Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1931, Blaðsíða 107

IÐUNN
Sefjanir.
301
þeir eigi nú eiginlega að hafa á henni. Og á stundum berst
það blátt áfram út (það mætti taka þannig til orða), að'
þessi myndin sé afbragð, en hin slæm.
Eins er á mörgum öðrum sviðum. Það myndast hið fasta
álit um einhvern, að hann sé gáfaður, en um annan, að
hann sé vangáfaður. Þessar skoðanir eru ekki nærri því
ávalt bygðar á skynsemisástæðum. Hinn „gáfaði“ getur-
jafnvel leyft sér að fara með alls konar firrur, ef einungis
hugmyndin um hinar miklu gáfur hans er nógu rótgróin
meðal manna. Aftur á móti er stundum lítið eða ekkert
tillit tekið til þess, þó maður, sem ekki hefir sérstakt álit
á sér fyrir gáfur, segi eitthvað markvert. Ég hefi heyrt
lítt kunnan mann flytja ræðu, sem var með afbrigðum góð,
en þó var ekki neitt á lofti haldið af framangreindum
ástæðum. Það var eins og orð hans skyllu á stein- eða
öllu heldur stál-veggi, svo þétt fyrir virtist hin kalda fyr-
irfram-sannfæring áheyrendanna um það, að ekkert merki-
legt myndi frá þessum manni koma. Og ég sagði við sjálfan
mig: Það má vera sama fyrir þennan mann, hvað hann
segir; hann nær ekki hylli áheyrendanna. En ég, sem þekti'
vald sefjananna, skildi, hvað hér var á ferðinni, og gat
veitt manninum viðurkenningu mína. Þannig hjálpar þekk-
ingin á sefjunum oss til meiri skilnings á mönnunum og
lífinu.
Annars getur það verið nokkuð flókin spurning á stund-
um, hver sé gáfaður og hver ekki. Einn getur verið með
afbrigðum minnisgóður og næmur, annar haft slænit minni
(t. d. sakir taugaslappleika), en þó haft, fyrir sérstaka
reynslu, miklu þroskaðri lífsskoðanir en hinn. Það væri
freistandi að tala nokkru nánar um þetta, en það skal þó
ekki gert að sinni.
----Nokkur orð um sefjanir, er lúta að matarlystinni og
smekknum. Skal hér nefnt gamansamt dæmi: Kunningi minn
einn dvaldi einu sinni að sumarlagi nokkra mánuði á hú-
garði einum í sveit í Danmörku. Hann sagði mér, að hann
hefði verið grindhoraður, er hann kom þangað, og lystar-
laus að auk. En svo fór hann að taka eftir því, hvað fólkið
át mikið, og smám saman tók það að hafa þau áhrif á
hann, að matarlyst hans fór beinlínis vaxandi, svo að hann
að lokum var farinn að borða með góðri lyst og álíka