Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 26

124
M OR GUN N
ina. Við höfum því rétt til að líta svo á, að frásögnin um
dauðadóminn, er leiddi af synd mannsins, hafi sannindi
að geyma, eins og líka hinir aðrir þættir dæmisögunnar.
Við sjáum þar þann sannleika, að syndin breytir eðlis-
hætti þess náttúrlega atburðar, sem dauðinn er. „Jafn-
skjótt og þú etur af því, skalt þú vissulega deyja“. Sektar-
gjöldin koma þegar í stað, því að afleiðingin er andlegur
dauði. Syndin er andleg hrörnun og af andlegri hrörnun
leiðir doða hins æðra lífs. Maðurinn fallinn lifir eftir hold-
inu, og vitund hans takmarkast af því, sem skilningar-
vitin greina, en þar með fylgir sú óumflýjanlega afleið-
ing, að endir hins líkamlega lífs verður í hans augum tjón.
Hún verður niðurlæging og glötun. Orðin „mold ert þú,
og til moldar skalt þú aftur hverfa“, votta það, að mað-
urinn skynjar niðurlægingu sína og tjón, þegar hann hefir
fallið fyrir tilhneigingum dýrseðlis síns.
„Það er eins eðlilegt að deyja eins og að fæðast“, segir
Bacon lávarður. En sú skoðun, að dauðinn sé eðlilegur at-
burður, sem ekki beri að óttast, er ekki í samræmi við þá
trú, að dauðinn sé laun syndarinnar. Væri því þannig hátt-
að, þá væri það ekki eins eðlilegt að deyja eins og að
fæðast.
Náttúruvísindin og rannsóknirnar hafa nú gert mann-
kyninu sannleikann ljósari. Eitt hinna miklu áforma í
hlutverki Krists er að uppfyllast: líkamsdauðinn er tekinn
að sjást í réttu ljósi. Og enda þótt synd og dómur séu eftir
sem áður órjúfanlega tengd sem orsök og afleiðing, er þó
ekki lengur litið á sjálfan dauðann sem hegningu. Hann
er einn þátturinn í skipun heimsins, tilsettur af hinni
óendanlegu speki skaparans.
Ekki er um það að deila, að við hann er margt það
tengt, sem hryggir áhorfendurna. í mörgum tilfellum
hefir spilling mannsins valdið sjúkdómum og glæpum,
sem gera atvikin að dauðanum óeðlileg. Það eru atvik,
sem ekki heyra til hinni náttúrlegu skipun. Það er jafn-
vel svo, að þar sem dauðinn orsakast af kvalafullum sjúk-