Morgunblaðið - 24.04.1993, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. APRÍL 1993
Aðalbjörg Benedikts-
dóttir — Minning
Fædd 1. mars 1904
Dáin 15. apríl 1993
Aðalbjörg Sigurlaug, eins og hún
hét fullu nafni, fæddist 1. mars
1904 á Þorvaldsstöðum í Selárdal
í Vopnafjarðarhreppi. Foreldrar
hennar voru Sólveig Stefánsdóttir
og Benedikt Stefánsson, hjón á
Þorvaldsstöðum. Sólveig og Bene-
dikt eignuðust fjórtán börn, þar af
komust ellefu upp, og var Aðalbjörg
níunda í röðinni af þeim sem upp
komust.
Abba, eins og hún var jafnan
kölluð, ólst upp á Þorvaldsstöðum
til 21 árs aldurs, en þá- réðst hún
sem vinnukona til foreldra minna,
hjónanna Önnu Magnúsdóttur og
Björns Jóhannssonar kennara.
Björn og Anna höfðu þá fyrir nokkr-
um árum flust úr Jökuldalsheiðinni
til Vopnafjarðar. Þau hjónin sáu
um rekstur sjúkraskýlis á Garði,
auk þess sem Björn var kennari,
fyrst farkennari í sveitinni, en
skólastjóri á Vopnafirði frá 1924.
Um það leyti sem Abba kom á heim-
ili foreldra minna höfðu þau eign-
ast sex syni. Þá voru einnig á heim-
ilinu föðurforeldrar mínir, þá orðnir
aldraðir, ennfremur blindur maður,
Einar Th. Bjarnason. Heimilið var
' því mannmargt og í ýmsu að snú-
ast, því auk heimilisstarfa voru oft
sjúklingar á sjúkraskýlinu, m.a.
færeyskir sjómenn. Auk þess höfðu
foreldrar mínir smá búskap.
Við bræður munum ekki eftir því
hvenær Abba kom til okkar, en það
mun hafa verið árið 1925. Hún var
bara þama og hafði alltaf verið, svo
lengi sem við mundum. Það má
nærri geta að ekki var alltaf rólegt
í kringum Öbbu. Stákarnir urðu
brátt átta, og eitthvað slæddist með
. *af leikfélögum. Ekki er öruggt, að
við höfum alltaf viðurkennt um-
gengnisreglur varðandi nýskúrað
gólf og þess háttar. Hún mun hafa
Fæddur 24. apríl 1989
Dáinn 27. mars 1993
Enginn þarf að óttast síður
en Guðs bama skarinn fríður,
fugl í laufi innsta eigi.
- - ekki stjam’ á himinvegi.
Sjálfur Guð á Síons-pllum
sól og skjöldur reynist öllum,
bamaskara í böli og hörmum
ber hann þau á fóðurörmum.
Engin neyð og engin gifta
úr hans faðmi má oss svipta,
vinur er hann vina beztur,
veit um allt, er hjartað brestur.
Hann vor telur höfuðhárin,
heitu þerrar sorgartárin,
hann oss vemar, fatar, fæðir,
frið og líf í sálum glæðir.
Syng því dátt með sigurhljómi
Síons hjörð og einum rómi,
hræðast þarftu ei, fjendur falla
fyrir Drottins orði snjalla.
Svo er endar óp og stríðin,
upp mun renna sigurtíðin,
oss þá kallar heim til hallar
himna Guð, er lúður gjallar.
(Þýð.Fr.Fr.)
Með þessum sálmaversum langar
mig að kveðja sonarson minn, Egil
Kristin, sem lést af slysförum 27.
mars sl. Megi elsku litli drengurinn
hvíla í friði.
Slgríður Jóhannsdóttir.
Elskulegt lítið barn kveður Iífið
með sviplegum hætti og eftir stönd-
um við hljóð og orðvana. Egill litli
hefði orðið fjögurra ára í dag, 24.
þessa mánaðar; svo örstutt dvöl hjá
ástvinum sínum, en þó svo stórt
- skarð sem hann skilur eftir sig.
lesið eitthvað yfir okkur, á sinn
hátt, en aldrei man ég eftir því að
hún hafi verið vond við okkur.
Fjaran var leikvöllur okkar. Við
komum því oft blautir heim. Einu
sinni átti að bæta úr þessu, og voru
þá keypt gúmmístígvél á allt liðið.
Við fórum að sjálfsögðu strax niður
í fjöru til að prófa nýju stígvélin,
og ekki er að orðlengja það, að við
komum allir sjóblautir og stígvéla-
blautir heim. Já, svona var lífið.
Vorið 1928 fluttist fjölskyldan í
barnaskólahúsið. Þar var rýmra
húsnæði. Þó að fpreldrar mínir
hættu rekstri sjúkraskýlisins, þá
var mikið að gera. Gestagangur var
mikill, og seinni árin önnuðust for-
eldrar mínir móttöku gesta. Eins
og áður er getið fluttumst við í
skólann 1928. Þar var Abba næstu
26 árin. Hún var því jafnan kennd
við skólann, og kölluð Abba í skól-
anum, og við vorum kallaðir skóla-
strákarnir. Þó húsnæðið væri rúm-
gott, var þetta erfitt húsnæði, þrjár
hæðir, þvottahús og geymsla í kjall-
aranum, skólinn á miðhæðinni, og
íbúðin á efstu hæðinni. Abba hafði
gott herbergi fyrir sig. Það var
hennar helgidómur. Við strákarnir
fengum ekki að koma þangað.
Reyndar var okkur ekki bannað að
koma þangað inn, en þetta voru
bara óskráð lög.
Abba átti ekki margar tómstund-
ir. Hún greip stundum í orgelið.
Hún hafði ekki lært að spila en
spilaði danslög „eftir eyranu“, eins
og það var kallað. Hún hafði næmt
eyra fyrir tónlist og hafði gaman
af að dansa einnig hafði hún gaman
af því að grípa í spil. Fullorðna
fólkið spilaði töluvert. Pabba fannst
gott að grípa í spil, þegar hann
hafði lokið við að leiðrétta stíla. Þó
Abba hefði ekki notið langrar skóla-
göngu, þá talaði hún gott mál. Hún
var oft orðheppin, og lengi mundum
við ýmis orðatiltæki hennar og tils-
Mér er þessi litli frændi minn svo
eftirminnilegur fyrir sitt geislandi
bros og ljúfu lund. Mjúkir handlegg-
ir vöfðust um hálsinn ef maður tók
hann í fangið, hann var svo ljúfur
við alla. Mér er nær að halda að
þessi Iitli drengur hafi aldrei sýnt
neinum annað en trúnaðartraust og
blíðu.
Það er jafnan erfið aðstaða ein-
stæðrar móður og mest gjalda börn-
in þess oft, því miður, en systurdótt-
ir mín, móðir Egils litla, var svo
lánsöm að eiga athvarf hjá móður
sinni og stjúpföður og þar naut
drengurinn hennar ástar og kær-
leika. Hjá ömmu og afa vildi hann
helst vera, í sveitinni sinni þar sem
hann steig sín fyrstu skref. Og þar
var líka besti vinurinn, Hjalti Snær,
í sama húsinu.
Fyrir innri sjónir ber mynd; ég
er stödcl um dagstund að Osa-
bakka. Ég lít út um eldhúsgluggann
og við blasir þetta skemmtilega,
hringmyndaða bæjarhlað. Það er
glaðasólskin milli skúra, gróandi
vor og ómur í lofti. Tveir litlir dreng-
ir í pollabuxum með húfur og stóra
trefla um hálsinn, plastfötur og
skóflur eru óspart notaðar í þessa
glitrandi polla sem safnast hafa í
hjólför og jafnvel hófför og svo
þessi stóri sandkassi, fullur af bílum
og öðru dóti. Yndi bernskustund-
anna, en umfram allt vinur til að
leika sér við. Hvern gat órað fyrir
svo skammvinnri ævi?
Sem betur fer getum við fæst
skyggnst inn í framtíðina. Við því
er okkur hlíft, við erum ekki þess
umkomin að breyta neinu í ráðstöf-
unum alföður. En því megum við
treysta að- sá sem ekki lætur einn
spörfugl hníga til jarðar án eigin
vilja hefur sinn tilgang með þessu
slysi — og eitt er víst, heimurinn
vör, og ekki eingöngu tilsvörin held-
ur líka svipinn sem þeim fylgdi.
Abba var alla tíð heilsuhraust, og
segja má að hennar hafi ekki orðið
misdægurt.
Foreldrar mínir áttu heima í skól-
anum til ársins 1954, en þá fluttust
Fædd 18. mars 1932
Dáin 16. apríl 1993
Hún Magga móðursystir mín er
dáin. Stundaglasið er nú runnið út
í þessari jarðvist og hennar ferð
hafin til allra þeirra sem á undan
eru gengnir. Magndís Guðrún Gísla-
dóttir fæddist á Arnarstapa í
Tálknafirði en fluttist síðan að
næsta bæ, Bakka, þriggja ára göm-
ul. Fjórtán ára að aldri fluttist hún
svo með foreldrum sínum og fjórum
systkinum til Patreksfjarðar þar
sem hún bjó ætíð síðan. Foreldrar
Möggu voru þau Gísli Kristján Jóns-
son, sem er látinn, og Lovísa Magn-
úsdóttir, sem lifir dóttur sína. Á
fær ekki tækifæri til að afvegaleiða
eða eyðileggja þessa sakleysingja.
Gamalt máltæki segir: „Þeir sem
Guð elskar deyja ungir.“ Á örlaga-
stund hverfa þessir yndislegu litlu
vinir, þessi fallegu sólskinsbörn, og
eftir stöndum við harmi flegin.
Elsku Agla mín. Litli drengurinn
þinn er farinn til æðri lífheima, þar
sem kærleikur og ást ríkir og þang-
að förum við öll í fyllingu tímans.
Ég veit að harmur þinn er sár, en
þú getur treyst því að hann sem
sagði: „Leyfið börnunum að koma
til mín . .. slíkra er Guðsríkið,"
hefur búið honum stað, já, báðum
elsku litlu vinunum og um þá væs-
ir ekki.
Við ykkur, elsku systir og mág-
ur, vil ég segja þetta: Ást ykkar
og kærleikur til Egils litla var mik-
ill og óeigingjarn. Það er huggun í
hairoi.
Ég bið ykkur öllum blessunar
Guðs og megi hann milda harm
ykkar allra á Ósabakka og annarra
aðstandenda „Bestu vinanna“ Egils
og Hjalta.
Þuríður Egilsdóttir.
þau í Holt, nýbyggt hús, sem byggt
var í skólatúninu.
Móðir okkar andaðist 1967 og
faðir okkar 1968. Nokkru eftir að
foreldrar mínir féllu frá fór Abba
að vinna í frystihúsinu, og vann hún
við að hakka fiskúrgang í refafóð-
ur. Hún var þá komin af léttasta
skeiði, orðin 65 ára. Þarna vann
hún í 14 ár, eða þangað til hún var
79 ára. Það var til þess tekið af
húsbændum hennar í frystihúsinu,
að hún var aldrei frá einn einasta
dag öll þessi ár.
Þjónusta var aðalsmerki Öbbu.
Þjónustulundin var henni í blóð
borin. Abba fékk viðurkenningu frá
Búnaðarfélagi íslands fyrir 25 ára
þjónustu hjá sömu fjölskyldu. Þetta
var silfurskeið með áletrun. Abba
var vel að þessari viðurkenningu
komin, en hún flíkaði ekki þessum
grip, og aldrei sýndi hún mér þessa
skeið. Hins vegar sýndi hún með
stolti gestum myndir af „strákunum
sínurn", konum þeirra, börnum og
barnabörnum.
Abba var ein af þeim fyrstu sem
fiuttust í leiguíbúðir aldraðra í
Sundabúð 1. Hún fékk þarna bjarta
og skemmtilega íbúð, og þarna
Þórsgötu 4 stofnuðu Magga og
Gestur Ingimar Jóhannesson svo
heimili, þar sem þau bjuggu ætíð
síðan ásamt sjö börnum.
Það er margs að minnast nú
þegar endanleg kveðjustund er
runnin upp. Mínar minningar ná
þó ekki lengra aftur en í húsið á
Þórsgötunni sem var nánast í næsta
húsi við það sem ég ólst upp í sem
varð til þess að við systkinin vorum
tíðir gestir á heimili Möggu. Háa-
loftið var mjög spennandi leiksvæði
þar sem ég, systir mín og Amý og
Sollý, dætur hennar Möggu, eydd-
um löngum stundum í leik með
smádúkkur með heilan heim út af
fyrir okkur þar sem skókassar
breyttust í lúxusbíla, stærri pappa-
kassar í dúkkuhús og tómir eld-
spýtnastokkar í húsgögn.
Þó svo að börnin hafi orðið sjö
var allt heimilishald í raun mun
meira en sá barnafjöldi gefur til
kynna. Það voru sem ósjálfráð við-
brögð hjá Möggu þegar einhvern
gest bar að garði að opna búrdym-
ar og hafa eitthvað til handa við-
komandi. Eins var bakarofninn nán-
ast stöðugt í notkun. Það var svo
í marsbyijun sl. að ég og lítill sonur
minn skruppum í ferð vestur á Pat-
reksfjörð og enn var setið í eldhús-
inu á Þórsgötunni og fólk kom og
fór og enn var Magga með allri
sinni reisn að hafa til kaffi handa
þeim sem ráku inn nefnið, enda
þótt engum dyldist að sjúkdómurinn
sem að lokum varð henni að aldur-
tila hafði sett veriilegt mark á hana
og dregið úr fyrri styrk.
Það voru mjög margir sem litu
inn þar sem Magga hafði um ára-
bil starfað sem umboðsmaður ha_pp-
drættis Háskóla íslands og SIBS
og var það henni alltaf mikið kapps-
mál að komast heim sem allra fyrst
eftir hveija meðférð til að sinna
starfi sínu. Hún Magga var ein af
þessum persónum sem aldrei bera
tilfinningar sínar á torg þrátt fyrir
að hafa fengið sinn skammt af
mótlæti í lífinu.
Móðurhlutverkið var það sem
Möggu var mest virði og náði út
yfir allt. Allt fram á síðasta dag
var það takmark hennar að hafa
yfirsýn yfir barnahópinn sinn og
bamabörn sem eru sjö og helst að
hafa þau öll undir sínum verndar-
væng, spá í hvað þeim væri fyrir
bestu hveiju sinni og leggja á ráðin
með það.
Þó að Magga hafi verið frekar
dul manneskja fór ekki fram hjá
þeim sem til þekktu að þar fór vilja-
sterk og ákveðin manneskja. Það
var mikil ákveðni til staðar þegar
ég heimsótti hana daginn sem hún
lagðist inn á sjúkrahús í síðasta
skipti og hún sagði við mig að þetta
liti ekki vel út með sig, en samt sem
áður væri það ekki endanlega stað-
Egill Kristinn Theo-
dórsson — Minning
Magndís Guðrún Gísla-
dóttir—Minning
dvaldist hún í tæp 15 ár. Það var
gaman að heimsækja hana. Hún
hellti á könnuna, og oft átti hún
eitthvert góðgæti. Umgengni henn-
ar var sérstök. Þetta var hennar
helgidómur. Þarna voru ýmsir smá-
hlutir, ásamt myndunum, sem áður
ér um getið.
Sem betur fer sýndum við „strák-
arnir hennar“ og íjölskyldur okkar
Öbbu ræktarsemi, en á engan er
hallað, þó getið sé frábærrar rækt-
arsemi Ónnu Birnu Sigurðardóttur,
bróðurdóttur minnar. Hún var í
miklu uppáhaldi hjá Öbbu, og mátti
gamla konan varla af henni sjá.
Við bræðurnir og fjölskyldur okkar
þökkum Önnu Birnu innilega alla
ræktarsemi í garð Öbbu. Svo vel
vildi til að Anna var hjá Öbbu á
andlátsstundinni. Abba hefði varla
getað hugsað sér að hafa það öðru-
vísi.
Nú er Abba horfin. Hún valdi sér
þjónustuhlutverkið, og skilaði því
hlutverki með sóma. Fyrir hönd
„strákanna hennar“ og fjölskyldna
þeirra þakka ég Öbbu að leiðarlok-
um. Far þú í friði. Blessuð sé minn-
ing þín.
Jóhann Björnsson.
fest og því engin ástæða til að gef-
ast upp.
Að lokum vil ég fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar, foreldra, systkina
og fjölskyldna þeirra þakka Möggu
samfylgdina. Við biðjum góðan Guð
að styrkja Ingimar, ömmu, afkom-
endur og tengdabörn svo og aðra
ættingja og vini.
Hvíli hún í friði.
Hanna Ingibjörg Birgisdóttir.
Mig langar að minnast elskulegr-
ar ömmu minnar með nokkrum orð-
um.
Amma var alltaf til staðar fyrir
mann og ef eitthvað var að vissi
ég að ég gæti farið og talað við
hana. Ég minnist þess þegar ég var
lítil og bjó fyrir vestan, við bjuggum
rétt hjá ömmu. Þá borðaði ég fyrst
heima hjá mér, en þar sem mér
þótti gijónagrautur svo góður þá
hljóp ég alltaf yfir til ömmu og
sagði henni að það hefði ekkert
verið í matinn heima hjá mér því
ég ég vissi að þá kæmi hún með
gijónagraut handa mér.
Amma sem var aðeins 61 árs var
rétt að byija að lifa lífinu. Hún
hefur alla sína tíð unnið hörðum
höndum þar sem hún þurfti að sjá
um átta manna fjölskyldu, en und-
anfarin 5 ár hefur hún farið með
dóttur sinni, mömmu minni, til
Glasgow sér til upplyftingar. Þær
mæðgurnar ljómuðu alltaf þegar
þær komu heim úr þessum ferðum
og voru farnar að tala um næstu
ferð þegar þær voru rétt komnar
úr einni slíkri. Það var þeirra til-
hlökkunarefni allt árið að fara til
Glasgow og enda þótt þær fari ekki
í haust þá er ég viss um að þær
fara þangað saman einhvern tím-
ann seinna.
Mér finnst amma hafa verið tek-
in burt alltof snemma, en ég veit
að henni líður vel núna. Guð blessi
minningu hennar.
Þótt ég verði bylgju að bráð
bíður mín þar fagurt láð.
Fyrir handan græðis gráð
gullið land og sólu fáð.
(Stefán frá Hvítadal.)
Inga Dís.