Morgunblaðið - 02.02.1982, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2. FEBRÚAR 1982
Minning:
Sigmundur Sigfús-
son flugumferðarstj.
Fæddur 24. desember 1929
Dáinn 26. janúar 1982
Að morgni 26. janúar andaðist í
Borgarspítalanum Sigmundur
Sigfússon flugumferðarstjóri, að-
oins 52 ára að aldri. Hann hafði
átt við vanheilsu að stríða tvö síð-
ustu æviár sín.
Sigmundur var Austfirðingur
að ætt, fæddur að Galtastöðum í
Hróarstungu 24. desember 1929,
sonur hjónanna Katrínar Sig-
mundsdóttur og Sigfúsar bónda
Magnússonar, en fjögurra ára
gamall var hann tekinn í fóstur af
hjónunum Önnu Sigfúsdóttur og
Kristjáni H. Jónssyni hafnsögu-
m.inni á Isafirði og þar ólst hann
upp.
Innan við tvítugt, eða 1948, lauk
Sigmundur prófi frá Loftskeyta-
skóla Islands og gerði síðar flug-
urnferðarstjórn að lífsstarfi sínu.
Hann starfaði síðan sem flugum-
ferðarstjóri við flugturninn í
Reykjavík meðan starfskraftar
entust og naut trausts og vinsælda
starfsbræðra sinna fyrir sam-
vískusemi og trúmennsku, enda
niannkostamaðui mikill og dreng-
ur góður.
Vrið 1951 giftist Sigmundur eft-
iriifandi konu sinni, Brynhildi
G iðmundsdóttur, Gíslasonar
n irarameistara, og eignuðust þau
fjogur börn, sem oll eru á lífi, en
þu.u eru, hér taiin í aldursröð:
Guðbjörg, Guðniundur Stefán,
Kristján Sigfús og Sigmundur.
Það munu nú vera ein þrjátíu ár
siðan fundum okkar Sigmundar
b.tr saman og sem leiddi til marg-
víslegra samskipta og vináttu-
tengsla meðal fjiílskyldna okkar
beggja. Það er því margs að minn-
ast og margt að þakka.
Ileimili þeirra hjóna var honum
einkar kært. Þar var öllum tekið
af alúð og einlægni. Hann var hlýr
í viðmóti og sýndi ávallt nær-
gætni, þannig aö ollum leið vel í
návist hans.
A meðan á veikindum hans stóð
var honum ómetanlegur styrkur
að njóta umhyggju konu sinnar og
barna, sem heilsteypt stóðu saman
og reyndust honum sem best varð
á kosið. Þá var honum mikill
gleðigjafi litla sonardóttirin Elín
Osk, sem honum var svo kær.
Blessuð veri minning Sigmund-
ar Sigfússonar.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
færi ég Brynhildi, börnunum og
öðrum aðstandendum alúðar sam-
úðarkveðjur.
Albert J. Finnbogason
Enn einu sinni knýr dauðinn
dyra og í þetta sinn hjá Sigmundi
frænda mínum. Hann hafði reynd-
ar beðið þessa dags lengi, því hann
hafði átt í stríði við hræðilegan
sjúkdóm í tvö ár.
Simbi var alveg sérstakur
frændi, sá besti sem ég hefi átt og
mun eiga. Alltaf mundi hann eftir
mér. Ef hann brá sér til útlanda,
kom hann með gjafir til mín og
alltaf spurði hann um mig þegar
hann hringdi í mömmu.
Hann hafði yndi af að gera grín
og stríða, bæði mér og öðrum og
gerði mikið af því að hringja og
segjast vera einhver annar. Auð-
vitað gleypti ég við öllu, en Simbi
hafði gaman af. Það verður aldrei
til nema einn Simbi. Nú er hann
farinn frá okkur, en hann lifir
samt alltaf í huga mér sem ímynd
um allt það skemmtilega og góða,
sem við áttum saman.
Eg sendi mínar dýpstu samúð-
arkveðjur til Biddu, strákanna og
Gauju.
Anna Katrín
Kveðja frá Félagi íslenskra
flugumferðarstjóra
I dag kveðjum við hinstu kveðju
vin okkar og vinnufélaga Sigmund
Sigfússon flugumferðarstjóra,
sem lést 26. janúar sl. eftir erfiða
sjúkralegu af vöidum þess sjúk-
dóms, sem fæst ráð finnast við í
dag en öllum ógnar hvar og hve-
nær sem er.
Starfsferill Sigmundar hjá
flugmálastjórn í yfir 30 ár, bæði
sem flugumferðarstjóri, varðstjóri
í flugturni og flugstjórnarmiðstöð
er honum og öllum okkur félögum
hans til sóma og góð fyrirmynd og
hvatning til þeirra sem á eftir
koma.
Það er of sjaldan sem við stöldr-
um við frá hinum daglegu störfum
til þess að gefa vinnufélögum
okkar gaum, til þess er hraðinn of
mikill. Það er yfirleitt ekki fyrr en
þeir eru ekki lengur við hlið okkar
og tómarúm hefur myndast að
hugurinn beinist til þeirra. Og
hvað kemur þá í ljós? Jú, mér er
meira en ljúft að staldra við og
minnast þeirra kynna er ég hafði
af Sigmundi, en með honum starf-
aði ég í rúman aldarfjórðung. Sig-
mundur var hár og myndarlegur
maður og úr andliti hans skein
glaðværð og mildi sem speglaði
réttilega hvað innra bjó. Hann var
samvinnugóður maður, hjálpsam-
ur þeim sem minna máttu sín,
vægur í dómum um aðra, og sá
alltaf ljósu hliðarnar í fari ann-
arra. Slíkur persónuleiki hlýtur á
vinnustað að skapa þægilegt and-
rúmsloft, ekki síst þegar um yfir-
mann er að ræða, enda ríkti oftast
glaðværð á vöktum með honum
þrátt fyrir alvöru starfsins.
En það er ekki aðeins úr vinn-
unni sem við vinnufélagar hans
eigum góðar minningar. Sigmund-
ur var félagslyndur maður og tók
virkan þátt í félagslífi okkar, bæði
störfum og leik. Hann hafði gam-
an af tónlist og kunni vel að meta
góðan söng. Þær eru ófáar minn-
ingarnar, sem nú skjóta upp koll-
inum, þegar hátt var hlegið og
kátt var sungið í góðum vinahópi.
Slíkar minningar eru ljúfar og lifa
lengi.
Eg vil fyrir hönd félags okkar
þakka öll þau störf er hann vann
fyrir það, allt frá stofnun þess og
meðan kraftar hans entust.
Við eftirlifandi félagar hans
vottum eiginkonu hans og börnum
svo og 'öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúð og biðjum um styrk
þeim til handa. Guð blessi minn-
ingu um góðan dreng.
Jens A. Guðmundsson
I örfáum orðum vil ég minnast
míns kæra tengdaföður Sigmund-
ar Sigfússonar.
Það var veturinn 1977 að ég
skólastúlka norðan úr landi ákvað
að dvelja nokkurn tíma á heimili
tilvonandi tengdaforeldra minna,
þá kynntist ég Sigmundi fyrst og
þau kynni hafa orðið mér hugljúf
og Iærdómsrík. Hann tók mér
strax sem væri ég dóttir hans og
sýndi mér föðurlega umhyggju
veitta af þeirri hlýju og góðvild
sem hann átti í svo ríkum mæli.
Það er erfitt að skilja að hann
skuli kallaður frá okkur á besta
aldri. Fyrir rúmum tveim árum
veiktist hann af þeim válega
sjúkdómi er loks bar hann ofur-
liði. Hörð og miskunnarlaus var sú
barátta.
Fyrir okkur í fjölskyldunni var
lærdómsríkt að sitja við sjúkrabeð
hans, á vissan hátt ríkti þar ró og
friður. Af raunsæi ræddi hann um
það sem var að gerast, gaf okkur
holl ráð og miðlaði af reynslu
sinni og þekkingu. Ánægður og
þakklátur var hann fyrir allt sem
fyrir hann var gert. Hann langaði
að dvelja lengur með okkur en
æðrulaus sætti hann sig við sitt
hlutskipti. Eins og hann sagði
sjálfur „nú er ég tilbúinn að fara“.
Hann þráði hvíld eftir erfitt dags-
verk. Já, hann sýndi frábæra karl-
mennsku í veikindum sínum.
Sárt sakna ég vinar og leiðbein-
anda sem vildi mér vel í öllu en
hugga mig við að nú þegar hann er
horfinn yfir móðuna miklu líði
honum vel og að hann hafi hitt
ástvini sína sem á undan eru farn-
ir.
Lífið heldur áfram, en sú stund
kemur að við hittumst aftur. Ég
kveð minn kæra tengdaföður með
þökk fyrir allt sem hann var mér.
Guð blessi minningu góðs manns,
sem öllum vildi gott gera.
Guðrún
Mágur minn og vinur Sigmund-
ur Sigfússon flugumferðarstjóri
lést í Borgarspítalanum 26. janú-
ar. Það kom okkur sem fylgdumst
með veikindum hans kannski ekki
svo á óvart, því hann var búinn að
kenna sér meins af sjúkdómi þeim
er sigraði að lokum í um það bil
tvö ár. Það lýsir best mannkostum
hans hve hann var æðrulaus og
rólegur allan þann tíma. Við
heyrðum hann aldrei kvarta með-
an á þessu stríði stóð heldur gekk
hann í gegnum þetta rólegur að
vanda þar til yfir lauk.
Sigmundur, eða Simbi eins og
hann var alltaf kallaður í fjöl-
skyldunni, þó einkum af yngri
kynslóðinni, var einkar skilnings-
ríkur við börn og þá sem minna
máttu sín og sóttu þau ætíð mikið
Þórdís Jóhannes-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 21. mars 1937.
Dáin 3. janúar 1982.
Nú er hún dáin elskulega góða
konan sem var mér svo góð og
elskuleg. Ég sakna hennar svo
mikið. Dísa vinkona mín var dótt-
ir hennar og við áttum svo margar
stundir saman heima hjá henni,
hún var mín önnur mamma.
Stundum sváfum við Dísa vinkona
heima hjá henni en stundum
heima hjá mér, það var eins og við
ættum tvær mömmur, báðar svo
mikið góðar. Þar gat ég borðað og
sofið hvenær sem ég vildi og Þór-
dís var svo nærgætin og hugul-
söm, já, hún var dásamleg kona og
átti svo fallegt heimili. Þar leið
mér svo vel og ég sakna hennar
svo mikið, mikið.
Ég ætla ekki að skrifa mikið um
hana en ég vil að allir viti að hún
var góð og elskuleg og allir sem
þekktu hana munu sakna hennar
en þó mest vinkona mín Þórdís
Halla sem er nú ellefu ára og á
enga mömmu en góðan pabba og
systur.
Þórdís Jóhannsdóttir var fædd
á bænum Eiði á Langanesi og ólst
þar upp með foreldrum sínum og
ömmu og afa. Hún var gift Sig-
mari Ó. Maríussyni gullsmið í
Reykjavík. Þau áttu þessi börn:
Sigrún Ása, Berglaug Selma,
Svanur Már (dó á fyrsta ári),
Hanna María, Þórdís Halla.
Harpa Dís
til hans, enda syrgja þau hann
sárt.
Kynni okkar Sigmundar eru
orðin alllöng eða frá því hann kom
ungur maður að heimili foreldra
minna og gekk að eiga systur mína
Brynhildi Guðmundsdóttur. Að
þessum árum liðnum er margs að
minnast er kemur fram í huga
manns. Margar ferðirnar áttum
við saman upp í Kjós ýmist tveir
eða með fjölskyldum okkar, en þar
byggðum við okkur sumarbústað
fyrir um átján árum. Mér er ekki í
hug að hlaða neinu oflofi á þennan
horfna vin minn, í því hefði hon-
um verið lítil þægð.
Sigmundur Sigfússon var fædd-
ur 24. desember árið 1929 að
Gallastöðum ytri, Hróarstungu á
Héraði. Foreldrar hans voru Katr-
ín Sigmundsdóttir og Sigfús
Magnússon bóndi. Á fjórða ári
missti Sigmundur móður sína og
futtist ásamt föður sínum sem þá
lagði niður búskap, til ísafjarðar.
Ólst hann þar upp hjá hálfsystur
sinni Önnu Sigfúsdóttur og Krist-
jáni H. Jónssyni hafnsögumanni.
Sigmundur lauk námi frá
loftskeytaskóla íslands árið 1948
og vann um skeið sem loftskeyta-
maður. Árið 1949 réðst hann til
Flugmálastjórnar og stundað nám
í flugumferðarstjórn og vann síð-
an sem flugumferðarstjóri við
flugturninn Reykjavík.
Árið 1951 giftist Sigmundur eft-
irlifandi konu sinni Brynhildi
Guðmundsdóttir, Gíslasonar múr-
arameistara og Guðbjargar Bene-
diktsdóttur. Áttu þau Sigmundur
og Brynhildur fjögur börn.
Guðbjörgu sem er sjúklingur og
dvelur á Skálatúni í Mosfellssveit,
Guðmundur St. trésmiður, giftur
Elvíru Viktorsdóttir, Kristján
Sigfús stundar nám í Háskóla ís-
lands, heitbundinn Guðrúnu H.
Guðlaugsdóttur, og yngstur er
Sigmundur bílstjóri, heitbundinn
Sigurbjörgu Vignisdóttur. Ég og
fjölskylda mín vottum þeim okkar
dýpstu samúð.
Ingvi Guðmundsson
„Horfinn, látinn, harmafregn."
Hann Sigmundur er ekki lengur
hérna megin við móðuna miídu.
Vegir hins almáttka eru órann-
sakanlegir, við hljótum að hlýða
kallinu þegar það kemur og þræða
veginn til æðri þroska, á öðrum
brautum tilverunnar.
En hve við starfsbræðurnir
söknum hans hressilega viðmóts
og ljúfu lundar. Mér kemur í hug
hending úr hinum fornu Háva-
málum, „glaður og reifur skyli
gumna hverr, uns sinn bíður
bana“, sem hann svo sannarlega
var, meðan hann mátti.
Sigmundur fæddist að Galta-
stöðum ytri í Hróarstungu í
Norður-Múlasýslu, 24. desember
1929, sonur hjónanna Katrínar
Sigmundsdóttur og Sigfúsar.
Magnússonar bónda, en frá fjög-
urra ára aldri ólst hann upp á ísa-
firði, hjá hálfsystur sinni Önnu
Sigfúsdóttur og manni hennar
Kristjáni H. Jónssyni hafnsögu-
manni.
Fundum okkar Sigmundar bar
fyrst saman er hann var í sveit að
sumarlagi að Ytri Veðrará í ön-
undarfirði, en ég ólst upp hinum
megin við Vöðin. Báðir vorum við
þá á barnaskólaaldri og óraði víst
lítið fyrir því þá, að lífsstarf
beggja yrði við starfsgrein, sem þá
var óþekkt og ekki til á íslandi, en
raunin varð sú að báðir lögðum við
fyrir okkur flugumferðarstjórn á
sama vinnustað, og þær eru ófáar
minningarnar, sem rúmlega 30
ára samstarf, oft á sömu vakt,
nætur sem daga, skilur eftir.
Vafalaust hefir tign og skjól
vestfirskra fjalla átt sinn þátt í
mótun og þroska þessa þrekmikla
manns, enda var honum mjög
hlýtt til æskustöðvanna.
Að loknu námi í Loftskeyta-
skóla Islands og nokkurra mánaða
starfi sem loftskeytamaður á tog-
aranum Úranusi, sótti Sigmundur
námskeið í flugumferðarstjórn og
að því loknu varð hann einn þeirra
fáu sem valdir voru til áframhald-
andi verklegs náms í þessari ungu
starfsgrein og hóf störf hjá
Flugmálastjórn í gamla flugturn-
inum á Reykjavíkurflugvelli hinn
20. júní 1949. Síðar stundaði hann
framhaldsnám í flugumferðar-
stjórn við hinn ágæta skóla
bandarísku flugmálastjórnarinn-
ar í Oklahoma árin 1954—1955.
Árið 1951 kvæntist Sigmundur
eftirlifandi konu sinni, Brynhildi
Guðmundsdóttur, dóttur hjón-
anna Guðmundar St. Gíslasonar
múrarameistara og Guðbjargar
Benediktsdóttur. Þau eignuðust
fjögur börn: Guðbjörgu, Guðmund
Stefán, húsasmið, Kristján Sigfús,
nemanda í viðskiptafræðum, sem
er landsþekktur íþróttamaður, og
Sigmund, sem er yngstur.
Er starfsemi Flugumferðar-
stjórnar í Reykjavík var flutt úr
gamla flugturninum, sem Bretar
byggðu á stríðsárunum, í nýja
flugturninn, árið 1963, varð Sig-
mundur einn fyrstu fjögurra varð-
stjóranna í flugturninum sjálfum
á 8. og efstu hæðinni, og meðal
þeirra fyrstu sem hlutu sérmennt-
un til flugumferðarstjórnar með
ratsjártækjum.
Þeir munu orðnir æðimargir
flugmennirnir, sem hann hefir
leiðbeint inn til öruggrar lend-
ingar á sínum giftudrjúga starfs-
ferli, þó veður væru oft válynd og
tækjakostur ófullkominn og oft af
skornum skammti.
Árið 1976 tók Sigmundur við
varðstjórastörfum í flugstjórn-
armiðstöðinni á 6. hæð flugturns-
ins í Reykjavík, auknum manna-
forráðum og nú varð starfsvett-
vangurinn loftrúmið yfir stórum
hluta Norður-Atlantshafs og allt
að Norðurpól. Hann reyndist þar,
sem ævinlega, hinn traustasti
maður og sannarlega skarð fyrir
skildi er hann hverfur á brott
fyrir aldur fram.
En örlög ráða. Hann kenndi
lasleika haustið 1979, hætti þó
ekki störfum meðan stætt var, en
fljótlega kom í ljós hver vágestur
var hér á ferð. Læknisaðgerðir
gáfu vonir um bata og kjarkur
hans virtist óbugandi.
Hann kom aftur til starfa síð-
asta vor og við unnum saman við
skrifstofustörf í fáeinar vikur og
glaðværðin var hin sama. Hann
bauðst jafnvel til að leysa af hólmi
flugradíómanninn á Rifi á Snæ-
fellsnesi er hann forfallaðist
vegna veikinda, og þar stóð hann,
með hljóðnema talstöðvarinnar í
höndunum og leiðbeindi flug-
mönnum, við lífsstarfið sem var
honum svo mikilvægt, þar til
læknisaðstoð varð aftur óumflýj-
anleg.
Ég minnist þess er hans trausti
og kærleiksríki lífsförunautur,
Brynhildur, sem til allrar ham-
ingju stóð við hlið hans þar vestra,
sem löngum áður, tjáði mér að nú
þyrfti loks annar að leysa Sig-
mund af hólmi og hann gæti ekki
ekið bifreiðinni suður, sem hann
ók að Rifi.
Við starfsbræðurnir þökkum
Sigmundi ógleymanlega samfylgd
öll þessi ár og treystum því að
elska alföður varðveiti hann um
alla eilífð.
Við vottum Brynhildi, börnum
þeirra og öðrum vandamönnum
dýpstu samúð okkar.
Valdimar Olafsson