Heimilistíminn - 08.03.1979, Blaðsíða 23

Fyrsti stýrimaður á að vera skipstjóri á
heimleiðinni i stað hans og sjálfur.....
— Já, ég veit það, sagði ég hratt og hafði
ætlað að bæta við, þegar hann tók fram i fyrir
mér:
— Hvenær sagði Jason þér þetta? í gær-
kvöldi? i veizlunni?
— Nei, ekki þá, sagði ég og fann hvernig
blóðið streymdi fram i kinnarnar. Ég vissi ekki
um það fyrr en núna i morgun. í fyrsta skipti
leit ég upp og framan i Paul. Það var einhver
undarlegur svipur á andliti hans og i bláum
augunum, svipur, sem ég skildi ekki fullkom-
lega. — Paul, sagði ég andstutt, — Jason ætlar
ekki að fara. Hann ætlar heim með okkur i
Kestrel eins og ákveðið var i byrjun. Ég sá,
hvernig svipurinn harðnaði. Ég sá æðarnar á
hálsinum þrútna, og svo sagði hann stuttara-
lega:
— Ég skil. Svo brosti hann, en brosið náði
ekki til augnanna. — Mér hefur þá mistekizt,
sagði hann. — Ég hef ekki tilfinninguna fyrir
rétta timanum. Hefði ég sagt þér frá tilfinning-
um minum fyrir nokkrum mánuðum.... Nei,
sagði hann snöggt, það er bezt að ég fari. Það
er löng leið á sjúkrahúsið, það er hinum megin
á eyjunni.
Ég horfði á eftir honum, þegar hann fór og
vonaðist til þess að við gætum haldið áfram að
vera vinir. Flytti hann ekki til Denver myndi
hann halda áfram að hugsa um Ephraim, og
við kæmumst ekki hjá þvi að hittast. Ég vildi
svo gjarnan eiga hann áfram að vini. Ég bar
enn hlýjar tilfinningar i hans garð. Jafnvel þótt
mér hefði aldrei tekizt að fara að elska hann.
Þremur vikum siðar sigldi Kestrel inn i höfn-
ina heima i Sag Harbor. Liza lá og svaf i klef-
anum, en ég stóð á þilfarinu við hlið Jasons og
Pauls. Það var dásamlegt að vera komin heim
aftur og ég smeygði hendinni inn i hönd Jasons,
varlega svo að Paul sæi það ekki og fyndist
hann vera einmana og utanveltu. Nú voru það
við tvö, Jason og ég, sem tilheyrðum hvort
öðru.
Og við vorum hamingjusöm, meira að segja
heima i þessu leiðiniega Fonsell-húsi. Kestrel
fór fleiri ferðir til San Isidro um haustið, en
Jason var kyrr heima. Hann taldi, að fyrsti
stýrimaður, sem gerður hafði verið að skip -
stjóra, gæti annazt málin með Claude Smythe,
rétt eins vel og hann sjálfur. Þar að auki þurfti
svo Jason að fylgjast með framkvæmdum við
sykurhreinsunarstöðina. Vegna slæmrar
veðráttu og vegna þess að seint hafði gengið að
fá efni, höfðu framkvæmdir tafizt við grunn-
inn. Og undir haustið kom snjór og vont veður
og enn seinkaði byggingunni til muna. Það var
þvi ekki fyrr en i janúarlok, sem hægt var að
fara að setja niður vélarnar i fullkláraðri
byggingunni.
A björtum, köldum degi siðast i janúar fór
Jason með mig i hreinsunarstöðina til þess að
ég gæti fengið að sjá vélarnar. Hann benti mér
á færiböndin á meðan smiðirnir héldu áfram að
smiða veggi og þak. Eftir þessum færiböndum
átti hrásykurinn að fara i stórt ker, fullt af
vatni. Þar var siðan bætt i efnum, sem
hreinsuðu sykurinn. Siðan átti að breyta
honum i fínt, hvitt duft.
Eftir að við yfirgáfum sykurhreinsunarstöð-
ina ókum við i suður eftir stærstu götu bæjar-
ins. Sólin skein milli isaðra greina trjánna og
alls staðar mátti sjá regnboga i kristöllunum.
Fólk heilsaði okkur úr öðrum vögnum, sem
fram hjá óku. Konurnar kinkuðu kolli og karl-
mennirnir lyftu höttunum. Enginn horfði á
Jason með sömu fyrirlitningunni og ég hafði
orðið vör við hér áður fyrr. En mér fannst eins
. og fólkið væri samt fullt efasemda og vildi biða
með að kveða upp sinn dóm enn um sinn, þrátt
fyrir það að ferðir Kestrel hefðu gengið býsna
vel og vel gengi lika að byggja hreinsunarstöð-
ina. Bara að okkur yrði nú boðið eitthvað að við
gætum farið að umgangast fólk....
Við höfðum haldið jólaboð, en einu gestirnir
höfðu verið Paul og John R. Solum. Ég hafði
sjálf boðið þessum furðulega listamanni dag
nokkurn, þegar ég keyrði yfir brúna, og sá
hann koma gangandi á móti mér. Mér til
mikilla leiðinda hafði hann komið á jóladaginn,
klæddur i gamlan frakka, sem eflaust hafði
23