Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 38

38
NORÐURIJÓSIÐ
þá, en skyldi eftir hestinn handa honum. Þegar þeir hittust
aftur næsta kvöld spurði herra Hill hvers vegna hann hafði
orðið eftir, og eftirfarandi útskýring var þá gefin. „Þegar ég
var að ganga,“ sagði herra Fletcher, „þá mætti ég fátækri
gamalli konu, sem talaði svo yndislega um Jesúm Krist að ég
vissi ekki hvernig tíminn leið.“ „Ég yrði ekki undrandi á
því,“ greip frú Hill fram í, en hún var einnig viðstödd, „þó að
kennarinn okkar verði Meþódisti áður en langt líður.“
„Medþódisti, frú,“ sagði hann. „Gjörðu svo vel, að segja mér
hvað það er?“
„Nú,“ sagði frú Hill, „Meþódistar eru fólk sem gerir ekkert
annað en að biðja. Þeir eru biðjandi allan daginn og alla
nóttina.“
„Er það,“ sagði hann. „Þá vil ég með Guðs hjálp finna þá
ef þeir eru ofan jarðar.“
2. kapituli
Barátta sálar
Jóhannes Fletcher var nútíma Nikódemus. Hann var ekki
aðeins siðferðisgóður og hreinskilinn að eðlisfari, en hann var
í eðli sínu mjög trúrækinn. Hann varð fyrst fyrir trúarlegum
áhrifum er hann var sjö ára gamall. Hann erfði siðfágun og
menningu, sem hefði getað gefið til kynna að hann væri
endurfæddur. Hans fyrsta virkilega vakning kom sem af-
leiðing af sambandi við Meþódista. Hann vonaðist til að geta
þóknast Guði með því að starfa mikið og lifa kristilegu lífi, en
því að hann þekkti ekki fagnaðarerindi náðarinnar.
Á stúdentsárum sínum í Genf ritaði hann um trúarleg efni
þótt hann þekkti ekki frelsandi trú, og var undrandi þegar
hann vaknaði og sá hve blindur hann hafði verið. Samt sem
áður sá hann að lokum algera spillingu sína. Hann byrjaði
einlæglega að leita ljóssins. Næsti útdráttur úr hans eigin
dagbók lýsir þessari miklu baráttu og afturhvarfi hans.
„12. janúar 1755 var ég til altaris þótt hjarta mitt væri eins
hart eins og tinna. Næsta dag fann ég harðstjóm syndarinnar