Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 52

212
ég ekki að hlæjaf Við verðum líklegast að lifa á flakki eins og
húsgangar. Það ætti hann faðir minn að vita!« — »Pú hlærð að
því í dag. En á vergangi getum við ekki lifað. í*að er alveg
ómögulegt. Og þetta er mér að kenna.« — »Eg vona að það
sé mögulegt,« sagði Ingimar, »því héðan af kæri ég mig ekki
minstu vitund um neitt nema þig.« —
Brita sat hrygg í huga með tárvot augu. En hann lét hana
segja sér hvað eftir annað, hversu hún hefði hugsað um hann og
þráð komu hans. Smámsamin varð hann rólegri, eins og barn,
sem hlustar á vögguvísu. — Petta var alt gagnólíkt því. sem
Brita hafði gjört sér í hugarlund. Hún hafði hugsað sér, að ef
hún hitti hann, þegar hún kæmi úr fangelsinu, skyldi hún ein-
göngu tala um afbrot sitt og hversu það kveldi sig, að hún var
svo vond. Hún hafði ásett sér að segja honum eða móður hans,
eða hverjum sem kæmi, að hún vissi vel, hve miklu lítilmótlegri
hún væri en þau öll saman, og að þau mættu ómögulega halda,
að hún áliti sig þeirra líka. En nú gat hún ekki sagt honum neitt
af öllu þessu.
Loks tók hann fram í fyrir henni og sagði stillilega: »þig
langar til að tala um eitthvað við mig?« — »Ójá.» — »fú hugsar
altaf um það.« — »Nótt og dag.« — »Og það beiskir alt lífþitt.«
— »Pað gjörir það.« — »Talaðu nú um það við mig, þá getum
við hjálpast að með að bera það.« Hann sat hjá henni og horfði
í augu henni. Ótti og angist skinu út úr augum hennar, én meðan
hún talaði, urðu þau smámsaman rólegri. »Nú líður þér betur?«
sagði hann, þegar hún hætti. »Mér finst því vera létt af mér,«
svaraði hún. »Það er af því, að nú erum við tvö um að bera
það. — Nú viltu ef til vill hætta við að fara.« — »Ó, jeg vil
gjarnan vera kyr,« svaraði hún.
»Þá skulum við fara heim,« sagði Ingimar og stóð upp. »Það
þori ég ékki,« sagði Brita. — »Móðir mín er alls ekki óviðráðan-
leg,« sagði Ingimar, »ef hún einungis sér, að maður veit, hvað
maður vill.« — »Ekki vil ég reka hana frá heimili sínu. Eg sé ekki
önnur ráð, en að ég fari til Ameríku,« — »Ég skal segja þér nokkuð,«
sagði Ingimar íbyggilega, »þú skalt ekki vera smeyk, ég veit af manni,
sem hjálpar okkur.« — »Hver er það?« — »Það er hann faðir minn
heitinn. Ég er viss um, að hann lætur rætast úr fyrir okkur.«
Einhver kom gangandi á skógstígnum. Það var Kaisa. En
þau ætluðu naumast að þekkja hana, af því hún bar ekki herða-