Hlín - 01.01.1954, Page 60
58
Hlín
Jeiki. — Ekki man jeg eftir, að stúlkur þar væru lengi
haldnar leiðindum, því forstöðukonan leit eftir því, að
engin yrði útundan.
Stjórnsemi Elínar Briem og dugnaði var viðbrugðið.
Nemendur virtu hana og elskuðu.
Vorið 1893, þegar Elín hafði stjórnað Ytrieyjarskólan-
um í 10 ár, fluttu nemendur henni þetta kvæði, sem síra
Valdimar Briem frændi hennar á Stóranúpi hafði ort að
beiðni þeirra.
Það fyr hefur verið í frásögur skráð
um farmanninn, Sindbað, hinn gamla,
að eitt sinn, er fór hann um ólgandi gráð,
er oft var hann vanur að svamla,
Þá sigldi hann um strönd, þar sem segulbjarg var,
að sjer dró það skipið, er tortímdist þar.
En annars kyns dregur oss segull að sjer
hjer svalkaldan norður við pólinn.
Það mentanna og listanna óskasteinn er,
það Eyjar- er nafnfrægi -skólinn.
Og engum til meins er hans aðdráttar magn,
en öllum, sem koma hjer, vinnur hann gagn.
Hver undur, að norður við ískaldan pól,
og eins um hinn strangasta vetur,
er blómlegur gróður og sumar og sól,
er sigrað ei helkuldinn getur.
Slíkt hefur þú afrekað, mentanna mey,
sem mest hefur gex-t fyrir skólann á Ey.
Sem vorgyðjan bjarta frá suðrænni sól,
er sólgeislum vermandi stráir,
svo mentanna fræjum um bygðir og ból
til blómgunar niður þú sáir.
Þótt vetur sje strangur, þótt vorið sje kalt,
af vermandi kærleika blómgast það alt.