Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 51

211
þú mundir koma og sækja mig — en síðar meir þorði ég ekki að
vona það.«
Ingimar leit upp. »Hvers vegna skrifaðir þú ekki?« — »Ég
skrifaði.« — »Og baðst mig fyrirgefningar! IJað var skárra bréfs-
efnið!« — íHvað hefði ég átt að skrifa?« — »Um hitt.« — »Hvernig
átti ég að geta skrifað um það?« — »Nú lá sem næst, að ég hefði
ekki komið.« — »En Ingimar, hvernig gat ég skrifað þér biðils-
bréf, eftir alt, sem ég hafði misgert við þig? — Seinasta daginn
í fangelsinu skrifaði ég þér, af því presturinn sagði, að ég yrði að
gera það. Hann tók bréfið og lofaði að láta þig fá það, þegar
ég væri farin — og svo hefur hann sent það samstundis.«
Ingimar tók höndina á henni, lagði hana á grasið og sló á
hana. »Ég gæti barið þig,« sagði hann. »Éú mátt berja mig ef þú
vilt, Ingimar.« — Hann leit framan í hana; sorgin hafði gefið henni
nýja fegurð. Svo reis hann upp til hálfs og fleygði sér um háls
henni. »Pað lá svo nærri, að ég hefði látið þig fara.« — »Pú
hefðir ekki getað annað en komið.« — »Ég skal segja þér, mér
stóð alveg á sama um þig.« — »Ég get vel skilið í því.« —
»Mér þótti vænt um í fyrstu, þegar ég heyrði, að þú ættir
að fara til Ameríku.« — »Faðir minn skrifaði mér, að þú hefðir
verið ánægður yfir því.« — »Pegar mér varð litið á móður mína,
fanst mér ég ekki geta fært henni þig heim fyrir tengdadóttur.«
— »Pað er líka ómögulegt, Ingimar.« — »Allir höfðu horn í síðu
minni þín vegna. Enginn vildi líta við mér, af því ég hafði farið
svona illa með þig.« — »Nú held ég þú ættir að fara að berja
mig fyrir alvöru, eins og þú talaðir um áðan.« — »Enginn lifandi
maður getur skilið, hvað ég er reiður við þig.« — Hún sat hugsi.
— »Pegar ég velti fyrir mér, hvernig mér hefur liðið — dögum
og vikum saman,« byrjaði hann á ný. — »Ó, Ingimar.« — »Ég
er ekki reiður þess vegna; en ég helði ef til vill látið þig fara.«
— »Pótti þér ekkert vænt um mig, Ingimar?« — »Nei, ónei.« —
»Ekki eitt augnablik á allri ferðinni ?« — »Ekki eitt einasta augna-
blik; ég var sárleiður á þér.« — »Hve nær kom það aftur?« —
»Pegar ég fékk bréfið.« — »Ég fann vel, að öllu var lokið á þína
hlið, og þess vegna tók ég mér svo nærri, að þú skyldir fá að
vita, að mér hafði snúist hugur.« —
Ingimar fór að smáhlæja. »Hvað er nú, Ingimar?« »Jeg er
að hugsa um, að við höfum flúið frá kirkjunni, og verið rekin
burt frá Ingimarsstöðum.« — »Getur þú hlegið að því?« — »Ætti
14'