Menntamál - 01.08.1957, Qupperneq 45

MENNTAMÁL
139
þörf og hjálpa henni til að komast af án hennar. Með því
móti þjónuðu viðtölin hinum þremur ofangreindu mark-
miðum.
2) Hér er svo annað dæmi, sem varpar nokkru ljósi á
það, hverjar myndir sektarkennd móðurinnar getur tekið.
Móðir ein fær 8árs gamlan son sinn tekinn til lækning-
ar fyrir tilstilli þekkts barnalæknis. Vandkvæði drengsins
voru einkum þau, að honum gekk illa í skólanum, þrátt
fyrir góða greind (Grv. um 120 stig). Honum samdi illa
við félaga sína, og hann var foreldrum sínum erfiður,
óhlýðinn, heimtufrekur og sóðafenginn. Skömmu eftir að
hann fæddist, kom í ljós, að hann var haldinn mjög vægri
heilalömun (spasticitet), sem olli óeðlilegum hreyfingum
og lítilsháttar munnskekkju. Enn fremur svaf hann óvenju-
lítið allt fyrsta æviár sitt og fékk ýmsa leiða barnakvilla.
Fæðingin hafði verið mjög erfið (tangarfæðing), og móð-
irin var lasin og þreytt mikið af fyrsta árinu eftir fæðing-
una. Drengurinn þreytti hana mjög. Áður nefndur barna-
læknir hafði rannsakað drenginn rækilega skömmu áður
en U.B.K. fékk hann í hendur, og komizt að þeirri niður-
stöðu, að ekkert eimdi eftir af heilalömuninni og vand-
kvæði hans hlytu að vera sálræns eðlis. Um það leyti,
sem drengnum var vísað til U. B. K., voru allir sálfræðing-
airnir önnum kafnir við lækningu annarra barna, og hann
varð því að bíða í nokkrar vikur. En móðirin sótti mjög
fast á, barmaði sér mikið og lagði mikla áherzlu á, að
barnalæknirinn hefði fullyrt, að sállækning væri hið eina,
sem gæti hjálpað honum. Loks var hægt að taka drenginn
til lækningar og móðurina til samtala. Fyrstu vikurnar
virtist móðirin mjög þakklát stofnuninni og fús til sam-
starfs, en brátt fór hún að verða óþægileg í viðmóti, hortug
og þóttafull, og fyrir kom, að hún fór niðrandi orðum um
stofnunina, efaðist um hæfni sálfræðingsins, sem annað-
ist lækingu barnsins og gerði miður notalegar athugasemd-
ir um sálfræðinginn, sem ræddi við hana. Enn fremur tók