Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 57

2I7
hendi; og vakin og sofin var hennar fremsta hugsun — framar
öllu öðru — að faðir sinn hefði alt sem þægilegast.
Gunnar var orðinn drykkfeldur; alt þetta basl og raunir, sem
hann átti í, þyngdi svo á huga hans, að alt útsýni varð svart, og
við sjóndeildarhringinn var sólin svo hulin skýjum, að enga birtu
lagði af henni. Honum fanst það létta sorgir sínar í hvert skifti,
er hann sat hjá Bakkusi, hvort heldur hann heimsótti hann einn,
eða með nágrönnum sínum; en jafnskjótt og hann var frá honum
genginn og vínið rokið úr kollinum, var það sama drepandi stríðið,
sem nagaði sálarþrek hans.
Svo var það um haustið, nær veturnóttum, að Gunnar fór í
kaupstað ásamt nokkurum fleirum bændum, nágrönnum sínum.
IJað var kalsaveður um daginn; norðanvindur með snjóslitringi og
frosthörku mikilli.
Hestarnir báru sig illa, þar sem þeir stóðu bundnir, heylausir,
storknir og sílaðir eftir reiðina í kaupstaðinn.
Fálki var órólegur, barði með framfótunum ofan í jörðina,
svo svörðurinn tættist upp; leit auðmjúklega til Gunnars, þegar
hann gekk þar um; lagði kollhúfur, frýsaði og hneggjaði svo undir
tók i húsunum.
Undir kveldið var haldið heimleiðis.
Gunnar var mjög drukkinn og þungur á riðunum; samt þótti
samferðamönnunum það eftirtektavert, hvernig Fálki lék sér að
því að hlaupa svo undir Gunnar, að hann féll aldrei af baki.
Pegar samferðamennirnir höfðu náð Gunnari eftir sprettinn á
Langamel, andvarpaði hann þungan og mælti til þeirra:
»Svo segir mér hugur um, að þetta verði síðasti spretturinn,
sem Fálki minn tekur með mig hérna á melunum; ég er þá og
þegar úr sögunni, enda mun ég af fáum syrgður nema honum,«
hann laut niður og klappaði Fálka um makkann og hálsinn; var
næstum dottinn af baki, en klárinn hljóp undir fallið, svo hann
réttist við. —
Gunnar hafði þó rænu á að hýsa Fálka, gaf honum töðu og
staldraði við hjá honum nokkura stund, strauk hann og klappaði.
Fálki var eina ununin hans, hvort heldur hann var drukkinn eða
ódrukkinn; það var eina lifandi veran, sem hann gat verið ein-
lægur við, og eini vinurinn, sem hann talaði við. Og ekki varð