Morgunblaðið - 19.12.2002, Side 60

60 FIMMTUDAGUR 19. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ






 





 







 


 
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÉG verð að játa að ég er sekur. Sek-
ur um að hafa látið mér detta í hug
eitthvað sem ekki hafði áður verið í
hvers manns huga. Eitthvað sem
mér þótti þess virði að hugsa um og
fá aðra til að velta vöngum yfir. Eitt-
hvað sem gæti orðið til þess að fólk
liti út fyrir túngarðinn og sæi að það
er líf þar fyrir utan. Sæi jafnvel að
þar væri eitthvað að gerast sem
gaman væri að taka þátt í. Eitthvað
sem gæti orðið fólki að umfjöllunar-
efni, sumir væru á móti, aðrir með.
Eitthvað sem kannski leiddi til allt
annarrar niðurstöðu en þeirrar sem
hugmyndin gerði ráð fyrir, eða end-
aði ef til vill einmitt eins og hún var
lögð upp. Þetta er auðvitað ekki
nógu gott!
Sektin tvöföld
En sekt mín er tvöföld. Ég þarf að
játa á mig aðra synd. Ég hef líka
skoðun. Ég hef skoðun á lífinu og til-
verunni. Skoðun á því sem vel er gert
og því sem mætti betur fara. Ég hef
skoðun á því sem mér finnst að við
eigum að varðveita og hinu sem mér
þætti rétt að ryðja burt. Ég hef skoð-
un á mínu nánasta umhverfi, bænum
mínum, svæðinu, kjördæminu, land-
inu og umheiminum. Og eins og
þetta sé ekki nóg.
Til að bíta höfuðið af skömminni
segi ég frá! Ég varpa hugmyndum
mínum fram og viðra skoðanir mín-
ar. Ekki að ég tuldri þær í koddann
minn á kvöldin, nei, ónei. Ég set þær
fram í „landsfjölmiðlum“, svo vitnað
sé í vinkonu mína, oddvita sjálfstæð-
ismanna í Hveragerði, Aldísi Haf-
steinsdóttur. Og án þess að spyrja
um leyfi. Þvílík ósvífni.
En hver er glæpurinn?
Í viðtali við mig í Morgunblaðinu,
sunnudaginn 8. desember síðastlið-
inn, rifjar blaðamaður upp spár þess
efnis að á næstu árum verði höfuð-
borgarsvæðið, ásamt Selfossi,
Hveragerði og Suðurnesjum, orðið
að einu atvinnusvæði, ekki síst með
lagningu nýs Suðurstrandarvegar og
spyr í framhaldi þess um hugsanlega
sameiningu Hveragerðisbæjar við
önnur sveitarfélög. Undirritaður
svarar því til að slík umræða hafi
ekki farið hátt að undanförnu, skipt-
ar skoðanir séu um hvort sameining
væri æskileg og þá við hvaða sveit-
arfélög, t.d. Árborg, Ölfus eða
Reykjavík? Síðan segi ég: „Ég hef á
hinn bóginn verið að gæla við þá
hugmynd hvort ekki gæti verið
skynsamlegt að sameina Hvera-
gerði, Ölfus og Grindavík, ekki síst
þar sem nú hyllir undir Suður-
strandarveg.“ Og síðar: „En með
slíkri sameiningu yrði til álíka stórt
sveitarfélag og Árborg, auk þess
sem innan þessara sveitarfélaga er
að finna geysimiklar orkuauðlindir
og ferðaþjónustutengingar …
…Hvort tveggja hefði svo góða teng-
ingu við flugvöllinn í Keflavík. Aukin
nálægð við hann myndi einnig
gagnast Ölfusi og Grindavík, en báð-
ir þessi staðir eru rótgrónir útgerð-
arbæir.“
Nú er það svo að þessi orð mín
virðast hafa farið eitthvað fyrir
brjóstið á oddvita minnihlutans í
bæjarstjórn Hveragerðis, Aldísi
Hafsteinsdóttur, Sjálfstæðisflokki,
eins og fram kemur í grein hennar í
Morgunblaðinu 12. þ.m. og raunar
víðar. Ekki veit ég hvort það er um-
ræðan sem í kjölfarið hefur spunnist
opinberlega og milli manna um stöðu
Hveragerðis í náinni framtíð sem
veldur henni hugarangri, sú lifandi
umræða sem orðin er um hugsanlega
sameiningu sveitarfélaga á þessu
svæði, eða eitthvað allt annað.
Kannski er það bara hitt að ég
skyldi setja fram hugmynd, viðra
skoðun, láta í ljósi álit. Kannski er
hún óvön slíku úr störfum sínum í
þeim meirihluta sem áður var hér við
völd, eða hreinlega störfum sínum
fyrir Sjálfstæðisflokkinn, þótt það
geti varla verið. Hinu get ég glatt
hana með að í kjölfar þessa alls hef
ég heyrt í mörgum sveitarstjórnar-
mönnum, bæði í Hveragerði og ná-
grannasveitarfélögunum, á Suður-
landi og Suðurnesjum, sem fagna
þessari umræðu og telja hana tíma-
bæra. Þess vegna bið ég ekki afsök-
unar á sekt minni heldur axla hana
harla glaður.
ÁRNI MAGNÚSSON,
oddviti framsóknarmanna í bæj-
arstjórn Hveragerðis
og formaður bæjarráðs.
Ég er sekur
Árni Magnússon skrifar
NÝLEGA barst mér í hendur bók-
in „Halli og Lísa“ og er undirtitill
hennar „Með vor í hjarta“.
Ég veit ekki til þess að um hana
hafi verið fjallað á síðum þessa
blaðs og treysti mér reyndar ekki
til að gera svo vel sé þar sem ég er
ekki bókmenntafræðingur. Ég hef
hins vegar gaman af því að lesa og
mér finnst alveg þess virði að for-
eldrar barna hugi að þessari bók
sem segir frá ævintýrum þeirra
Halla og Lísu í sveitinni sinni.
Frásögnin er ef til vill svolítið
gamaldags svona í stíl Stefáns
Jónssonar en ef börn og unglingar
vilja fræðast örlítið um lífið í sveit-
inni í þann mund er vélaöld er að
ganga í garð þá er upplagt að lesa
þessa bók. Höfundur er greinilega
dýraunnandi og náttúruvinur enda
skógarbóndi austur í Víðilæk í
Skriðdal og heitir reyndar Bragi
Björgvinsson. Hann hefur áður
sent frá sér sögur og ljóð en þetta
er hans fyrsta skáldsaga eins og
segir á bókarkápu og alveg ljóst að
hann hefur gaman af því að segja
frá.
Sagan segir eins og áður sagði
frá þeim systkinum og svaðilförum
þeirra ef ekki ævintýrum og einnig
koma við sögu bæði menn og dýr
og einhvers staðar er huldufólk á
sveimi.
Mig langar því að benda fólki á
þessa bók og hverfa með höfundi á
vit náttúrunnar. Af því verður
enginn svikinn.
HANNES ÖRN BLANDON,
prófastur í Eyjafjarðarsveit.
Bent á bók
Frá Hannesi Erni Blandon