Morgunblaðið - 07.12.2001, Page 52

MINNINGAR
52 FÖSTUDAGUR 7. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurlaug ÞóreyÞorsteinsdóttir
Johnson fæddist í
Vestmannaeyjum 3.
nóvember 1922. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli
sunnudaginn 18.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Þorsteinn
Johnson kaupmaður
í Vestmannaeyjum,
f. 10. ágúst 1884, d.
16. júní 1959, og
kona hans Sigurlaug
Björnsdóttir, f. 3.
júní 1896, d. 16. janúar 1923.
Hálfsystkini Sigurlaugar sam-
feðra eru: Óskar, f. 15. júlí 1915,
d. 28. júní 1999, og Gréta, f. 1916,
Þorsteinn, f. 1918. Þau eru bæði
búsett í Kaupmannahöfn.
Hinn 12. júní 1948 kvæntist
Sigurlaug séra Jóhanni Her-
manni Gunnarssyni frá Fossvöll-
um í Jökulsárhlíð, f. 30. júní
1920, d. 10. október 1951. For-
eldrar hans voru Gunnar Jóns-
son, f. 8. mars 1871, d. 9. júlí
1957, og Ragnheiður Stefáns-
dóttir, f. 10. janúar 1876, d. 23.
október 1951. Barn Sigurlaugar
og Hermanns er Ragnheiður,
kennari, f. 15. maí
1949, maki Magnús
Jóhannesson ráðu-
neytistjóri, f. 23.
mars 1949. Börn
þeirra eru Bergþóra
Svava, nemi við
Listaháskóla Ís-
lands, f. 31. maí
1977, og Jóhannes
Páll, nemi við Há-
skóla Íslands, f. 30.
september 1978.
Fósturforeldrar
Ragnheiðar eru
Bergþóra Gunnars-
dóttir, húsmóðir, f.
27. ágúst 1912, og Kjartan
Sveinsson, raftæknifræðingur, f.
30. janúar 1913,
d. 21. febrúar 1998.
Sigurlaug lauk námi í hjúkr-
unarfræðum við Hjúkrunarskóla
Íslands 1946 og stundaði fram-
haldsnám í röntgenhjúkrun við
ríkisspítalana í Ósló og Kaup-
mannahöfn og lauk námi í rönt-
genhjúkrun á Landspítalanum
1957. Hún starfaði á röntgen-
deild Landspítalans þar til hún
lét af störfum vegna aldurs.
Útför Sigurlaugar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Sunnudagsmorgunninn 18. nóv-
ember sl. var óvenju mildur og fag-
ur. Dagurinn var eins og kjörin um-
gjörð fyrir tengdamóður mína
Sigurlaugu Þóreyju Johnson að
kveðja okkar jarðneska líf. Sigur-
laug háði langa og stranga glímu við
Alzheimersjúkdóminn allt þar til yf-
ir lauk.
Að Sigurlaugu stóðu sterkir
stofnar norðan og sunnan heiða og
það leyndi sér ekki í atgervi hennar
og fasi að hún var góðum kostum
búin.
Afi hennar í föðurætt var Jón Sig-
hvatsson bóksali í Vestmannaeyjum
og afi hennar í móðurætt var Björn
Árnason bóndi og hreppstjóri frá
Syðri-Ey á Skagaströnd, síðar
verslunarstjóri á Hólanesi.
Sigurlaug þurfti í lífinu að takast
á við margskonar erfiðleika en örlög
sín bar hún af miklu æðruleysi og
aldrei kvartaði hún undan hlutskipti
sínu í lífinu. Tæplega þriggja mán-
aða gömul missti hún móður sína og
hlaut því ekki þá móðurumhyggju í
uppvextinum sem flestir njóta. Hún
dvaldi í Vestmannaeyjum hjá föður
sínum og á Skagaströnd hjá móð-
urfólki sínu, einnig var hún um tíma
hjá ættingjum undir Eyjafjöllum. Á
fyrstu æviárum Sigurlaugar var
Svava Jakobsdóttir ráðskona hjá
föður hennar og sýndi hún Sigur-
laugu upp frá því einstaka vænt-
umþykju og umhyggju.
Sigurlaug ákvað ung að helga
starfskrafta sína ummönnun sjúkra
og stundaði nám við Hjúkrunar-
skóla Íslands. Að loknu hjúkrunar-
námi kynntist hún stóru ástinni í lífi
sínu, Hermanni Gunnarssyni frá
Fossvöllum í Jökulsárhlíð sem þá
var að ljúka guðfræðinámi. Þau
gengu í hjónaband og eignuðust
einkadóttur sína Ragnheiði. Her-
mann hlaut vígslu og varð prestur
Mývetninga með aðsetur á Skútu-
stöðum. Framtíðin blasti björt og
fögur við litlu fjölskyldunni þegar
Hermann lést af slysförum í október
1951. Sigurlaug flutti þá suður til
Reykjavíkur með dóttur sína og hóf
fljótlega störf við Landspítalann þar
sem hún starfaði allan sinn starfs-
aldur að tveimur árum undanskild-
um þegar hún aflaði sér frekari
hjúkrunarmenntunar erlendis.
Bergþóra mágkona Sigurlaugar og
Kjartan eiginmaður hennar tóku
þær mæðgur að sér þegar þær
fluttu suður og fól Sigurlaug þeim
uppeldi Ragnheiðar. Sigurlaug
tengdist þeim Bergþóru og Kjartani
órjúfanlegum vináttuböndum og alla
tíð ríkti mikil virðing, tryggð og um-
hyggja á milli þeirra og dvaldi Sig-
urlaug á heimili þeirra í öllum frí-
stundum sínum. Sigurlaug naut
þessarar vináttu á margvíslegan
hátt og meðal annars ferðaðist fjöl-
skyldan mikið saman bæði innan
lands og utan sér til mikillar
ánægju. Samband Sigurlaugar og
annarra systkina Hermanns var
einnig alla tíð mjög náið.
Sigurlaug bjó sér snoturt heimili í
Álftamýri 54. Þar var ævinlega gott
að koma enda Sigurlaug höfðingi
heim að sækja. Sigurlaug var fag-
urkeri, hún naut þess að hlusta á sí-
gilda tónlist og hafði gaman af því
að gleðjast með góðum vinum á
góðri stund. Í Álftamýrinni eignað-
ist Sigurlaug einstaka vini, ná-
granna sína Aniku Magnúsdóttur
(Öddu) og börn hennar, þau Áslaugu
og Þór Þórarinsbörn. Vinátta þeirra
var Sigurlaugu mikils virði.
Þegar Sigurlaug lét af störfum ár-
ið 1990 hlakkaði hún til þess að fara
að njóta lífsins. Hún hóf þá að
brydda upp á ýmsu sem hún hafði
ekki gert í áratugi eins og að fara í
sundlaugarnar og synda sér til
heilsubótar. Skemmtilegur tími var
framundan. En fljótlega fóru marg-
vísleg einkenni Alzheimersjúkdóms-
ins að gera vart við sig á óvæginn og
miskunnarlausan hátt.
Framþróun sjúkdómsins varð af-
ar hröð og innan tíðar neyddist hún
til flytja af heimili sínu. Í fyrstu bjó
Sigurlaug á stoðbýli fyrir Alzheim-
ersjúklinga í Foldabæ þar sem
henni leið mjög vel. En sjúkdóm-
urinn ágerðist og hún varð að flytj-
ast þaðan á öldrunardeild Landa-
kots og síðan á hjúkrunarheimilið
Skjól. Þar dvaldi hún í rúm tvö ár.
Sigurlaugu virtist líða vel allt til
hinstu stundar. Hún tók brosandi á
móti starfsfólki, ættingjum og vin-
um og andlit hennar ljómaði af gleði.
Þessi fölskvalausa gleði kom beint
frá hjartanu. Á öllum þessum stofn-
unum sýndi starfsfólk henni mikla
ástúð, umhyggju og virðingu og er
öllu þessu frábæra fólki færðar inni-
legar þakkir fyrir vináttu og hlýhug
við fjölskyldu Sigurlaugar. Á erfið-
um tímum reyndist þetta viðmót
starfsfólksins okkur einstaklega
dýrmætt og sporin urðu léttari. Ég
vil þakka tengdamóður minni fyrir
allar þær mörgu ánægjustundir sem
við áttum með henni og bið góðan
Guð að blessa minningu hennar.
Magnús Jóhannesson.
Ég vil með fáum orðum, sem ör-
lítinn þakklætisvott fyrir löngu liðna
daga, minnast hennar Laugu, kærr-
ar vinkonu og skólasystur. Leiðir
okkar lágu saman síðla sumars 1943
í Hjúkrunarkvennaskóla Íslands.
Áttum við nána samleið þar til námi
lauk og fengum bréf upp á að við
værum löggiltar hjúkrunarkonur –
síðar komu fræðingar til skjalanna.
Við vorum 16 sem lukum skyldu-
náminu 1946, og hver fór sína leið,
en vissum þó hver af annarri og
héldum sambandi þegar kostur
gafst.
Með okkur Laugu bast traust vin-
átta og allar þær notalegu stundir
sem við áttum saman er einkaeign,
sem ekki verður frá manni tekin
fyrr en húm gleymskunnar byrgir
sýn.
Í okkar hlut féll að fara til Ísa-
fjarðar á sjúkrahúsið þar og eiga
sumardvöl. Við nutum þess að vinna
við hjúkrun á gamla og fagra spít-
alanum. En tóm gafst til annars.
Mikill menningarandi sveif yfir
byggð. Heimamenn og góðir gestir
ræktuðu akurinn. Lauga var söngvís
og nutum við fagurra tóna er stund
gafst og efni leyfðu. Ég man ekki
annað en sólríkir sumardagar hafi
þá blessað þessa byggð sem manni
fannst utan alfaraleiðar, en er nú
komin í þjóðbraut.
Hún Lauga átti hauk í horni á
námsárum okkar. Það var hún
Svava, sem verið hafði ráðskona hjá
föður hennar í Vestmannaeyjum.
Tíðar voru ferðir til hennar og oft
fékk ég að fljóta með. Svava var
yndisleg rausnarkona,vildi alltaf
gleðja okkur, gaf okkur aura í bíó –
eða til að líta inn á kaffihús þegar
við áttum frí, þannig var hennar
eðli, að gefa og gleðja.
Lauga kynntist Dísu systur og við
fórum oft að finna hana. Þegar
Lauga kom til foreldra minna barst
í tal hverra manna hún væri. Pabbi
var forvitinn um ættir manna og
þegar hann vissi að móðir hennar
var ættuð „að austan“ rakti hann
ættir okkar saman og ekki fjar-
skyldar af Vefaraætt. Við höfðum þá
frænkurnar átt samleið í námi og
var það ekki lakara.
Seinna tengdumst við með öðrum
hætti, séra Hermann og maður
minn voru bræðrasynir.
Síðast er við hjónin litum inn hjá
Laugu á Skjóli, þar sem hún dvaldi í
síðasta áfanga, var hún að hálfu
horfin af sviðinu, mátti ekki mæla,
en sendi okkur brosið í gegnum
þögnina.
Lengi var hún búin að bíða brott-
farardagsins, fjöturinn fallinn og líf-
ið brosir við henni í faðmi ástvina,
sem á undan fóru.
Elsku Lauga mín, innilegar þakk-
ir frá mér og ég veit að skólasyst-
urnar hugsa slíkt hið sama.
Kæru vinir, Ragnheiður, Magnús
og börnin og Begga, innileg sam-
úðarkveðja frá mér og mínum.
Bið ég skáldið Einar Benedikts-
son um lokaorðin.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
Beta Einarsdóttir.
SIGURLAUG ÞÓREY
ÞORSTEINSDÓTTIR
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284
,
 

  

   

"+B &,
"++ +
+ )..C
+ .9$ 
  


 6  
  

$  %&''
"  D$, .#$$ 
, . (# "@   &.#$$ 
*5"@#$$  "$$% 
& "@#$$  ,  0 
) )* '
7

  2 *  
  8

  8 
 
(
,+ 
7+
+

)5  $# /
 ! .'
& 9( $ #$$
5)* 
 0 &#!02 
$.%!/$'
"  2   1    2
 
8
 8  
 #
 

 
  
 

&
 7>"7+
+

  EF
 '
     2  
    #
     -
 .!

&#!05   2 &!#$$   !
 0 &!

A& *&!#$$   # '
 
) )* ) ) )* '
+  8
    
 

   &"
+(1,
4
 + +
'

D1! 
&#!05   ##$$ 
#'.) #' 0#$$ 
4 $/('4 $/  ! .G 
2* ('4 $/ "  D$ ##$$ 
#('4 $/ (#   #$$ '
7

  2       8
 8#
  
 
&

+&

'7>"7+

7

1 %*0 0-H'
2* 5 !  
$.  /$  '
+  8
            
 
 



7>7


7

0" !!'
2* $ )* 
*00)* !*00)* '