Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 25

«85
Það héfir lánað mér án endurgjalds myndirnar nr. 5, 10, 11. 12,
13, 14, 16, 17, 18, 19, 27 og 28. Nokkrir fleiri hafa lánað mynd-
ir, svo sem »Moseindustriforeningen«, C. M. Hess, Abjörn Ander-
sen Svedala, Ystads Gjuteri o. fl. og kann ég þeim öllum miklar
þakkir fyrir. 1., 2., 3., 4., 6.; 7., 8, 9., 15. og 16. mynd hefir
ritstjóri Eimreiðarinnar góðfúslega látið búa til, og er ég honum
þakklátur fyrir, að hann hefir ekki horft í kostnaðinn, svo að rit-
gjörðin yrði sem bezt úr garði búin.
Kaupmannahöfn í aprílmán 1905.
ÁSGEIR TORFASON.
Ingimararnir.
Eftir SELMU LAGERLÖF.
Einu sinni var ungur bóndi að plægja akurinn sinn á fögrum
sumarmorgni. Sólin skein fagurt, grasið var döggvott og loftið
svo hreint, að því verður ekki með orðum lýst. Hestarnir voru
hálförir af morgunloftinu og drógu plóginn eins og þeir væru að
leika sér. Þeir fóru á alt öðrum gangi en vant var; bóndinn varð
að hlaupa við fót, til að geta fylgt þeim eftir.
Moldin, sem plógurinn reif upp, var mósvört og gljáandi af
fitu og raka og bóndinn var að hlakka til að geta bráðum sáð
rúgi. Hann hugsaði með sjálfum sér: Hvernig stendur á því, að
ég stundum er svo hryggur í huga og finst það svo þungt að
lifa? Þarf maðurinn eiginlega annað en sólskin og blíðviðri, til
að vera eins sæll og börn guðs á himnum?
Par var langur og allbreiður dalur, alþakinn gulum og gul-
grænum ökrum, slegnum smáravöllum og blómlegum kartöflu-
görðum; hér og hvar, voru litlir bláblómstrandi hörakrar, sem
aragrúi hvítra fiðrilda flögraði yfir. í miðjum dalbotninum gnæfði
reisulegur, gamall bóndabær, með mörgum gráum úthýsum og
stóru rauðmáluðu íbúðarhúsi. Tvö greinamikil perutré stóðu fyrir
gafli, tvö ungbirki við innganginn; stórir viðarkestir voru á græna
grasblettinum í garðinum, og nokkrir feiknastórir hálmkestir að húsa-
baki. F“aö var álíka fögur sjón að sjá bæinn bera þarna yfir alla