Morgunblaðið - 12.05.2005, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. MAÍ 2005 33
MINNINGAR
glóðina í augum, þessum ástföður
hinna hraustu og manndómsríku
breiðfirðinga. Þeir þekktu hann að
vísu aldrei út í hörgul, vissu aldrei
nema af hugboði og grun hvers virði
hann var, en hann var sá maður sem
þeir vottuðu sonarlegt traust og
virðingu umfram aðra menn. Ólíkari
vini en þennan dula fíngerða
menntamann og hina norrænu sjó-
höfðingja eyjanna er erfitt að hugsa
sér, en þeir vissu að falslausara
hjarta sló ekki um Breiðafjörð.“
Ekki þurfti lengi að dvelja í
Garðastræti og kynnast fólki séra
Sigurðar til þess að skynja, hvar
rætur þess lágu. Flatey á Breiða-
firði var staðurinn, þar sem „öll
mannaverk höfðu yfirbragð fortíð-
arinnar, en náttúran svip hinnar ei-
lífu fegurðar,“ eins og Laxness
skrifaði og þar voru Klausturhólar,
hús séra Sigurðar og konu hans
Guðrúnar Sigurðardóttur Johnsen,
sem þekkt var fyrir manngæsku og
góðvild.
Úr þessum jarðvegi var Sigurður
Jónsson sprottinn og margt hafði
hann til að bera, sem minnti á þessa
forfeður hans. Þannig var hann
traustur og heiðarlegur og mátti
ekki vamm sitt vita. Hann hafði mik-
inn áhuga á tækni og vísindum og
var fljótur að tileinka sér hvaðeina,
sem til gagns er okkur nútímamönn-
um. Sigurður var mikill fjölskyldu-
maður og góður félagi og stuðnings-
maður sinna vel gefnu og
mannvænlegu barna, tengdadætra
og barnabarna. Guðlaug og Sigurð-
ur voru samhent í því að rækta
frændsemi við ættfólk sitt. Minnti
það mig á höfðingsskap og reisn þá,
sem ég kynntist forðum daga á
æskuheimili Sigurðar í Garðastræti.
Fyrir nokkrum árum festu þau
Sigurður og Guðlaug kaup á Klaust-
urhólum í Flatey ásamt Oddnýju
systur Sigurðar og manni hennar
Jóni Sigurðssyni. Af mikilli eljusemi
hafa þau og börn þeirra fært húsið
til fyrra vegs, sem sæmir sögu þess.
Í fornum ritum er mannkosta-
mönnum lýst á þann veg, að þeir hafi
verið drengir góðir. Sú lýsing hæfir
minningu Sigurðar Jónssonar.
Það er með hlýjum hug, sem við
Ragnheiður minnumst samveru-
stunda okkar og Sigurðar á liðnum
árum. Blessuð sé minning hans.
Bragi Hannesson.
Elskulegur frændi okkar og vin-
ur, Sigurður Jónsson, hefur kvatt
okkur.
Siggi frændi, eins og við kölluðum
hann, var einkabróðir móður okkar,
Oddnýjar. Samband þeirra var ein-
staklega kært. Siggi stóri bróðir
hugsaði alltaf vel um systur sína í
æsku og þetta góða og kæra sam-
band þeirra hélst alla tíð.
Siggi var sérstaklega skemmti-
legur frændi. Fyrstu minningarnar
eru stundir í myrkraherberginu þar
sem hann átti hreina töfraveröld en
hann var mjög góður ljósmyndari.
Við eigum margar skemmtilegar
myndir í huganum af Sigga sem fá
okkur til að brosa. Eins og um álft-
irnar sem tóku á rás eftir þessum
áhugasama ljósmyndara, sem átti
fótum fjör að launa og sást á flugi
með myndavélina í fanginu yfir
runna í Hljómskálagarðinum.
Frændi var gífurlega áhugasamur
um allar nýjungar og tækni. Hann
tileinkaði sér fljótt tækninýjungar
eins og telex, fax, tölvur og internet.
Siggi lagði sig alltaf fram við að læra
sem mest og vildi fræða okkur. Yf-
irleitt þegar við komum í heimsókn
kallaði hann okkur inn í vinnuher-
bergi til að sýna okkur eitthvað
spennandi sem hann hafði uppgötv-
að í tölvuheiminum.
Síðustu árin höfum við átt margar
stundir saman í Klausturhólum í
Flatey á Breiðafirði, stundum við
erfiða vinnu en alltaf skemmtilegar
stundir þegar Siggi var annars veg-
ar. Vonandi lánast okkur frænd-
systkinum og fjölskyldum okkar að
gera Klausturhóla að stað sem bind-
ur okkur vináttuböndum um ókomin
ár.
Siggi var svo lánsamur að kynnast
Guðlaugu, eftirlifandi eiginkonu
sinni, sem var stærsta lán hans í líf-
inu. Lauga er alveg einstök kona og
samvistir við þau hjónin hafa ekki
bara fært okkur gleðistundir heldur
líka heilmikinn fróðleik um lífið og
tilveruna. Það hafa verið forréttindi
að fá að kynnast og vera samferða
Sigga, Laugu og börnum þeirra í
gegn um lífið.
Elsku Lauga, börn og fjölskyldur.
Þið hafið misst mikið, en góðu minn-
ingarnar verða aldrei teknar frá
ykkur. Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðrún, Ólöf, Auður, Ólafur Th.,
Geir Hafsteinn og fjölskyldur.
Ágætur frændi minn og nágranni
er kvaddur í dag. Við berum nöfn
afa okkar, bræðranna Sigurðar og
Bjarna, sona Jens Sigurðssonar
rektors.
Þeir fóru hvor á sitt landshornið
til opinberrar þjónustu, Sigurður
sem prestur vestur í Flatey og
Bjarni sem læknir austur á Síðu, svo
að ekki varð teljandi samgangur
fjölskyldnanna í milli. Þó fundum við
glöggt fyrir nærveru niðja séra Sig-
urðar á Stykkishólmsárum minnar
fjölskyldu, þar sem heimili okkar
var sjálfsagður viðkomustaður ætt-
menna á leið þangað. Sami skyld-
leiki átti við um niðja Björns
menntaskólakennara og Jóns yfir-
dómara, sem gjarnan báru nöfn afa
sinna, sem og Þórdísar prestfrúr á
Ísafirði. Móðurnafn margra þeirra
er Ólöf eftir konu Jens rektors, dótt-
ur Björns Gunnlaugssonar yfir-
kennara og hálfsystur Bjarna rekt-
ors Jónssonar. Átti þessi
frændgarður og nafnasamlag því
gott með að kynnast og rækja vin-
áttu með frændsemi, og kom það vel
fram í kynnum okkar Sigurðar.
Ættgrein Sigurðar varð sú, sem
helst lagði sig eftir tæknifræði hvers
konar og fellur val hans á lyfjafræði-
faginu vel að því. Einnig þróaði hann
með sér undraverða leikni í tölvu-
tækni, sem hann nýtti jöfnum hönd-
um í viðskiptum sem persónu-
tengslum, en skyldmenni hans hafa
dreifst víða um hnöttinn. Gerði hann
þeirra ágæta grein í gagnasafni ætt-
armóts á 200 ára afmæli Björns
Gunnlaugssonar.
Síðasta áratuginn höfum við verið
húsfélagar á Þorragötu 5–9. Þar
hafa mannkostir Sigurðar og Guð-
laugar notið sín í prúðri og fallegri
framkomu og tillitssemi í allri um-
gengni, og þar höfum við Rósa notið
frábærrar gestrisni þeirra, en milli
kvennanna eru einnig vinavensl. Þá
uppfyllti hann með prýði skyldu sína
við húsfélagið sem ritari þess um
þriggja ára skeið. Hann er því kært
kvaddur og hans sárt saknað úr húsi
hér. Tel ég mig mæla fyrir munn
húsfélaganna almennt með innileg-
um samúðarkveðjum til Guðlaugar
og fjölskyldunnar.
Bjarni Bragi Jónsson.
Allar mínar minningar um móð-
urbróður minn, Sigurð Jónsson, eru
bjartar. Það er mikið lán í æsku að
njóta góðvildar og nærveru aðstand-
enda sinna. Slíkan frænda átti ég í
Sigga. Ég og systkini mín vorum
ávallt velkomin á heimili þeirra
Laugu í Stigahlíðinni og það nýttum
við okkur. Sjálf áttu þau 4 börn á
svipuðum aldri og við, svo það var
oft fjörugt. Þegar ég loka augunum
og læt hugann reika tilbaka í Stiga-
hlíðina er alltaf sól, móarnir enn
órannsakað ævintýraland og gest-
risnin heima fyrir höfðingjum sæm-
andi.
Siggi var einstaklega rausnarleg-
ur. Þegar ég eltist og fluttist til
Kaupmannahafnar höfðu þau hjónin
alltaf samband þegar þau áttu leið
um. Og þrátt fyrir stranga dagskrá,
þau höfðu bæði verið hér í námi og
vinnu og áttu vini hér, gáfu þau sér
tíma til að hitta okkur og bjóða okk-
ur út að borða. Um jól voru það líka
iðulega Siggi og Lauga sem hóuðu
saman systkinabörnunum. Börn
þeirra voru þá líka aðeins í stuttu
jólafríi frá námi erlendis, svo tíminn
var oft naumur. Eitt sinn man ég að
okkur var boðið í hlaðborð á nýárs-
dagsmorgun.
Þegar Klausturhólar, hús for-
feðra okkar í Flatey sem tímabundið
hafði verið tekið eignarnámi, aftur
féll í okkar hendur var hafist handa
við uppgerð og nauðsynlegt viðhald.
Þar átti Siggi ásamt Laugu og for-
eldrum mínum drýgstan þátt í fram-
kvæmdum. Á hverju sumri fóru þau
helgi eftir helgi og breyttu á fáein-
um árum þessu hrörlega húsi í sam-
verustað fjölskyldunnar.
Siggi var barnslega hrifinn af allri
tækni og þessum áhuga deildi ég
með honum. Hann var glettinn og
skemmtilegur, og gerði gjarnan grín
að sjálfum sér. Þegar sjúkdómurinn
var farinn að hrjá hann, gat hann
samt gantast með lyfjameðferðina
og hvaða áhrif hún kynni að hafa á
útlit hans.
Ég votta Laugu, börnum þeirra,
tengdabörnum, barnabörnum, syst-
ur og öðrum vandamönnum samúð
mína.
Ólafur Th. Jónsson.
Okkur hjónin langar að minnast í
örfáum orðum kærs vinar, hans
Sigga.
Sigurður var kvæntur náfrænku
minni Guðlaugu, en við erum systra-
dætur.
Alltaf var mjög gott og innilegt
samband á milli fjölskyldna okkar.
Siggi var mjög hlýr og ljúfur mað-
ur, sérstaklega hjálpsamur. Ég
minnist þess hve Ásdís tengdamóðir
hans, þegar hún var sín síðustu ár á
Hrafnistu, dáði Sigga og það mátti
helst enginn keyra hana ef hún
þurfti af bæ, nema hann.
Mér er í fersku minni laugardag-
seftirmiðdagur í mars síðastliðinn er
þau hjónin Lauga og Siggi buðu
okkur til sín í kaffi. Áttum við þar
yndislega og ljúfa samveru. Fannst
mér þá ég skynja að þetta gæti verið
síðasta stund okkar allra saman.
Elsku Lauga og fjölskylda, við
Ingvar vottum ykkur innilegustu
samúð okkar. Megi guð geyma ykk-
ur og varðveita.
Inga.
Á menntaskólaárunum myndast
sterk vináttubönd milli bekkjar-
systkina. Svo var einnig um þá
menntskælinga sem luku stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í Reykja-
vík vorið 1945. Að loknu stúdents-
prófi, og þeim uppákomum sem því
fylgdu, skildu leiðir. Sum fóru til
frekara náms, hér heima eða erlend-
is, önnur fóru til ýmissa starfa, en
böndin rofnuðu ekki. Á 10, og síðar á
5 ára fresti, hittist stúdentahópur-
inn, með mökum sem urðu hluti af
hópnum. Á síðustu árum hefur stúd-
entahópurinn, nú fáskipaðri, en
bættur upp með ekkjum þeirra sem
fallið hafa frá, hist á hverju vori.
Einnig hefur hópurinn farið í dags-
ferðir undanfarin sumur. Að auki
hafa þau úr stúdentahópnum sem
búa á höfuðborgarsvæðinu hist
mánaðarlega, nema yfir hásumarið.
Sá úr hópnum sem mestan áhuga
hafði á þessum samkomum og ferð-
um og átti mikinn þátt í því að gera
þær ánægjulegar var Sigurður
Jónsson.
Sigurður hafði frá unga aldri
áhuga á ljósmyndun og nutum við
bekkjarsystkini hans góðs af á síðari
árum. Hann hafði tekið mikið af
myndum í skólanum og í skólaferða-
lögum. Sérstaklega eru dýrmætar
myndir hans úr fimmtubekkjarferð-
inni sem Pálmi Hannesson rektor
fór með okkur út í Drangey. Þegar
við byrjuðum vorsamkomur okkar
tók Sigurður sig til og safnaði saman
myndum frá skólaárunum, að lang-
mestu leyti úr eigin safni, setti þær á
geisladisk og hélt ljósmyndasýningu
fyrir okkur, öllum til mikillar
ánægju. Þá rifjuðust upp atvik frá
skólaárunum og minningarnar
skýrðust. Sigurður hélt uppteknum
hætti og tók mikið af myndum á vor-
samkomum okkar og ferðalögum og
sýndi okkur þær árið eftir. Sam-
koma okkar í ár var löngu ákveðin
sunnudaginn 8. maí, en Sigurður
lést þriðjudaginn 3. maí. Guðlaug,
eftirlifandi eiginkona Sigurðar, vildi
endilega að við héldum fast við þá
ákvörðun, það hefði Sigurður viljað.
Við sáum fram á að nú yrði engin
sýning á myndum Sigurðar frá síð-
ustu samkomu og sumarferðinni, en
þá tóku Guðlaug og Ólöf, dóttir
þeirra Sigurðar, sig til og settu
myndirnar á geisladisk og afhentu
okkur. Myndasýningin var haldin,
og hún var kveðja til okkar frá Sig-
urði. Sú kveðja gladdi okkur öll, en
sú gleði blandaðist söknuði yfir að
hafa misst góðan félaga og vin.
Blessuð sé minning hans.
Við samstúdentar Sigurðar og
makar þeirra sendum Guðlaugu og
fjölskyldu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Magnús Magnússon.
Leiðir okkar Sigurðar lágu fyrst
saman í Vesturbæjarapóteki árið
1961. Ég var á leið til Kaupmanna-
hafnar í lyfjafræðinám, en átti að
leysa nokkur verkefni í apóteki hér
heima og skila skýrslu um þau áður
en námið hæfist. Ég hafði kviðið
þessu, en um leið og ég hafði kynnst
Sigurði hvarf allur kvíði og hann
reyndist mér í alla staði afar vel.
Þessi kynni urðu að ævilangri vin-
áttu þótt oft liðu vikur og jafnvel
mánuðir án þess að við hittumst. Ör-
lögin réðu því svo að síðar á ævinni
störfuðum við Sigurður nokkuð náið
saman. Við hættum báðir störfum í
apóteki, ég stofnaði lyfjainnflutn-
ingsfyrirtæki en Sigurður gerðist
umboðsmaður eins þekktasta lyfja-
fyrirtækis Þýskalands, Hoechst.
Svo nátengdur var Sigurður þessu
fyrirtæki að hann var meðal kollega
og lækna oftast nefndur Sigurður í
Hoechst.
Samskipti okkar Sigurðar urðu
nánari þegar hann bað mig að sjá
um dreifingu á lyfjum fyrir Hoechst
og dótturfyrirtæki þess. Með þessu
sýndi Sigurður mér mikla vináttu og
traust sem ég verð ævarandi þakk-
látur fyrir. Ég man aldrei eftir að
skugga bæri á samstarf okkar. Sig-
urður var alltaf sérstakur aufúsu-
gestur í fyrirtæki mínu og hann
hafði sérstaklega góða nærveru. Ég
fann hvað það lyfti mér oft upp úr
daglegu amstri að fá hann í heim-
sókn, nær undantekningarlaust
glaðan og reifan. Ég kynntist vel yf-
irmönnum Sigurðar í Hoechst Dan-
mark og fann fljótt að Sigurður naut
mikils trausts og var vinsæll meðal
starfsmanna fyrirtækisins.
Stærsta lán Sigurðar í lífinu er án
efa að hafa eignast Guðlaugu sem
lífsförunaut. Guðlaug er einstök
kona og saman sköpuðu þau hjónin
listrænt og fagurt heimili. Gæfa
þeirra var einstakt barnalán. Okkur
hjónunum var oft boðið í veislur til
þeirra þegar forstjórar eða fulltrúar
Hoechst komu til landsins. Mikill
heimsbragur var á öllu og Guðlaug
og Sigurður einstakir gestgjafar.
Erlendum gestum þótti mikið til
koma að upplifa þessi boð og ræddu
oft við mig um matinn hennar Guð-
laugar og gestrisni þeirra hjóna. Á
þessum kvöldum var Sigurður hrók-
ur alls fagnaðar og þannig mun ég
ætíð minnast hans og það er gott því
það lyftir mér ætíð upp. Það gladdi
mig mjög að ég fékk að verja eft-
irmiðdegi með þeim hjónum
skömmu áður en veikindi Sigurðar
báru hann ofurliði. Þá var sami
rausnarskapurinn og áður og þrátt
fyrir veikindin var stutt í glettnina
hjá Sigurði. Við ræddum vítt og
breitt um lífið og tilgang þess og ég
fór heim ríkari maður með ógleym-
anlega minningu. Guð blessi minn-
ingu góðs vinar og styrki Guðlaugu
og börn í sorg þeirra.
Guðmundur Hallgrímsson.
Góður og gegn maður er horfinn á
braut. Kynni okkar Sigurðar voru
ekki ýkja löng – rúmlega tíu ár – eða
frá því að við fluttum í nýbyggt hús
við Þorragötu.
Við hjónin vorum heppin að fá
íbúð á sömu hæð og þau hjón, Sig-
urður og Guðlaug. Hlýja og góðsemi
þeirra hjóna kom strax í ljós við
fyrstu kynni.
Sigurður var góðum kostum bú-
inn. Hann var mikið ljúfmenni, fróð-
ur, skemmtilegur og einstakur gest-
gjafi.
Hann stóð ekki einn, átti hana
Guðlaugu sína, börnin fjögur,
tengdadætur og barnabörn, sem
hann mat mikils.
Að leiðarlokum vil ég þakka þess-
um sómamanni samfylgdina og
hlýjuna, er hann sýndi mér og
manni mínum alla tíð.
Ég kem til með að sakna nærveru
hans – og veit, að ég tala einnig fyrir
hönd vinkvenna okkar hér í húsinu
og bið Guð að blessa hann.
Áslaug Sigurðardóttir Sigurz.
Okkar yndislegi sonur, bróðir og dóttursonur,
HILMAR MÁR JÓNSSON,
sem lést laugardaginn 7. maí, verður
jarðsunginn frá Digraneskirkju föstudaginn 13.
maí kl. 13.
Sigrún Guðjónsdóttir, Jón Kristjánsson,
Elsa Borg Jónsdóttir,
Ester Ýr Jónsdóttir,
Elsa Borg Jósepsdóttir, Guðjón Þorsteinsson.
Dóttir mín og systir okkar,
SÓLVEIG EIRÍKSDÓTTIR,
síðast til heimilis á
Fellsenda í Dölum,
verður jarðsungin frá Áskirkju föstudaginn
13. maí kl. 15.00.
Bryndís Tómasdóttir,
Eiríkur Eiríksson,
Auðunn Eiríksson.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓHANNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 10. maí.
Útförin verður auglýst síðar.
Aðstandendur.