Morgunblaðið - 19.02.2005, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 19. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Það er oft skammt
stórra högga á milli.
Maja systir dó 14. jan.
Nú dó Una systir fimmtudaginn 3.
feb.. Hún var önnur í röðinni af átta
systkinum. Nú eru aðeins fjögur eft-
irlifandi. Foreldrar okkar fluttu úr
Þykkvabænum upp í Vetleifshrepps-
hverfi 1923. Hún var tápmikil telpa og
var á tíunda ári ’27 trúað fyrir því að
líta eftir ungbarni sem var fætt 3. nóv.
’26 (innan við ársgömlu) og líta eftir
mér og systur minni sem vorum
fæddar ’21 og ’23 meðan móðir okkar
fór á engjar á milli mála.
Eitt sinn gerði svo mikinn jarð-
skjálfta að hún fór út úr bænum með
börnin og sat úti á garðvegg þar til
móðir okkar kom af engjum til að
mjólka kýrnar og gera helstu verkin.
Það var dáðst að því hvað henni
vannst þetta vel úr hendi svo ungri
manneskju.
Una var mjög kirtlaveikur ungling-
ur en hálskirtlarnir grófu út en ekki
inn, þar af leiðandi var hún lítið eitt
lotin í herðum og bar ör eftir það til
dauðadags. Um fermingu var hún far-
in að sauma föt á sig, auðvitað í fyrstu
með hjálp mömmu. Kjólar og blússur
voru ýmist með slá eða hálsmálið tek-
ið saman með flauelsbandi eða
krækju og af forsjálni hennar bar
ekkert á því, vegna handlagni hennar
að hylja þau lýti.
Það kom í hlut Unu að segja yngri
systkinum sínum til í lestri þó að
skólaganga hennar væri ekki löng því
á þeim árum var bara farkennsla. Á
unglingsárum orti hún margar
UNA
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Una Magnúsdótt-ir fæddist í
Stóra-Rimakoti í
Djúpárhreppi í
Rangárvallasýslu 23.
okt 1917. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir fimmtudaginn 3.
febrúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Árbæjar-
kirkju 11. febrúar.
kersknisvísur sem voru
ekki beint særandi en
hún flíkaði því ekki eftir
að hún var uppkomin.
Una var sautján ára
þegar hún fór ásamt
eldri systur sinni á ver-
tíðartíma til Vest-
mannaeyja til föður-
systur okkar sem var í
sambúð með Jóni Ein-
arssyni sem gerði út
bátinn Höfrung því Jón
hafði vermenn sína í
húsnæði og fæði og
þjónustu og hefur því
verið margt að starfa á svo fjölmennu
heimili og að auki verkuðu hún og
húsmóðirin sundmaga sem þóttu góð
söluvara. En systir hennar vistaðist á
annað heimili. Í vertíðarlok kom hún
heim í viku eða svo og fór eftir það að
Hárlaugsstöðum til Erlends Jónsson-
ar vegavinnuverkstjóra en kom svo
heim um sláttinn ásamt eldri systur-
inni og hélst sá háttur þar til foreldrar
okkar fluttu suður ’46. Veturinn ’39
fór hún í vist til Reykjavíkur frá okt.
til 14. maí í annað skiptið til kjarna-
konu við Tryggvagötu. Síðar á Hall-
veigarstíginn hjá Jón Leví gullsmíða-
meistara og þegar helstu heim-
ilisverkin voru búin þá hjálpaði hún til
á verkstæðinu og þótti liðtæk þar líka.
Á stríðsárunum fóru þrjár elstu syst-
urnar að vinna á matstofu hersins
(W.M.C.A.) og þótti dugnaðurinn svo
mikill hjá Unu að henni var falið að
stjórna annarri vaktinni því þar var
mikill handagangur í öskjunni því þar
var enginn kokkur.
Þær fóru síðar fjórar systurnar að
vinna fyrir Sláturfélag Suðurlands á
Skúlagötunni og síðar fóru sumar að
vinna hjá Ísbirninum. Verkstjóri
þeirra Viggó Jóhannesson leigði þeim
íbúð á Jófríðarstöðum við Kapla-
skjólsveg sem var eitt herbergi og
pínulítið eldhús undir súð en þó pláss-
ið væri ekki meira var aldrei amast
við að hýsa gesti, móður okkar og föð-
ursystur þegar þær komu í bæinn og
okkur yngri systurnar þegar við kom-
um í bæinn. Í tvö og hálft ár vann hún
á matstofunni Gullfoss hjá Axel Sig-
urðssyni ásamt systrum sínum nema
þeirri yngstu. Árið 1948 til ‘51 eða ’52
vann hún á Baldursgötu 9 í leikfanga-
gerð hjá Eyjólfi Jóhannssyni. Eftir
það fór hún að vinna hjá Jóhanni
Friðrikssyni sem rak Kápuna h/f. Þar
var hún alveg á réttri hillu því hand-
lagni var henni í blóð borin. Þar vann
hún þar til hún hóf búskap og giftist
Kristni Ingvari Ásmundssyni pípu-
lagningamanni.
Fyrstu árin bjuggu þau Kristinn í
Mjóuhlíð 12, leigðu hjá Ingu systur
Erlends á Hárlaugsstöðum og manni
hennar Guðmundi Guðjónssyni. Síðar
keyptu þau íbúð á Hlíðarvegi. Börn
þeirra eru Þórdís, f. ’56, og Magnús
Smári, f. ’59. Una átti einn son fyrir,
Jack Unnar, f. ’43. Þau seldu íbúðina á
Hlíðarveginum og keyptu stórt ein-
býlishús í Heiðarbæ 7 sem Kristinn
innréttaði að öllu leyti ásamt öllu
múrverki. Handlagnin nýttist þar
ekki síður en við pípulagnirnar.
Heimilið var alveg stórglæsilegt. Þau
voru einstaklega samtaka að prýða í
kringum sig. Það var gaman þau heim
að sækja því gestrisnin var mikil.
Þegar börnin voru af unglingsaldri
vann hún um tveggja ára skeið hjá
Ábreiðum h/f hjá Þórunni Hansdótt-
ur sem framleiddi rýjateppi, rúm-
teppi og gluggatjöld.
Í orðastað Unu vil ég hafa þessi
vers:
Ég þakka heitt af hjarta
hvern sólargeislann bjarta
sem vinir veittu mér.
Ég bið þeim guð að gjalda
um dvöl um aldur alda
í dýrðar vist hjá sjálfum þér.
Ég halla höfði mínu
að hjarta, Jesú, þínu
þá sofna ég sátt og rótt.
Ég veit þín augu vaka
og vara á mér taka.
Gef mér og öllum góða nótt.
(G.P.)
Ég kveð þig, elsku systir. Friður
Guðs þig blessi og hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Ég votta Kristni, börnum þeirra,
tengdabörnum og öðrum ástvinum
innilega samúð mína.
Þóra Magnúsdóttir.
,,Nú er allt svo
sorglegt. Nú verður
aldrei gaman aftur.“
Þetta voru fyrstu viðbrögð lítils
freknótts snáða þegar honum var
sagt að langamma Inga á Skútu-
stöðum væri dáin. ,,Nú er allt svo
sorglegt.“ Þannig líður mér þegar
ég hugsa til þess að eiga ekki eftir
að sjá þig aftur, elsku amma. Þá
fyllist hugur minn sorg og tóm-
leika. Innst inni veit ég samt að
það er óþarfi því að nú varst þú
sjálf tilbúin að fara og þú gafst
okkur svo margt til að minnast
þín. Ég bý yfir svo mörgum fal-
legum minningum um þig. Minn-
ingum sem munu alltaf vera órjúf-
anlegur hluti af mér og lífi mínu.
Ég man hvernig við krakkarnir
vorum vön að miða okkar eigin
vaxtarkippi við hvað við náðum
þér langt uppá brjóst. Hvernig þú
hlóst að okkur og hafðir gaman af
vitleysunni.
Ég man líka öll skiptin þegar
mamma og pabbi skruppu á hjóna-
ball eða þorrablót og þú gættir
okkar krakkanna. Þá settist þú á
rúmstokkinn hjá okkur og sagðir
endalausar sögur af týndum prins-
essum og ráðagóðum kotbænda-
sonum. Svo söngst þú fyrir okkur
gamlar vísur; seiðandi, ótrúlega
svæfandi, rödd sem fylgdi okkur
inn í land draumanna og festi þar
rætur sínar djúpt í barnssálum
okkar.
Þú bakaðir líka heimsins besta
bakkelsi. Hveitibrauð, hjónabands-
sælu og vínabrauð. Best af öllu var
þó súkkulaðikakan þín með litríku
skrautperlunum. Þessu lostæti
sporðrenndum við krakkarnir við
eldhúsborðið hjá þér með glasi af
ískaldri mjólk.
Í huga mínum á ég líka ljóslif-
andi mynd af þér í eldhúskróknum
heima hjá mömmu og pabba. Í
hvít- og gulköflóttri skyrtu. Með
sígarettuna í annarri hendi og
kaffibollann í hinni. Ræðandi mál-
in. Bókmenntir eða ættfræði. Segj-
andi frá. Kannski æskudögunum
heima á Ósi. Hvernig nafnið þitt
ákvarðaðist af draumi sem lang-
ömmu Aldísi dreymdi á meðan hún
bar þig undir belti. Ferðum ykkar
systkinanna í fjöruna aftan við bæ-
inn. Farkennslunni. Tímanum í
bakskólanum og saumastofunni í
Reykjavík. Draumnum um list-
nám. Kynnum ykkar afa Yngva.
Silfurbrúðkaupinu. Lífinu í ,,gamla
daga“. Þegar afi, Óli og Jónki voru
úti á engjum að slá og þú fórst út
á vatn að vitja um netin. Ein með
tvíburana sem þú bast við þóftina
svo þeir dyttu ekki út úr. Kirkju-
INGVELDUR Ó.
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Ingveldur ÓlafíaBjörnsdóttir,
húsfreyja á Skútu-
stöðum, fæddist á
Ósi í Skilmanna-
hreppi 10. febrúar
1919. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Þing-
eyinga á Húsavík 9.
janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Skútustaða-
kirkju 15. janúar.
ferðum þegar Mý-
vetningar komu ríð-
andi til messu heim að
Skútustöðum. Eða
þegar pabbi og Kiddi,
þessir stráklingar
sem þeir þá voru;
fundu pela í hesthús-
inu eftir slægjufund í
gamla Þinghúsinu og
urðu blindfullir af.
Þú hafðir frá svo
mörgu að segja og þú
varst ekki síðri í að
hlusta. Hvort sem ég
var hamingjusöm,
ráðvillt eða sorgmædd
þá gat ég leitað til þín. Og eina
nóttina þegar ég átti ekki einu
sinni orð til að segja hvað angraði
mig þá var faðmur þinn það sem
þú veittir mér og ég þurfti ekki á
öðru að halda.
Þú gekkst í gegnum svo margt,
elsku amma og alltaf varstu svo
dugleg og svo sterk. Þegar aðrir
eygðu enga von þá sýndir þú og
sannaðir með viljastyrk þínum og
dugnaði að það er alltaf von. Allt-
af.
Svo kom að því fyrir þó nokkr-
um árum síðan að þú fórst að gefa
okkur í jóla- og afmælisgjafir hluti
sem þér þótti vænt um. Þú sagðir
með hispursleysinu, sem einkenndi
þig svo mjög, að þú vildir sjálf út-
býta þessum munum áður en þú
féllir frá. Þetta voru gjafir sem við
tókum á móti með þakklæti, virð-
ingu og sting í hjartanu. Af sama
hispursleysi sagðir þú okkur hvaða
lög þú vildir láta spila við jarð-
arförina þína og við hlustuðum og
lögðum á minnið en vildum ekki
hugsa lengra en það. Svona und-
irbjóst þú þig og okkur undir það
óumflýjanlega. Smám saman.
Hægt og hægt. Eins og ekkert
væri eðlilegra. Sjálfsagðara. Og
þannig var það líka.
Elsku amma. Ég er svo glöð yfir
því að ég skyldi vera heima á
Skútustöðum þennan síðasta mán-
uð. Ég er svo glöð yfir því að ég
og börnin mín skyldum fá tækifæri
til að vera hjá þér, tala við þig,
sitja hjá þér. Halda í höndina á
þér, kyssa þig, faðma og að lokum
kveðja.
Elsku amma, þú varst svo stór
og mikilvægur hluti af lífi mínu og
ég trúi því og veit að þú ert það
ennþá og munt alltaf verða. Þú lif-
ir áfram í öllu hér á Skútustöðum.
Í bænum og öllum fallegu hlut-
unum sem þú skapaðir. Í sögunum
sem þú sagðir okkur og í vísunum
sem þú söngst fyrir okkur. Þú lifir
áfram í okkur, fólkinu þínu. Því
„… anda sem unnast, fær aldregi
eilífð að skilið“.
Elsku amma. Nú ertu komin til
Aldísar langömmu og Björns lang-
afa. Til afa Yngva og afa Lalla. Til
Rósu og Dúddíar. Til Ragnars og
Sigurjóns. Til Jónka. Ég veit þér
líður vel. Og nú kveð ég þig eins
og þú kvaddir mig svo oft:
„Blessi þig heillin mín.“
Takk fyrir allt.
Ástarkveðjur.
Þín
Aldís.
✝ GuðmundurFinnbogi Hall-
dórsson fæddist á
Tyrðilmýri á Snæ-
fjallaströnd við Ísa-
fjarðardjúp 14. mars
1926. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Ísafirði 29. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Halldór Borgarsson,
f. 9. apríl 1891, d. 10.
ágúst 1971 og Svava
Guðmundsdóttir, f.
2. apríl 1903, d. 25.
maí 1944. Systkin
Guðmundar eru Rannveig, f. 30.
foreldra stað. Til Ísafjarðar flytur
hann 26 ára gamall.
Guðmundur var kvæntur Maríu
Ólafsdóttur frá Ísafirði, f. 30. ágúst
1925, d. 9. júlí 1993. Guðmundur og
María tóku að sér tvo fóstursyni,
þeir eru: a) Páll Arnór Sigurðsson,
f. 11. mars 1953. Börn hans og
Hjördísar Jafetsdóttur, f. 27. júlí
1949, eru Sigurður Páll, Jafet og
Ósk. Páll á einnig soninn Einar
Emil. b) Óskar Rúnar Samúelsson,
f. 10. apríl 1960, kvæntur Dagnýju
Viggósdóttur, f. 17. febrúar 1965,
börn þeirra eru Hafdís María, Guð-
mundur Ingi og Þórarinn Kristinn.
Guðmundur var sjómaður, var
iðulega kokkur og vann almenn
verkamannastörf í landi, en lengst
af var hann vélstjóri á Djúpbátnum
Fagranesinu.
Guðmundur var jarðsunginn frá
Ísafjarðarkirkju laugardaginn 5.
febrúar.
ágúst 1921, d. 2. júlí
1973, Óskar 12. júní
1930, d. 5. júní 1987,
Borgar, f. 19. maí
1932, d. 5. júlí 2002,
Elísa, f. 3. júní 1936, d.
20. janúar 1945,
Bjarni, f. 5. júlí 1938,
d. 21. mars 1971 og
Sigvarður, f. 27. júní
1940.
12 ára fór Guð-
mundur í fóstur að
Bæjum og var þar í tvö
ár, fór síðan í Æðey til
þeirra systkina Ás-
geirs, Sigríðar og
Halldórs, og gengu þau honum í
Það er margs að minnast þegar
vinir og velgerðarmenn kveðja.
Fyrir mörgum árum þurfti ég að
fara til Reykjavíkur og nauðsynlega
þurfti ég að koma fyrir þriggja mán-
aða dreng. Mér var ekki ljóst hve
lengi ég þurfti á hjálpinni að halda
því að ég var að fara í lækniserindum
með dóttur mína. Ég reyndi fyrir
mér á nokkrum stöðum en það gekk
ekki, allt í einu dettur mér í hug
Gummi og Mæja konan hans. Ég
ræddi þetta við Gumma vin minn og
var vel í þetta tekið og til þeirra fór
Smári minn og það er óhætt að segja
að þar leið honum vel. Gummi fylgd-
ist með honum þó úr fjarlægð væri
og alltaf þegar við hittumst spurði
hann mig hvernig gengi hjá honum.
Og nú þegar hann lá sína síðustu
legu spurði hann mig eftir Smára þó
helsjúkur væri, ég sagði honum að
allt gengi vel, þá brosti Gummi þessu
sérstaka brosi sínu og sagðist biðja
að heilsa honum. Það voru hans síð-
ustu orð við mig, því meðan ég fór of-
an í kirkju að fylgja bónda úr Djúp-
inu kvaddi Gummi þetta jarðneska
líf sem hékk á bláþræði.
Ég á margar góðar minningar um
þá menn sem sóttu til okkar mjólk í
Djúpinu og komu með vörur og póst.
Það var oft erfitt, enginn vegur og
oft mátti litlu muna að við úr Laug-
ardalnum næðum út á Ögurbryggju
á tilsettum tíma til að koma mjólk-
inni í Djúpbátinn sem kom tvisvar í
viku. Þetta var oft harðsótt á báða
bóga, bæði hjá þeim mönnum sem
þurftu að fara þessa leið til að koma
vörunni frá sér og eins hjá þeim á
Djúpbátnum sem þurftu að fara á
hverja höfn, hringinn í kringum
Djúpið, með póst og annan varning.
Aldrei heyrði ég eitt æðruleysisorð
frá Gumma á hverju sem gekk og
þannig fólk er vandfundið, Gummi
og Mæja tóku tvo drengi og ólu þá
upp og óhætt er að segja að það hafi
verið gert eins vel og þau hefðu átt
þá sjálf.
Ég hef séð tvo litla drengi koma
hlaupandi en hljóða með pabba sín-
um Óskari til að heimsækja Gumma,
ég held á hverjum degi og ég er viss
um að það hafi glatt hann mikið. Það
var Gumma, eins og hann var jafnan
kallaður, ómetanleg ánægja að
hugsa um þá sem minna máttu sín.
Hann var einstaklega barngóður og
það er sá neisti í hverri mannssál
sem er betra en flest annað. Börnin
muna lengi framkomu annarra í sinn
garð og það er öllu ofar að þar sé vel
sáð. Þennan skilning og þetta ástríki
átti Gummi nóg af.
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mína,
þakkarklökkva kveðjugjörð,
kveð ég líf þitt móðir jörð.
Móðir bæði mild og hörð,
mig þú tak í arma þína.
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mína.
(Sig. Jónsson frá Arnarvatni.)
Þakka fyrir samfylgdina
Ragna á Laugarbóli.
GUÐMUNDUR F.
HALLDÓRSSON
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐBRANDUR SIGURGEIRSSON,
Furulundi 3c,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri laug-
ardaginn 12. febrúar.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Sigurlaug Jakobsdóttir,
Gunnar Guðbrandsson, Margrét Jóhannsdóttir,
Matthildur Guðbrandsdóttir, Baldur Björnsson,
Ásta Guðrún Guðbrandsdóttir, Björn Eiríksson
og barnabörn.