Heimilistíminn - 08.03.1979, Blaðsíða 22

Ég las tvær siðustu setningarri'ar aftur og
aftur, og fann aó augun fylltust af tárum.
— 6, Jason, mikið ert þú heimskur! sagði ég
hátt milli þess sem ég grét og hló. Það var vika
þangað til Kestrel átti að leggja af stað. Siðan
myndi það taka okkur tvær vikur að komast
heim til Sag Harbor. Þrjár vikur — áður en ég
fengi tækifæri til þess að segja Jason hversu
heimskur hann væri, og að hann hefði á réttu
að standa. Þrjár vikur þar til ég gæti sagt hon-
um, hversu mikið ég elskaði hann! Kannski
Purcell lægi enn i höfninni, ef ég væri heppin,
hefði skipinu ef til vill seinkað...
Ég þaut á fætur og klæddi mig og hafði ekki
tima til þess að huga að útliti minu, heldur
stökk af stað um leið og ég var tilbúin niður að
litlu höfninni. Jason, hrópaði rödd innra með
mér Jason, þú mátt ekki vera farinn. Með aug-
un full af tárum stóð ég niðri á bryggjunni og
skyggndist um eftir skipunum. Þarna var
Kestrel og við hlið hennar lá Purcell, guði sé
lof!
Ég tók eftir honum uppi á þilfarinu. Hann
stóð og horfði út yfir sjóinn, en sneri baki að
verið róleg og yfirveguð lengur, og mér var
sama þótt við værum ekki ein. Ég kastaði mér i
faðm hans og muldraði: — Mikið ertu vitlaus
Jason, ó hvað þú ert mikill kjáni:
Hann skildi mig. En hann tók samt ekki utan
um mig strax, hreyfði sig ekki úr stað, og sagði
ekki eitt einasta orð i nokkrar sekúndur. Þögn-
in nægði mér til þess að vita, að hann hafði
skilið, við hvað ég átti. Að lokum tók hann i mig
og hélt mér svolitið frá sér, og ég sá vantrúnað-
inn blandast gleðinni i augnaráði hans. Hás og
utan við sig sagði hann:
— Farðu aftur upp á hótelið, Irene!
Ætlarðu þá að vera kyrr, Jason?
—Já, ég verð kyrr, og ég kem og tala við þig
i herberginu þinu eftir svo sem eina klukku-
stund. Þá getum við talað nánar um það,
hversu mikill kjáni ég hef verið..
Ég leit á sjálfa mig i speglinum, þegar ég
kom til baka til hótelsins og gat ekki annað en
brosað. Hárið var allt úfið, augun dökk af æs-
ingi. Nokkru siðar, þegar ég sat og borðaði
morgunmat með Lizu, kom Paul. Ég heilsaði,
þegar ég kom auga á hann. Rifrildi hans og
| FRAMHALDSSAGAN | ©
Fonsell -hússins
eyjunni. Ég tók saman pilsið mitt og flýtti mér
um borð. Einn af áhöfninni visaði mér leiðina
eftir þilfarinu, og þegar ég kom móð og más-
andi upp brattan stigann, kom ég auga á Jason
úti við borðstokkinn. Ég kallaði til hans, og
hann kom hægt i áttina til min.
— Góðan daginn, Irene. Röddin var þvinguð
og svo varð augnabliks þögn. — Hefurðu ekki
fengið bréfið frá mér?
— Jú, sagði ég og náði varla andanum! —
Þess vegna er ég hingað komin. Nú gat ég ekki
22
Jasons virtist svo fjarlægt. Hann leit rannsak-
andi á mig og svo sagði hann rólegur:
— Ég kom til þess að segja þér, að við verð-
um að fresta ferð okkar. Ég ætla að fara niður
á sjúkrahúsið núna á eftir.
—Það gerir ekkert til, sagði ég, og gætti þess
að horfa ekki á hann. — Viltu ekki fá þér
eitthvað, egg eða kaffi?
— Nei, þakka þér fyrir. Ég er búinn að borða
morgunmat. Hann tók ekki augun af mér. Veizt
þú, að Jason hefur breytt um fyrirætlanir?