Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 43

203
mun hafa gengið þarna inn býsna hryggur í huga,« sagði hann við
sjálfan sig. »Eg vil ekki taka of djúpt í árinni,« bætti hann við,
»en ef til vill hefur sumum, sem þarna géngu inn, ekki verið jafn-
þungt um hjartaræturnar og mér, sem stend hér fyrir utan.«
»Nú hefur stóri Ingimar leitt mig hingað, til að sækja brúð-
ina í fangelsið,« sagði hann því næst, »en ég get ekki sagt, að
litli Ingimar sé ánægður. Betra hefði honum þótt, að hún hefði
gengið út gegnum heiðurshlið, og að móðir hennar hefði staðið við
hlið henni og afhent brúðgumanum hana. Og síðan hefðu þau
ekið til kirkjunnar með fríðu íöruneyti. Og hún hefði setið, fögur og
brúðklædd við hlið honum og brosað með krónuna á höfðinu.« —
Fangelsishurðin opnaðist hvað eftir annað. Fangelsisprestur-
inn kom út. Húsfrú og dætur fangavarðarins komu út, og gengu
áleiðis til bæjarins. Loksins kom Brita. Pegar hurðin opnaðist,
tók Ingimar inn að hjarta. »Nú kemur hún,« hugsaði hann. Augu
hans sigu aftur, hann varð lémagna og gat ekki hreyft sig úr spor-
unum. Þegar hann fékk þrótt til að líta upp, stóð hún á stein-
þrepinu fyrir utan dyrnar.
Hann sá hana standa þar hreyfingarlausa eitt augnablik. Hún
ýtti hattinum aftur á hnakkann, og rendi fallegu, björtu augunum
yfir héraðið. Fangelsið lá hátt, og hún gat séð yfir bæinn og
skógana alla leið heim til fjallanna í sveitinni sinni.
Og Ingimar sá að hún fór að titra og skjálfa, eins og hún
bugaðist af einhverju ósýnilegu afli. Hún tók báðum höndum
fyrir andlit sér, og settist niður á steinþrepið. Hann heyrði grát-
ekkann alla leið þangað sem hann stóð.
Hann gekk yfir sandflötinn og staðnæmdist við hliðina á
henni. Hún grét svo ákaft, að hún heyrði ekki neitt. Hann varð
að bíða lengi.
»Gráttu ekki svona, Brita,« sagði hann loksins. Hún leit upp.
»Ó, guð minn góður! Ert þú hérna?« sagði hún. Á einu augna-
bliki sá hún í anda alt, sem hún hefði brotið á móti honum, og
hvað hann hlyti að hafa tekið nærri sér að koma. Hún hljóðaði
upp yfir sig af gleði, fleygði sér um hálsinn á honum og fór svo
aftur að gráta.
»En hvað jeg hef þráð að þú kæmir hingað,« sagði hún.
Hjartað fór að berjast í brjósti Ingimars, þegar hún varð honum
svona fegin. »Hvað segir þú, Brita — hefur þig langað til þess?«