Hlín - 01.01.1954, Side 130

128
Hlin
áttu það, sem þurftu á liðsinni að halda, og landið hennar átti
það, eiginlega átti allur heimurinn það, svo langt sem hún þekti
þarfir hans. — Arfi og illgresi fjekk aldrei næði til að vaxa
neinstaðar á lóðinni hennar, það var bletturinn, sem hún átti að
rækta íslandi til gagns og sóma. — ísland var henni fegursta og
besta landið í heiminum, en dætrum þess og sonum hafði Guð
trúað fyrir sóma þess, frjósemi og prýði, og þá köllun varð að
rækja í daglega starfinu. — Þennan lífsóð sinn óf hún í allavega
litum myndum orða og verka, sem ósjálfrátt festust mjer undir
eins í barnsminni.
Engum bömum kyntist jeg þetta sumar. Jeg fór aldrei út
fyrir hliðið okkar, og þegar amma leyfði mjer út, ljek jeg mjer
undir glugganum hennar, svo jeg heyrði, ef hún kallaði á mig.
— Hún sagði mjer sögur og söng við mig vísurnar sínar og
kvæðin, og þau voru mörg. Yndislega söng hún, röddin var eins
þýð og röddin „frúarinnar minnar“, en meiri og sterkari. — Svo
fjekk jeg að leika mjer við hana, fljetta hvíta hárið hennar og
flytja húfuna hennar fram og aftur eins og mjer þótti fallegast.
Á kvöldin háttaði hún mig og vafði svo hlýju, íslensku svunt-
unni sinni utan um mig í kjöltu sinni og kendi mjer undur
falleg vers og bænir eftir Hallgrím Pjetursson.
Árið 1878 dó „frúin mín“.* Síðustu æfiárin bjó hún í Reykja-
vík hjá dóttur sinni og tengdasyni, Helga lektor Hálfdánarsyni.
— Oll árin, sem hún bjó í Viðey, sendi hún eftir mjer á hverju
sumri og ljet mig vera hjá sjer nokkrar vikur. Þá voru mínar
óskastundir, því Viðey þráði jeg vakandi og sofandi í mörg ár,
hún óx með mjer, í staðinn fyrir huldusögurnar og álfahólana
með bergmálinu fóru örnefnin og rústirnar og leiðin að segja
mjer sínar sögur um þá, sem höfðu lifað þar til forna og ekki
síst um Skúla fógeta, yfirbragðsmiklu ættjarðarhetjuna, sem
skuggarnir lögðust þó yfir eins og skeð hefur með flesta mestu
og bestu ættjarðarvinina.
„Frúin mín“ gekk út og inn um stofumar sínar, hæglát og
þýð og prúð og spök í svörum, jeg sje hana fyrir mjer peysu-
búna með djúpa húfu, sem gekk ofan á ennið og sífægðan silf-
urhólk við hæruskotna hárið sitt. Svuntan hennar var langrönd-
ótt með spjaldofnum böndum. Þegar hún fór í land, dró hún
kaffibrúnt sjal með bláum, kringlóttum rósum upp úr drag-
kistuskúffunni með gyltu hringjunum, sem stóð í stóru stof-
* Sigríður Þórðardótir, sýslumanns í Garði í Aðaldal. Hún var
áður gift síra Tómasi Sæmundssyni að Breiðabólstað í Fljótshlíð.
— Hún var 3. kona Ólafs sekretera í Viðey.