Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Blaðsíða 6

6
í’orv. Thoroddsen
stæðum. En hin langvinna einangrun er hættuleg, þeg-
ar þar að kemur, að aðrar harðgjörvari tegundir loks
komast inn í hið afskekta land, annaðhvort við tilkomu
manna eða á annan hátt. Pá eiga heimaalningarnir örð-
ugt með að standast samkej)nina; aðskotadýrin, sem um
þúsundir alda hafa í stærri löndunum staðið í sífeldu
stríði við umheiminn, eru nú miklu harðgjörvari en ein-
angruðu tegundirnar, sem altaf hafa lifað í ró og spekt
og ekki þurft að reyna á krafta sína, því hinir innlendu
keppinautar voru jafningjar þeirra og engu fremri. Pað
hefur alstaðar komið í ljós í fjarlægum eylöndum, þar
sem Evrópumenn hafa setst að og stofnað nýlendur, að
náttúran hefur stórkostlega breytst á stuttum tíma af til-
komu hinna nýju tegunda, sem landnemar hafa flutt með
sjer viljandi eða óviljandi.
Hið upprunalega dýra- og jurtalíf í úthafseyjum,
sem fjarlægar eru meginlöndum, hefur sjerstök einkenni.
Spendýr eru þar fá eða engin, þau komast ekki yfir
mikil höf, nema helzt leðurblöðkur, sem geta flogið, og
mýs, sem stundum geta rekist með trjástofnum langar
leiðir. í norðlægar eyjar, þar sem ísrek er eða sjóinn
leggur á stórum svæðum, hafa refar og ýms önnur
dýr stundum getað komist. Skriðdýr eru vanalega
fá eða engin á slíkum eyjum, þau geta heldur eigi
komist yfir mikil höf, og froskdýr því síður, því egg
þeirra týna lífi og frjófgunarafli undir eins og þau koma
í salt vatn. Skordýralífið er vanalega tillölulega fátæklegt
og tegundafjöldi jurta er oft minni en við mætti búast,
en þær tegundir, sem til eru, hafa vanalega eitthvað ein-
kennilegt við sig eða eru alveg frábrugðnar þeim tegund-
um, er lifa á meginlöndunum. Galapagos-eyjarnar hjá
Suður-Ameríku, sem Charles Darwin hefur snildarlega
lýst, eru frægar fyrir hinn innlenda tegundafjölda, þar
eru t. d. 26 tegundir af landfuglum og af þeim er 21