Eimreiðin - 01.09.1905, Síða 53

213
tréð og körfur sínar. — »Sæl vertu, kondu sæl,« sögðu þau bæði
í einu, og gamla konan gekk til þeirra og heilsaði þeim með
handabandi. — »Pið sitjið þá hérna og látið alla vinnumennina
frá Ingimarsstöðum vera að leita að ykkur! þið flýttuð ykkur
svo mikið úr kirkjunni,« hélt gamla konan áfram, »að ég gat ekki
náð í ykkur þar; en af því mig langaði til að heilsa upp á Britu,
fór ég niður að Ingimarsstöðum. Prófasturinn kom þangað jafn-
snemma mér og var roldnn inn í baðstofu, áður en ég gat svo
mikið sem heilsað honum. Hann hrópaði strax til frú Mörtu, áður
en hann hafði gefið sér tíma til að taka í höndina á henni: »Nú
megið þér vera ánægð yfir honum Ingimar, frú Marta; nú er það
komið í ljós, að hann er af gömlu rótunum runninn. Nú getum
við farið að kalla hann stóra Ingimar.« — Frú Marta er nú aldrei
orðmörg; nú stóð hún bara kyr í sömu sporum og fitlaði við
klútinn sinn. — »Hvað segið þér, prófastur minn?« sagði hún
loksins. — »Hann hefur sótt Britu,« svaraði prófasturinn, »og trúið
þér mér, frú Marta, það verður honum til heiðurs, svo lengi sem
hann lifir.«----«Sussu nei, sussu nei!« segir gamla konan. »Mér
lá nú við að þagna í miðri ræðunni, þegar ég sá þau sitja saman
í kirkjunni; það var betri prédikun, en ég get haldið. Ingimar
verður okkur öllum til fyrirmyndar, eins og faðir hans var.« —
»Mikil tíðindi segið þér, prófastur minn,« sagði frú Marta þá. »Er
hann ekki kominn heim enn þá?« — »Ónei, hann er ekki hérna,
en það gæti verið, að þau hefðu fyrst farið upp að Bergskógi.« —
»Sagði móðir mín það?« hrópaði Ingimar upp yfir sig. »Pað
voru hennar eigin orð. Og meðan við stóðum þar við, sendi hún
hvern á fætur öðrum að leita ykkar.«
Kaisa hélt áfram að tala; en Ingimar heyrði ekki framar, hvað
hún sagði, því hugur hans var langt í burtu. — »Svo kem ég inn
í stofuna,« hugsaði hann, »þar sem faðir minn situr ásamt öllum
gömlu lngimörutium. »Kondu sæll, stóri Ingimar Ingimarsson,«
segir faðir minn og gengur móti mér. — »Kondu sæll, faðir minn,
og þakka þér fyrir hjálpina.« — »Nú færð þú góða konu,« segir
faðir minn, »svo kemur alt annað af sjálfu sér.« »Aldrei hefði
ég orðið svo auðnusamur, ef þér hefðuð ekki hjálpað mér,« segi
ég. »Pað var engin þraut,« segir faðir minn. »Við Ingimarar
þurfum ekki annað en að ganga á guðs vegum.«
Þýtt hefur BJÖRG PORLÁKSDÓTTIR BLÖNDAL.