu að hugsa að láta hana
húsmóður þína kaupa svona
manndrápstól eins og þennan
vaign? spurði hann.
— O, þér skuluð ekkert vera
að súta hana ungfrú Soffíu
herra, svaraði John í föðurlegum
tón. — Sjálfur Sir Horace hefur
ekki roð við henni, ef hún vill
það við hafa. Oft hefði hann
þurft að taka henni tak, en hann
hefur bara aldrei reynt að bera
það við.
— Skárri er það bölvuð ósvífn
in, sagði hr. Rivenhall og þeysti
af stað með þá gráu sína.
En á meðan hafði hr. Wych-
bold ekki við að afþakka boð
Soffíu um að taka við taumun-
um. — Svei því ef mér hefði
nokkurntíma getað dottið það í
hug, en það er gaman að láta
dömu keyra sig svona, sem kann
eins gott tak á hestunum og þéx.
Og hvað er að tala um ganginn
hjá þeim. Mig furðar ekkert á
þó Charles hefði augastað á þeim
og yrði þess vegna vondur, þegar
þér voruð orðin fyrri til.
— Nei, yður skjátlast. Hann
varð svona vondur, af því að ég
keypti þá þvert ofan í ráðlegg-
ingar hans, eða öllu heldur blátt
bann. Þekkið þér frænda minn
vel?
— Ég hef þekkt hann síðan
við vorum í Eton.
— Segið mér þá: Hefur hann
alltaf viljað ráða öllu einn?
Hr. Wychbold velti spurning-
unni fyrir sér en komst ekki að
neinni ákveðinni niðurstöðu.
Ja, éig veit varla. Hann átti oft-
ast frumkvæðið að öllu, en eng-
inn maður verður drottnari yfir
vinum sínum. Að minnsta kosti
..... Hann hugsaði sig um og
minntist atvika frá fyrri tíma.
— Nei, svo stendur á, að hann
er hræðilega geðvondur, en þar
fyrir er hann vinur vina sinna..
Ég hef sagt honum, hvað eftir
annað, að hann yrði að gæta
þessarar tungu sinnar, en sann-
leikurinn er sá, að til einskis
manns myndi ég fyrr leita í vand
ræðum en Charles Rivenhall.
— Það er þó alltaf nokkuð,
sagði hún hugsandi.
Hr. Wychbold hóstaði, eins og
í afsökunarskyni. — Hann hefur
nú aldrei hreyft því við mig, en
sannleikurinn er sá, að mann-
greyið hefur orðið að þola tals-
vert, ef helmingurinn er sannur
af því, sem maður er að heyra.
Það er búið að gera hann ergi-
legan. Og engin furða. Oft hef
ég furðað mig á því, hvernig
hann hefur farið að því að binda
sig þessari...... Hann þagnaði
eins oig ruglaður. — Ég gleymdi
alveg því, sem ég ætlaði að
segja, flýtti hann sér að bæta
við.
— Nú, það er þá afgert, sagði
Soffía og lét hendurnar síga.
— Hvað er afgert?
— Jú, hún Cecilia sagði mér,
að þér væruð sérstakur vinur
hans, og fyrst yður finnst þetta,
þarf ég ekki að vera með neinar
grillur. Hugsið þér yður bara,
hvernig það hlýtur að vera fyrir
hana frænku mína og börnin að
láta þetta föstudagsandlit vera
að siða sig. Og svo vera undir
sama þaki og spana Charles upp
á móti þeim — verið þér alveg
viss.
— Ég þyldi illa að hugsa,
um það, svaraði hr. Wychbold.
— En það þarf nú einmitt að
hugsa um það, svaraði Soffía
einbeitt.
— Það þýðir ekkert að hugsa
um það, sagði hann og hristi
höfuðið. — Trúlofunin í öllum
blöðum fyrir mörgun vikum, Oig
þau væru þegar gift, ef stelpan
hefði ekki þurft að setja upp
sorgarband. Þetta er svo sem gott
saman.......stúlka af fínu fólki,
drjúgur heimamundur, og sjálf-
sagt ágæt sambönd.
— Jæja, sagði Soffía, — ef
hjartað í honum er þarna með í
leik, er sjálfsagt ekkert við þessu
— Það er maður frá skattstofunni að spyrja eftir forstjóranum.
að segja, en hann skal að i vesalingnum. Það get ég aldrei
minnsta kosti ekki prakka henni fyrirgefið henni. Og hún fer svo
upp á f jölskylduna sína. En ég j níðingslega að því í þokkabót,
held bara að þetta hjarta hafi
aldrei haft neitt atkvæði um mál
ið, og hvað hana snertir, fyrir-
finnst það ekki. Hana nú. Finnst
yður þetta ekki dáfalleg lýsing?
Hr. Wychbold lét hrífast af
þessari hreinskilni Soffíu og tók
nú sjálfur að leggja orð í belg.
— Ég skal trúa yður fyrir
nokkru, Hún er búin að vera
á giftingarmarkaðnum í heil tvö
ár. Já, það er satt. í fyrra var
hún á eftir honum Maxstoke, en
hann hafði vit á að fælast og
forða sér. Það var veðjað um
það í klúbbnum, en hann slapp.
En það gerir Charles vesalingur-
inn bara ekki. Þetta er búið að
auglýsa, svo að hann fer aldrei
að afturkalla það héðan af,
hversu feginn sem hann vildi.
— Nei, svaraði Soffía og
hleypti brúnum. — En hún gæti
það.
— Hún gæti það auðvitað, en
hún vildi það bara ekki, sagði
Wychbold einbeittur.
— Við sjáum nú til, sagði
Soffía, — en ég skal að minnsta
kosti sjá um, að hún geri ekki
allt þetta blessað fólk ólukku-
legt. Því að eins og nú horfir,
er hún vel á vegi með það, get
ég fullvissað yður um. Hún er
alltaf að flækjast þarna við
Berkeleytorgið og tuska það til.
Fyrst oig fremst frænku mína,
sem leggst með höfuðverk, þegar
þessi skepna er búin að vera hjá
henni í hálftíma, svo er það
Adderbury gamla, sem hún
skammar sundur og saman, með
þessari andstyggilegu blíðurödd
sinni, sem hún bregður fyrir sig,
þegar hún ætlar að gera eitt-
hvað illt af sér. Hún fárast yfir
því, að ungfrú Adderbury skuli
ekki vera búin að kenna krökk-
unum að lesa ítölsku. Hún er
hissa á, að hún skuli nota reglu-
stikuna eins lítið og hún gerir
og segir Oharles, að hún sé hrædd
um, að Amabel litla sé að verða
bogin í baki. Ja, svei. Hún reyn-
ir meira að segja að taka apann
frá krökkunum. En verst er, að
hún spanar Charles móti Hubert,
Eftir IAN FLEMING
Ég veit ekki,- hvernig ég stilltt
miig um að gefa henni á hann í
gær, þegar drenggarmurinn kom
í nýju vesti, sem var nú að vísu
hræðilegt, en hann var samt
svo hreykinn a^...... og hvað
haldið þér að hún geri annað en
vekja athygli Charles á því, og
þykjast vera að stríða Hubert, en
það, sem hún gerði raunveru-
lega var að koma því að, að Hu-
bert væri alltaf að kaupa ný föt,
og eyða vasapeningunum sínum
1 hégóma.
— Þetta er meiri kvendjöfuil-
inn; saigði hr. Wychbold. — Ég
verð nú að segja, að aldrei hefði
mér dottið í hug, að Charles tæki
þessu þegjandi.
Daginn eftir yfir árbít í Hótel sem bér pöntuðnð tr» París, er komið,
Splendide.... herra.
Síminn hrineir: — Útvarpstækið, — Nú já?
Nú fer að verða gaman! Ég hef ekki
pantað neitt útvarpstæki....
— Góðan dag, herra Bond!
Þórshöfn
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Þórshöfn er Helgi
Þorsteinsson, kaupmaður og
í verzlun hans er blaðið selt
í lausasölu.
Reyðarfjörður
KEISTINN Magnússon,
kaupmaður á Reyðarfirði, er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins þar í kauptúninu. Að-
komumönnum skal á það
bent að hjá Kristni er blað-
ið einnig selt í lausasölu.
Seyðisfjörður
UMBOÐ Morgunblaðsins í
Seyðisfjarðarbæ er í Verzl.
Dvergasteinn. Blaðið er þar
einnig í lausasölu fram til
kl. 11,30 á kvöldin. „Bar-
inn“, veitingastofa, befur
blaðið í lausasölu.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Haf.uarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
A Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar i kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.