Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 17

NORÐURIJÖSIÐ
17
getur verið öllum trúuðum foreldrum hvatning til eftir-
breytni og öllum ungum áminning um að helga Drottni Jesú
Kristi líf sitt allt frá æskuárum.
Hann kemst svo að orði:
Við systkinin vorum ellefu og ásamt mömmu og pabba
bjuggum við alla mína tíð í mjög litlu, þriggja herbergja húsi.
Eitt herbergið var aðsetursstaður móður minnar. Herbergi
þetta var notað sem eldhús, borðstofa og setustofa. Þar að
auki voru þarna inni tvö stór rúm, sem á daginn voru tjöldum
hulin. Þessi tjöld voru listilega útsaumuð og báru vott um
hæfileika húsmóðurinnar. Eitt herbergið var vinnustofa
föður míns. Þarna voru ávallt inni fimm eða sex sokka-
prjónavélar og á þeim „prjónaði“ hann sokka, sem seld-
ir voru kaupmanninum og voru vörur teknar út í staðinn.
Á milli þessara tveggja herbergja var lítið herbergi. Þarna var
aðeins pláss fyrir eitt rúm, lítið borð og einn stól. Lítil gluggi
gaf nægilegt ljós. Þetta herbergi hafði sérstöðu, þetta var
„helgidómur“ þessa sveitaheimilis. Daglega, jafnvel oft á
dag, sáum við föður okkar fara inn í þetta litla herbergi og
„loka að sér dyrunum.“ Við börninn byrjuðum snemma að
skilja, með eins konar andlegu hugboði, því að þessir hlutir
voru allt of heilagir til að tala opinskátt um þá, að þarna inni
væru bænir sendar upp fyrir okkur, svipað og æðsti prestur-
inn gerði forðum, þegar hann bar fram fórnir fyrir innan
fortjald hins allra helgasta.
Stundum heyrðum við óminn af rödd hans hljóma eins og
hann berðist fyrir lífinu. Við lærðum snemma að þyrftum við
endilega að ganga fram hjá herberginu á meðan hann var
þama inni, ætti það að gerast á sem hljóðlegastan hátt, til
þess að trufla ekki hina himnesku samræðu. Heimurinn í
kring um okkur skynjaði ef til vill ekki áhrifin, en við heim-
ilisfólkið vissum, hvaðan hið geislandi bros stafaði, sem
ávallt var á augliti föður míns: Það var endurspeglun hinnar
himnesku návistar, sem hann lifði og hrærðist í.
Ég get ekki ímyndað mér nokkum annan stað á jörðu,
hvorki í musteri né kirkju, hvorki uppi á fjalli né niðri í dal,
þar sem hægt væri að finna nærveru hins lifandi Guðs svo
áþreifanlega og raunverulega. Nei, ég get ekki ímyndað mér