Morgunblaðið - 24.04.1993, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. APRÍL 1993
Hrafnhildur Jóns-
dóttir — Minning
Fædd 1. júní 1972
Dáin 18. apríl 1993
Kveðja frá vini.
Eitt kveðjukvöld við stóðum -
á kinnum hreystiijóðum
þú áttir æskugjöf -
og byggðum höllu háa
á himintjaldið bláa;
en undir leyndist opin gröf.
Svo heyrði ég dauðadóminn,
^ enn dynja heyri ég óminn;
,Svo stutta, stutta töf“.
Eg geymi margt í minni
og mæni fyrsta sinni
með veika lund á vinargröf.
(Einar Ben.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Arnar Þór Sævarsson.
Ég krýp og faðma fótskör þína
Frelsarinn minn á bænastund.
Ekki óraði okkur fyrir því um
páskana þegar öll fjölskyldan hitt-
ist og átti gleðistund í tilefni ferm-
ingar Olafar Örnu frænku okkar
að við myndum tveimur vikum
«seinna koma öll saman aftur í sömu
kirkju, en þá til að fylgja ungri
systurdóttur til grafar.
Lífið getur oft verið óskiljanlegt,
en alltaf finnst manni dauðinn enn
óskiljanlegri. Maður fyllist reiði og
vanmætti þegar hann heggur í
sundur framtíðarvonir og líf glæsi-
legrar ungrar stúlku.
En þær hræðilegu fréttir bárust
að Hrafnhildur frænka okkar hefði
látist í bílslysi aðfaranótt 18. apríl.
sl. Við eigum erfitt með að trúa
því og sætta okkkur við það að
Hrabba, en það var hún alltaf köll-
uð af ættingjum og vinum, sé dáin
svo ung, lífsglöð og full bjartsýni
á lífið og tilveruna.
Hrabba var ekki bara frænka,
heldur einnig góður, dyggur og
ekki síst fórnfús vinur. Því fengum
við snemma að kynnast, því að
Hrabba var aðeins 11 ára þegar
hún kom fyrst til okkar að passa
litlu frænku sína hana Ástu Krist-
ínu og var hún hjá okkur í tvö
sumur hér í Reykjavík. Á þessu
tímabili veiktist Ásta og þurfti að
gangast undir nýrnaígræðslu. Þá
kom strax í ljós fómfýsi og hjálp-
semi Hröbbu, ekki eldri en hún
" var, því að hún sagði: „Ef nýrað
mitt passar í Ástu þá skal ég gefa
henni það.“
Oft áttum við fjölskyldan góðar
og skemmtilegar samverustundir
með Hröbbu og er gott að eiga þær
gleðiminningar að ylja sér við, þó
að við hefðum gjaman viljað hafa
þær fleiri, en því fáum við ekki
ráðið.
Nú síðustu árin var Hrabba okk-
ur oft innan handar og hefðum við
einnig viljað fá tækifæri til að eng-
urgjalda alla hennar góðmennsku
í okkar garð, en ein örlagarík bíl-
ferð kom í veg fyrir það. Hafðu
þökk fyrir allt, Hrabba mín.
Við verðum að trúa því að dauði
þessarar ungu stúlku hafi haft til-
gang og henni sé ætlað stórt hlut-
verk á æðri stöðum.
Elsku Anna systir, við viljum
votta þér, Gumma, Hjalta, Kristínu,
mömmu og pabba, einnig föður
Hrafnhildar og fjölskyldu hans,
okkar dýpstu samúð. Við biðjum
Guð að styrkja og varðveita alla
þá sem eiga um sárt að binda.
Missir okkar allra er mikill.
Árni, Vilborg og börn.
Margur einn í aldurs blóma
undi sæll við glaðan hag,
brátt þá fregnin heyrðist hljóma,
Heill, í gær, en nár i dag.
Ó, hve getur undraskjótt
yfír skyggt hin dimma nótt!
Fyrir dyrum dauðans voða
daglega þér ber að skoða.
(Bj. Haild. frá Laufási)
Hrafnhildur er dáin. Þegar við
fregnuðum það dimmdi. Ung og
lífsglöð stúlka með allt lífið fram-
undan hrifín á brott með svo svip-
legum hætti. Hvers vegna? Fátt
verður um svör. Hrafnhildur
frænka var hvers manns hugljúfi
og einkenndist framkoma hennar
af prúðmennsku og blíðu.
Framtíðaráform hennar voru
ákveðin. Hugurinn stefndi á leirlist-
arnám að loknum Verkmenntaskól-
anum á Akureyri. Leirlistin var
henni mikið áhugamál, en henni
mun ætlað annað hlutverk annars
staðar, nú þegar dauðinn hefur af
fullkomnu miskunnarleysi brugðið
fæti fyrir það lífsstarf sem Hrafn-
hildur var rétt að hefjast. Við get-
um ekki annað en lotið höfði í sorg
okkar gagnvart svo þungum dómi.
Fjarlægðir hafa ekki hindrað að
Hrafnhildur hitti okkur fjölskyldu
sína hérna fyrir sunnan og þrátt
fyrir að oft liði nokkuð langur tími
milli endurfunda var eins og við
hefðum hist í gær. Nú síðast nutum
við samvista með henni á ferming-
ardegi Sigríðar síðastliðinn pálma-
sunnudag og er það alveg ómetan-
legt fyrir okkur að eiga hana svo
ferska í minningunni.
Orð eru lítils megnug á stundu
sem þessari, en okkur langar með
þessum fátæklegu orðum að þakka
Hrafnhildi fyrir samveruna sem var
allt of stutt. Minningin um yndis-
lega frænku lifir meðal okkar og
mun bæta þann sára söknuð sem
nú fyllir huga okkar.
Ég felli tár, en hví ég græt?
Því heimskingi ég er!
Þín minning hún er sæl og sæt,
og sömu leið ég fer.
(K.J.)
Við vottum foreldrum, afa, ömm-
um, systkinum og öðrum aðstand-
endum og vinum dýpstu samúð
okkar og hluttekningu.
Björn, Rannveig, Sigríður,
Sveinn Júlíus og Páll Þórar-
inn.
Á sunnudaginn barst mér sú
harmafregn að bróðurdóttir mín
hefði látist í bílslysi um nóttina.
Hví er ungt fólk sem á alla framtíð-
ina fyrir sér hrifsað svo skyndilega
burt úr þessum heimi? Þeir sem
guðirnir elska deyja ungir hafa
menn sagt. Hér áður fyrr urðu svo
margir að sættast við brostna
framtíðardrauma. En hefur sið-
menningin unnið nokkurn stærri
sigur en þann, að nú geta flestir
foreldrar séð öll böm sín þroskast
til fullorðinsára? Það getur enginn
sætt sig við annað.
Ég bjó með fjölskyldu minni í
Bandaríkjunum þegar Hrafnhildur
fæddist og sá hana því miður
sjaldnast þegar ég kom til íslands.
Hún ólst upp hjá móður sinni á
Sauðárkróki, en heimsótti föður
sinn flest sumur í Skriðdalinn og
lék sér við yngri systkini sín þar
og passaði þau. Litla frænka fyrir
norðan var ljúf og afskaplega lík
pabba sínum.
Hvenær sem tækifæri gafst til
að hitta Hrafnhildi frænku var það
alltaf jafn ánægjulegt að böndin
ósýnilegu sem tengdu okkur voru
hlý og sterk. En samgangur minnar
fjölskyldu við Hrafnhildi var ekki
mikill og takmarkaðist oft við
kveðjur um jól og tímamót. Hún
var jafnskyld mér og aðrar frænkur
mínar, en hún var oftast fjarri þeg-
ar fjölskyldan kom saman. Hún
heimsótti þó alltaf ömmu sína þeg-
ar hún kom í bæinn og skrifaði
henni reglulega og lét hana t.d.
alltaf vita hvernig henni gengi í
skólanum. Við gátum fylgst með
uppvexti Hrafnhildar þótt oftast
væri það úr fjarlægð. Hún sendi
okkur kort og börnum mínum góð-
ar gjafír. Um síðustu jól fengum
við frá henni svo undurfallegt jóla-
kort sem hún hafði sjálf gert. Hún
var komin i verkmenntaskólann á
Akureyri og ætlaði að halda áfram
í listnámi.
Þrátt fyrir ungan aldur hafði hún
árum saman staðið mjög á eigin
fótum. Hún bjó einn vetur í Reykja-
vík og gekk þar í fjölbrautaskóla.
Með námi og á sumrin vann hún
ýmis störf til að sjá fyrir sér og
sumarlangt starfaði hún í Sviss.
Það var ánægjulegt að Hrafn-
hildur skyldi geta komið í fermingu
frænku sinnar í vor. Börn og barna-
börn foreldra minna eru fjórtán
talsins og í þetta síðasta sinn vant-
aði móður mína ekkert þeirra.
Frænka mín var orðin fulltíða og
framúrskarandi falleg og hún geisl-
aði af æskufjöri og naut sín vel
innan um öll frændsystkini sín. Hún
stansaði örfáa daga í Reykjavík og
hélt svo til Sauðárkróks til að halda
páska með fjölskyldu sinni. Eftir
það var haldið í skólann á Akur-
eyri, en helgarfríið næsta á Sauðár-
króki var hennar síðasta. Hvað líf-
ið getur verið stutt, heimurinn
óréttlátur og örlögin miskunnar-
laus.
Móður Hrafnhildar og ástvinum
sendum við fjölskyldan okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Megi guð
styrkja bróður minn og fjölskyldu
í þessari djúpu sorg. Minningin um
ljúfa og kæra frænku mun lifa.
Einar Júlíusson.
„Þeir sem guðirnir elska, deyja
ungir.“
Mér er þungt um hjartarætur
er ég skrifa þessar Iínur, og við
spyrjum, af hveiju Hrabba okkar?
Af hveiju þessi bjarthærða fallega
stúlka, sem öllum var svo blíð og
góð og átti allt Iífið framundan?
Það hlýtur að vera eitthvert mikil-
vægt verkefni sem bíður hennar,
fyrst guð tekur hana til sín svona
snöggt og óvænt. Þá er það mikil
huggun harmi gegn, að við sem
þekktum hana og unnum henni,
skulum eiga svo fagrar og hreinar
minningar um hana, því að þar bar
aldrei skugga á, allir löðuðust að
hennar hæga, ljúfa og yndislega
viðmóti.
Ég er búin að fylgjast með
Hröbbu síðan hún fæddist. Hún og
yngsta dóttir mín voru jafngamlar
og bjuggum við á Öldustígnum i
næsta húsi við móðurforeldra henn-
ar, Kiddu og Hjalta, þar sem
Hrabba sleit barnsskónum. Það
varð strax mikill vinskapur milli
Kristínar dóttur minnar og Hröbbu.
Ég horfði á þær taka fyrstu sporin,
síðan voru þær á dagheimilinu sam-
an. Ég man alltaf eftir sumardegin-
um fyrsta, er þær fimm ára hnátur
sungu, ásamt öðrum börnum af
dagheimilinu, uppi á sviði í Bifröst.
Þá stóðu þær þijár saman, Kristín
Þöll, Hrabba og frænka Hröbbu,
hún Kristín Björg, og sungu þær
þijár af þvílíkri innlifun að unun
var að horfa á þær. Við mömmurn-
ar voru svo ósköp stoltar af dætrum
okkar.
Ég man öll barnaafmælin heima
á Öldustíg og alltaf dáðist ég að
því hvað Hrabba var stillt og prúð,
með sitt blíða bros og bláu fallegu
augun sín.
Þær uxu úr grasi stelpurnar
okkar, fermdust hér í Sauðárkróks-
kirkju og allt í einu voru þær orðn-
ar fullorðnar, að þeirra mati, og
alltaf hélst vinskapurinn þótt vík
væri milli vina og Hrabba farin til
útlanda. Þá var Hrabba alltaf sama
trygglynda vinkonan, skrifaði löng
og skemmtileg bréf heim til vin-
konu sinnar. Svo kom Hrabba heim
og þá var nú gleðin mikil, spjallað
og hlegið fram á nætur. Síðan hafa
þær vinkonurnar verið óaðskiljan-
legar.
Síðastliðið haust leigðu þær
stöllur sér íbúð saman á Akureyri
og fóru báðar í nám í Verkmennta-
skólann á Akureyri. Mikil var til-
hlökkunin og spenningurinn að búa
tvær einar saman. Ég minnist þess
er við hjónin fluttum Kristínu norð-
ur. Hrabba var komin á undan og
tók á móti okkur með sínu ljúfa
brosi og bauð upp á kaffi. Hún var
búin að koma öllu fyrir og kertaljós
logaði og allt var svo notalegt.
Okkur hjónunum leið vel þegar við
ókum aftur heim, við vissum að
dóttir okkar var í góðum höndum,
þar sem hún var með Hröbbu.
Þær voru svo ólíkar, vinkonurn-
ar. Kristín dökk á brún og brá, en
Hrabba bjarthærð og bláeygð.
Hrabba alltaf róleg og yfirveguð,
en hin fjörmikil og hávaðasöm. Þær
voru eins og nótt og dagur, svo
ólíkar voru þær, en aldrei hef ég
séð fallegri vináttu en þeirra.
Hrabba laðaði alla að sér með
sínu blíða brosi og fallega viðmóti.
Hún var góður nemandi, átti létt
með að læra og allt lék í höndum
hennar. Hann er sár söknuðurinn
hjá skólasystkinum hennar og
kennurum á Akureyri.
Ég gleymi aldrei síðasta laugar-
dagskvöldi, þegar Hrabba birtist
hér í forstofunni, það geislaði af
henni fegurðin og þau fóru hlæj-
andi út, félagarnir fjórir og ég elti
þau út að dyrum og hugsaði, mikið
á hún dóttir mín gott að eiga svona
góða vinkonu.
Það er mikill harmur kveðinn að
svona litlu bæjarfélagi eins og
Sauðárkrókur er, þegar ungt og
efnilegt fólk fellur svona snögglega
frá, og allir eru felmtri slegnir, vin-
irnir, ættingjarnir og skólafélag-
arnir sem alltaf héldu svo vel hóp-
inn.
Við hjónin þökkum Guði fyrir
að dóttir okkar átti svona góða
vinkonu og við fengum að njóta
Hröbbu, bara svo allt of stutt, en
við geymum í hjarta okkar minn-
ingu sem yljar okkur öllum á
ókomnum árum. Við viljum senda
öllum ættingjum hennar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Anna og
Gummi, og Kidda mín og Hjalti,
ég vona að bjarta brosið hennar
Hröbbu okkar megi lýsa ykkur leið-
ina út úr myrkrinu, sem byrgir
ykkur sýn núna.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn og þú
munt sjá, að þú grætur yfir því,
sem var gleði þín.“ (Kahlil Gibran)
Megi hún Hrabba hvíla í Guðs-
friði.
Guðbjörg, Þór og Kristín Þöll.
Mig langar að minnast ástkærr-
ar vinkonu minnar, Hrafnhildar
Jónsdóttur, sem lést af slysförum
18^ apríl sl.
Ég kynntist Hröbbu er við vorum
au-pair í Sviss. Það var yndislegur
tími. Ég man þegar að ég kynntist
hennar fyrst, þá fannst mér hún
svo leyndardómsfull en þegar á leið
urðum við bestu vinkonur, eins og
við hefðum alltaf þekkt hvor aðra.
En þegar við komum heim skildust
leiðir okkar, en við höfðum þó sam-
band.
En svo fyrir tveimur vikum hitt-
umst við af tilviljun í Reykjavík.
Þá ákváðum við að eyða einum
degi saman áður en hún færi aftur
norður, sem við gerðum. Áður en
við kvöddumst ákváðum við að hún
myndi koma til Reykjavíkur síðustu
helgina í apríl og þá myndum við
sko fara út á lífið.
Þegar eiginmaður Jónu, frænku
Hröbbu, hringdi og sagði mér að
Hrabba hefði látist í bílslysi var sú
tilhlökkun horfín, allt hvarf,
Hrabba líka. Þessi unga stúlka er
hrifin brott í blóma lífsins. En af
hveiju? Hver er tilgangurinn? Þá
er maður minntur á hve stutt er á
milli lífs og dauða.
Ég mun aldrei sætta mig við að
Hrabba sé dáin, því hún hefur skil-
ið eftir svo margar ljúfar minning-
ar í hjarta mínu.
Megi hún hvíla í friði.
Ég og fjölskylda mín vottum
aðstandendum hennar okkur
dýpstu samúð.
Jenney S. Halldórsdóttir.
„Hún Hrabba dó í bílslysi í nótt.“
Fréttin sló okkur, það var eins og
hnífur væri rekinn í hjartastað. Hví
var ung stúlka í blóma lífsins hrif-
in burt frá fjölskyldu og vinum?
Var þetta tilviljun ein eða var þetta
allt fyrirfram ákveðið? Þessar
spurningar koma fram í hugann
hjá okkur, skólafélögum hennar,
sem skiljum ekki hvers vegna hún
var tekin burt svo snögglega.
Hrafnhildur var mjög þroskuð
stúlka, friðarsinni, kom fram við
aðra eins og hún vildi að komið
væri fram við sig og undir rólegu
yfírborði bjó eitthvað annað og
meira. Þó henni hafi fundist heim-
urinn oft grimmur þá leit hún fram-
tíðina alltaf björtum augum og
ætlaði sér svo margt.
Við sem sitjum eftir söknum
hennar sárt og trúum því að hún
sé á góðum stað og geti þar nýtt
hæfileika sína. ■
Við vottum fjölskyldu hennar og
öðrum aðstandendum okkar dýpstu
samúð. Hún lifír í hjörtum okkar.
Dauði þinn breytti hjarta mínu
í hvíta marmarahöll
þakta speglum að innan
sorgin^stendur á miðju gólfí
ljómi hennar speglast í þeim öllum
sem fullur máni
er speglar andlit sitt
í bláum vötnum.
(Ragnhildur Ófeigsdóttir)
Skólafélagar af Mynd- og
handmenntabraut Verk-
menntaskólans á Akureyri.
í dag, laugardaginn 24. apríl,
verður jarðsungin frá Sauðárkróks-
kirkju elskuleg frænka okkar,
Hrafnhildur Jónsdóttir, sem lést í
hörmulegu bílslysi hinn 18. apríl sl.
Okkur langar að þakka fyrir all-
ar ljúfu stundirnar sem við áttum
með þér og í hugum okkar eru
aðeins til fallegar myndir og minn-
ingar um þig, elsku frænka.
Ekki hvarflaði að mér að sam-
verustundirnar um síðustu páska
yrðu þær síðustu sem við ættum
saman. En vegir Guðs eru órann-
sakanlegir. Elsku frænka með
þessum fátæklegu orðum kveðjum
við þig í hinsta sinn. Guð blessi þig.
Elsku Anna, Gummi, Hjalti,
Kristín, Kalli litli, mamma, pabbi
og aðrir aðstandendur, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð
styrki ykkur öll í þessari miklu
sorg.
Svava, Jónas og fjölskylda.
Ástkær bekkjarsystir okkar og
vinkona, Hrafnhildur Jónsdóttir,
lést af slysförum aðfaranótt sunnu-
dagsins 18. apríls síðastliðins.
Okkur bekkjarsystkini hennar
langar til að minnast hennar í örfá-
um orðum. Þótt við höfum þekkt
Hröbbu mismikið, þá eigum við öll
góðar og skemmtilegar minningar
um hana. Hrabba var mjög lífsglöð
og elskuleg. Hún var ákveðin, hald-
in mikilli ævintýraþrá, ætlaði sér
marga hluti og var óhrædd við að
framkvæma það sem hana langaði
til. Hún var sjálfstæð, atorkusöm
og drífandi. Henni gekk vel í flestu
sem hún tók sér fyrir hendur, en
þó sérstaklega öllu því sem viðkom
mynd- og handment. Hrabba var
búin að reyna margt, en fann sig
svo vera á réttri hillu í Verk-
menntaskólanum á Akureyri, á
mynd- og handmenntabraut skól-
ans.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast henni og þökkum
henni fyrir allt það sem hún gaf
okkur. Við vottum fjölskyldu og
aðstandendum hennar okkar
dýpstu samúð.
Minningin um Hröbbu lifir í
hjörtum okkar allra um ókomin ár.
Bekkjarfélagar úr árgangi
’72, Grunnskóla Sauðárkróks.