Morgunblaðið - 18.04.1999, Blaðsíða 38

«38 SUNNUDAGUR 18. APRÍL 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GEIR L
GEIRSSON
+ Geir ísleifur
Geirsson var
fæddur á Kanastöð-
um í Landeyjum 20.
maí 1922. Hann lést
á Landspítalanum
9. apríl síðastliðinn.
Foreldrar _ hans
voru Geir Isleifsson
bóndi, f 1882, d.
1923, og Guðrún
Tómasdóttir hús-
freyja, f. 1883, d.
1978. Systkini hans
voru Sigríður, f.
1907, d. 1985,
Tómas, f. 1907, d.
1907, Guðrún, f. 1908, d. 1988,
Tómas, f. 1912, d. 1991, og
Marta, f. 1914, d. 1989.
Geir Isleifur var kvæntur
Bryndísi Jónsdóttur, f. 11. októ-
ber 1927. Foreldrar hennar
voru Jón Ólafur Gunnlaugsson
f. 1890, d. 1979, og Ingunn Elín
Þórðardóttir, f. 1898, d. 1968.
Synir Geirs Isleifs og Bryndísar
eru: 1) Jón Ólafur, f. 1950. Dótt-
ir hans og Ingu Mjallar Harðar-
dóttur, f. 1955, er Bryndís Soff-
ía, f. 1985. 2) Geir Óttarr, f.
1954. Eiginkona hans er Mar-
grét Harðardóttir, f. 1954. Börn
þeirra eru Hildur Elín, f. 1979,
og Gylfi Már, f.
1981.
Geir ísleifur flutt-
ist tveggja ára gam-
all með móður sinni
og systkinum til
Vestmannaeyja og
ólst þar upp. Hann
stundaði nám við
Bændaskólann á
Hólum og lauk þar
búfræðiprófi. Geir
ísleifur vann hjá
Heildversluninni
Heklu þar til hann
hóf rafvirkjanám í
Hafnarfirði og fékk
sveinsbréf 1948 og meistara-
réttindi 1954. Árin 1952-1953
sigldi hann með norsku olíu-
flutningaskipi um öll heimsins
höf og starfaði þar sem rafvirki
og vélamaður skipsins. Á árun-
um 1954 til 1987 var Geir ísleif-
ur rafvirki á Elliheimilinu
Grund, raftækjadeild O. John-
son og Kaaber og Búrfellsvirkj-
un. Frá 1987 til 1997 starfaði
hann hjá Varnarliðinu á Kefla-
víkurflugvelli.
títför Geirs ísleifs fer fram
frá Seltjarnameskirkju á morg-
un, mánudaginn 19. apríl, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Mig langar til að kveðja ástkær-
an tengdafóður minn sem er látinn
eftir erfiða sjúkralegu. Þrátt fyrir
að það hafi verið nokkuð ljóst að
hverju stefndi síðustu vikumar er
áfallið alltaf mikið þegar kallið
kemur, það er svo endanlegt. Að
leiðarlokum er margs að minnast
4 frá liðnum samverustundum.
Geir Isleifur var einstakur mað-
ur. Hann var alltaf fús til að hjálpa
okkur í fjölskyldunni og eins öðr-
um sem honum var annt um. Það
er ekki ofsögum sagt að segja að
hann hafi verið öllum sem þekktu
hann góður og hjálpsamur og með
eindæmum ósérhlífínn. Það sem
einkenndi hann líka var hversu úr-
ræðagóður hann var og hvernig
honum tókst alltaf að gera allt úr
nánast engu. A gamalli ljósmynd
sem við vorum að skoða var hann
til dæmis búinn að búa til skjól-
vegg úr umhverfinu og úlpunni
sinni og undir veggnum sátu þeir
feðgamir og borðuðu nestið sitt í
s logni.
Við eigum margar minningar
þessari líkar. Við minnumst hans í
sumarbústaðnum, þar sem hann
vann ötullega að ræktun trjá-
plantna. Við minnumst hans líka
heima og munum til dæmis aldrei
gleyma hversu hjálplegur hann var
þegar við voram að byggja húsið
okkar.
Um leið og ég þakka elskulegum
tengdafóður mínum samfylgdina
sem bæði hefur verið góð og
traust, og votta tengdamóður
minni mína dýpstu samúð, bið ég
góðan guð að varðveita hann í ei-
lífðinni. Minningin um hann mun
ætíð lifa í hjörtum okkar.
Margrét Harðardóttir.
Elsku afi, þú varst búinn að vera
veikur nokkuð lengi og því nokkur
aðdragandi að fráfalli þínu. Við
vissum að þú varst haldinn nær
ólæknandi sjúkdómi en samt var
þetta rosalegt áfall fyrir okkur.
Betri mann en þig er ómögulegt að
finna og í þér leyndust allir þeir
eiginleikar sem geta prýtt einn
mann. Við dáðumst sérstaklega að
því hversu góðhjartaður þú varst
og bjartsýnn. Þú varst alltaf reiðu-
búinn að hjálpa okkur og ráðleggja
þegar við þurftum á aðstoð þinni að
halda.
Þessa mánuði sem þú dvaldir á
spítalanum voram við stelpurnar
duglegar að heimsækja þig og
Gylfi hugsaði fallega til þín frá Am-
eríku. I þessum heimsóknum
spurðum við þig oft hvemig þér
liði, þitt svar var alltaf það sama,
að þér liði bara vel, og svo tókst
þér alltaf að snúa umræðuefninu
við þannig að það fór að snúast um
okkur. Þrátt fyrir að þú svaraðir
alltaf því sama þá vissum við að
þetta var bara hógværð. Hógværð-
in er einmitt einn af þeim eiginleik-
um sem hefur ætíð einkennt þig,
þér hefur alltaf fundist betra að
ráðleggja og hlusta á aðra en að
tala um líðan þína. Eitt það versta
sem þú gast hugsað þér var að láta
vorkenna þér og kom það vel í ljós
Blómastofa
Friðfums
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar tyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
Legsteinar
í Lundi
'‘»2» v/Nýbýlaveg
>OUSrtlNAK 564 3555
Crfisdrykkjur
A,
Vcttingehú/ið
GAPt-inn
Sími 555 4477
þegar þú veiktist.
Þú fylgdist alltaf svo vel með því
hvað allir í kringum þig vora að
gera, jafnvel eftir að þú fórst á
spítalann. Þar varstu með sjónvarp
og horfðir alltaf á fréttirnar, svo
komum við með fréttir af okkur,
þannig að þú misstir ekki af neinu.
Ein af okkar skemmtilegustu
minningum um þig eru sumarbú-
staðarferðirnar. Þegar við fóram
með þér og ömmu upp í sumó, þá
keyrðir þú, amma sagði okkur hvað
staðimir á leiðinni hétu og við
sungum eða voram með læti í aft-
ursætinu. Þegar við voram komin
af malbikinu og inn á malarveginn
við sumó leyfðir þú okkur oft að
stýra. Þá settumst við í fangið á
þér og fannst við vera rosa klár og
héldum að við væram að keyra, en
auðvitað varst þú á bremsunni og
með hendurnar á stýrinu.
Þú vildir alltaf hafa nóg fyrir
stafni og allt sem þú tókst þér fyrir
hendur ber þess merki hversu
handlaginn þú varst.
Elsku afi, nú er því miður komið
að kveðjustund en við reynum að
bera höfuðið hátt og muna eftir öll-
um þeim góðu stundum sem við
áttum saman. Þér fannst gaman að
vera til og lifðir lífinu til fullnustu.
I framtíðinni munum við hafa það
að leiðarljósi.
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofír rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikindum viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku amma Dí, við vottum þér
okkai' dýpstu samúð. Guð veri með
þér.
Hvíl þú friði, elsku besti afi.
Þín
Hildur, Gylfi og Bryndís.
Með vorinngöngunni kvaddi
Geir Isleifur okkur ástvini sína.
Geir lést í Landspítalanum að
morgni 9. apríl 1999 og era starfs-
fólki Landspítalans færðar alúðar-
þakkir og kveðjur með þessum
minningarorðum.
Geir Isleifur var eins árs, þegar
faðir hans lést á bújörð sinni og
heimili á Kanastöðum í Landeyj-
um. Drengurinn var skírður við
kistu föður síns í maímánuði 1923.
Nú vora góð ráð dýr, ekkjan Guð-
rún Tómasdóttir stóð uppi með
fimm börn. Hún brá á það ráð, að
halda búskapnum áfram, en að ári
liðnu ákvað hún að bregða búi og
láta Kanastaðina af hendi, fór með
barnahópinn yfir álinn til Vest-
mannaeyja. Guðrúnu tókst að
koma upp húsi í Vestmannaeyjum,
á sandinum, og þar ólst Geir Isleif-
ur upp. Húsið nefndi Guðrún
Kanastaði.
Þegar Geir Isleifur hafði aldur
til réð hann sig á útróðrarbát með
kistilinn, sem hann sjálfur hafði
smíðað, undir skrínukostinn. Nú
fór hagur heimilisins að vænkast,
börnin lögðu sitt til. Nú stóð hugur
Geirs til mennta og var það hans
kappsmál.
Eins og fram kemur í inngangi
þessara minningarorða vora raf-
virkjastörf Geirs ísleifs yfirgrips-
mikil og ber líklega hæst störf
hans sem ábyrgðaraðila allra raf-
lagna og tækja Hjúkranarheimilis-
ins Grundar og Ass í Hveragerði
og vora það heldur erilsöm störf og
vandmeðfarin. Þegar smíði Búr-
fellsvirkjunar hófst var Geir ísleif-
ur einn af mörgum rafvirkjum við
þau byggingartæki, sem notuð
voru við byggingarframkvæmdim-
ar. Síðustu tíu starfsárin vann Geir
Isleifur rafvirkjastörf hjá Vamar-
liðinu á Keflavíkurflugvelli. Við
starfslok vottuðu yfirmenn Varnar-
liðsins Geir Isleifi þakkir fyrir vel
unnin störf við sérstaka athöfn á
Keflavíkurflugvelli hinn 31. ágúst
1997.
Eiginkona Geirs er Bryndís
Jónsdóttir, fiv. deildarstjóri í
dóms- og kirkjumálaráðuneytinu.
Samheldni þeirra og dugnaður var
grannur að fallegu heimili og fjöl-
mörgum ferðalögum bæði innan-
lands og utan. Svo skemmtilega viO
til, að hús þeirra Bryndísar og
Geii-s á Seltjamamesi stendur í
landi forfeðra móður Bryndísar.
Geir Isleifur var maður hógvær
og glaðlyndur og naut sín hvað
best í sumarhúsinu, sem hann
byggði fjölskyldu sinni að Hesti í
Grímsnesi, þar sem Hvítá beljar
fram óbeisluð og einmitt þar við
vötnin ströng lágu leiðir fjöl-
skyldna okkar oft saman við veið-
arv ræktun og leik bamanna okkar.
Að vísu áttum við svilarnir sumar-
búset sitthvorum megin við Hest-
fjall og ófæra á milU, en milU vina
Uggja gagnvegir.
Eitt af aðalsmerkjum Geirs Is-
leifs var alúð hans við böm í leik og
starfi. Þess nutu fyrst og fremst
synimir Jón Olafur og Geir Ottar
og barnabömin Hildur Eh'n, Gylfi
Már og Bryndís Soffía. Þessum
kveðjuorðum hér á síðum Morgun-
blaðsins lýkur með samúðarkveðj-
um frá okkur og bömum okkar í
Hollandi, Jannie Brynju, Jóranni
Öglu, Ingunni Elínu og Robert.
Jórunn og Egill Marteinsson.
Eitt sinn verða allir menn að deyja,
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Mig langar að minnast góðs vin-
ar míns og frænda, Geirs Isleifs
Geirssonar.
Eg hafði vonast til að við ættum
eftir að eiga margar góðar sam-
verustundir, en eftir sl. áramót
fórstu á sjúkrahús til uppskurðar,
og þú áttir þaðan ekki afturkvæmt.
Geir Isleifur var fæddur á Kana-
stöðum í Landeyjum, yngsti sonur
hjónanna^ Guðrúnar Tómasdóttur
og Geirs Isleifssonar. Hann var að-
eins árs gamall þegar faðir hans
lést. Systkini hans era öll látin en
þau vora tvíburamir Tómas, sem
lést úr lungnabólgu á fyrsta ári, og
móðir mín Sigríður, sem var gift
Sigurði Gunnarssyni; Guðrún, gift
Gunnlaugi Loftssyni; Tómas,
kvæntur Dagnýju Ingimundardótt-
ur og lifir hún mann sinn; Marta,
var næstyngst og giftist hún ekki.
Ái'i eftir að faðir Geii's dó fluttist
Guðrún móðir hans með öll bömin
til Vestmannaeyja. Eftir tveggja
ára dvöl í Vestmannaeyjum, lét
hún byggja mjög myndarlegt hús,
sem hún nefndi Kanastaði. Þar ól
hún börnin sín upp, en hún var ein
um að framfleyta þeim þar til þau
fóra að hjálpa til. Það var mikill
samgangur milli móðursystkina
minna og okkar Jóhönnu systur
minnar, þar sem við ólumst upp í
Vestmannaeyjum. Geir, sem var
aðeins sjö áram eldri en ég, tengd-
ist mér traustum vinaböndum sem
entust ævilangt.
Geir og systkini hans fóra
snemma að vinna og færa björg í
bú, enda veitti ekki af til að hafa í
sig og á, og gerðu þau þetta allt þar
til þau fóra að heiman. Ungur að
aldri fór Geir að stunda sjóinn á
bátum í eigu Gunnars Ólafssonar
afa míns og Sigurðar föður míns.
Leið hans lá síðan í bændaskólann
á Hólum, þaðan sem hann lauk
prófi. Eftir að hann kom frá Hólum
fór hann að vinna hjá Heklu hf. við
akstur o.fl. Mér era mjög minnis-
stæðar hinar mörgu bílferðir sem
ég fór með honum, en ég var þá ný-
fluttur til Reykjavíkur og nýfermd-
ur. Geir lærði rafvirkjun í Hafnar-
firði og varð meistari í þeirri iðn.
Að námi loknu réð hann sig á
norskt olíuskip sem rafvirki og
sinnti h'ka hinum ýmsu störfum um
borð, því hann var með afbrigðum
laghentur og vinnusamur. Hann
kom aftur heim 1953. Eftir það fór
hann að vinna á Elliheimilinu
Grand og starfaði þar stóran hluta
starfsævi sinnar. Fyrir tólf áram
hóf Geir störf á Keflavíkmfiugvelli
hjá hei-num og fékk viðurkenning-
arskjöld fyrir vel unnin störf í tíu
ár, er hann hætti fyrir tveimur ár-
um.
Hinn 3. apríl 1954 kvæntist Geir
Bryndísi Jónsdóttur. Synir þeirra
era Jón Ólafur og Geir Óttar. Þau
áttu því 45 ára brúðkaupsafmæli
nokkram dögum fyrir andlát Geirs.
Nú seinni árin hefur það verið
fastur liður hjá okkur frændunum
að fara til veiða og útivera að Gísla-
stöðum við Hestfjall. Þó veiðin hafi
stundum verið lítil, höfðum við því
meiri ánægju af að vera saman,
bjástra við veiðarfærin, njóta nátt-
úrannar og tala saman. Gilti þá
engu hvort rigndi eða sól skein í
heiði. Frásagnir af gömlum tíma,
uppvaxtarárunum í Vestmannaeyj-
um og lífsbaráttunni, ásamt sjó-
mannslífi á erlendu skipi í fram-
andi löndum voru skemmtilegar og
mjög fróðlegar.
Kæri frændi, nú er komið að
leiðarlokum. Við eigum ekki eftir
að fara aftur að Gíslastöðum, en
ljúft er að eiga góðar minningar og
einnig er gott að minnast þess
hversu jákvæður og glaðvær þú
varst alltaf.
Vegna dvalar á fjarlægum slóð-
um get ég ekki fylgt þér síðasta
spölinn, en ég bið þér Guðs bless-
unar.
Bryndísi, sonunum, fjölskyldum
þeirra og öðram aðstandendum
sendi ég innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ólafúr Á. Sigurðsson.
Það var sorgarfrétt þegar mér
var tjáð að vinur minn Geir væri
látinn. Fréttin kom í sjálfu sér ekki
á óvart þar sem Geir hafði háð
snarpa og hetjulega baráttu við
erfiðan sjúkdóm. En þó að menn
sjái hvert stefni þá verður manni
alltaf jafn hverft við, og það er með
söknuði sem við kveðjum góðan vin
og félaga.
Við Geir hófum störf saman sem
rafvirkjar hjá Varnarliðinu fyrir
nærri tólf árum, eða 1987. Þarna
unnum við saman í tíu ár. Geir var
iðinn og góður rafvirki af gamla
skólanum, rafvirki sem hægt var
að setja í öU verk. Það var fullkom-
lega hægt að treysta því að hann
leysti öll verkefni sín af vandvirkni.
En við samstarfsmenn hans minn-
umst hans ekki síður fyrir að vera
sérstaldega traustur og góður fé-
lagi, sem gott var að umgangast.
Geir var víðförall og hafði lent í
ýmsu. Ungur hafði hann verið í
siglingum sem rafvirki á stóram
norskum olíuskipum og siglt um öll
heimsins höf. Hann hafði lent í alls
kyns ævintýrum í öllum heimsálf-
um og kunni aldeilis þá list að
segja frá þeim á skemmtilegan
máta. Oft var glatt á hjalla í kaffi-
stofunni þegar Geir var í sögustuði.
Hann hafði margvísleg áhuga-
mál. Sérstakan áhuga hafði hann á
að græða upp landið og skila til
baka þeim skógi er eitt sinn prýddi
það. Það var gaman að fylgjast
með þegar hann var að sá birkifræi
sem með tímanum urðu tré, og þá
var farið austur og gróðursett við
sumarbústaðinn. Skikinn þeirra
hjóna fyrir austan Hvítána bar gott
vitni um snyrtimennsku hans og þá
umhyggju og metnað sem hann
lagði í verk sín.
Við Geir fóram oft á góðum
stundum saman til veiða í Hvítá.
Það getur gengið á ýmsu í laxveiði.
Stundum er góð veiði, en það koma
líka þeir tímar þegar lítið aflast.
Veiðiferðirnar með Geir vora alltaf
skemmtilegar. Hann hafði lag á því
að láta öllum h'ða vel í kringum sig
og skipti þá ekki öllu hvort veiðin
vai' mikil eða lítil. Oft var hann með
góða veiði, enda þekkti hann
Hvítána flestum mönnum betur.
Eins og góðra veiðimanna er siður
kunni hann þá list að stækka lax-