Morgunblaðið - 10.07.1976, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. JULÍ 1976
23
togaraveru í viðtali i Morgunblað-
inu.
„Mér líkaði strax vel að vera á
togara, þótt engin vökulög væru í
þá daga. Töluverðar stöður voru
um borð, en mér brá ekkert við
það þvi þeim var ég vanur af
skakinu á skútunum. Enda var
það mín reynsla, að maður var
jafngóður eftir þótt leggja þyrfti
á sig töluverðar vökur og vinnu.“
Var Vilhjámur síðan stýrimað-
ur á ýmsum togurum fram til
1928 ér hann réðst skipstjóri á
togarann Gylli og var með hann
til 1936.
Árið 1930 hófst nýr þáttur í
sögu Islenskrar togaraútgerðar.
Það var er togarinn Gyllir undir
stjórn Vilhjálms seldi ísfisk í
Þýzkalandi fyrst íslenzkra skipa.
Var það upphaf að mjög þýðingar-
miklum þætti í sölu afla Islenzkra
skipa erlendis.
Gyllir landaði á vegum Firma
Peter Hein í Cuxhaven. Þar
kynntist Vilhjálmur núverandi
aðalræðismanni Islands i Cuxhav-
en, Ernst Stabel. Tókust með
þeim mjög náin kynni og vinátta,
sem hélst æ síðan.
Árið 1936 var stofnað Fisk-
veiðahlutafélagið Venus i Hafnar-
firði, og var Vilhjálmur einn af
stofnendum þess. Þar hófst sam-
starf föður mins heitins og Vil-
hjálms. Tókst með þeim órofa vin-
átta, sem hélst eins lengi og aldur
entist.
Fiskveiðahlutafélagið Venus
var stofnað til að kaupa togarann
Venus af Þórarni Olgeirssyni.
Tók Vilhjálmur við skipstjórn á
Venusi og var með hann til 1948.
Um 1945 varð breyting á
eignaraðild i Fiskveiðahlutafélag-
inu Venusi og urðu aðaleigendur
eftir það Loftur Bjarnason, Vil-
hjálmur Árnason og Þórarinn 01-
geirsson. Jafnhliða togaraútgerð
rak félagið fiskverkun í Hafnar-
firði.
Fiskveiðahlutafélagið Venus
keypti einn af nýsköpunartogur-
um þeim er byggðir voru eftir
seinni heimsstyrjöldina og hlaut
hann nafnið Röðull. Var Vil-
hjálmur skipstjóri á Röðli frá þvi
hann kom til landsins 1948 og þar
til hann hætti sjómennsku 1956
60 ára að aldri. Frá 1956 og til
dauðadags var Vilhjálmur fram-
kvæmdastjóri Fiskveiðahluta-
félagsins Venusar.
Fiskveiðahlutafélagið Venus
var einn aðal stofnandi Hvals h.f.,
Hvalfirði árið 1947. Lagði Vil-
hjálmur Hval h.f. mikið lið alla tíð
og var i stjórn félagsins um ára-
bil.
Vilhjálmur var einn af stofn-
endum Hampiðjunnar h.f. árið
1934. Átti hann sæti I stjórn
Hampiðjunnar i fjölda ára. Hafði
hann brennandi áhuga á eflingu
islensks veiðafæraiðnaðar alla tið.
Árið 1927 kvæntist Vilhjálmur
eftirlifandi konu sinni Guóríði
Sigurðardóttur, Hinrikssonar
bónda og útgerðarmanns í Rana-
koti á Stokkseyri. Þau Vilhjálmur
og Guðríður ólust upp á sömu
slóðum i æsku og hafa því átt
samleið nær alla ævi. Minntist
Vilhjálmur oft á það hve mikil
gæfa það hefði verið fyrir sig að
eignast slíka ágætiskonu fyrir
lifsförunaut. Þeim varð þriggja
barna auðið og hafa eignast 10
barnabörn og 1 barnabarnabarn.
Hér hefur verið stiklað á stóru í
æviferli Vilhjálms Árnasonar.
Það er margs að minnast er
einmmesti aflamaður sem islensk
þjóð hefur alið, mikill skipstjóri
og stórbrotinn persónuleiki er
kvaddur hinstu kveðju.
Frá þvi ég man eftir mér þá
hafa þau Vilhjálmur og Guðriður
ávallt verið í minum huga sem
nánir ættingjar. Ég minnist þess
að faðir minn hafði oft orð á því
hversu þakklátur hann væri for-
sjóninni fyrir að hafa kynnst Vil-
hjálmi og haft tækifæri til að
starfa með og eignast sem vin
slíkan ágætismann.
Yfir heimsóknum á heimili
Vilhjálms og Guðriðar að Flóka-
götu 53 var alltaf sami ævintýra-
ljóminn. Þar hitti maður fyrir
mann er hafði brotist áfram úr
sárri fátækt af eigin ramleik og
dugnaði, mann sem hafði heiðar-
leika í samskiptum við náungann
að leiðarljósi. Vilhjálmur vildi
láta fara vel með fenginn hlut, en
bruðl og sóun með fé og verðmæti
voru ekki að hans skapi. Hann var
mikill tilfinningamaður, sterktrú-
aður, hafði næmt eyra fyrir söng
og tónlist, bókamaður mikill,
bridgemaður góður, glaður og
glettinn á góðri stund, en ákveó-
inn og ósérhlífinn við dagleg
störf, enda farsæll í starfi bæði til
sjós og lands.
Vilhjálmi hélst vel á mönnum
og voru margir með honum til
sjós og I landi svo áratugum
skipti. Þetta sannaðist vel er hann
varð 80 ára, 27. maí s.l. Þá sóttu
hann heim margir af hans gömlu
samstarfsmönnum og gaman var
að hlusta á þá rifja upp atburði
frá fyrri tið. Vilhjálmur naut þar
hverrar stundar og var hrókur
alls fagnaðar að vanda.
Að leiðarlokum vil ég fyrir
mina hönd, móður minnar og syst-
ur og hennar fjölskyldu þakka
Vilhjálmi ánægjuleg kynni og
minningarnar um hann munu
okkur aldrei úr minni liða.
Kristján Loftsson.
Minning:
Sverrir Gunnarsson
Fæddur 30. maí 1969
Dáinn 25. júni 1976.
Jesús sagði: „Sælir eru hjartahreinir, því
að þeir munu Guð sjá.“
Hann var aðeins 7 ára. Hann
var barn morgunroðans í vitund
þeirra, sem þekktu hann best.
Hann var sólargeisli Indriða afa
síns. Þó að hann væri ungur að
árum, hafði hann þó orðið fyrir
alvarlegri lífsreynslu nokkrum
dögum áð.ur en hann lést af slys-
förum. Afi hans, sem hann elsk-
aði af innileik og einlægni sak-
lauss barns, varð veikur og varð
að fara á sjúkrahús. Drengurinn
þráði þá stund, þegar afi hans
kæmi heim. Afi kom ekki heim.
Hann dó á sjúkrahúsinu. Dreng-
urinn ungi, sólargeislinn hans afa
sins og hennar ömmu sinnar, virt-
ist verða eldri en 7 ára. Hann varð
alvörugefnari og fullorðinslegri
en áður.
Um þennan dreng hefur verið
sagt margt í blaðagreinum, en hér
koma ummæli, sem um hann hafa
verið sögð á öðrum stað: „Hann
varð hugsi og leikir höfðuðu ekki
til hans, svo að hann leitaði frekar
samfélags við fullorðna. Og þótt
sólin léki í gullnum lokkum hans,
hvarf hann inn og hugsaði, af því
að hér var ný reynsla. Nú vissi
hann um leyndardóm, sem var
miklu sterkari en allt annað —
leyndardóm dauðans.“ Hann fann
líka til þeirrar ábyrgðar, að nú
þyrfti hann enn meir að hjálpa
elsku Jónu ömmu. Og daginn áður
en örlögin báru honum bana,
hafði hann verið að hamast við að
raka garðinn hennar ömmu sinn-
ar og blettinn hennar.
Hver var hann, þessi elskulegi
drengur? Hann hét Sverrir. Hann
var fæddur i Reykjavík 30. maí
1969 — „fæddur inn i vorið og
vorið fylgdi honum alltaf". For-
eldrar hans eru Elín Sjöfn Sverr-
isdóttir og Gunnar Þór Indriðason
prentari, Þórufelli 6. Þau veittu
honum allt það sem þau vissu
honum til góðs og kappkostuðu að
láta honum líða sem best.
Honum Sverri litla var mikið
gefið á hans stuttu ævi. En hann
gefur líka ástvinum sinum mik-
inn arf, en það eru björtu minn-
ingarnar. Hann gefur það sem
hann átti. Hann gaf þeim bros sin
og tár, orð sín og hjal. Hann gaf
þeim leiki sína og sólskinsb.iartar
samverustundir. — Hann var
hjartahreinn. Orð Jesú eiga þvi
vel við hann: „Sælir eru hjarta-
hreinir, þvi að þeir munu Guð
sjá.“ Sem slikur var hann kvadd-
ur með helgri athöfn 2. þessa
mánaðar i Fossvogskapellu. Sem
hjartahreinn og , elskulegur
drengur lifir hann'í minningun-
um. Nú hvílir hann i Fossvogs-
kirkjugarði við hlið afa síns og
krossarnir á leiðum þeirra ná
saman. Og á sinum tíma er Jónu
ömmu hans ætlað að hvila við hlið
hans, sVo að hann verður milli afa
og ömmu, sem hann unni svo
heitt.
Hann Sverrir litli þráði sam-
fundi með afa sínum. Hver veit
hvað saklaust barnið hefur á
hljóðri stund beðið til Guðs í
söknuði sinum og þrá? Afi hans
var kominn yfir brúna. „Sólar-
geislinn“ hans fetaði i fótspor
hans.
Ástvinirnir horfa á eftir þeim
tveimur með söknuði. Þar má
sannarlega telja systurina litlu,
sem verður 3ja ára i september.
Hún saknar eirðarlaus bróður
sins. En það dregur úr sárum
söknuði ástvinanna, að einnig
þéir eiga að fara yfir brúna, þar
sem þeim mun gefast kostur að
finna horfnu ástvinina sína. Jsús
Framhald af bls. 31
EF ÞAÐ ER FRÉT
NÆMT ÞÁ ER ÞAL
MORGUNBLAÐIM
Nýja T-bleyjan
MEÐ PLASTUNDIRLAGI FRÁ MÖLNLYCKE
ER SÉRLEGA HENTUG í FERÐALAGIÐ.
SPARIÐ BLEYJUÞVOTTINN OG KAUPIÐ
PAKKA
Fæst í öllum apótekum og
flestum stærri matvöruverzlunur .
Indriði Aðalsteinn
Jóhannsson - Minning
Fæddur 9. febrúar 1917
Dáinn 8. júní 1976
„Lfóur áfram Iff og stund.
Lýkur degi. Kvöldar brátt.
Eftir dagsverk æði stðrt
öllum verður svefninn hvíld.
Fölnar ásýnd. Fellur t jald.
Farinn er f nýjan heim
margur sá, er mjög var kær.
Minning eftir lifir skær.“
Um miðja siðustu öld var skosk-
ur kristniboði á ferð upp með
Gangesfljótinu. Þar kom hann í
borg eina, sem liggur að nokkru
leyti í rústum. I henni var afar-
stórt musteri, eitt hið veglegasta,
sem Múhameðstrúarmenn hafa
reist. Inn að því var fagurt hlið,
og þar innan á veggnum hægra-
megin sá kristniboðinn, sér til
mikillar undrunar, letruð þessi
orð, sem þannig hljóða í íslenskri
þýðingu:
„Jesús — og friður sé með
honum — sagði: Veröldin er ekki
nema brú; þér eigið að fara um
brúna, en eigi reisa yður bústaði
yðar á henni."
Er það ekki einmitt þetta, sem
eilífðartrúin bendir okkur á, að
dauðinn sé likur brú milli tveggja
heima og yfir þá brú sé hverjum
manni ætlað að fara? Það leynir
sér ekki, að þetta liggur í orðun-
um, sem þarna eru höfð eftir
Jesú. Við annan enda þeirrar brú-
ar sjáum við standa ástvini og vini
þess, sem er á leið yfir hana. Þeir
bíóa, uns röðin er komin að þeim.
Þeir horfa á eftir ástvininum með
söknuði.
Indriói Aðalsteinn er horfinn
yfir brúna. Meðal ástvina og vina
hefur hann látið eftir sig kærar
minningar. Og þvi er eðlilegt, að
sögð séu nokkur orð um hann
opinberlega.
Hann var fæddur í Reykjavík 9.
febrúar 1917 og hér hefur hann
alið aldur sinn. Foreldrar hans
voru sæmdarhjónin Jakobína
Jónasdóttir, en hún er af hún-
vetnskum ættum, og Jóhann Ara-
son frá Ragnheiðarstöðum í Flóa.
Jakobína lifir son sinn i hárri elli.
Indriði ólst upp á mannmörgu
heimili, þar sem „dyrum var
aldrei á neinn lokað og kærleikur
og veitandi hlýja mætti öllum“.
Þessi voru þau mótandi uppeldis-
áhrif, sem hann varð aðjijótandi á
heimilinu. — Indriði varð
snemma vel verki farinn og
traustur verkmaður.
Á árinu 1946 kvæntist hann
Jónu Kristófersdóttur, ættaðri úr
Ketildölum í Arnarfirði, mestu
myndar- og mannkostakonu.
Heimili sitt stofnuðu þau hér í
Reykjavík og bjuggu hér upp frá
þvi. Var heimili þeirra friðsælt og
aðlaðandi, því að hjónin voru
samtaka um að gera það sem ham-
ingjuríkast. Tvo syni eignuðust
þau, Andrés og Gunnar Þór, sem
báðir eru búsettir ‘hér í Reykja-
vík. Jóna lifir mann sinn og sakn-
ar hans í tryggð sinni, ásamt son-
unum og öðrum ástvinum. Hjart-
kær sonur Gunnars, fyrsta barna-
barnið þeirra Jónu og Indriða,
varð eftirtlæti þeirra og dvaldi
mikið á heimili þeirra. Afi hans
kallaði hann „sólargeislann" sinn.
En hann unni jafnframt öðrum
barnabörnum sínum og auðsýndi
þeim eólisdjúpu hlýjuna sina.
Indriði gerðist lögreglumaður
1. október 1946 og reyndist þar
samviskusamur og ágætis félagi.
Var hann lögregluflokksstjóri. En
fyrir rúmlega ári var hann gerður
aðstoóarmaður varðstjóra á fjar-
skiptum.
Hér skulu tilfærð ummæli, sem
höfð hafa verið um Indriða, og tel
ég að honum verði vart lýst betur
í fáum orðum:
„Indriði var alla tið dulur maó-
ur og flíkaði ekki tilfinningum
sínum, en glaður og reifur í góð-
vina hópi. Heimilið var þunga-
miója lífs hans, þar þráði hann að
vera, þangað stefndi hugur hans.
Dvölin á sjúkrahúsinu slævði
ekki þá innilegu þrá hans að geta
haldið áfram aó vinna heimili
sínu. Hann vandaði í hvivetna
framkomu síria. Hann var orðvar
og hógvær, en fylginn sér, þegar
hann vildi þvi beita. Hann sá ætið
fótum sínum forráð og vildi i
engu binda þyngri bagga en hann
bjóst við að geta með þægilegu
átaki lyft. Samviskusemi hans var
sterk og á engu vildi hann níð-
ast, sem honum var trúað fyrir."
Það má með sanni segja, að
Indrkli hafi vel ávaxtað það pund,
sem honum var úthlutað i for-
eldrahúsum.
Ævi Indriða virtist sannarlega
ekki að leiðarlokum komin, þegar
hann var burtkallaður, því að
ekki var aldurinn nálægur elli-
dögum. Hann lést á Landspítalan-
um 8. júní s.l.
Jón Kr. ísfeld.
Jötunn
lokar vegna sumarleyfa
Frá og með 19. júlí—14. ágúst n.k. verður
verksmiðjan lokuð vegna sumarleyfa.
Þó verður nauðsynleg þjónusta veitt eigendum
SÚGÞURRKUNARMÓTORA á þessu tímabili í
verksmiðjunni.
JÖTUNN H.F.
Höfðabakka 9, Reykjavík
sími 85585