Morgunblaðið - 18.04.1999, Blaðsíða 32

32 SUNNUDAGUR 18. APRÍL 1999
MORGUNBLAÐIÐ
+
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 18. APRÍL 1999 33
STOFNAÐ 1913
ÚTGEFANDI
FRAMKVÆMDASTJÓRI
RITSTJÓRAR
IKONNUN, sem Ingibjörg
Pálmadóttir, heilbrigðis- og
tryggingaráðherra, lét gera á
högum aldraðra kemur í ljós,
að 94% aldraðra, sem á annað
borð hafa þurft að leita til heil-
brigðisþjónustunnar telja sig
hafa fengið góða þjónustu.
Þessi niðurstaða kemur ekki á
óvart. Flestum ef ekki öllum,
sem kynnzt hafa þeirri þjón-
ustu, sem aldraðir fá á heil-
brigðisstofnunum, ber saman
um að hún sé góð og í mörgum
tilvikum mjög góð.
Það fer ekkert á milli mála,
að þau störf, sem starfsfólk
þessara stofnana innir af hendi
eru oft mjög erfið. Þau krefj-
ast bæði alúðar og umhyggju,
mikillar þolinmæði, dugnaðar
og úthalds. Það er aðdáunar-
vert að fylgjast með starfsfólki
á öldrunardeildum sjúkrahúsa
og dvalarheimila aldraðra við
störf. Þær spurningar vakna
aftur og aftur, hvort það sé
frambærilegt að greiða þessu
fólki ekki hærri laun en raun
ber vitni.
Áiagið á starfsfólk þessara
stofnana hefur áreiðanlega
stóraukizt á síðustu áratugum.
Fólk lifir lengur. Það þarf á
meiri aðstoð að halda. Þetta á
ekki bara við um þá, sem
dveljast á sjúkrahúsum eða
dvalarheimilum. Þetta á ekki
Árvakur hf., Reykjavík.
Hallgríraur B. Geirsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
síður við um þá, sem búa í eig-
in húsnæði en þarfnast marg-
víslegrar aðstoðar.
Það er ánægjulegt fyrir
starfsfólk heilbrigðisstofnana
að fá staðfestingu á því, að
eldri borgarar kunna vel að
meta þá þjónustu sem þeir fá.
En það er líka umhugsunar-
vert fyrir skattgreiðendur,
hvort ekki sé tímabært að þeir
sem þessum störfum gegna
hljóti umbun í samræmi við
það.
STÓRU
ORÐIN í
KJARA-
DEILUM
DEILUR um kjör kennara í
Reykjavík blossuðu upp
fyrir helgi og nánast á svip-
stundu voru stóru orðin komin
til sögunnar. Af hverju nota
menn svona stór orð í kjara-
deilum? I samtali við Morgun-
blaðið í gær sagði Eiríkur
Jónsson, formaður Kennara-
sambands íslands: „Það er
mitt mat að það sé búið að
eyðileggja þessa vinnu. Ég sé
ekki framtíðina í þessu máli.“
Hvaða tilgangi þjóna svona
stóryrði, sem eru í fullu sam-
ræmi við það, sem talsmenn
bæði launþega og vinnuveit-
enda viðhafa jafnan í kjara-
deilum? Er markmiðið að
berja sér á brjóst gagnvart
umbjóðendum sínum? Sýna, að
viðkomandi forystumaður sé
harður í horn að taka? Eiga
stóryrðin að auka traust í garð
forystumannanna?
Sannleikurinn er sá, að stór-
yrðastraumurinn í kjaradeilum
er fornaldarfyrirbæri ekki síð-
ur en í stjórnmálabaráttunni.
Það er umhugsunarefni fyrir
forystumenn beggja vegna
borðs í kjaradeilum, að þeir
stjórnmálamenn, sem nota
stærst orð ná minnstum ár-
angri.
Um kjaramál á að vera hægt
að ræða málefnalega og með
rökum. Sá talsmáti, sem menn
hafa tileinkað sér á þessu sviði
er leiðigjarn og á að heyra sög-
unni til. Þótt formaður Kenn-
arasambandsins telji, að nú sé
búið að „eyðileggja“ allt og
hann sjái „ekki framtíðina“ er
jafnvíst, að samkomulag næst
að lokum - ekki vegna stóryrð-
anna heldur þrátt fyrir þau.
SLYSAVARNA-
FÉLAGIÐ OG
LANDSBJÖRG
SAMEINING Slysavarnafé-
lags íslands og Landsbjarg-
ar, landssambands björgunar-
sveita, er sérstakt fagnaðarefni.
Þessi samtök hafa unnið geysi-
lega mikilvægt starf en skipting
þeiira hefur valdið erfiðleikum
og stundum leiðindum. Það er
til marks um víðsýni og
þroskaða afstöðu þeirra, sem
gengið hafa til þessa verks und-
ir forystu þeirra Gunnars Tóm-
assonar, fonnanns Slysavarna-
félags íslands, og Ólafs Proppé,
formanns Landsbjargar, að
samkomulag hefur tekizt.
Arangur þess verður stórefling
þeirrar merkilegu starfsemi,
sem fram hefur farið á vegum
þessara félaga en rennur nú
saman í einn, sterkan fai*veg.
HEILBRIGÐIS-
ÞJÓNUSTA
SVÍNFELL-
•INGA saga er
mun áhrifameiri
harmsaga en Hrafn-
katla og engin ástæða
til að endurtaka hana,
þessa einhverja blóð-
ugustu hefndarsögu Sturlunga-
safnsins, í tiltölulega saklausum
lykilróman þar sem aðalpersónum-
ar halda lífi í hörðum átökum. Það
þykir ekki mikið í fomum sögum
þótt smali sé veginn eða nýútkom-
inn ævintýramaður sem ríður hesti
sínum inní sjónsvið illgjarnrar grið-
konu. En höfundur Hrafnkötlu má
þó vel hafa haft Svínfellinga sögu að
einhverju leyti til hliðsjónar, því að
þær spretta úr ekki ósvipuðu um-
hverfi og hreyfast, ef svo mætti
segja, milli Vestfjarða, Þingvalla og
Austurlands einsog Hermann Páls-
son hefur tíundað af hugsjónahita
frumlegs ritskýranda. Og því verður
ekki neitað að dulargervi Svínfell-
inga fer persónum Hallfreðs sögu
allvel, þegar Hermann hefur klætt
þær í larfana. En með því fæ ég ekki
betur séð en átakasögu Freys-
gyðlinga sé breytt í heldur útþynnt-
an og lítt skemmtilegan leikþátt sem
verður merkingarlaus án endalausra
ábendinga og ritskýringa.
Hrafnkels saga nærist ekki á
sögu Svínfellinga, heldur hugarflugi
höfundar síns og viðhorfum hans.
Þó að einhver hliðsjón sé
•vafalaust höfð af umhverf-
inu einsog tíðkast raunar í öllum rit-
verkum frá öllum öldum, mun
mörgum áreiðanlega
þykja erfitt að kyngja
því að virðulegur
byskup einsog Brand-
ur Jónsson skrifi
skáldsögu um nána
venzlamenn sem dul-
búinn lykilróman. Það hefði þótt
saga til næsta bæjar og ekki aukið
virðingu byskups sem taldi menn
ættu ekki að ýfast hver við annan,
heldur lægja öldur og græða sár.
Eða hví skyldi hann hafa haft áhuga
á því að endursegja Svínfellinga
sögu í duibúinni Hrafnkötlu? Svín-
fellinga saga er eldri en Hrafnkatla
og hann hefur kunnað á henni góð
skil einsog öðrum samtímabók-
menntum. Auk þess er hún svo
drastískt sögulegt rit úr samtíðinni
að þar þurfti engu við að auka.
En hitt er svo annað mál að
Brandi hefur þótt ástæða til að
koma boðskap Hrafnkels sögu á
framfæri og enginn vafi á því að við-
horf byskups komast rækilega til
skila í listaverkinu. Vondur átrúnað-
ur er hættulegur hégómi og sam-
tímamönnum hollt að hugleiða verk
sín, ef þau voru ekld í anda kristin-
dóms, heldur sprottin úr heiðnu
hugarfari. Um það fjallar Hrafn-
katla fyrst og síðast. Og sá boðskap-
ur hefur áreiðanlega komizt til skila.
Hann er áhrifamikill, þótt hann sé í
heldur þunglamalegum umbúðum.
Mér skilst Finnur Jónsson hafi haft
svipaðar skoðanir á þessu og ég.
Þær geta því varla verið útí hött, svo
athugull fræðimaður sem Finnur
var. En hann er víst ekki í tízku.
Það hefði vart þótt sæmandi
•byskupi Svínfellinga að lýsa
Sæmundi bróðursyni sínum, þann
veg sem gert er í Hrafnkötlu:
„Vaskleiki Sáms var einungis til
sýndar, hann er enn sami þreklitli
hávaðamaðurinn..." Þessi sagna-
sámur er annar og öllu ómerkari
maður en Sæmundur og Guðmund-
ur Ormssynir, einsog þeim er lýst í
Svínfellinga sögu. En Sámur var á
þingi og gekk mjög „uppstertur",
segir í Hrafnkötlu. Þeim Ormsson-
um er svo fagurlega lýst í Svínfell-
inga sögu þar sem hún stendur á
milli Þórðar sögu kakala og Þorgils
sögu skarða, að fátítt er og hefði
fremur mátt ætla að Brandur Jóns-
son hefði skrifað þá sögu en Hrafn-
kötlu, þótt fráleitt sé, svo vel og
virðulega sem hans er þar minnzt í
upphafi. Ögmundi í Kirkjubæ er
einnig lýst glæsilega í Svínfellinga
sögu og engin þykkja út í hann þar.
En Brandur ábóti, sem til var kall-
aður að Kirkjubæ að níðingsverki
unnu, hallast að því að Ögmundur
þurfi að fara í Þykkvabæjarklaustur
til að leita samvizku sinni þess frið-
ar sem umhverfið hafði svipt hana.
Það þurfti ekki lítið til eftir jafn
hryllilegan glæp og Ögmundur
hafði gert sig sekan um, þegar hann
tók þá bræður af lífi. Þegar upp var
staðið var hann áhrifalítill og félaus.
En Hrafnkell goði náði aftur á móti
völdum sínum og áhrifum eftir að
hann hafði unnið á Eyvindi Bjama-
syni. Og komst enn í álnir.
M.
HELGI
spjall
REYKJAVIKURBRÉF
Laugardagur 17. apríl
HAROLD MacMillan,
þáverandi forsætis-
ráðherra Breta og
leiðtogi íhaldsflokks-
ins, vann frægan sig-
ur í þingkosningum
þar í landi árið 1959
undir kjörorðinu: Þið
hafið aldrei haft það svona gott (You have
never had it so good) og þótti mikið afrek
eftir hrakfarir Breta í Súezdeilunni árið
1956 í forsætisráðherratíð Sir Anthony
Edens.
Flestum ber saman um, að Clinton hafi
unnið forsetakosningarnar í Bandaríkjun-
um árið 1992 vegna þess, að þá var lægð í
efnahagslífinu þar í landi. Fullyrðingar
Bush, þáverandl forseta, þess efnis, að góð-
æri væri í aðsigi, sem reyndust réttar,
náðu ekki eyrum fólks. En menn eru líka
sammála um, að Clinton hafi náð endur-
kjöri fyrir rúmum tveimur árum ekki sízt
vegna þessa góðæris.
Það má halda því fram, að Viðreisnar-
stjórnin hafi unnið sinn fyrsta kosningasig-
ur árið 1963 á svipuðum forsendum. Þá var
vaxandi góðæri auk þess, sem sú ríkis-
stjórn hafði valdið umbyltingu í landinu
með Viðreisnarstefnunni, sem kynnt var
snemma árs 1960. Þetta góðæri náði há-
marki 1966 og fyrstu merki um efnahags-
legt bakslag sáust ekki að ráði fyrr en eftir
þingkosningamar 1967.
Það er þess vegna mikið til í því, sem
Davíð Oddsson, forsætisráðherra, segir í
samtali við Dag í dag, laugardag: „Ég er
hins vegar sannfærður um, að þegar fólk
mætir á kjörstað þá kjósi það fyrst og
fremst um það hvernig hag þjóðarinnar og
þar með þess eigin verði bezt borgið næstu
fjögur árin.“
Þetta á þó tæpast við, þegar sérstök mál
eru á ferðinni, sem fanga hug kjósenda af
ýmsum ástæðum. Þannig er alveg ljóst, að
Viðreisnarflokkarnir töpuðu þingkosning-
unum 1971 vegna rangrar stefnu í land-
helgismálinu. Að vísu hafði djúp kreppa
einkennt síðasta kjörtímabil flokkanna
framan af en þjóðarskútan var komin upp
úr þeim öldudal. Vinstri flokkamir settu
hins vegar fram stefnu í landhelgismálum,
sem þjóðin skildi.
Sjálfstæðisflokkurinn vann einn sinn
mesta sigur í þingkosningum vorið 1974
undir forystu Geirs Hallgrímssonar ekki
sízt vegna varnarmálanna. Sú óvissa, sem
þjóðin hafði búið við í þrjú ár vegna áforma
vinstri stjórnarinnar um að loka vamar-
stöðinni í Keflavík, átti mestan þátt í þeim
sigri en jafhframt hafði ríkisstjórn Olafs
Jóhannessonar misst stjórn á efnahags-
málunum og óðaverðbólga var skollin á,
sem átti sinn þátt í kosningaúrslitunum.
Kosningaósigur Sjálfstæðisflokksins
vorið 1978 átti ekki sízt rætur að rekja til
þess, að ríkisstjórn Geirs Hallgrímssonar,
sem hafði náð töluverðum árangri í efna-
hagsmálum, missti tökin á þeim eftir kjara-
samningana sumarið 1977 og samninga við
opinbera starfsmenn þá um haustið. I ljósi
þessarar sögu fer ekki á milli mála, að það
var töluvert afrek hjá Sjálfstæðisflokki og
Alþýðuflokki að halda meirihluta á Alþingi
í þingkosningunum 1995 í kjölfar einnar
dýpstu efnahagskreppu á þessari öld, þótt
sá árangur leiddi ekki til áframhaldandi
samstarfs þessara tveggja flokka í ríkis-
stjórn.
Fyrir einu ári mátti ætla, að fiskveiði-
stjómarkerfíð yrði aðalmál þessara kosn-
inga og sl. haust var ekki fráleitt að gera
ráð fyrir, að hálendismálin mundu skipa
svipaðan sess í kosningabaráttunni. Fisk-
veiðistjórnarkerfið er augljóslega eitt
helzta umræðuefni kosningabaráttunnar
en það er komið í nýjan og breyttan farveg
af þeirri ástæðu, sem Steingrímur J. Sig-
fússon tilgreindi í sjónvarpsumræðum fyrir
tæpum hálfum mánuði, þ.e. að allir flokkar
eru nú sammála um, að breytingar eru
óhjákvæmilegar frá því sem nú er. Sú af-
staða skapar pólitískar forsendur fyrir því,
að skipuleg leit að lausn geti hafizt. Há-
lendismálin hafa ekki orðið tilefni til mik-
illa umræðna fyrst og fremst vegna þess,
Ljósmynd/Freysteinn G. Jónsson
VIÐ LANDMANNALAUGAR.
að stjórnvöld hafa ekki lagt þá áherzlu á
virkjanir norðan Vatnajökuls og stóriðju á
Austurlandi, sem ætla mátti. Raunar ligg-
ur ekkert fyrir um það, hvort Norsk Hydro
hafi áframhaldandi áhuga á byggingu ál-
vers þar.
Stjórnarandstaðan hefur átt erfitt með
að finna höggstað á ríkisstjóminni og
stjórnarflokkunum. Ástæðan er augljós-
lega sú, að þau stóm mál, sem íyrirfram
mátti gera ráð fyrir, að yrðu mikið deilu-
efni, hafa ekki orðið það í þeim mæli en
jafnframt ekki síður að efnahagsástandið
er gott og góðærið eitthvert hið mesta á
öldinni. Við slíkar aðstæður á stjórnarand-
staða alltaf erfitt með að fóta sig, hvort
sem er hér á Islandi eða annars staðar.
MEÐ SAMA
F.r p-óóírrirí hætti og Bush tókst
' Vi ff, ? ekki að koma því til
1 ÍlcBLlU. skila í kosningabar-
áttunni í Bandaríkj-
unum árið 1992, að góðæri væri á leiðinni í
undirdjúpum bandarísks efhahagslífs, er
vonlítið fyrir stjómarandstöðuna að halda
þvi fram, að það sígi á ógæfuhliðina í efna-
hagsmálum, einfaldlega vegna þess, að svo
er ekki. En að auki mundi fólk ekki trúa
þeim málflutningi, þegar ekkert blasir við
annað en góðæri og batnandi lífskjör.
Morgunblaðið fjallaði töluvert um það á
síðasta ári og síðari hluta árs 1997, hvort
okkur væri hætta búin af efnahagsþróun-
inni annars staðar í heiminum. Margir
töldu að veruleg hætta væri á því en aðrir
tóku því víðs fjami. Þá varð efnahagslegt
hrun í Asíu eins og menn muna og í kjöl-
farið fylgdi efnahagshrun í Rússlandi. í
framhaldi af því gerðist hið sama í Brasil-
íu. I ljósi þess hve efnahagskerfi þjóða
heims eru orðin nátengd og að bankar og
önnur fjármálafyrirtæki á Vesturlöndum
eiga mikilla hagsmuna að gæta í öðrum
heimshlutum var ekki fráleitt að ætla, að
þessi þróun mála mundi hafa neikvæð
áhrif hér.
Svo hefur ekki orðið enn sem komið er
a.m.k. Asíuríkin eru smátt og smátt að
rétta við. Menn þykjast sjá fyrstu merki
um umskipti í Japan. Fyrrverandi aðstoð-
arutanríkisráðherra Þýzkalands, sem
hingað kom á síðasta ári, taldi, að úrslit-
um gæti ráðið, hvort Kína kæmist í gegn-
um þennan vetur án gengisfellingar, sem
virðist hafa orðið. Ekkert lát er á upp-
gangi í bandarísku efnahagslífi og efna-
hagsleg staða Evrópuríkjanna er sterk,
þótt einhver samdráttareinkenni sjáist í
Bretlandi.
Þótt nokkrar sveiflur hafi orðið í sjávar-
útvegi á undanfórnum mánuðum, minnk-
andi rækjuveiði og léleg loðnuvertíð m.a.
vegna verðfalls á loðnuafurðum, hafa nýir
vaxtarbroddar skotið upp kollinum í efna-
hagslífi okkar sem munar um. Þar má
nefna bæði aukin umsvif íslenzkra sjávar-
útvegsfyririækja í öðrum löndum. í því
sambandi eru athyglisverð þau ummæli
Þorsteins Más Baldvinssonar, forstjóra
Samherja hf., að vaxtarmöguleikar í sjáv-
arútvegi séu meiri í Evrópulöndunum en
hér sem bendir til þess, að Samherjamenn
sjái íyrir sér aukna möguleika í rekstri fýr-
irtækjanna, sem þeir hafa fjárfest í þar.
Þá fer ekki á milli mála, að nýja vaxtar-
brodda er að finna í starfi íslenzku tölvu-
fyrirtækjanna, íslenzkrar erfðagreiningar
og öðrum rannsóknarstörfum á borð við
þau, sem Hjartavemd hefur gert samninga
um. Það eru m.ö.o. mikil umbrot og miklir
vaxtarmöguleikar í annarri atvinnustarf-
semi en sjávarútvegi, sem gæti bent til
þess, að smátt og smátt verði þjóðin ekki
jafn háð sjávarútveginum um afkomu sína
og verið hefur alla þessa öld.
Stóraukin menntun er að skila sér. Auk-
ið sjálfstraust til athafna í öðrum löndum
er að skila sér. Stóraukið frelsi í viðskipt-
um er byrjað að hafa hvetjandi áhrif og síð-
ast en ekki sízt byltingin í fjármálaþjón-
ustu, sem er forsenda margs af því, sem er
að gerast í atvinnulífi okkar.
Það er því full ástæða til bjartsýni og sú
bjartsýni hefur áreiðanlega áhrif á kjós-
endur í komandi þingkosningum. Þeir Dav-
íð Oddsson og Halldór Ásgrímsson geta
þess vegna með sterkum rökum tekið sér í
munn orð Harolds MacMillans: Þið hafið
aldrei haft það svona gott.
ÞÓ ER ÞAÐ SVO í
öllu þessu góðæri, að
margir þeir sem
eldri eru hafa vissar
áhyggjur af framtíð-
arsýn ungu kynslóð-
arinnar. Það er eng-
in spuming um að
hún er betur menntuð. Hún hefur dvalizt
lengur í öðrum löndum en foi'verar hennar.
Hún telur sig jafnhæfa til allra verka og
jafnaldrar í öðrum löndum. Hún er full
sjálfstrausts og trúar á eigin getu. Og þetta
er gott. Þetta er drifkrafturinn á bak við
margt af því, sem þetta unga fólk er að
gera.
Á hápunkti góðæris Viðreisnaráranna á
árunum 1964-1967 hugsaði unga kynslóð
þess tíma alveg eins. Hún var að vísu ekki
eins vel menntuð. Hún hafði ekki sama
sjálfstraust en það lék allt í lyndi og hvergi
nokkurs staðar vísbendingar um að neitt
mundi fara á hinn verri veg.
En það gerðist og fyrstu merki þess voru
fréttir um minniháttar verðlækkun á fisk-
blokk í Bandaríkjunum, sem var undanfari
verðhruns á erlendum mörkuðum. Síðan
hvarf síldin og alvarlegur aflabrestur varð á
vetrarvertíð. I kjölfarið komu tveir áratugir
óðaverðbólgu, sem segja má, þegar litið er
til baka, að hafi rústað efnahag þjóðarinnar.
Það þýðir ekkert að hafa uppi þessa þulu
fyrir þá ungu kynslóð, sem fjárfestir í hús-
um, bílum og hlutabréfum, að nokkru leyti
út á þá góðu lánamöguleika, sem nú eru
fyrir hendi, og hugsar kannski ekki út í
hvað gerist ef hlutabréfin falla í verði en
lánin lækka ekki. Það þýðir ekkert að hafa
uppi þau varnaðarorð, að þrátt fyrir þær
ótrúlegu breytingar, sem orðið hafa á Is-
landi á þessum áratug, sé nánast óhjá-
kvæmilegt að til þess komi, að það verði
bakslag með einhverjum hætti, þegar fram
líða stundir. í gi-undvallaratriðum hafi eng-
ar þær breytingar orðið í íslenzku atvinnu-
lífi, sem komi í veg fyrir það, þótt okkur
hafi tekizt eins og að framan er rakið að
skjóta fleiri stoðum undir afkomu okkar.
Þeir sem hafa ekki kynnzt því af eigin raun
trúa því ekki í góðærinu að það verði.
Það er út af fyrir sig jafn mikið umhugs-
unarefni og alltaf áður hvað valdi því, að
hver kynslóð lærir svo lítið af þeirri, sem á
undan fór. Hvers vegna hver og einn þarf
alltaf að læra af eigin reynslu en horfir lítið
til reynslu þeirra, sem á undan komu. En
þannig hefur það alltaf verið og sennilega
verður það alltaf með þeim hætti.
Þegar þessi hlið málsins er skoðuð í
samhengi við kosningarnar í byrjun maí er
hins vegar ljóst, að þeir sem hafa augun
opin fyrir því, að góðærið verður ekki
endalaust, munu fremur hneigjast til
stuðnings við stjórnarflokkana en stjórnar-
andstöðuna á þeirri forsendu, að þeir viti
hvað þeir hafa og vilji ekki taka mikla
áhættu við núverandi aðstæður.
Þótt vígstaðan í kosningabaráttunni sé
stjórnarflokkunum þess vegna hagstæð
skyldu menn ekki gleyma því að það eru
þrjár vikur til kosninga og reynslan hefur
sýnt, að margt getur gerzt á styttri tíma,
þegar kosningar eru annars vegar.
Ög jafnframt er vert að hafa í huga, að í
þessum kosningum kemur til sögunnar nýr
aðili, sem er Samfylkingin. í stað fjögurra
framboða á vinstri vængnum í síðustu
kosningum eru nú tvö og af þessum tveim-
ur er Samfylkingin mun stærri. Atkvæða-
magnið sem Samfylkingin fær nýtist þess-
um flokkum betur en atkvæðamagn
margra lítilla flokka fyrir fjórum árum.
Þótt skoðanakannanir gefi ákveðnar vís-
bendingar um hvernig landið liggur að
þessu leyti verður það þó fyrst, þegar úr-
slitin liggja fyrir sem við sjáum hver áhrif
þessarar nýju þróunar verða.
Framtíðar-
sýn ungu
kynslóð-
arinnar
„Stjórnarandstað-
an hefur átt erfitt
með að finna
höggstað á ríkis-
stjórninni og
stjórnarflokkun-
um. Ástæðan er
augljóslega sú, að
þau stóru mál,
sem fyrirfram
mátti gera ráð
fyrir, að yrðu
mikið deiluefni,
hafa ekki orðið
það í þeim mæli
en jafnframt ekki
síður að efnahags-
ástandið er gott
og góðærið eitt-
hvert hið mesta á
öldinni.“