Heimilistíminn - 08.03.1979, Blaðsíða 32

aði bóndi hennar, „annars fáum við lifandi
álegg. Dagsverki býflugnanna er enn ekki lok-
ið”.
Fjöldi býflugna var enn að störfum i kring-
um þá. Þær söfnuðu hunangi af kappi, og fluttu
jafnframt frjókorn ámilli blómanna, án þess að
þær hefðu hugmynd um, hve mikilvægt starf
þær unnu i riki náttúrunnar og fyrir mennina.
„Það verður áreiðanlega mikil berjaspretta i
sumar”, sagði húsfreyja brosandi. „Þú ættir
að koma i haust Halli, og tina með okkur. Ég
vona, að þú verðir þá ekki farinn”.
Hugur Halla hvarflaði til sögunnar um pen-
ingahvarfið. Hann leit með gætni og rannsak-
andi augnaráði til hinna ágætu hjóna, sem
hann sat nú hjá, með vel þeginn kaffibolla i
hönd. Skyldu þau vera að hugsa um einhvern
jakka og hundrað krónur? Nei, svo virtist alls
ekki vera. Þau voru þegar byrjuð að neyta
hinna ágætu veitinga og báðu Halla að láta ekki
standa á sér.
Ofurlitill vindsveipur feykti yfir þau nokkr-
um eplablómum, svo að húsfreyja varð að
veiða sum þeirra upp úr rjómakönnunni.
„Þú ættir að koma oftar til okkar, Halli
minn”, sagði hún bliðlega. „Það varð allt svo
hljótt hérna, þegar hann Hans okkar fór til
Ameriku”.
Gluggar bændabýlanna niðri i sveitinni glóðu
fagurlega i skini kvöldsólarinnar, sem nú var
að hverfa á bak við ásana i vestri. Jafnframt
sló hún gullnum bjarma á haf og hauður, svo að
unun var á að horfa. Sumarkvöldin eru viða
undursamlega fögur.
Þegar þau höfðu neytt hinna gómsætu veit-
inga, spennti Halli Brún fyrir kerruna, settist
upp i hana og ók fimlega niður eftir, i áttina til
uppeldisheimilisins.
32
Þegar hann var kominn töluvert áleiðis, varð
visst atvik til þess, að kalla fram i huga hans
ákveðna bernskuminningu. Hann átti raunar
mjög fáar minningar um móður sina og æsku-
heimili. Hún dó, þegar hann var aðeins fárra
ára gamall, og um föður sinn vissi hann ekkert.
En nú kom fram i hugann sú minning, sem
alltaf var einna skýrust: Hann sá mömmu eins
og i móðu, þegar hún gekk á undan honum,
heim túngötuna i gróandanum, með klút á
höfði og körfu á handleggnum. Andlitsdrætti
hennar mundi hann harla óljóst. En það var
svo skritið, að alltaf, þegar hann reyndi að
kalla fram mynd hennar i huga sér, á heimilinu
þeirra litla, var það sifellt Kata, kona
Kristófers garðyrkjumanns, sem hann sá þar.
Það var hún, sem kom frá grisnum með tóma
matarfötu, það var hún, sem bakaði kartöflu-
lummurnar góðu og var mjölug i framan. Og
það var hún, sem batt um ljóta sárið, sem hann
fékk, þegar hann datt niður þrepin. Hann flutti
taumana yfir i hægri hönd sina og virti fyrir sér
örið, sem hann hafði á þeirri vinstri. Það
minnti hann jafnan á húsið þeirra litla og
mömmu, sem hann hafði eitt sinn átt fyrir
langa löngu. Liklega hefur það verið jarðarfar-
ardagur mömmu, þegar stofan þeirra var full
af fólki og stórt kökufat á borðinu. Við limgerð-
ið voru margir hestar bundnir, og nösluðu hey,
sem þeim hafði verið gefið. Þetta mundi hann
býsna glöggt.
Þessar óljósu en kæru bernskuminningar
þokuðu nú fyrir öðru, þvi að þeir nálguðust óð-
um uppeldisheimilið. Halli sá glitra á gula
stráhatta og ljós sumarföt milli trjánna i garð-
inum. Það voru vist allir, sem vettlingi gátu
valdið, úti i góða veðrinu, bæði á sjó og landi.
Villi hafði hagað sér óttalega heimskulega