Norðurljósið - 01.01.1986, Blaðsíða 88

88
NORÐURIJÓSIÐ
hamingjusamari ef við gengjum okkar eigin veg.“
„Það gerði ég, drengur minn. Mikil mistök. Manstu eftir,
Friðrik, gamla Þjóðverjanum, sem við heimsóttum ásamt
frænda, þegar við vorum í Lundúnum?“
„Ó, já, ég man eftir honum. Hvað hann var duglegur
gamall maður, sem fann upp svo dásamlegar vélar! Hvernig
hann horfði á öll þessi hjól og keðjur sem voru að verki í
þessari skrítnu klukku, með hreyfanlegum myndum, sem
hann hafði rétt nýlega fundið upp og Alfreð kallaði orrustu-
klukku.“
„Já, og tókstu eftir hvað raunalegur hann varð þegar eitt-
hvað gekk úrskeiðis?“
„Já, en hann kom því bráðlega í rétt horf. Ég horfði ná-
kvæmlega á hann, hann herti á sumum skrúfunum og hélt
áfram að vinna en losaði um aðrar og breytti hjólunum
þangað til allt var rétt og allar myndirnar höguðu sér rétt eins
og þær væru í raunverulegri orrustu.“
„Geturðu hugsað þér að nokkur annar hafi skilið áform
Þjóðverjans jafn vel og hann sjálfur, og hvernig hvert lítið
stykki átti að starfa, svo að allt kæmi í rétta röð?“
„Nei, ég er viss um að hann hefir vitað meira um það en
nokkur annar.“
„Og samt eru nokkrir aðrir menn jafngáfaðir og þessi
Þjóðverji, sem gat lært notin af hverjum hlut. En það er
önnur vél sem er ennþá forvitnilegri en þessi klukka og sá
sem gjörði hana er miklu vitrari en nokkur annar. Þessi vél er
þannig útbúin, að ef hún stansar þá væri það ekki á færi
nokkurs jarðarbúa að koma henni af stað aftur.“
„Hvað getur það verið? Hefir þú séð hana?“
„Já, það eru þúsundir af þessum vélum, allar gjörðar af
sama smið. Sumar þeirra ganga aðeins mjög stuttan tíma og
stansa þá. Ég hefi heyrt um eina sem gekk í níu hundruð og
sextíu og níu ár áður en hún stansaði.“
„ó, þú ert að meina líkami okkar?“
„Já, og þú munt finna hve þær eru forvitnilegar þegar þú
veist meira um þær. Nú, til hvers heldur þú að fætur okkar
séu gerðir?“
„Til þess að ganga auðvitað.“