Eimreiðin - 01.09.1905, Page 27

>87
ég er að hugsa um, kemur hvorki sýslumaðurinn eða prófastur-
inn og heilsar mér með handabandi við kirkjuna á sunnudögun-
um, og því hafa þeir þó haldið áfram alt fram á þennan dag.
Eg verð ekki svo mikið sem kosinn í fátækranefndina og aldrei
get ég hugsað til að verða safnaðarfulltrúi«.
Aldrei er eins létt að hugsa og þegar maður gengur svona a
eftir plógnum — fram og aftur. Aleinn er maður, og ekkert
truflar nema krákurnar, sem hoppa yfir moldina og leita að orm-
um. Bóndanum fanst hugsanirnar myndast svo greiðléga í höfði
sér, eins og einhver hefði hvíslað þeim að sér. Og af því hann
nú sjaldan gat hugsað eins ljóst og greiðlega og í dag, gladdist
hann og varð léttur í lund. Honum fór smámsaman að þykja
sem hann gjörði sér óþarfa áhyggjur, og hann sagði við sjálfan
sig, að enginn væri að heimta af sér, að hann skyldi steypa sér
í ógæfu.
Honum datt í hug, að hefði faðir sinn lifað, skyldi hann hafa
spurt hann um þetta, eins og hann var vanur að spyrja hann ráða
um alt, sem vandasamt var, Honum gramdist, að faðir sinn skyldi
ekki vera við höndina, svo hann gæti leitað ráða hjá honum.
»Væri ég nú bara kunnugur veginum«, sagði hann brosandi og
gamnaði sér við hugsunina, »þá skyldi ég heimsækja hann. Mér
þætti gaman að vita, hvað Stóri Ingimar mundi segja, ef ég einn
góðan veðurdag kæmi labbandi til hans. Ég býst við að hann
búi á stórri jörð með gnægð akra og engja og ágætri byggingu
og mörgum rauðum kúm, — engar svartar eða skjöldóttar, —
alveg eins og hann vildi hafa hér niðri. Pegar ég svo kem inn í
stofuna*..............
Og bóndinn nam alt í einu staðar með plóginn á miðjum akr-
inum, leit upp og hló. Pessar hugsanir skemtu honum ótrúlega
vel; þær hrifu hann með sér, svo að hann varla vissi, hvort hann
var á jörðunni lengur. Honum fanst helzt að hann væri alt í einu
kominn alla leið til karls föður síns upp í liimninum.
»Pegar ég svo kem inn í stofuna«, hélt hann áfram, »þa er
þar þéttskipað bændum með fram veggjunum; og allir hafa þeir
rauðgrátt har og hvítar augabrýr og þykka neðrivör, og eru eins
líkir föður mínum og hvert berið er líkt öðru.
Pegar ég sé, að þar eru svo margir saman komnir, verð ég
feiminn og nem staðar fyrir innan dyrnar. En faðir minn situr
inst fyrir miðju borði, og þegar hann sér mig, segir hann: »Vertu