Morgunblaðið - 24.04.1993, Blaðsíða 46

46
MORGU.MRIAÐtfi LAtJGAHDAGUR ,24. APKÍL 1993
t
SIGURBJÖRG ÞORLEIFSDÓTTIR,
Túngötu 9,
Siglufirði,
er látin.
Aðstandendur.
t
Elskuleg fóstra okkar,
RAGNHILDUR MAGNÚSDÓTTIR,
áðurtil heimilis
á Njarðargötu 41,
lést á Hrafnistu í Reykjavík miðvikudaginn 21. apríl.
Valgerður Magnúsdóttir,
Lárus Berg Sigurbergsson.
t
Systir mín,
FJÓLA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Tómasarhaga 28,
lést í Hátúni 10b 21. apríl.
Finnborg Kristjánsdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín,
SIGURLAUG HJARTARDÓTTIR,
Stigahlfð 22,
lést í Landspítalanum að morgni 23. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Einar Alexandersson.
t
Faðir okkar,
BJÖRN GUÐMUNDSSON,
kaupmaður í versluninni Brynju,
Hverfisgötu 46,
lést í Borgarspítalanum 21. apríl.
Anna Margrét Björnsdóttir,
Brynjólfur Björnsson.
Faðir minn, t
EINAR J. INDRIÐASON,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
áður Auðsholti,
Grindavik,
lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, 23. apríl ’93.
Daníel Einarsson.
t
Elskulegur eiginmaður minn,
ARTHUR L. ROSE
lést þann 24. apríl sl. í sjúkrahúsi í Jacksonville.
Jarðarförin hefur farið fram.
Þóra Oddsdóttir Rose,
6336 Dainne Rd.,
Jacksonville,
Florida 32211,
U.S.A.
t
Eiginmaður minri, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KNÚTUR HÖIRIIS
stöðvarstjóri,
Heiðarhorni 2,
Kelfavfk,
verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju, laugardaginn 24. apríl
kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hins látna, er bent á Krabbameinsfélag-
ið eða Hjartavernd.
Elín Guðmannsdóttir,
Maria Knútsdóttir, Tómas J. Knútsson,
Björn I. Knútsson, Margrét E. Knútsdóttir,
Guðmann Héðinsson, Ólafía Héðinsdóttir,
Sigurjón Héðinsson,
tengdabörn og barnabörn.
Sveinbjörn Finnsson
frá Hvilft — Minning•
Fæddur 21. júlí 1911
Dáinn 1. apríl 1993
Atvikin höguðu því svo, að ég gat
ekki fylgt gömlum fjölskylduvini,
Sveinbirni Finnssyni, síðasta spöl-
inn.
Sveinbjörn var elstur hinna
gjörvulegu Hvilftarbarna, eins og
faðir minn var vanur að nefna börn
þeirra Guðlaugar Sveinsdóttur og
Finns Finnssonar, sem þjuggu að
Hvilft í Önundarfirði um langan ald-
ur og ólu þar upp 11 mannvænleg
börn. Elstu börnin gengu öll í skóla
á Flateyri hjá Snorra Sigfússyni og
þar með var stofnað til vináttu við
heimilið og þennan glæsiléga bama-
hóp. Vel man ég að móðir mín hafði
orð á því eitt sinn, þegar rætt var
um Hvilft og búendur þar, að hún
hefði sjaldan orðið jafn hissa og
þegar hún kom þangað fyrst. Ekk-
ert sveitaheimili hafði hún séð á
heimaslóðum fyrir norðan jafn
myndarlegt og veitingar jafn fallega
fram bornar. Ungu hjónin á Hvilft
höfðu bæði verið með öðrum þjóðum,
hún í Noregi en hann vestur í
Kanada, og hafa eflaust borið með
sér heim í sveitina einhvern andblæ,
sem hin unga norðlenska húsfreyja
hafði ekki kynnst áður. Hvilft var
ekki stórbú og ég held, að þar hafi
ekki verið mikill veraldlegur auður,
en samt var það ekkert venjulegt
sveitaheimili. Það var íslenskt sveita-
heimili af bestu gerð, þar sem greint,
atorkusamt og umfram allt menn-
ingarlega sinnað fólk sat við stjóm
með glugga út til annarra landa.
Sú sem skrifar þessar línur var ekki
há í lofti, þegar Sveinbjörn var orð-
inn fulltíða maður, en samt er í
minni, hve fallegur hann var. Hann
varð besti vinur elsta bróður míns
frá æskuárum þeirra beggja á Flat-
eyri, þeir voru skólabræður, sam-
stúdentar frá Menntaskólanum á
Akureyri og vinir til dauðadags.
Sveinbjörn var og mikill tryggð-
arvinur gamla kennara síns á Flat-
eyri og sýndi það oft. Á mennta-
skólaárum hans á Akureyri kom
hann á heimili foreldra minna með
öðrum ungum mönnum og var oft
glatt á hjalla. Næstur kom Hjálmar
í skólann og varð vinur Hauks bróð-
ur míns og svo koll af kolli, alltaf
nýr strákur frá Hvilft, eins og við
sögðum stundum. Það þóttu tíðindi
í Menntaskólanum á Ákureyri, að
allir bræðurnir frá Hvilft, sex að
tölu, luku stúdentsprófi frá skólan-
um. Systurnar fimm fóru í kennara-
og hjúkrunarnám, og Sigríður var í
MA á sínum tíma, áður en hún nam
hjúkrunarfræði. Þessi systkini voru
annálað dugnaðarfólk, greint og vel
af guði gert og ég man að oft var
til þess tekið, hve samstilltur systk-
inahópurinn var.
Nú hefir elsti bróðirinn kvatt þetta
líf. Áður eru látnir Jakob, sem lést
ungur stúdent og Jóhann tannlækn-
ir, mikill og góður vinur og með
skemmtilegri mönnum sem ég hefi
kynnst. Sveinbjörn menntaðist á
Bretlandi við London School of Ec-
onomics, en þá var fremur fátítt að
piltar héðan færu til framhaldsnáms
við þann merka skóla. Hann sinnti
fjölda starfa eftir heimkomu frá
námi og hafði auk þess mörg áhuga-
mál, þar sem hann lét til sín taka.
Meðal þeirra má nefna Styrktarfélag
lamaðra og fatlaðra, sem hann átti
dijúgan þátt í að komst á fót og
veitti hann því forstöðu fyrstu fimm
árin. Þá varð áhugi hans á Skálholti
til þess að hann gerðist staðarráðs-
maður þar frá árinu 1964 til 1990.
Ég man föður minn aldraðan og
Sveinbjörn faðmast af gleði yfir ein-
hveijum áfanga í endurreisn Skál-
holtsstaðar, sem ég man ekki leng-
ur, hver var. Það var á þessum árum,
sem fundum bar aftur saman eftir
margra ára hlé sökum búsetu. Hann
þurfti á myndum og minjagripum
að halda handa Skálholti og leitaði
þá til fyrirtækis okkar hjóna. Hann
var alltaf aufúsugestur, og það fór
strax vel á með þeim Birgi manni
mínum og Sveinbirni sem leiddi til
vináttu. Alltaf var hann jafn góður
og hlýr við systur besta vinarins,
eins og hann sagði stundum, og
hann hélt áfram að sýna öldruðum
föður mínum kærleika og hlýhug
meðan hann lifði. Það er ekki síst
vegna þessa, sem fátæklegar línur
eru settar á blað. Horfinn er einn
af þessum ógleymanlegu vinum frá
bernskuárum og til dauðadags og
skipti engu þótt oft væri vík milli
vina og stijálir fundir — alltaf sam-
ur, hlýr og einlægur.
Sveinbjörn átti glæsilega konu,
sem lifir mann sinn. Frú Thyra er
danskrar ættar og höfðu þau kynnst
í London á námsárum hans. Börn
þeirra hjóna eru fjögur. Gunnar,
Arndís, Hilmar og Ólafur William.
Um leið og ástvinum Sveinbjarnar
Finnssonar eru sendar dýpstu sam-
úðarkveðjur er hann kvaddur með
einlægri þökk fyrir vináttu og
tryggð.
Anna S. Snorradóttir.
að fegra, svo og litli vinalegi
hvammurinn kringum sumarbú-
staðinn.
Síðast ferðuðumst við með þeim
eina helgi sumarið ’91 um Hegra-
nesið, fórum í Lækjarhvamm út í
Litlabæ, gengum þar um fallegu
fjöruna í sólskini. Þannig var alltaf
sólskin í okkar ferðalögum, alltaf
birta og gleði kringum Áróru. Þótt
hún ætti við erfiðan sjúkdóm að
stríða var hún síkát og gefandi af
sínu þreki og hughreysti aðra.
Það er huggun harmi gegn að
staldra við og líta til baka og finna
slíkar perlur geymdar í sjóði minn-
inganna. Þegar við hjónin komum
til hennar á sjúkrahúsið nokkrum
dögum áður en hún lést heilsaði
hún okkur með sínu bjarta brosi,
gerði að gamni sínu og sagðist
ætla í Trippaskál og að Hrauns-
vatni í Öxnadal á komandi sumri.
Þannig var dugnaður og hugrekki
hennar til hinstu stundar. Hún gafst
aldrei upp og það á sannarlega við
hér:
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Að endingu viljum við hjónin
þakka okkar kæru vinkonu allar
ógleymanlegar stundir. Við biðjum
henni Guðs blessunar í nýjum heim-
kynnum þar sem hún heldur áfram-
að hlúa að nýgræðingi.
Blessuð sé minning Áróru Heið-
bjartar Sigursteinsdóttur.
Elsku Haukur og allir ástvinir
aðrir sem hafið misst svo mikið.
Megi almáttugur Guð styðja ykkur
og styrkja í sorginni og söknuðin-
um.
Margrét og Hreinn.
Áróra Heiðbjört Sigur-
steinsdóttir — Minning
Fædd 16. maí 1938
Dáin 31. mars 1993
Okkur langar að þakka elsku
ömmu Áróru á Sauðárkróki allar
ógleymanlegu samverustundirnar
sem við fengum að eiga með henni
og afa. Það var mikil tilhlökkun
þegar við vissum að við áttum að
fá að fara til þeirra. Við fórum oft
með þeim í Lækjarhvamm og út í
Litlabæ. Þá var ekki síst að fá að
skreppa með afa í róður og veiða.
Síðastliðið sumar vorum við með
á ættarmóti í Bæ. Við fórum til
þeirra fyrir síðustu jól og vorum
þá að reyna að hjálpa ömmu því
að hún gat svo lítið orðið gert. Nú
er elsku amma komin til Guðs og
orðin frísk því að Guð læknar alla
sem verða veikir.
Elsku amma, við geymum allar
fögru minningamar um þig sem
helgidóm í hjörtum okkar og biðjum
góðan Guð að geyma þig. Blessuð
sé minning þín. Elsku afí, fjölskyld-
an og langamma, Guð styrki ykkur
í sorginni.
Hreinn Haukur, Hreggviður
Heiðberg, Vigdís Hlíf og
Guðný Helga.
" Útför hennar var gerð frá Sauð-
árkrókskirkju laugardaginn 10.
apríl að viðstöddu miklu fjölmenni.
Það var fagurt útsýnið af Nöfunum,
yfír héraðið, eyjarnar og höfðann
sem hún unni, baðað í miðaftan-
skini vorsólarinnar, er við stóðum
við hinstu hvílu þessarar hjartahlýju
vinkonu. Hér vildi hún hvíla og
hvergi annars staðar.
Já, við kvöddum hana í glaða
sólskini hinstu kveðju, og heilsuðum
henni í síðsumarsól í fyrsta sinn, í
nýja húsinu þeirra Hauks að
Brennihlíð 9, sem þau voru þá langt
komin með að byggja. Þannig eru
minningarnar sólskinsbjartar um
allar okkar samverustundir sem við
áttum eftir að eiga svo margar á
Wýju og vinalegu heimili þessara
góðu hjóna, sem prýtt er májverk-
um og öðrum munum eftir Áróru.
Hún var listræn kona og unni söng
og tónlist.
Það var fyrir allnokkrum árum
að við vorum stödd í Brennihlíðinni
síðla dags. Við höfðum þá ekki
gert víðreist um Skagafjörð. Áróra
spyr hvort við værum ekki til í að
skreppa í bíltúr sem við þáðum, og
hvort við hefðum komið út í Skaga,
en þangað höfðum við ekki komið.
Þetta var síðla í júní þegar sólin
hnígur aldrei í sæ. Það var farið út
á Ketubjörg. Þaðan er útsýnið dá-
samlegt á þessum árstíma, yfír
fjörðinn, eyjamar og höfðann baðað
í gullroðaskini miðnætursólar.
Þetta var fyrsta skemmtiferðin
en ekki sú síðasta_ sem við áttum
eftir að fara með Áróru og Hauki.
Ein var farin til Siglufjarðar og
stansað í Mánárskriðum og tíndir
nokkrir fallegir steinar. Áróra uni
öllu fögru í náttúrunni, blómum og
tijágróðri eins og garðurinn þeirra
og heimilið allt ber vott um, sem
þau hjónin voru svo samhent um
t
Þökkum innilega samúð og hlýhug vegna fráfalls bróður okkar,
mágs og frænda,
GESTS EINARSSONAR
Ijósmyndara,
Austurbrún 4,
Reykjavík.
Ágústa Einarsdóttir, Guðjón Styrkársson,
Páll Einarsson, Ragna Páisdóttir,
Laufey Guðjónsdóttir,
Einar Guðjónsson,
Þórdi's Guðjónsdóttir.