Hlín - 01.01.1954, Blaðsíða 32

30
Hlín
maí 1929. — Hjónin voru þá orðin öldruð. Þar fauk í
það skjól. — Eftir þetta áfall fluttu þau í Fjósatungu í
Fnjóskadal, og þar ljest Indriði 11. júlí 1933. — Indriði
var hið mesta prúðmenni og átti sinn þátt í hinu friðsæla
og glaðværa heimili. — Það mun ltafa verið fremur fátítt
á þeim tímum, að bændakonur læsu útlend tungumál.
Guðrún lærði dönsku sæmilega vel af eigin ramleik, las
blöð og bækur á því máli og sagði heimilisfólkinu sögur
úr þeim. Stundum lagði hún út jafnskjótt og hún las. —
Hún hefur eflaust verið gædd fróðleiks- og mentaþrá. —
Eitt sinn gaf hún mjer bókina „Kátan pilt“. Inni í bók-
inni voru þurkuð grös og hafði hún skrifað nöfn þeirra
utanmáls. — Skyldu margar bændakonur hafa hugsað um
þann fróðleik á þeim tímum? — Auk þess fylgdist liún vel
með því, sem var að gerast á landi hjer í bókmentum. —
Ekki glapti Jietta liana þó frá gagnsverkum. Hún var sí-
starfandi, og heimilið bar vott um hirðusemi. — Allar syst-
urnar höfðu prýðilega söngrödd og yndi af söng, og lærðu
fljótt ný sönglög, er þau bárust út. — Var jeg oft barns-
lega hrifinn af söng þeirra í Illugastaðakirkju, og sjaldan
mun þær liafa vantað þar, þegar guðsþjónusta var, með-
an þær voru á Belgsá. — Guðrún ljest hjá frændfólki sínu
á Sörlastöðum 28. maí 1946.
Guðbjörg var næst þeirra systra að aldri, fædd 12. apríl
1869. Hún giftist 25. maí 1903 Ingólfi Bjarnarsyni, sem
síðar varð hjeraðshöfðingi, kaupfélagsstj. og alþingism.
Hefur hans víða verið minst. — Þau hjón bjuggu í Fjósa-
tungu í Fnjóskadal rausnarbúi með höfðingslund. Bættu
þau þá jörð og hýstu, svo að um dvöl þeirra þar munu
lengi vera menjar. — Œngólfur var oft kallaður að heiman
vegna fjelagsmála og var stundum langdvölum í burtu, t.
d. á Alþingi. — Man jeg það, að jeg hitti hann í Reykja-
vík, þegar eitt langa þingið stóð yfir. — Var hann þá farið
að fýsa heim og hafði orð á því, en sagði að lokum: „Jeg
má nú annars vera rólegur, konan ræður fram úr öllum
vandamálum heima,, engu miður en jeg.“ — Það stóð