Morgunblaðið - 08.05.1986, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, FIM'MTUDAGUR 8. MAÍ1986
Minning:
Leó Sveinsson
fv. brunavörður
Fæddur 31. desember 1910
Dáinn 4. maí 1986
Leó Sveinsson, fyrrverandi
brunavörður, Hávallagötu 5, andað-
ist á öldrunarlækningadeild Land-
spítalans, Hátúni 10B, sunnudaginn
4. maí sl. Hann verður jarðsunginn
frá Dómkirkjunni á morgun, föstu-
daginn 9. maí.
Leó fæddist 31. desember 1910
í Reykjavík. Foreldrar hans voru
Sveinn Torfason bóndi í Alfta-
tungukoti á Mýrum og Guðný
Guðmundsdóttir. Hann ólst upp í
Álftatungukoti hjá föður sínum og
Margréti ömmu sinni til 15 ára
aldurs, en þá fór hann að heiman
í vinnumennsku. Seinna er hann
hafði aldur til fór hann í Bændaskól-
ann á Hvanneyri.
Leó stundaði íþróttir á }mgri
árum og þá sérstaklega glímu, og
þótti hann góður glímumaður. Var
hann meðal annars glímukóngur
Borgarfjarðar í þrjú ár. Þótti hann
ætíð glíma drengilega, ekki vera
með nein bolabrögð.
Oft var hann, ásamt öðrum,
fenginn til að sýna íslenska glímu,
meðal annars á Alþingishátíðinni á
Þingvöllum 1930, en vandað mun
hafa verið til vals glímumanna í
þann sýningarhóp.
Síðar liggur leið Leós í íþrótta-
skólann í Haukadal, sem Sigurður
Greipsson stjómaði á þessum árum
af skörungskap. Árið 1929 flyst
Leó til Reykjavíkur og átti hann
þar lögheimili síðan, þó segja megi
að í huganum hafi hann aldrei yfir-
gefið sveitina.
Þegar Leó er 22ja ára gamall,
eða 1932 hefur hann störf hjá lög-
regiunni í Reykjavík og er þar
næstu 10 árin við almenn lögreglu-
störf. Hætt er við að þessi ár hafi
verið harður skóli fýrir ungan
manninn, fyrst kreppan í algleym-
ingi, en siðan stríðsárin með þeim
miklu þjóðfélagsbreytingum sem
þeim fylgdu. Reyndi þá oft verulega
á líkamlegt og andlegt atgervi
þeirra manna sem áttu að halda
uppi lögum og reglu á þessum
umrótatímum.
Á árinu 1942 hættir Leó í lög-
reglunni og ræðst til Slökkviliðs
Reylq'avíkurborgar og starfaði hann
þar meðan heilsa og kraftar lejrfðu,
fyrst sem brunavörður en síðan sem
eldvamareftirlitsmaður. Einnig
gegndi hann ýmsum trúnaðarstörf-
um á vegum starfsmanna slökkvi-
liðsins og var formaður Brana-
varðafélagsins í um samtals 12 ára
skeið.
Þann 18. maí 1935 kvæntist
Leó eftirlifandi konu sinni, Margréti
Lúðvíksdóttur frá Norðfírði. For-
eldrar hennar vora Lúðvík S. Sig-
urðsson, f. 1866, kaupmaður og
útvegsbóndi og Ingibjörg Þorláks-
dóttir, f. 1875, kona hans.
Léo og Margrét byijuðu sinn
búskap á Holtsgötunni. Hann vann
sem lögregluþjónn og hún var skrif-
stofustúlka á skrifstofu lögreglu-
stjóra.
Þau áttu bamaláni að fagna,
eignuðust 6 böm, sem öll komust
á legg og era: Margrét verslunar-
maður, f. 1935, gift Gunnari Ólafs-
syni heildsala. Lúðvík byggingar-
fræðingur, f. 1939, sambýliskona
Ingibjörg Hallgrímsdóttir skrif-
stofumaður. Guðný fulltrúi, f. 1941,
gift undirrituðum. Sveinn vinnu-
vélastjóri, f. 1946, sambýliskona
Ingunn Ingvarsdóttir. Ingibjörg
hiúkranarfræðingur, f. 1950, gift
Kveðjuorð:
RobertD. Boulter
Látinn er í Reykjavík Robert
Duane Boulter, fæddur 4. febrúar
1926 í borginni Lincoln í Nebraska.
Robert heitinn átti því sextugsaf-
mæli nýlega, en sá merki dagur fór
fyrir lítið í erfíðri sjúkdómslegu
hans, sem lauk með andláti 28.
aprfl síðastliðinn á Landspítalanum.
Ekki kann ég að relqa náið hans
æviferil í Bandaríkjunum, en frá
Lincoln í Nebraska fluttist hann til
Louisville í Kentucky, sem hann
leit ávallt á sem „sinn stað“, „sína
borg". Þar kynntist hann eftirlif-
andi konu sinni, Þóranni Jónsdóttir
og fluttust þau til íslands, eignuðust
saman Qóra góða drengi og áttu
notalegt heimili í Skerjafírðinum.
Mín kynni af Robert Boulter hóf-
ust árið 1967 er ég leitaði til Ful-
bright-stofnunarinnar, þar sem
Robert heitinn var námsráðgjafí.
Ég man enn skýrt frá þessu atviki,
en það var áliðið dags og ég ætlaði
að kveðja þar sem ég sá að loka
ætti stofnuninni. „You don’t have
to go my friend, come on in and
I’ll help you.“ Þar sat ég svo og
hlýddi á Robert um tveggja klukku-
tíma bil og var klukkan langt geng-
in í átta þegar við kvöddumst.
Ég held að margir íslendingar
geti sagt sömu sögu um þennan
mann. Dyrnar hans stóðu ávallt
opnar og hann hafði ávallt tíma til
þess að sinna hjálp við aðra, hjálp
við þá sem vildu fræðast um hans
föðurland og þá vegna starfs hans
um leiðir til náms þar. Atvikin
höguðu því þannig að ég hóf störf
við Menningarstofnun Bandaríkj-
anna fyrir rúmum þremur árum og
var Robert því vinnufélagi minn um
jafnlangan tíma. Ekki hafði hann
breytt út af vana sínum, hann hafði
ávallt tíma og hjartalag til jákvæðra
samtala.
Það mun tengjast minningu um
þennan góða dreng, að hann skuli
fæddur vera í borg sem ber nafn
hins mikla mannvinar Abrahams
Lincoln því Robert var sannur
mannvinur og þjóð sinni Bandaríkj-
unum til mikils sóma og mikið lán
fyrir ísland að fá að njóta krafta
slíks öndvegismanns sem sannar-
lega hefur stuðlað að námi og
þroska ótaldra íslendinga. Ég votta
aðstandendum Roberts mína innile-
gustu samúð.
Friðrik Ásmundsson Brekkan
Þessa vordaga, þegar gróðurinn
var að vakna af vetrardvalanum og
lóan hóf raust sfna til dýrðar al-
mættinu, áttum við erfíðar stundir
við sjúkrabeð elskulegs mágs míns,
Róberts D. Boulter, sem andaðist í
Landspítalanum 28. apríl sl.
I upphafí kvæðis um heimafylki
hans Kentucky segir: Dark are the
shadows now cast by the ta.ll tulip
trees, og vissulega hefur skugga
dregið yfír vorbirtuna langt andar-
tak, en Qölskylda hans og vinir eiga
minninguna um góðan dreng, sem
unni fjölskyldu sinni og var vinur
vina sinna.
Róbert, eða Bob eins og við köll-
uðum hann, fæddist 4. febrúar 1926
í Lincoln, Nebraska í Bandaríkjun-
um. Ungur að áram fluttist hann
með föður sínum til Kentucky og
bjö þar til ársins 1965, að hann
fluttist til íslands. Bob lauk prófí í
viðskiptafræðum frá Kentucky-
háskóla og starfaði lengst af í
stærstu borg fylkisins, Louisville.
Sumarið 1954 hitti hann þar í borg
unga, íslenska stúlku, Þóranni R.
Jónsdóttur og 13. ágúst 1955 héldu
þau brúðkaup sitt. Hann kom fyrst
i heimsókn til Islands sumarið 1959,
en ég kynntist honum ekki náið
fyrr en ári síðar, þegar ég fór til
háskólanáms \ Louisville og heimili
þeirra Tótu systur minnar og hans
varð að mínu um nær fjögurra ára
skeið. Það era ljúfar minningar sem
ég á frá þessum áram og átti Bob
þar stóran þátt, því hann reyndist
mér allt í senn mágur, bróðir og
Kristni Kárasyni starfsmanni hjá
Hans Petersen og Lóa Sigrún
fóstra, f. 1952, gift Sigurmanni
Rafni Stefánssyni húsgagnasmið.
Barnaböm Margrétar og Leós era
orðin 17 talsins.
Leó lætur auk þess eftir sig son,
Hilmar Hólm, flugmann, f. 1930,
kvæntan Sigríði Kristjánsdóttur.
Móðir hans er Þórdís Hólm Sigurð-
ardóttir, f. 1908.
Eftir að hafa búið fyrstu árin í
ótryggu leiguhúsnæði á ýmsum
stöðum í bænum, eins og algengt
var hjá ungu fólki á þessum áram,
festu þau kaup á húsi í Laugames-
hverfí og bjuggu þar til ársins 1950
en þá keyptu þau hús við Grensás-
veginn sem hét Hlíðarhvammur.
Þó að í dag sé Grensásvegurinn
inni í miðjum bæ, þá var hann á
þessum tíma utan hins skipulagða
byggðakjama.
Miklu mun hafa ráðið flutningi
þeirra Leós og Margrétar að Hlíðar-
hvammi, að með húsinu fylgdi jarð-
arskiki, um 4 hektarar að stærð,
gripahús og hlaða. þetta gaf mögu-
leika á að drýgja tekjumar með
því að yrkja jörðina og koma sér
upp bústofni, og verða sjálfum sér
vinur og hef ég notið vináttu hans
alla tíð síðan.
Árið 1965 fluttust þau hjón til
íslands með þijá syni sína, þá Fred,
John og Róbert og hér fæddist
yngsti sonurinn Stefán, sem verður
16 ára í næsta mánuði.
Fæddur 15. júní 1894
Dáinn 1. maí 1986
... að loknu dagsverki... Afi
minn er dáinn. Á 92. aldursári
kvaddi hann þann 1. maí sl. Egill
hét hann og var sonur Jakobínu
Sigurgeirsdóttur og Einars Frið-
geirssonar, prófasts á Borg á Mýr-
um. Fimm vora þau böm Jakobínu
og Einars, ein stúlka og fjórir
drengir. — Egill afí lifði öll systkini
sín. — Hann ólst upp í föðurhúsum
og stefndi að því að verða bóndi,
sigldi m.a. til Danmerkur til að
kynna sér búskap.
Amma hét Fríða Einarsson og
bærinn þeirra var Langárfoss á
Mýram. Afí og amma eignuðust
nóg um ýmsar landbúnaðarvörar.
Einnig er líklegt að gamall draumur
Leós um búskap í sveit hafi hér
rætst að hluta til. Sveitin átti alla
tíð svo sterk ítök í honum að hann
var alltaf á vissan hátt aðkomumað-
ur íborginni.
í Hlíðarhvammi gafst honum
tækifæri til að vea innan um kindur
og kýr og ekki síst hesta, en þá
hafði hann alltaf átt og haft sérlega
mikla unun af alla tíð. Lagði hann
mikla rækt við hesta sína og átti
marga góða gæðinga um dagana.
Suma lét hann spreyta sig á kapp-
reiðum Fáks með góðum árangri.
Aðrir vora sparigæðingar, sem
enginn mátti sitja nema eigandinn
sjálfur.
Á heimili þeirra Margrétar og
Leós piýða veggi þeirra myndir af
uppáhaldsgæðingunum innan um
myndir af bömum og bamabömum,
svo samofínn var hesturinn lífí
þeirra fyrr á áram. Annar þáttur í
lífi Leós, sem gaman er að minnast,
var hið sterka veiðimannaeðli hans.
Líklega ættað úr Borgarfirðinum,
eins og fleira í hans fari. Hefur
hann sennilega snemma kynnst
laxveiðum á Mýranum og reyndi
hann að komast í lax- eða silungs-
veiði, eins oft og tækifæri gafst.
Náði hann mikilli leikni við veiðam-
ar, enda gjörþekkti hann margar
ámar frá gamalli tíð. Þetta var áður
en laxveiðileyfi urðu jafn dýr og
nú gerist og til fróðleiks má nefna
að Leó var með þekkta laxveiðiá á
leigu í nokkur ár, fyrir sjálfan sig.
Var hann þar við veiðar, þegar
hann hafði til þess tíma og fiskaðist
vel.
í dag leigir starfsmannafélag
stórrar ríkisstofnunar þessa sömu
á fyrir félaga sína, en litlar sögur
fara af veiðum þar nú.
Á seinni áram snéri Leó sér
meira að silungsveiði í vötnum.
Minnist undirritaður með ánægju
samvera með Leó í nokkram slíkum
veiðiferðum, tilsögn hans og leið-
beiningum. Á þvflíkum stundum var
Leó í essinu sínu, þekkti hvem blett
Á stundum má það hafa verið
erfítt að tileinka sér hugsanagang
og hefðir, sem um margt era ólíkar
því sem lærist í heimahögum, en í
hjarta sínu varð Bob mikill íslend-
ingur og unni landinu af alhug. í
hátt var hann ætíð blíðlyndi herra-
maðurinn frá Suðurríkjunum og
hvorki norðangarri né útsynningur
náðu að breyta þar um. Hann var
kvaddur af miklum söknuði.
Ég og fjölskylda mín þökkum
honum samfylgdina og biðjum að
minningin um góðan mann og föður
megi styrkja Tótu, synina og
tengdadóttur í sorg þeirra.
Guðbjörg
Með nokkram línum langar mig
að kveðja minn elskulega tengda-
son, Robert Boulter, sem andaðist
28. apríl síðastliðinn.
Það er þungt að tjá sig um það
sem leitar á hugann, það er svo ótal
margt sem rifjast upp.
Fyrstu kynni mín af honum vora
í Bandaríkjunum fyrir tæpum 30
fímm böm. — Fjögur þeirra lifa
föður sinn.
Fýrir rúmum íjöratíu áram varð
afi að bregða búi. Um sama leyti
dó amma. Afí flutti á mölina. Fyrri
helming malarára sinna vann hann
ýmsa erfiðisvinnu.
Og nú er afí dáinn, saddur líf-
daga. Útfor hans fer fram á morg-
un, föstudag, frá Fossvogskirkju
kl. 13.30.
Á langri ævi reyna menn margt.
Þannig markar lífíð einstaklinginn.
Einstaklingurinn markar einnig líf-
ið. Hver og einn skilur eftir sig
spor. Misstór og ekki alltaf jafn
auðsæ samfélaginu, en spor samt.
í hugum okkar sem áttum hann
að búa minningin, þakklæti og
á landinu, sem farið var um, og
hafði gaman af að fræða aðra um
það sem fyrir augu bar. Oft fylgdu
þá kvæði og sögur með, sem krydd-
uðu tiiverana, en hann var sérlega
minnugur á slflct. Veiðiskapur Leós
var þó ekki einungis bundinn við
laxfíska og silunga, því hann fór
til ijúpna á hveiju hausti, þegar
færi gafst. Var hann þá óþreytandi
við göngur um holt og hæðir ef
nokkur veiðivon var. Ekki brást að
á heimili þeirra Margrétar og Leós
væri borin fram ijúpa á jólum, fyrir
heimilisfólkið og gesti, sem Leó
hafði sjálfur veitt.
Á árinu 1964 fluttu þau Margrét
og Leó að Hávallagötu 5 og hafa
búið þar síðan. Bæði kom til að
skipulag borgarinnar gerði þá ráð
fyrir nýjum byggingum við Grens-
ásveg, þannig að lýma þurfti til
fyrir þeim og hins vegar vildu þau
minnka umsvifín, enda orðin lúin á
búrekstrinum samhliða annarri
vinnu.
Bjuggu þau sér þar notalegt
heimili fyrir sig og yngstu böm sín
og bamaböm, þegar svo bar undir.
Gafst nú betri tími en áður til bóka-
lesturs og annarra hugaðarefna, en
Leó var alla tíð hneigður til lesturs
góðra bóka og sagnrita. Fyrr á
áram las Leó allar íslendingasög-
umar og kunni þeim ætíð góð skil
síðan.
Undanfarin ár hefur Leó átt við
heilsubrest að stríða og þurft áf og
til að dvelja á sjúkrahúsum. Með
þrautseigju hefur hann háð baráttu
við heilsubrest sinn. Glíman hefur
nú staðið í rúm 10 ár og lengi
mátti ekki sjá hvor bæri sigur af
hólmi. Að lokum varð vinur okkar
að láta undan, enda mæddur orðinn.
Hann vissi að hveiju stefndi, en var
andlega hress til hinstu stundar.
Vil ég með þessum orðum kveðja
tengdaföður minn og óska honum
góðrar ferðar yfir móðuna miklu.
Jafnframt vil ég votta eftirlifandi
eiginkonu, bömum og öðram
vandamönnum mína dýpstu samúð.
Gunnar Sigurðsson
áram og þau kynni styrktust og
urðu nánari eftir að hann flutti
búferlum til íslands ásamt dóttur
minni. Það er vissulega errfítt að
samlagast framandi þjóð í nýju
landi, en hann átti eftir að elska
þetta land og una vel hag sínum
hér og ég þakka forsjóninni fyrir
að hafa fengið hann fyrir tengda-
son, sem ávallt kaliaði mig mömmu.
Þegar ég hugsa um okkar sam-
verastundir vora ævinlega sólskins-
blettir í heiði, svo mikill ljúflingur
var hann og mér era minnisstæðar
þær stundir sem ég átti með honum
og dóttur minni í sumarbústaðnum
við Þingvallavatn.
Robert var einn af þeim mönnum
sem aldrei lagði styggðaryrði til
nokkurs manns, svo hans pund var
stórt hér megin grafar.
Enda á það við minn látna
tengdason, sem Bjömstjerne
Bjömsson sagði: Þar sem góðir
menn fara þar era Guðs vegir.
Blessuð sé minning hans.
Jóhanna Stefánsdóttir
söknuður. Samfélaginu skilaði hann
sínu verki vel — einn af þessu alda-
mótafólki sem lyft hefur Grettistaki
í þjóðfélaginu okkar. Samfélaginu
skilar hann, auk bama sinna sem
áður er getið, sex barnabömum og
sex bamabamabömum.
Blessuð sé minning Egils afa.
Drottinn styrki syrgjenduma og
leiði áfram ókomin ár.
Málfríður Finnbogadóttir
Egill Einars-
son — Minning