Menntamál - 01.08.1957, Side 31

MENNTAMAL
125
BRYNDÍS VÍGLUNDSDÓTTIR:
Refsingar barna.
Kafli úr ritgerd í Kennaraskólanum 1955—56.
Myndir úr H. Siegvald: Om Kroppsaga.
Helmuth von Brachen hefur bent á, að samkvæmt frá-
sögnum fornfræðinga og annarra manna, sem hafa ferð-
azt um og rannsakað uppeldismál, hafi frumbyggjar á
Eldlandseyjum, Eskimóar á Grænlandi, Wedda-þjóðin á
Ceylon og nokkrir Indíána-þjóðflokkar í Suður-Ameríku
aldrei beitt líkamsrefsingum við börn sín. Eskimóar segja
meira að segja, að foreldrar, sem slá börn sín, eigi ekki
skilið að vera foreldrar. — Hvað er refsing? Refsing er
það að leggja á mann eða konu, sem framið hefur mis-
gerð, þ. e. brotið lög eða fyrirskipun, eitthvað það, sem
veldur honum sársauka eða missi. Sá missir getur mestur
orðið, ef menn týna lífinu.
Hjá öllum gömlu menningarþjóðunum var aginn mjög
strangur, bæði á heimilum og í skólum. Fornegypzkt mál-
tæki segir svo: „Eyru nemandans eru á bakinu, þess vegna
heyrir hann, þegar hann er barinn“, og fornt kínverskt
máltæki segir: „Sá, sem sparar vöndinn, spillir barni sínu“.
Hjá Rómverjum var allur agi mjög strangur og þá líka
agi við börn. Heimilisaginn líktist víða heraga. Mæðurn-
ar kenndu sonum sínum að berjast og hræðast ekki, og ef
þeir voru tornæmir á þau fræði, var vöndurinn látinn
hjálpa til. í skólum yfirstéttarinnar í Spörtu, var aginn
járnharður. Kennarinn hafði sér til aðstoðar barsmíðatól
(ferula), og þegar nemandinn hegðaði sér á einhvern hátt
illa eða gat ekki svarað spurningum, sem fyrir hann voru
lagðar, var honum refsað hlífðarlaust með aðstoð þess-
ara tóla.