Morgunblaðið - 24.04.1993, Blaðsíða 44

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. APRÍL 1993
44
Minning
Knútur Hoiriis
Fæddur 22. maí 1922
Dáinn 20. apríl 1993
Hinn 20. apríl sl. lést á Landspít-
alanum vinur okkar og félagi Knút-
ur Hoiriis, stöðvarstjóri Olíufélags-
ins á Keflavíkurflugvelli. Knútur
var fæddur hinn 22. maí 1922 og
var því sjötugur er hann féll frá.
Aðeins er tæpt ár síðan vinir og
ættingjar samfögnuðu honum á sjö-
tugsafmæli hans. Þá þegar var
hann orðinn sjúkur af meini því er
varð honum að aldurtila. Þrátt fyr-
ir sjúkdóm sinn var hann þar hrók-
ur alls fagnaðar og lýsti hann því
margoft hversu ánægður hann var
að fá svo marga vini sína, ættingja
og starfsfélaga til að gleðja sig.
Fáa grunaði þá að sá mikli vágest-
ur, sem enginn mannlegur máttur
fær við ráðið, væri svo nálægur sem
raun ber vitni.
Knútur var hár maður og spengi-
legur á vöxt og bar sig vel. Hann
var snar og snöggur í hreyfingum,
andlitið svipsterkt og brosið breitt.
Lundin var létt þó að stundum
gæti hann verið snöggur upp á lag-
ið ef honum fannst tilefni til. Á
góðri stund var Knútur hrókur alls
fagnaðar, heill hafsjór af sögum og
gamanmál voru hans sérgrein, hann
var snjall ræðumaður og kom vel
fyrir sig orði. Ekki var hann neinn
bindindismaður, en kunni manna
best með vín að fara sem gleðigjafa
á góðum stundum. Sjö regluna hélt
hann í heiðri vitandi þess að vín
skulu menn hafa til þess að gleðj-
ast með og syngja í góðra vina
hópi. Af því glata góðir menn ekki
reisn sinni né virðingu. Þessa kosti
hafði Knútur alla til að bera í ríkum
mæli.
Þegar litið er til baka og rifjuð
upp samskipti okkar Knúts í gegn-
um árin getum við ekki annað en
fyllst þakklæti yfir því að hafa ver-
ið svo lánsöm að hafa fengið að
kynnast og starfa með Knúti. Það
er óhætt að segja að líf okkar hefði
orðið mun fábreyttara ef leiðir okk-
ar hefðu ekki legið saman.
Það er af svo mörgu að taka
þegar byijað er að líta yfir liðna
tíð. Eflaust ber þar hæst samstarf
okkar á sviði öræfaferða sem við
stunduðum grimmt saman hér á
árum áður. Þegar Knútur byijaði
að aka um öræfi þessa lands upp
úr 1960 á fjallabíl sínum sem aldr-
Fædd 14. september 1931
Dáin 19. apríl 1993
Okkur langar að minnast elsku-
legrar móðursystur okkar Jóhönnu
Guðríðar Ellertsdóttur eða Frænku
eins og við kölluðum hana. Hún
andaðist mánudaginn 19. apríl 1993
á St. Fransiskusspítalanum í Stykk-
ishólmi, eftir mjög erfiða baráttu við
krabbameinið sem hún mætti af
sama raunsæi og sömu skynsemi og
einkenndi hennar persónuleika.
Frænka fæddist í Lambanesi,
Sauðbæ, 14. september 1931. For-
eldrar hennar voru Guðrún Ólafs-
dóttir og Ellert Jóhannesson sem
lést 1977. Börn þeirra auk Frænku
voru Kristjana Ingibjörg, Benedikta
Anna sem er látin, Lárus Kristinn
sem einnig er látinn, Ólafur Agnar,
Ingimar Hólm og Ólöf Þórey.
Hinn 8. maí 1953 giftist Frænka
eftirlifandi manni sínum Finnboga
Ólafssyni sem er ættaður frá
Hvammstanga. Frænka og Bogi
eignuðust fjögur böm, þau eru:
Helga Ólöf, gift Reyni Gísla Hjalta-
syni, þau eiga þijú böm; Björg Krist-
ín, gift Andrési Kristjánssyni, þau
eiga tvo syni, auk þess átti Sigurlína
tvö böm áður; Anna, sambýlismaður
hennar er Smári Steinarsson.
Fyrstu búskaparárin bjuggu
Frænka' og Bogi í Lambanesi og
fluttust svo í Vík við Stykkishólm
ei var kallaður annað en „Heims
um ból“ vegna þess að hann bar
skrásetningarmerkið Ö-82 ásamt
okkur og fleiri ferðafélögum sínum
voru öræfin sannkölluð öræfi. Að-
eins örfáir ökumenn höfðu á þeim
tíma lagt leið sína á þær slóðir og
sannast að segja þóttu þeir hálf-
gerðir furðufuglar, sem fólk skildi
ekki og hvað þá eftir hveiju þeir
væru að sækjast inn í þessa eyði-
mörk.
Minningarnar hrannast upp:
Landmannalaugar, Hófsvað, Veiði-
vötn, Skaftafell, Jökulheimar, Ás-
bjarnarvötn, Hveravellir, Sprengi-
sandur, Þórsmörk, Breiðbakur,
Gæsavötn, Nýidalur, Austari Jök-
ulsá, Illviðraímúkar, Hólaíjall og
svo mætti lengi telja. Svo ótal marg-
ar ferðir fórum við saman með fjöl-,
skyldur okkar og vinum að eflaust
væri það efni í heila bók. Ferðafé-
lagar Knúts til margra ára nefndu
sig Hringfara og voru það þeir
Helgi S. Jónsson, Skafti Friðfinns-
son, Jón Tómasson, Garðar Ólafs-
son og Kristinn Reyr ásamt Bryn-
leifi Jóhannessyni. Þetta var mjög
samstilltur hópur sem mjög
ánægjulegt var að ferðast með. Úr
þessum hópi er Knútur sá þriðji sem
fellur frá. Þeir Helgi S. og Garðar
Ólafsson eru látnir fyrir nokkrum
árum.
Það var fastur liður ár hvert
áður en hringvegurinn var opnaður
að fara austur í Öræfasveit um
hveija páska. Þetta voru skemmti-
legar ævintýraferðir þar sem þurfti
að glíma við óbrúuð stórfljót Skeið-
arársands ásamt risjóttri veðráttu.
í einni slíkri ferð týndist erlendur
ferðamaður í mjög vondu veðri og
var einn úr okkar hópi svo lánsam-
ur að finna hann hálfdauðan upp í
fjalli. Var hann drifínn inn í „Heims
um ból“ þar sem Knútur og aðrir
Hringfarar veittu honum aðhlynn-
ingu þar til hann var sóttur í sjúkra-
flugvél. Sennilega hafa þeir bjargað
lífi þessa manns sem var Þjóðveiji
og Helgi S. uppgötvaði seinna að
þetta var skrambans gyðingur.
Eitt sinn áttum við Knútur ásamt
fleirum tvo snjóbíla sem við notuð-
um til_ vetrarferða um hálendi og
jökla íslands. Á þeim voru farnar
margar ævintýraferðir og meðal
þeirra voru margar til Landmanna-
lauga um páska eftir að ferðir okk-
ar í Öræfasveitina lögðust af. Á
og voru þau með búskap ásamt
ömmu og afa. Þaðan fluttust þau
að Tangagötu 4 í Stykkishólmi og
hafa búið þar síðan. Frænka vann
ýmis störf utan heimilis og síðastlið-
in 17 ár vann hún hjá Sigurði Ág-
ústssyni hf.
Á okkar uppvaxtarárum var æði
oft farið inn í Tanga til Frænku og
Boga. Alltaf mætti okkur bros og
hlýja þegar þangað var komið og
oft var glatt á hjalla í Tanganum.
Allt lék í höndunum á Frænku,
hvort sem það var saumaskapur eða
bakstur. Alltaf var Frænka tilbúin
til að aðstoða hvort sem það var við
saumaskap eða annars konar ráð-
leggingar, allt var svo sjálfsagt frá
hennar hendi.
Frænka og Bogi áttu fallegt og
notalegt heimili sem alltaf var gott
að koma á, og ánægðust var Frænka
þegar hún gat veitt fólki til matar
og drykkjar.
Frænka bar umhyggju fyrir öllum
og þeim sem henni kynntust var
hlýtt til hennar, því að alltaf stóð
faðmur hennar þeim opinn. Þegar
við komum með okkar maka inn í
fjölskylduna byijuðu þau strax að
kalla hana Frænku því að hún var
svo sannarlega frænka allra.
Margar góðar minningar eigum
við um Frænku og væri það of langt
mál að rekja þær allar en við munum
öll geyma þessar minningar um góða
þessum árum í kringum 1970 lögðu
fáir leið sína á hálendið yfir vetur-
inn. Til marks um það má nefna
að eitt árið sem endranær var okk-
ar hópur sá síðasti er kom til Land-
mannalauga um haustið og svo vildi
til að Knútur gleymdi rakvélinni
sinni á laugarbakkanum. Um páska
árið eftir komum við inneftir á snjó-
bílunum og viti menn þar hafði
ekki nokkur sála komið allan vetur-
inn og rakvél Knúts lá óhreyfð á
laugarbakkanum. Nú er öldin önn-
ur.
Eftir fyrstu ferð okkar á snjóbíl-
unum með fjölskyldurnar til Land-
mannalauga þar sem veðrið hafði
bókstaflega leikið við okkur allan
tímann, sagði Knútur að þessi far-
artæki hefðu veitt okkur slíka
ánægju að við þyrftum ekki að fara
fleiri ferðir á þeim, þau hefðu borg-
að sig í eitt skipti fyrir öll. Margar
fleiri voru nú ferðirnar samt og
Knútur klykkti út með því að halda
upp á fimmtugsafmæli sitt upp á
Grímsfjalli í Vatnajökli hinn 22.
maí 1972 og var það mál manna
að aldrei hefðu þeir verið svo hátt
uppi í afmælisfagnaði í orðsins
fyllstu merkingu.
Hin síðari ár hafði Knútur látið
að mestu af hálendisferðum utan
þess að hann ásamt nokkrum fýrr-
um ferðafélögum höfðu bundist
samtökum um að hittast einu sinni
á ári og fara saman í ferð, ýmist
um öræfin eða sveitin þessa lands
til að rifja upp og viðhalda gömlum
kynnum ásamt því að skemmta sér
saman yfir eina helgi. Þrátt fyrir
heilsuleysi sitt fór hann með hópn-
um okkar í ferð þá er farin var
síðastliðið haust.
Eftir að Knútur lét af ferðalögum
að mestu hafði hann komið sér upp
sumarbústað fyrir sig og íjölskyldu
sína við Meðalfellsvatn í Kjós. Þar
undu þau sér vel og átti staður
þessi hug hans allan. Svo skemmti-
lega vildi til að þar lágu leiðir okk-
ar einnig saman því á þeim stað
erum við hjón búin að eiga sumar-
bústað í langan tíma.
Einn er sá þáttur í lífi okkar þar
sem samstarf okkar Knúts var mjög
náið, en það er stofnun björgunar-
sveitarinnar Stakks. Hinn 28. apríl
nk. eru 25 ár síðan við Knútur
ásamt 'nokkrum hóp Suðurnesja-
manna vorum stofnendur að björg-
unarsveitinni Stakki. Þar sátum við
Knútur saman í stjórn í nokkuð
mörg ár. Á þeim góða vettvangi
eins og öðrum reyndist hann öðrum
fremur góður félagi, úrræðagóður,
samvinnuþýður en ákveðinn ef svo
bar til.
Um tíma vorum við Knútur báðir
manneskju og munu þær ylja okkur
um hjartarætur í ókominni framtíð.
Elsku Bogi, amma, Helga, Kristín,
Elli, Anna, tengdabörn og barna-
börn, við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð. Guð blessi minningu
Frænku.
Þeim mun dýpra sem sorgin gref-
ur sig í hjarta mannsins, þeim mun
meiri gleði getur það rúmað. Og
sorgin er gríma gleðinnar. Þegar
maður er sorgmæddur grætur mað-
ur vegna þess sem var gleði manns-
ins. (K. Gibran).
Hermundur, Kristín og börn,
Elín Guðrún og Jón Þorgeir,
Alda og Bárður.
félagar í Rotaryklúbb Keflavíkur
og áttum þar einnig saman góðar
stundir. Lengi vel höfðum við það
fýrir sið þrír vinir, Knútur, Kristján
Guðlaugsson og undirritaður að
hittast fyrir fundi til að ylja okkur
við glas af góðum veigum. Fundir
þessir voru oft fjörlegir og komu
sér oft vel fyrir klúbbstarfíð því að
þar fæddust hugmyndir um alls
konar'uppákomur svo sem það að
halda Rotaryfundi í skálum Ferða-
félags íslands upp á öræfum og
bjóða þar öðrum klúbbum annars
staðar af landinu til sameiginlegra
funda. Margir slíkir voru haldnir
víðs vegar í fjallaskálum þar sem
Knútur var yfirvertinn og sá um
að sem flestir fengju sameiginlega
bijóstbirtu fyrir matinn meðan
Kristján útbjó glæsilegt hlaðborð
með dyggri aðstoð eiginkvenna
okkar. Þetta voru dýrlegir dagar
og engu öðru líkir.
Núna að leiðarlokum skynjum við
hversu stutt og stopult þetta jarðlíf
er. Hversu auðveldlega við gleym-
um að rækja vináttu og kynni.
Núna vildum við að stundirnar
hefðu orðið fleiri og að við hefðum
getað notið samveru Knúts miklu
iengur. En nú er hann farinn yfir
móðuna miklu og við þykjumst vita
að þar sé hann fastur undir stýri á
bláum „Heims um ból“ með þá
Helga S. og Garðar Ólafsson í aftur-
sætinu og farinn að kanna óravídd-
ir þeirra öræfa sem bíða okkar allra
er sá tími kemur. Þá er ekki verra
að vita af traustum og reyndum
mönnum til að taka á móti manni.
Við kveðjum nú góðan vin hinstu
kveðju, en minningin um öðlinginn
Knút Hoiriis mun lifa með okkur
til enda daganna. Góður maður er
genginn.
Eftirlifandi ástvinum hans send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hulda Guðráðsdóttir og
Garðar Sigurðsson.
Knútur Höiriis fæddist 22. maí
1922 í Hamborg í Þýskalandi. For-
eldrar hans voru danskir. Þegar
hann var fimm ára fluttist hann
með móður sinni Margréti Elísabetu
til Reykjavíkur og ólst upp hjá henni
til 17 ára aldurs er hann fór til
náms til Danmerkur og lærði bif-
vélavirkjun. Að námi loknu vann
hann hjá Páli Stefánssyni í Reykja-
vík. Knútur var bæði laginn og
vandvirkur og öll störf léku í hönd-
um hans.
Fyrri kona hans var Anna Nikul-
ásdóttir og eignuðust þau þijú efni-
leg börn. Þau eru María, fædd 1954,
húsmóðir, gift Alf Bengtson, eiga
þau fjögur börn og eru búsett í
Svíþjóð; Tómas Júlían, fæddur
1957, lærður vélvirki og búsettur í
Keflavík, kona hans var Sólveig
Guðmundsdóttir, en þau slitu sam-
vistir, þau eiga tvær dætur; Björn
Ingi, fæddur 1961, skiparekstrar-
fræðingur, býr í Reykjavík, kvænt-
ist Önnu Magnúsdóttur og eiga þau
tvö böm. Knútur og Anna slitu
samvistir, en 1972 kvæntist hann
seinni konu sinni, Elínu Guðmanns-
dóttur, hinni mestu myndarkonu.
Elín átti þijú börn frá fyrra hjón-
bandi en saman eignuðust þau eina
dóttur 1973, Margréti Elísabetu,
sem stundar nám í Fjölbrautaskóla
Suðurnesja, trúlofuð Ingvari Ey-
fjörð. Hún er glæsileg stúlka og var
augasteinn föður síns.
Fundum okkar Knúts bar fyrst
saman er hann réðst til starfa hjá
Olíufélaginu hf. sem forstöðumaður
Esso-stöðvarinnar á Keflavíkur-
flugvelii, en sú stöð sér um alla
afgreiðslu á flugvélaeldsneyti. Því
ábyrgðamiikla starfi gegndi hann
frá 14. febrúar 1947 til dauðadags
1993 eða í 46 ár. Á þessu tímabili
hefur aldrei óhapp hent við elds-
neytisafgreiðslu til flugvéla á Kefla-
víkurflugvelli. Hefur það vakið at-
hygli erlendis, því árið 1992 var
stöðinni veitt viðurkenning fyrir
frábæra frammistöðu á allri með-
ferð eldsneytis og öðru sem því
tengist frá „American Petroleum
Institute“. Að öðram ólöstuðum er
talið að þessi árangur sé fyrst og
fremst að þakka stjórnsemi, stund-
vísi, reglusemi og fyrirhyggju
Knúts sem stjómanda og brennandi
áhuga hans í starfi.
Einar Gunnar Jónsson
bondi, Bru
Fæddur 4. júní 1950
Dáinn 15. apríl 1993
Einar bróðir minn er látinn.
Skyndilega sló dauðinn sprota sín-
um þar sem maður átti síst von og
tók þar í hörmulegu slysi eiginmann
og föður fimm unglinga sem enn
era í heimahúsum á aldrinum frá
fermingu til tvítugs.
Einar var yngri sonur foreldra
okkar, Ásthildar Guðmundsdóttur
og Jóns Bjarnasonar af fyrra hjóna-
bandi, en þau slitu samvistum á
meðan Einar var enn ófæddur, og
því beið hans það hlutskipti að fara
í fóstur, aðeins mánaðar gamall, til
hjónanna Einars Jónssonar og Guð-
rúnar Jósepsdóttur á Tannstaða-
bakka Hrútafirði. Þau reyndust
honum bestu foreldrar allt til full-
orðins ára. Móðir okkar hafði þó
alltaf samband við Einar og fjöl-
skyldu hans, og einnig komst á
mjög gott samband milli hans og
föður okkar eftir að Einar komst- á
unglingsár.
Einar lauk gagnfræðaprófi frá
Reykjaskóla í Hrútafirði 1966. Það-
an lá leiðin í Loftskeytaskólann og
útskrifaðist hann þaðan 1970. Með
námi og fyrst eftir útskrift var Ein-
ar á ýmsum skipum á afleysingum,
meðal annars hjá Sambandi ís-
lenskra samvinnufélaga, en á árinu
1970 réðst hann í fast loftskeyta-
— Muuung
mannsstarf hjá Útgerðarfélagi Ak-
ureyringa.
Á Akureyri kynntist Einar eftir-
lifandi eiginkonu sinni, Önnu
Guðnýju Halldórsdóttur frá Brú á
Jökuldal, og stofnuðu þau til sam-
búðar árið 1971. Anna og Einar
eignuðust fimm börn, sem eru Sig-
urður Örn, f. 1972; Halldór Valur,
f. 1973; Hrafnhildur, f. 1977; og
svo tvíburar, f. 1979, þau Drífa
Dröfn og Einar Már.
Árið 1977 urðu kaflaskipti í lífi
þeirra Önnu og Einars þegar þau
ákveða að selja íbúð sína á Akur-
eyri og flytjast austur að Brú og
byija búskap þar við erfiðar aðstæð-
ur, því þar þurfti að byggja upp
útihús, ræsa fram og rækta svo
hgæt væri að framfleyta fjölskyld-
unni.
Við þessar aðstæður kom vel í
ljós hve Einar var fjölhæfur maður
og sjálfum sér nógur jafnt hvað
búskaparhætti og tækniþekkingu
varðaði. Og þrátt fyrir niðurskurð
íjárins vegna riðuveiki voru Einar
og Anna búin að koma upp góðu
túni, stóru fjárhúsi og nú síðast
nýju íbúðarhúsi. Auk þess var Einar
síðustu tvö árin að koma sér upp
bleikjueldi í samstarfi við Norð-
Vestur-verkefnið.
Auk þess sem Einar var alitaf
potturinn og pannan í framkvæmd-
um sínum með eigin tæki og tól
Jóhanna GuðríðurEll-
ertsdóttir — Minning