Búfræðingurinn - 01.01.1940, Qupperneq 26

20
B U F R Æ Ð I N G U R I N N
útveganir, jafnskjótt og þess gerist þörf. Ég hefi því ekki
hilcað við að svara fyrirspurnum liér að lútandi þannig,
að menn yrðu að krefjast þess af verzlunarsamböndum
sínum, að þau létu þeim í té þessar nauðsynjar eins og
aðrar. Ég hefi þó ástæðu til að halda, að nokkur tregða
liafi í ýmsum tilfellum orðið á þessu og menn liafi stund-
um fengið þau svör, að þetta væri ekki hægt að útvega,
þrátt fyrir það að Samband íslenzkra samvinnufélaga liafi,
nú í nokkur ár að minnsta kosti, verzlað með hvítsmára-
fræ. Hafa mér borist um þetta kvartanir, og er sennilegt,
að úr þessu mætti bæ|ta, ef Sís eða önnur verzlunarfyrir-
tælci, sem verzla með ræktunarvörur, gerðu meira að
því að vekja athygli á þeim vörum, sem þau liafa á boð-
stólnum og' þá alveg sérstaklega þeim, sem ástæða er til
hvetja hændur til að nota. Ef til vill eru það fvrst og
fremst verzlunarsambönd bænda, sem hafa aðstöðu til að
veita ýmsum búnaðarnýjungum brautargengi og úlhreiða
þær, ef þau einungis þekkja sinn vitjunartíma.
Ræktunarmistök geta ált einhvern þátt í að tefja úl-
breiðslu smárans. Oftast nær eiga þau rót sina að rekja
til þess, að settum reglum er ekki fylgt, illgresi látið kæfa
smárann strax á fyrsta ári, slétturnar of seint slegnar
o. s. frv., en geta þó ef til vill, að einhverju levti, stafað
af sérstöðu jarðvegs eða landshluta. Þvi er t. d. lialdið
fram, að smáranum iiætti mjög til að deyja út á Suður-
landi á veturna, þótt hann si)retti vel fyrsta sumarið, og
sé liann venjulega að mestu eða öllu horfinn á næsta ári.
Ég á erfitt með að trúa því, að veðráttu sé um að kenna,
því að mér hefir revnzt smárinn fullkomlega eins liarð-
ger og þolinn og flcslar aðrar sáðjurtir, sem við notum,
en liins vegar er mjög sennilegl, að orsökin sé skortur
á rótarbakteríum í jarðveginum, en nákvæmnin ekki
meiri en það, að ég hefi aldrei getað fengið úr þvi skorið,
hvort rótaræxli hafi myndast á smáranum sumarið, sem
honum var sáð, en sé svo, að þau hafi vanlað, er gagns-
laust að sá smárafræi ósmiluðu. Gallinn er, að fæstum
er tamt að leila að misfellunum hjá sjálfum sér, þegar