Búnaðarrit - 01.01.1902, Side 95
87
tieðarlega í fjallshlíðinni að vestanverðu, lítið utar en i
miðjum dal. Utan til í dalnum er stöðuvatu og nær j>að
inn að túnfætinum. Beggja megin við vatnið er ofurlítið
undirleudi, meira þó að vestan verðu og breikkar það eftir
því sem dregur nær sjónum. Fjallshlíðarnar, beggja megin
við dalinn, eru brattar, einkurn utan til, en brattinn fer jafn-
minkandi eftir því sem inuar dregur í laudið.
Gróðurlagið í ytri hluta dalsins er að mestu leyti eytt
af sandi. Sandfokið heiir uppsprettu sína irá sjónunt, á
líkau hátt og á vesturströnd Jótlauds. Sent betur fer eru
víðátturnar eklti saman berandi, dalsmynnið er svo hverf-
andi lítið í samauburði við józku ströndina og vindstaða og
landslag gjörir það að verkunt að hér eru engir sandhólar
(Klitter) eins og á Jótlandi. Sandurinn í Sauðlauksdal er
að miklu leyti smámulinn skeljasaudur, blandaður algengum
fjörusandi, gráleitum og eru því saudbreiðurnar Ijósbleikar
að lit; þessvegna er altaf sólskiusblær í Sauðlauksdal hvern-
ig sem veðri er varið.
Sandbreiðurnar eru mestar við sjóiun og inn með hlið-
inni að vestanverðu, inu að bæ. Að austanverðu er sand-
urinn mikið minni, er þar að eius utan til og uppeftir íjalls-
öxlinui, það er eingöugu að þakka veðurstöðiuni. Þar sem
dalurinn er ekki orðinu að sandauðn, er hann grænn og
grösugur alla leið fram á fjöll. Slægjur eru um liann allan,
þó livergi samfeldir stórir blettir, heldur móar og íjalllendis
öldur á milli mýrarflákanna. Ef allar slægjur eru notaðar,
bæði í dalnúm og frarn til íjalla, má fá ;3—400 hesta afút-
heyi.
Bærinn er urn 1400 faðma frá sjó, og sandurinn er kom-
inn lieim að bæ en ekki lengra, hanu hindrast af lækjum
sem renna gegnum túnið; að öllum líkindum geta þó læk-
irnir ekki til lengdar hindrað sandinn frá að berast lengra
inn eftir. Innan gömlu túngarðauna hefir sandfokið eytt al-
gjöriega 15 dagsláttur af túninu, en þar að auki hefir sand-
ur fokið um það alt og hálfFyllt gilin sumstaðar og borist
að húsum og kirkjugarði, Sandlagið er orðið svo þykt á túninu,