Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 40

40
NORÐURIJÓSIÐ
áfram að syndga! Ó! hvað er maðurinn án náðar Guðs? —
sannkallaður djöfull í spillingu.
„Ég féll á kné og bað með ennþá meiri trú en minna
hugarreiki.
Á eftir fór ég að sinna störfum mínum óvenjulega hress í
geði.
„Það leið ekki á löngu áður en mín var freistað af minni
vanasynd en ég fann mig nýja sköpun. Sálin var ekki lengur
trufluð. . . Því meira sem ég bað því meira sá ég að það var
raunverulegt. Því að þótt syndin væri að erta mig allan dag-
inn þá sigraði ég hana alltaf í nafni Drottins.
„Ég hélt áfram að ákalla Drottin og biðja um meiri trú, því
að ég fann til ótta að vera afvegaleiddur og hafa haldið áfram
með beiðnir mínar. Loks var það einn morgun, að ég opnaði
Biblíuna mína á þessum orðum, Sálm. 55:23. „Varpa
áhyggjum þínum á Drottin, hann mun bera umhyggju fyrir
þér.“
Fylltur af gleði féll ég aftur á kné og bað Drottin þess að ég
ávallt mætti varpa áhyggjum mínum upp á hann. Ég tók upp
Biblíuna mína aftur og opnaði hana á þessu versi, 5.
Mós. 31:8. „Drottinn mun vera með þér hann mun eigi
sleppa af þér hendinni né yfirgefa þig, óttast þú eigi, lát eigi
hugfallast.“ Von mín var nú mikillega aukin. Ég sá sjálfan
mig í huganum, sigurvegara yfir synd, Helvíti og alls konar
þrengingum.
Með þessu huggunarríka fyrirheiti lokaði ég Biblíunni,
algerlega sannfærður. Um leið og ég lokaði henni námu
augu mín þessi orð „Hvað sem þið biðjið um í mínu nafni, þá
mun ég gera það.“ Svo er ég hafði beðið Guð um náð til að
þjóna honum til dauðans, lagðist ég glaður til hvíldar.“
Árangurinn af afturhvarfi hans varð alveg dásamlegur.
Innri breytingin var alveg furðuleg á þá lund er herra Gilpin
lýsir henni. „Frá hæðum sjálfsupphafningar sökk hann niður
í djúp sjálfs fyrirlitningar og frá því að skína í fremstu röðum
hinna dyggðugu setti hann sjálfan sig á bekk með fremstu
syndurum. Hryggð hans yfir synd var fylgt af meðvitund um
hylli hins almáttuga og samviskukvalir hans viku fyrir gleði
fyrirgefningarinnar. Öllu hans hugarreiki var nú lokið.