Hlín - 01.01.1922, Síða 65

lega duglegir menn eða konur nema með áreynslu og
sjálfsafneitun.
Sumstaðar var siður að fá vinnukonunum ullarpoka
að haustinu, úr ullinni áttu þær að vinna annaðhvort
þráð og ívaf eða þá voð, þær sem búnar voru að læra
að vefa, og veitti það áhuga og metnað við starfið. —
Prjá fyrstu veturna, sem jeg var í Eyjum, varð jeg að
sitja á kistli við hliðina á húsmóðurinni og taka ofan af
og kemba uil, mjer leiddist það, en jeg held að jeg hafi
lært það til fulls. — Svo fjekk jeg að spinna togþráð,
tvöfaldan, ívafið líka tvöfalt, síðustu árin fjekk jeg minn
ullarpoka og að skila voðinni, fjekk að læra að vefa.
Ekki var það skóli, en jeg þykist kunna að koma ull í
voð, öðru máli að gegna áð koma því í fat. Þar hugsa
jeg, að mörg nýgifta konan hafi haft sömu söguna að
segja, að kunna lítið eða ekkert í því að sníða eða sauma.
En hún mátti til, ekki voru saumastofurnar að hlaupa
til, svo hún varð að sauma upp á manninn og börnin og
flest það sem heimilið með þurfti. Jeg man hvert happ
mjer fanst, ef einhver góðkunningi kom úr kaupstað, að
fá að skoða föt hans og taka snið af þeim, til þess að
geta ofurlítið fylgst með, sauma svo alt í höndum. —
Þegar jeg loksins fjekk saumavjel, þá sparaði hún mjer
að mestu leyti vinnukonu, og saumaði jeg þó fletra en
það vanalega, jeg saumaði líka seglin á bátana og skinn-
fötin á piltana.
Eins og geta má nærri var lítill tími til skemtana,
einstaka sinnum var spilað á spil, en helst voru tíðkaðir
útileikir,(hnappleikurog skollaleikurjog skautaferðir.Glímur
voru mikið iðkaðar og fleiri aflraunir. Þegar eyjamenn
rjeru í Dritvík undir Jökli, höfðu þeir þrjá steina að reyna
afl sitt á: Fullsterk, Hálfsterk og Aumingja, og áttu
menn að koma þeim á stall, og munu fáir hafa komið
Fullsferk á stall, en Ijett veittist þórarni í Látrum það. —
Það var ekki fyr en eftir 7 — 8 ára dvöl niína í Eyjum,